Ik merk dat ik de laatste tijd erg vaak boos ben op m'n man. Ik vraag me af of het nog wel gezond is. Ik ben om kleine dingen boos en vind hem soms heel onaantrekkelijk. Als ik een knuffel nodig heb moet ik het vragen, maar als ik het vraag zegt hij "nu niet", dan zeg ik weer; "maar ik moest het toch vragen?' en dan hebben we dus een conflict waarbij ik die knuffel sowieso wel kan vergeten. Ook irriteer ik mij aan de kleinste dingen en heb ik zin om mijn middelvinger naar hem op te steken (doe ik niet) maar zo voel ik mij dus de hele tijd, best wel boos op hem. Is dit een fase? Wie herkent dit? We zijn 8 jaar samen, hoort dat ook bij deze periode?
Bij mij hoorde dat wel bij de periode van "zolang" een relatie hebben. Het ging gelukkig wel weer over.
Als ik om een knuffel zou moeten vragen dan zou ik hem niet meer hoeven, zeker niet als ik er dan om vraag en ik wordt afgewezen
Misschien uit de sleur stappen Ik noem maar iets hoor! Een avondje een spelletje spelen Samen uit eten gaan Samen bios pakken En zorgen dat jullie samen goed kunnen praten Maar heel belangrijk spreek alles uit wat je dwars zit Misschien zit hij ook ergens mee en als jullie samen kunnen praten zonder ruzie te maken. Probeer het vonkje weer terug te kijgeb
Dat ging bij ons ook zo. Daarom zit mijn vriend nu al een week bij zijn ouders en kunnen We nu gelukkig weer praten en zien We wat We aan elkaar hebben en hoe veel We van elkaar houden.
Hier komt die knuffel toch echt wel vanzelf. Ik vraag er soms wel naar, maar als ik het echt elke keer zou moeten vragen, zou ik het echt wel rap beu worden. Zeker als ik dan nog es geregeld zou afgewezen worden. Ik heb hier overigens sowieso wel een grote knuffelbeer die zelf niet zonder knuffels en kussen kan . Tuurlijk hebben we periodes dat het minder gaat en dat er dus minder geknuffeld wordt. Maar na een tijdje "explodeert" dat meestal wel effe (meestal langs mijn kant). Dan is 't effe met de deuren kloppen en storm, maar dat waait nadien wel over ... En nadien komt meneer altijd zijn portie knuffels inhalen .
Wij zijn ook 8 jaar samen en knuffelen nog dagelijks hoor. Heerlijk vinden we dat. Gewoon ff een half uurtje elkaars armen liggen op de bank. Ik vind dit vaak intiemer en geniet er momenteel meer van dan van een vrijpartij. Heel vervelend voor je dat dit bij jullie niet meer vanzelfsprekend is. Probeer dit wel door te drukken want zonder enige vorm van intimiteit komt dat fijne gevoel ook niet meer terug bij jullie.. tenminste als ik je verhaal zo lees..
Ja, je hebt gelijk. We moeten even deze fase door, denk ik. Hij is geen knuffelig type, dat is ook wel jammer!
Wij zijn allebei geen knuffel types zeg maar.. maar als ik naar hem toe loop dan opent hij automatische wel zn armen maar echt op de bank liggen knuffelen doen we maar zelden.
Hier is het juist andersom. Ik knuffel of kus zelden. Niet omdat ik niet wil maar er simpelweg niet aan denk. Zit niet in mijn routine. Best zielig voor mijn man, hij is altijd zo lief. Was bij ons thuis niet, heb mijn ouders nooit een liefdes gebaar naar elkaar zien maken en wij werden ook niet geknuffeld.
Wij hebben ook van die fases gehad hoor. Dat echt alles van elkaar je irriteert. Dan had ik ook wel zin om hem gewoon een knal voor zn kop te geven. Gelukkig zijn tot nu toe die fases overgegaan. Gewoon weer wat leuks doen samen.
Oh ik herken dat wel hoor. Mijn man is ook niet zo´n knuffelig type, en ik heb ook wel eens periodes gehad dat ik zoiets had van : laat maar zitten dan. Toch is het elke keer weer goed gekomen haha, we zijn al bijna 21 jaar bij elkaar. Als ik dan tot het besef kwam dat het zo niet meer zo gezellig tussen ons was, en we alleen maar steggelden met elkaar, ging ik even iets leuks plannen voor ons tweeen. Zodat we weer eens rustig konden praten met elkaar, zonder kinderen er tussen door.
Herkenbaar,weet niet of het ligt aan dat wij dit jaar 20 jaar bij elkaar zijn maar hier ook geen spontane knuffel. Als mijn man thuiskomt dan wordt de hond wel aangehaald maar ik krijg niks en dat maakt dat ik heel erg twijfel over ons of ik nog wel verder wil met een broer/zus relatie want dat is hoe ik het nu voel.
Voor een gedeelte herkenbaar, we zijn ook bijna 8 jaar samen en leven op het moment langs elkaar door. We hebben al vaker gepraat dat we beide moeten veranderen ( irritatie punten ) dan gaat het 4 dagen goed en valt er weer een klein incident voor waardoor ik me afsluit. Ik heb al eens op een punt gestaan om weg te gaan maar wil er toch alles aan gedaan hebben. Wat ik voel weet ik niet, soms bloei ik op, als het dan weer 'misgaat' stort ik in. Dan heb ik het gevoel laat maar zoals het is dan kan het me niet raken en trek ik me eigen plan. Tips heb ik dus niet. Denk idd dat het een fase is maar dat je eraan moet blijven werken anders zal het zeker misgaan. De 7 years itch fase haha