ik trek het niet meer

Mmmm vervelend is dat. Je kind is nu ook een beetje op een 'lastige' leeftijd. Herken het wel, mijn zoon heeft dit ook erg gehad en soms nog (bijna 4jaar) werk je? Gaat je kind naar een psz of kdv? Zie dat je ook een baby hebt, dit heeft ook invloed op dwars gedrag (klieren tijdens voedingen enzo...altijd negatieve aandacht zoeken..) Helaas is het een beetje een fase.. ga wat leuks doen af en toe voor jezelf, las wat 'mamatijd' in, dan is je lontje wat langer. En ga wat leuke dingen doen met je oudste, speeltuin, zwembad oid. Die kleine dingen kunnen echt een groot verschil maken.

 

Wat naar dat je je zo voelt! Goed dat je hulp hebt gevraagd. Ik hoop echt dat het je helpt.
Ik herken je situatie wel. Ruim een jaar hebben wij dit met onze dochter gehad. Verschrikkelijke driftbuien waar geen einde aan leek te komen. Achteraf zat ze vooral zichzelf in de weg.
Maar oh, wat had ik het gehad.
Het enige wat bij ons goed heeft geholpen is door super consequent te zijn en een vast ritme te bieden. Een keer waarschuwen en daarna volgt een consequentie
Op de crèche heb ik nagevraagd wat hun dagritme was met tussendoortjes/lunch en dat ook thuis zo gedaan.

Wij zijn thuis misschien wat streng maa daardoor is er een hoop rust gekomen.
Hopelijk komt er snel wat rust voor je. Sterkte!

 

Het hoort er gewoon bij en het gaat over, echt!
(ik heb er 4...ik weet t zeker, het gaat over!)

 

Het gaat inderdaad over maar daar heb je voor nu echt helemaal niets aan!
Ik belde aan het eind van de middag vaak wanhopig mijn man om te vragen hoe laat hij naar huis zou komen. Dat zegt wel genoeg denk ik.
Is het misschien een idee om hem naar een peuterspeelzaal te brengen? Twee ochtendjes weg is voor jou misschien net voldoende om op te laden en misschien kan hij zijn ei er een beetje kwijt.

 

En wat kan je partner hierin betekenen? Kan hij ervoor zorgen dat jij wat meer tijd voor jezelf heb. En dat jij wat meer tijd met je oudste alleen hebt?

 

Ik kon mijn oudste na de geboorte van de jongste soms ook even niet meer zien. Ze was zoooooo druk en vervelend en ik was zo moe, de jongste heeft een tijd 14 uur per dag gehuild.
Toen kon ik het ook niet meer aan en mijn oudste ook niet. Mijn moeder is met haar de hond uit gaan laten en toen ze terug kwamen zei mijn dochter dat ze twee weken bij oma mocht logeren.
Zo gezegd, zo gedaan. Ze knapte daar echt van op en ik ook, toen ze terug kwam had de baby andere medicijnen waardoor ze nog maar zon twee uur per dag huilde en mijn oudste was weer zichzelf door de rust en regelmaat bij oma.

Het heeft mij echt geholpen, ik werd zo boos van vermoeidheid en machteloosheid, dus de situatie moest even veranderd worden.

Sterkte in ieder geval en een week uit logeren geeft jullie allebei de kans om op adem te komen!

 

Snap je verhaal! Zo te lezen zit je er idd door heen maar is het wel helemaal eerlijk om het probleem bij je kind te leggen we hebben allemaal eel eens gedachtes even een paar dagen rust zonder mijn kind maar krijg hier het gevoel dat het je wat zwaar is en jeje zoon alz zonderbok ziet. Bedenk ook al zeg je deze woorden niet tegen je kind toch voeld zou kind dat je hem op het moment niet moet en daar van schrik ik een beetje woord het geen tijd om voor je zelf hulp te gaan zoeken denk dat je het wel verplicht bent aan je kinderen. Weet je.man er van kan je met iemand hier over praten . Zoek hulp

 

Ik klink nu keihard. Maar het ligt niet aan je kind het ligt aan je zelf ga er.wat aan doen in het belang van je kind .... Heb slechte periodes gekend maar heb nooit gedacht het ligt aan.mijn kinderen hoe je zelf een spiegel voor voor het te laat is.

 

Het Cb kost toch geen geld en via je huisarts kan je verwezen worden naar de ggz wat je ziektekostenverzekring vaak vergoed,

maar goed... je moet wel wat. Je kind "rotkind" noemen mag gewoon niet en dat weet jij ook. Schakel hulp in (de buurvrouw, oma, een tante een vriendin etc) . Je hebt geen keuze... Dit gaat op een gegeven moment mis (voor zover het nog niet mis gaat) en dan is je schade groter dan je kunt overzien.

2,5 jaar is een bewerkelijke leeftijd maar dat staat nu eigenlijk buitem de discussie... JIJ hebt hulp nodig! Doen NU!

veel sterkte

 

ach jeetje, ik weet dat het jouw situatie niet helpt maar ik snap je gevoel heel goed. Mijn oudste is nu net ECHT GOED de peuterpuberteit ingetreden en het gillen, jengelen en krijsen begint soms als ze nog maar net 10 minuten wakker is. Ze wil nu 's middags ook niet meer slapen met als gevolg dat ze dus weer rond 18:00 aan mijn benen hangt en elke poep of scheet in een driftbui eindigt.
Dit weekend heb ik ook meermalen mijn man gebeld met de vraag wanneer hij thuis komt en ik heb de laatste paar dagen mijn dochter een aantal keren in haar kamer opgesloten om maar even uit te gillen. Ik voel me dan ook zooooo slecht, maar gelukkig komt de boodschap dan wel aan en kan ik genieten van ehm....15-30 minuten geen gejengel?

Een troost: het schijnt dat een peuters die een heftige peuterpuberteit doormaken vaak juist rustige pubers worden. Geen regel uiteraard, maar houd je daar maar gewoon aan vast!

Je houdt echt wel van je kind, kan ook niet anders, maar het worden nu echt individu'tjes en het schattige baby-achtige is er echt af. STERKTE!

 

Het kan lang duren en ook de komst van de baby zal er mee te maken hebben. Ter vergelijking: je bent gezellig getrouwd met je man en na een paar jaar komt er zomaar zonder overleg een tweede vrouw bij en moet je je man maar zien te delen, wordt er van je verwacht dat jij die vrouw lief en aardig vindt en leuke dingen met haar gaat doen. Hoe zou jij reageren ... ???

Je zoontje gaat jouw aandacht vragen en negatieve aandacht = ook aandacht.

Wat betreft gedrag, je zit in een cirkel die je moet zien te doorbreken. Hier had de geboorte van de jongste ook impact op de oudste. En door al die rottige hormonen is het moeilijk om de knop om te zetten. Zie dat je jongste 4 maanden is, dus wat ontzwangeren betreft heb je nog 5 lange maanden te gaan ...

Probeer er met een positieve insteek in te gaan. Ga vanavond naar bed en denk: morgen ga ik het echt anders doen! Maar bedenk wel hóe je dat gaat aanpakken!

Heb hier op het forum ooit eens gelezen van iemand: 'pick your battle' En dat was voor mij wel een eye opener. Je kunt niet èlk gevecht winnen. Dus probeer het af en toe ook los te laten.

Probeer trouwens af en toe wel wat leuks ook met je man te doen, als je het samen gezellig hebt en houdt straal je ook weer uit op je zoontje.

Wil je veel sterkte wensen, want dit is echt een rot periode!! *knuffel*

 

Dat hij met jou de strijd aan gaat.... ik weet dat je al met een pedagoog aan de gang bent geweest, maar bij mijn dochter helpt het als ik haar gedurende de dag het gevoel geef dat ze zelf keuzes mag maken. Wat ze op haar brood wil, wat ze aantrekt en wat ze wil gaan doen (altijd in meerkeuze). Andere reden dat hij jou opzoekt om de strijd aan te gaan is misschien omdat hij zich alleen bij jou genoeg op zijn gemak voelt om zich te laten gelden. Helaas zijn peuterpubers daar erg onhandig in, degenen waar ze het meest van houden tegen zich in het harnas werken