Ik weet het echt even niet meer. Al een tijd lang gaat het niet goed tussen mijn vriend en mij. Hij doet weinig voor onze relatie en zag mij 2 jaar lang eigenlijk niet staan (We hebben nu 5,5 jaar een relatie). Hij was alleen maar met zichzelf bezig, en had alleen aandacht voor mij als hij seks wilde. Ik heb echt 2 jaar lang gevochten voor zijn aandacht maar tevergeefs. In deze tijd bleek ik ook nog eens (ongepland, maar zeer gewenst) zwanger. Zelfs dit deed hem niet veranderen, zo heeft hij nooit uit zichzelf iets voor mij/onze kindje gedaan. Nu onze dochter geboren is is hij echt een super vader qua aandacht en zorg maar hij ziet mij nog steeds amper staan. We hebben vorige week een flinke ruzie gehad en hij gaf aan dat hij enorm veel voor mij voelde ?) en toch door wou gaan. Ik wilde er eigenlijk het liefst mee stoppen en dacht dat hij dit ook wilde. Ik had namelijk zelf het gevoel dat hij er graag mee wilde stoppen maar dit niet durfde omdat we net alles zo goed voor elkaar hebben qua huis, gezin etc. Nee nee, hij had spijt van het verleden en wil veranderen. Nu is hij deze hele week al hard bezig om te veranderen maar ik geloof dat het voor mij gewoon op is. Ik ben niet meer verliefd, ik vind het niet fijn als hij in de buurt is en ik mis hem absoluut niet als hij weg is. Ook mis ik het kunnen hebben van een goed gesprek en romantiek. Hij is totaal niet romantisch en zal dit ook nooit worden (zijn eigen woorden) en ik wel. Ik doe vanalles voor hem en voor ons maar krijg niets terug. Ik merk dat ik dit toch wel nodig heb in een relatie maar bij hem zal dit gewoon nooit gebeuren. Het andere punt, een goed gesprek, mis ik ook ontzettend. We zitten nou niet bepaald op een gelijk niveau. In eerste instantie dacht ik hier geen moeite mee te hebben maar ik begin me echt te ergeren. (Vriend heeft geen opleiding en ik zit in het laatste jaar van een universitaire studie) We kunnen echt geen enkel gesprek hebben, hij weet namelijk nergens iets van en snapt weinig. Toch denk ik dat ik de stap niet durf te maken om bij hem weg te gaan. Ik wil namelijk dat mijn dochtertje gewoon een vader en moeder heeft. Ik wil dat ze broertjes of zusjes krijgt en helemaal gelukkig is. Ik wil niet dat ze heen en weer gesleept wordt tussen 2 gezinnen en dat ze straks stiefvader/moeders en half broers/zussen krijgt. Ik probeer van hem te houden, ik probeer zijn leuke punten te vinden maar ik vind het zo moeilijk. Zijn er meer meiden die in deze situatie gezeten hebben?
Ten eerste: welkom op het forum. Je zit in een lastig pakket meid. Het is voor ieder mens belangrijk dat hij/zij gelukkig is en zo te horen ben jij dat al een tijdje niet echt meer. Ik heb ook een relatie gehad waar ik intellectueel gezien niet met die diegene op 1 lijn zat en dat frustreerde mij ook enorm. Dat is toen ook 1 van de redenen geweest dat het over is gegaan. Ik snap dat je voor je kindje het gezin bijeen wil houden. Maar vergeet niet dat kinderen het voelen als papa en/of mama niet gelukkig zijn. (Ik kan zeggen dat ik blij ben dat mijn ouders gescheiden zijn. Ik zie dat ze beide veel gelukkiger zijn en dat maakt mij ook gelukkiger.) Uiteindelijk ben jij degene die beslist, dat kan niemand anders doen. Maar als ik je zo hoor heb jij hard je best gedaan en heeft dat geen vruchten afgeworpen. Het is een keer afgelopen, vergeet jezelf alsjeblieft niet! Sterkte!
Nee,niet in dezelfde situatie,maar ik vraag me af hoe lang je het hebt kunnen volhouden,terwijl er continu een alarm afging? Ik zou een deadline stellen en desnoods voorbereiden dat je alleen verder moet. Hij wou in het verleden niet veranderen dus nu ook niet,waarschijnlijk omdat jij het accepteerd.
ja ik heb in zo'n situatie gezeten, en mijn ervaring is dat als het zo loopt die persoon niet de goede voor jou is. hoe moeilijk het ook is om de stap te zetten om weg te gaan, ik zou er wel over nadenken. als je niet 100% gelukkig bent in je relatie kan dat alleen maar goed uitpakken. ik vond het ook heel lastig om na 5 jaar relatie de knoop door te hakken, maar ik heb het gedaan, ben alleen gaan wonen en kwam na een jaar mijn droomman tegen, met wie ik nu nog samen ben. onze relatie is miljoenen keren beter dan wat ik eerst had. sterkte met het nemen van een beslissing!
Ik kan je alleen veel succes toe wensen misschien dat je op een rijtje moet zetten wat de voor en nadelen zijn als je hem weg zou sturen en dat tegen elkaar af wegen.
Ik ken je gevoelens, en ook ik ben toen bij mijn vriend weggegaan. Als je het niet meer fijn vind om bij hem te zijn dan is het gewoon over. Het is vreselijk moeilijk dat gevoel weer terug te krijgen, en dat is nog niet het enige dat speelt. Ook het niveau verschil ken ik, en ook bij mij was dat op een gegeven moment niet meer te overbruggen. het is altijd eng om uit een relatie weg te gaan, maar uiteindelijk zul je merken dat het daarna beter word. Als jij dus echt denkt dat het niet meer goed komt dan zul je de sprong moeten wagen! Veel succes!!!
Hmmm... Ja moeilijk. Ik persoonlijk geloof er niet in dat "niveauverschillen" een relatie in de weg staan. Ik ben al elf jaar met mijn vriend en dat gaat eigenlijk nog steeds erg goed, ook al is het opleidingsverschil erg groot. Hij heeft alleen mavo en ik ben aan het promoveren. Maar wij hebben wel degelijk goede gesprekken. Ik denk wel dat de enige manier om een goede relatie te hebben is aandacht aan elkaar besteden en met elkaar praten. Als je dagelijks aandacht aan elkaar besteedt en je dag bespreekt bijvoorbeeld zal je ook meer diepe gesprekken hebben. En het is ook belangrijk dingen met zijn tweetjes te doen. Wij hebben ook wel tijden langs elkaar heen geleefd en ik merkte ook dat je dan echt uit elkaar groeit. Maar dan moet je er wel de moeite voor nemen en dat ook willen. Allebei. Als je dus voor je dochter bij elkaar wilt blijven zul je die stap ook moeten zetten. Misschien kan je in therapie om dichter tot elkaar te komen. Maar ja, als de liefde er niet meer is, is het natuurlijk de vraag of je die stap wel moet zetten. Het is natuurlijk heel idealistisch om altijd bij elkaar te blijven en het gelukkige gezinnetje uit te hangen, maar wie houd je dan voor de gek? De ouders van een vriendin van mij zijn zo nog steeds bij elkaar (kinderen zijn over de 25), maar ondertussen is vooral die moeder eigenlijk altijd ongelukkig geweest en fantaseert ze al haar hele leven van een ander leven. En dat vertelt ze haar kinderen ook. Uiteindelijk wil niemand dat voor zijn ouders. Dat zij hun geluk opofferen om jou een leuk gezinsleven te geven. Terwijl altijd duidelijk is dat het allemaal helemaal niet zo leuk is. Bovendien: wat geef je je dochter voor voorbeeld door in een relatie te blijven waarin je zelf niet gelukkig bent? Dus: probeer het - en probeer dan ook echt weer verliefd op hem te worden - of kies voor je eigen, zijn en je dochters geluk door uit elkaar te gaan.
veel sterkte, volgens mij weet je het anwoord zelf al, de manier waarop je over je vriend praat/schrijft zegt genoeg nogmaals veel sterkte dit is echt moeilijk maar uiteindelijk moet je een knoop doorhakken en niet zo blijven "hangen" dus nog proberen of ermee stoppen? je zult een keuze moeten maken en volgens mij heb je die al gemaakt maar heb je even bevestiging nodig.
Poeh, wat moeilijk zeg! Ik denk dat je toch voor je relatie moet vechten door bijvoorbeeld samen in therapie te gaan. Je bent ooit op hem verliefd geweest en dat gevoel is nu, logisch, helemaal weg en ik denk dat je dat niet 'zomaar' terug kan krijgen. Toch ben ik van mening dat als je samen een kind hebt, je ook een verantwoordelijkheid hebt om samen een fijne relatie een kans te geven. Niet dat je dat niet doet, want zo te lezen heb je er al heel veel aan gedaan! Ook denk ik dat het voor je kindje niet goed is om een ongelukkig papa en mama te hebben dus als je het echt niet meer ziet zitten, moet je er zeker een punt achter zetten. Hoe zwaar dat ook is. Wat ik probeer te zeggen is dat je niet zomaar weer verliefd op hem kan worden, daar is teveel voor gebeurd, maar het is niet onmogelijk. De dingen die je nu ziet als negatief (niet op hetzelfde niveau, geen romantiek) heb je ooit niet zo gezien of waren toen minder belangrijk. Ik herken dat wel, ik heb ook een periode gehad dat ik het niet meer zag zitten ivm veel verschillen maar heb ontdekt dat ik die dingen bij anderen kon krijgen. Niet door vreemd te gaan hoor haha! Maar ik voer bijvoorbeeld 'diepzinnige' gesprekken met een vriendin die dat ook geweldig vindt en mijn vriend hoeft dat niet zo nodig. Daardoor mis ik dat minder bij hem, ik denk namelijk dat ik nooit een partner kan vinden die aan al mijn 'eisen' zal voldoen. Klinkt alsof ik genoegen neem met minder ofzo maar dat is absoluut niet waar Probeer je hartje weer een poosje open te stellen en praat er samen veel over, ga dus desnoods in therapie. Geef jezelf idd een termijn en lukt het echt niet, neem dan de juiste beslissing. Succes meid! Zal niet makkelijk zijn..
Hoi hoi, Ja ik herken de situatie.. Had een relatie van 13 jaar.. en ook besloten om bij hem weg te gaan.. Was niet meer verliefd en we leefden meer als broer en zus.. Het is moeilijk om de stap te nemen.. bij ons waren er geen kinderen in het spel, maar kan me heel goed voorstellen dat dit het er niet makkelijker op maakt. Zoals al meer meiden hier schrijven.. kinderen merken het ook als papa/mama niet gelukkig is.. Blijf dus niet alleen bij elkaar voor jullie dochtertje, maar ook voor jezelf.. Het is ook belangrijk dat jezelf gelukkig bent.. Ik sta nog steeds volledig achter mijn beslissing van toen.. Ben nu sinds twee jaar met een andere partner en zie nu hoe een relatie hoort te zijn... Heerlijk...
Ontzettend lief dat jullie allemaal reageren. Ik ben trouwens niet nieuw op dit forum maar aangezien er ook familie op dit forum zit ben ik even anoniem gegaan. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk, helemaal omdat hij nu zo verschrikkelijk zijn best doet en ik niet zo goed weet wat ik voel. Ik ben bang dat het te laat is, dat mijn gevoelens weg zijn maar diep in mijn hart wil ik dat niet. Ik wil gelukkig met hem zijn maar ik ben het niet. Ik houd echt enorm veel van hem maar het is anders, ik kan alleen maar negatief denken en heb nergens geen zin meer in. Wat ik vooral moeilijk vind is dat ik weet hoe ontzettend fijn en leuk we het samen kunnen hebben en hebben gehad. Eigenlijk zitten we qua alles op 1 lijn behalve qua romantiek en gesprekken. En blijkbaar zijn dat juist wel de dingen die ik nodig heb en die ik mis. Ik zat ook al te denken aan therapie of iets dergelijks. Maar helpt dat echt? Ik heb nog nooit zoiets geprobeerd of gedaan en heb dus geen flauw idee hoe zoiets nou precies gaat?
Als ik lees hoe fijn jullie het hebben gehad en dat je nog van hem houdt en eigenlijk niet wil dat je gevoelens weg zijn zou ik echt nog een laatste reddingspoging ondernemen. Echt hoor, als je wil kan het! En relatietherapie kan heel goed helpen. Misschien kan je googelen op '(relatie)therapeut' in jouw woonplaats? Trouwens, het moet wel klikken met de therapeut. Stel je vindt hem/haar niks en de manier van werken spreekt je niet aan, zoek dan een ander en denk niet direct dat therapie niks voor jullie is. En tot die tijd zou je voor jezelf eens kunnen opschrijven hoe de eerste periode ging met hem toen je elkaar net leerde kennen. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Wat voelde je? Wat deed je samen? Wat vond je leuk aan hem? Etc. etc. Maar er eens een verhaaltje van. Je hoeft niet ineens weer verliefd te worden maar het kan je wel helpen herinneren aan wat er nog maar leuk was (en misschien is?). Maar wordt ook niet teleurgesteld als je denkt: 'er is nu niks meer van over'. Probeer gewoon te bedenken hoe het toen was en weet dat het ook zo kan zijn. Nogmaals succes
had ik een heel verhaal lees ik nu pas je andere reactie. Als je het echt niet weet dan zou ik ook iemand inschakelen om jullie erbij te helpen. Als je gevoel dan idd niet meer te zijn wat het ooit was dan is het heel jammer maar dan kunnen jullie er samen en met goede afspraken betreft je dochter ook wel uit komen. Uit elkaar gaan betekend niet altijd fikse ruzie's en wat dan ook nog meer.
Persoonlijk zou ik er voor vechten! Je zegt zelf dat hij nu z'n best doet...nadat jullie het over hebben gehad...misschien als het eerder boven tafel had gekomen had jij het anders gevoeld nu... Plus het feit dat jij zegt dat je weet dat jullie het fijn kunnen telt ook mee! Als je nou zou zeggen dat het altijd alleen maar ellende is geweest is het anders! Zet jezelf open en probeer te praten...en idd relatietherapie kan echt wonderen verrichten hoor! Ik denk dat hij nog een kans verdient helemaal omdat hij er nu zo z'n best voor doet! Ow en hier zitten we ook niet altijd op hetzelfde niveau hoor...en romantisch is mijn man ook niet echt...maar goed...dat wist ik vantevoren en ik stoor me er ook niet aan...
Ik heb een relatie van 5 jaar gehad en wilde op een gegeven moment ook zelfs niet meer in zijn buurt zijn. Alles wat hij deed of zei stond me tegen. Zelfs als hij dan eindelijk eens zijn best deed walgde ik op een gegeven moment gewoon van hem. Toen heb ik de stap genomen om weg te gaan,Het was moeilijk maar voor mij wel de beste beslissing geweest. Ben helemaal van mening dat je voor je relatie moet knokken maar ik deed dat al 5 jaar en dat hij het die laatste maand probeerde was gewoon al te laat. Zeker als er kinderen in het spel zijn moet je ervoor knokken maar ben van mening dat samen blijven voor het kind niet altijd beter is. Ik ben ook weg bij de papa van mijn zoontje en geloof me hoe moeilijk ook dat is voor mij maar vooral voor mijn zoontje zeker de beste beslissing geweest.
hier heeft therapie wel echt geholpen, resultaat, we zijn nu 10 jaar getrouwd en zielsgelukkig als gezinnetje. als ik bedenk dat ik dat allemaal had moeten missen als we het hadden opgegeven......
Ik zou het even aankijken. Je vriend wil veranderen en je merkt ook echt dat hij er voor werkt. Misschien voel je nu niets meer, maar weet hij je hart te overwinnen. Ik zou sowieso therapie proberen. Baat het niet, dan schaadt het niet. Het is natuurlijk beter voor de kleine als jullie weer tot elkaar weten te komen... Ik vind dat mensen tegenwoordig te makkelijk uit elkaar gaan. Ze willen geen moeite doen om de relatie te redden. Jouw vriend wil er voor werken. Ik zou op z'n minst hem die kans geven, en ondertussen bij jezelf te rade gaan wat je zou kunnen doen.
nee, maar ik kom van een gescheiden familie. en ik moet eerlijk zijn..liever ze uit elkaar dan elke dag elkaar afmaken.. echt meid.. soms is het beter voor je kindje om voor jezelf te kiezen dan.. want als jij niet lekker voel dan zou je kindje ook nooit leren eerlijk zijn tegen zichzelf in het leven... snap je wat ik bedoel? je kindje komt er wel mee te leven ..het is beter dan doen alsof alles oke is voor de rest van de tijd dat je kindje thuis is en zodra ze uit huis gaan opeens uit elkaar gaan.. DAt lijkt mij moeilijker te begrijpen.. zo ging het met mijn oom en tante.. ze waren mijn voorbeeld huwelijk.. enige huwelijk in familie die goed ging.. en opeens waren de kinderen uit huis en brak de huwelijk opeens stuk.. tja.. ik vraag mij af.. wat is beter? ik denk zelf dat het niet gezond is om een toneel te spelen!
Ik denk dat het inderdaad niet goed is om toneel te spelen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je het meteen maar op moet geven. Toch?