hoi meiden, Ik heb een lange en super zware periode achter de rug me 3 zelfmoord pogingen. Na 2 opnames van 3 maanden en 4 weken. Ben ik eindelijk weer thuis en gaat het stukken beter met me. Maar op de een of andere manier kan ik maar niet mijn draai vinden. Er staat me nog veel te wachten. Ze vermoeden 2 verschillende stoornissen waarvan er 1 erfelijk is en dat vind ik best moeilijk omdat ik bang ben dat ik het aan mijn meisjes heb doorgegeven. Ik moet nog zware therapie volgen en heb dagbesteding. Soms voel ik me zo anders... Ik slik veel medicatie en daardoor ben ik niet altijd even alert. Soms ben ik bang dat dit nooit gaat veranderen en dat de meisjes net zoals mij eindigen. weet niet zo goed wat ik hier mee wil maar ik wou het even van me afschrijven.
Jeetje wat heftig zeg. Ik hoop dat je snel wat meer weet en je weer wat beter gaat voelen. Hopelijk hebben je meisjes het niet. Dikke knuffel
Jeetje heftig meid, Kan me indenken dat je je zorgen maakt. Heel veel kracht en sterkte! Dikke digiknuffel
Wat goed dat je weer thuis bent en op de goede weg ! Super van je dat je al zover gekomen bent. En de wereld is weer thuis zo anders dan binnen de muren van een kliniek. Dat wordt vaak onderschat Je bent ontzettend sterk anders was je zover niet gekomen. Dat gaat je nog veel verder brengen ! Probeer te focussen op positieve dingen die lukken .. maar een successen lijstje waarop je iedere dag iets leuks schrijft als is het maar dat een vogel zo mooi zat te fluiten.. Heel veel succes nog met je verdere proces
Wat goed dat je je verhaal hier kan zetten. T is niet niks wat je achter de rug hebt, maar je bent uit de kliniek das het belangrijkste voor nu. Zorg dat je een vaste dagindeling hebt. Maar dat zullen ze je al wel meegegeven hebben. Ik ben geen ervarings deskundige met klinieken. Wel met depressieve periodes en stoornissen die erfelijk zijn. (geen zelfmoord gedachten overigens) Maar omdat ik ook aan de andere kant heb gestaan; als dochter van een vader met erfelijke depressies/paniekaanvallen (en alcohol verslaving) wil ik je mee geven, ALS je kindjes dit later ook erven van jou, ga je dan niet schuldig voelen, maar zorg dat je er voor ze bent. Jij alleen weet wat ze voelen en wat ze doormaken. Mijn vader kon mij dat niet geven en heb daardoor het gevoel gehad dat ik dit helemaal alleen moest doormaken en voelde me eenzaam. Gelukkig ben ik destijds mijn man tegen gekomen die mij de andere kant van het leven heeft laten zien. Wees sterk.
Knap van je dat je weer zo op de goede weg bent en dat je je verhaal kunt en durft te doen. Heel veel sterkte en wat anderen ook zeggen: richt je op de positieve dingen! Knuffel
Jeetje, wat ontzettend heftig. Is dat iets van de laatste jaren of heb je daar al je hele leven last van? Ik weet natuurlijk niet wat je hebt, maar zelf ben ik in depressief geweest jaaaaren geleden. Heb daar een jaar of 2-3 heel veel last van gehad. En ben er met veel therapie, steun van anderen en zelfhulp+acceptie van afgekomen. Maar hier heb je natuurlijk niets aan als je iets heel anders hebt. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen en ontzettend veel succes met je therapie. Ik weet hoe zwaar het is.