Het is moeilijk om dit te schrijven en duidelijk te maken wat ik denk, of hoe ik het bedoel en wil laten overkomen. Als we ruzie hebben, wil ik liefst zo snel mogelijk dat het terug ok is. Ik kan ook kwaad zijn, maar ik wil niet kwaad blijven. Maar hij kan dagen kwaad zijn. Dan probeer ik moeite te doen om het uit te praten, maar dan negeert hij me, en dat maakt me dan kwaad. Ik voel me soms alsof ik op een rollercoaster zit. verdrietig, kwaad, verdrietig. Soms wil ik geen moeite doen, omdat ik denk, het moet weeral van mijn kant komen, maar dan na een paar dagen, denk ik, het kan zo toch niet blijven door gaan... vandaag is het een week dat hij weeral niet meer tegen me praat. Ben ik de enige, of zijn er mensen die dit ook hebben?
Nee gelukkig niet. Ik vind het zo ontzettend kinderachtig gedrag. Zou er niet mee kunnen leven. Wat heb je dan voor leven als je eigen man/vriend je zo kinderachtig behandelend. Maakt niet uit wat de reden is. Woon je samen? Anders naar je ouders gaan met de mededeling dat wanneer hij weer normaal kan doen je terug komt...en de boel de boel laten dan. Daarna wel een goed gesprek dat dit dus nooit meer moet voorkomen. Ga voor jezelf na, wil ik zo kinderachtig behandeld worden. Ben ik dit wel waard. Altijd maar vechten voor liefde... Succes
Yep herkenbaar had een tijdje Contact met een jongen. En iedere x kwam hij met een dag om af te spreken regel ik oppas enz laatse moment toch afzeggen. Kreeg er genoeg vn en zei er iets over was best boos. Ik werd gelijk geblokt nu 6 dagen en normaal ben ik diegene die het goed maakt maar ik vertik het. Moet echt me best doen om geen sms te sturen liefs scheld ik hem uit haha maar tis niet leuk nee
Mijn ex werd vaak boos om niets,ik was te ver doorgelopen in de supermarkt,ik stond te lang naar baby speelgoed te kijken,noem maar op.Hij stond dan echt te schelden op me,midden in de winkel.Volgens hem was dit zijn normale manier van communiceren maar ik voelde me met de dag minder waard. Als hij echt boos was dan zei hij ook heel langs niets,ik praatte dan echt tegen een muur.Als ik boos was op hem werd ik of uitgelachen of hij vond dat hij niets verkeerds gezegd of gedaan had.Dit en nog een aantal dingen hebben er voor gezorgd dat ik mijn zelfvertrouwen kwijt was.Ik ben uiteindelijk ook bij hem weggegaan,ik was er klaar mee om als voetveeg gebruikt te worden. Ik weet niet of je vriend altijd al zo geweest is?Ik vind het niet kloppen,bij een ruzie de ander compleet negeren door te zwijgen.Een echte partner houd rekening met de ander.Blijven zwijgen na een ruzie maakt zoveel kapot en is zo respectloos,je voelt je alsof je lucht bent voor de ander,niet gezien of gehoord. Als je dit al vaker meegemaakt en aangegeven hebt en hij verandert niet dan denk ik niet dat het ooit verbetert...succes.
Ja... kinderachtig inderdaad. Maar waarom zeg je dat dan niet? Zeg gaan we nu alweer kinderachtig dagen open zwijgen of ga je me eerlijk vertellen wat er aan de hand is? Want dit hoef ik niet te pikken! Wat een goed is om te leren praten (moest ik ook) is hierover praten en hoe dit aan te pakken. samencommunireren heeft mij ook geholpen.
Ik zou daar zo niet mee om kunnen gaan. Als wij ruzie hebben, gebeurd niet vaak en als het gebeurd is het een opstapeling van kleine irritaties, dan wil een van ons nog wel eens even weglopen uit de situatie. Even naar een andere kamer of naar buiten. Meer om even af te koelen en er voor te zorgen dat we geen dingen zeggen waar we spijt van krijgen. Vervolgens praten we er over en is het klaar. We hebben een beetje de regel dat we niet gaan slapen voor het oké is tussen ons.
Mijn man en ik zijn zeer slecht in ruzie maken. Gelukkig gebeurd het niet vaak. Maar als het gebeurd schiet hij in de negeer-stand. En dat vind ik de meest niet-sociale manier van ruzie maken en ook respectloos naar de ander. Kijk, een dagje ff wat minder contact is logisch maar waarom zo lang? Ruzies kunnen (op z'n tijd) best even goed zijn, mits ze op een volwassen manier benaderd worden. En negeren vind ik daar niet onder vallen. Dus nee, ik vind jouw situatie geen goede/normale situatie.
Mijn man was ook van het 'alles eerst overdenken in jezelf en daarna pas de ander er mee confronteren', wat wel enige tijd zwijgen opleverde. Maar dat duurt geen dagen, laat staan weken. Op zich geen verkeerde methode als je 'm toepast omdat je niets onredelijks of onterechts wilt zeggen. Maar als je het doet om de ander te straffen, dan gaat het natuurlijk nergens over. Maar goed, ik doe aan 'constructief ruziemaken' dus ik begrijp uberhaupt niets van ruzie op een manier die niet bijdraagt aan de oplossing van het conflict. Wat schiet je er nu mee op om te zwijgen, of te schreeuwen, of te schelden... je zit toch met een probleem dat je wilt oplossen? Dat je even frustraties kwijt moet, oke, maar je wilt toch allebei dat je een manier kunt vinden waarop je allebei je zin hebt/geen last hebt van de ander/het met elkaar eens kunt zijn? Daarvoor zul je toch echt normaal moeten communiceren. Oftewel, ik zou dergelijk kinderachtig gedrag niet al te lang pikken. Wellicht een keer een gesprek over aangaan op een moment dat hij niet boos is? Dit schiet natuurlijk ook niet op.