Hallo dames, Mag ik jullie vragen hoe jullie de zwangerschap na een doodgeboorte/ miskraam hebben meegemaakt? Ikzelf heb al een angststoornis. Tijdens een zwangerschap heb ik hier gelukkig minder last van maar merk toch dat ik meer pieker als vrouwen die nog weinig hebben meegemaakt. De meeste dagen gaat het best goed maar soms dan vind ik het zwaar. Bij elke toiletgang speur ik mijn urine na op bloed. Laatst stapte ik in bad, er zaten schijnbaar koekkruimels aan mijn voeten en ik dacht echt dat het stolsels waren. Was dus gelukkig niet zo. De eerste echo heb ik gehad en we hebben het hartje zien kloppen. Morgen op nieuw een echo en ik hoop dat het dan weer goed is. Ik ben dolblij dat ik opnieuw zwanger ben en dat het ook weer zo snel gelukt is maar ik vind het ook eng. Hebben jullie misschien tips voor mij?
Ik ben zelf ook een enorme piekeraar en was ook bang dat er alleen angst zou zijn in de nieuwe zwangerschap, maar dit viel toch onwijs mee. Wij hadden een slechte 20wk echo en hebben de zwangerschap na bijna 23wk afgebroken. Er was bij de zwangerschap daarna wel steeds angst dat er weer dezelfde afwijkingen zouden zijn op de echo en ook angst voor andere manieren waarop je een kindje kan verliezen, maar op een gegeven moment kon ik ook echt wel genieten van de uk in m'n buik, zeker zodra je de uk weer gaat voelen. Wij hebben gewoon de eerste 14wk niemand wat verteld (toen pas ouders), en pas met 17-20wk andere mensen. Ik had heel erg de behoefte om in m'n eigen bubbel te zitten met m'n man de eerste maanden. Pas toen de guo's goed waren dus verteld aan mensen om ons heen. Maar het kan echt wel genieten ondanks de angst, en je moet het ook zeker proberen want dit kleintje in je buik verdient het ook
Ik snap heel goed dat je bang bent. Je zegt dat je een angststoornis hebt. Dit zal natuurlijk wel meespelen in de hele situatie. Maar ik denk dat de angst die je het ook wel normaal is aangezien je al eens eerder een kindje bent verloren. Mij lijkt het ook heel moeilijk, als ik weer zwanger zou zijn, om er nog van te genieten. Gewoon omdat je weet dat zwanger worden (en blijven) niet normaal is en er van alles mis kan gaan. Krijg je nu wel extra controles die je gerust kunnen stellen? Misschien als je daarop ziet dat het goed is dat je meer rust krijgt? Ik hoop dat je er toch een beetje van kan genieten.
Kijk dat is fijn. Mensen hier begrijpen gewoon wat je voelt. Bedankt meiden. Erg fijn om te weten dat ik er niet alleen in ben en dat ook jullie die angst kennen. En ook fijn om re horen dat jij ,Gizje, toch nog hebt kunnen genieten. Ik krijg idd meer controles. Iig zeker 1 x per 2 weken bij de vk. Over 12 dagen weer een echo en dan op 7 februari weer een. Over 6 weken weer naar het lumc. Lumc gaat de 20 weken echo doen en vanaf dan gaan ze elke week een echo maken. Ook fijn hoor. Ik voel mij hierdoor iets zekerder.
ik zag net hier een berichtje van je staan, 'praat/ schrijft' misschien wat fijner dat het andere topic Ik vond de zwangerschap van Hope emotioneel vreselijk zwaar, veel zwaarder dan ik had verwacht. Ik had zoiets van 'als het goed voelt dan komt het wel goed' (bij mijn eerste dochtertje heb ik altijd het gevoel gehad dat ze nooit bij ons zou komen...). Ondanks dat ik nu een 'goed' gevoel had heb ik weinig van de zwangerschap kunnen genieten. Continu die angst en het 'waken' over dit kindje. Hoevaak voel ik haar, en als ik haar even niet heb gevoeld wat dan? Soms was ze ontzettend druk in de buik en dacht ik weer van 'is er iets mis?' en op de momenten dat ze rustig was dacht ik hetzelfde... wat dat betreft kon ze het niet goed doen. Ik had op den duur een gesprek met maatschappelijk werk en toe zei ik van 'ik voel niets bij de kindje' (met Joy had ik vanaf dag 1 een enorme band en was het echt mijn meisje). Ik ben zo ontzettend geschrokken van mijzelf en voelde me zo schuldig dat ik vanaf dat moment iedere avond eventjes tegen de'r sprak en mijn hand op de buik legde. Vanaf dat moment kroop ze ook altijd tegen mijn hand aan. Grappige was als ik dat een avond niet deed dat ze dan zelf zich naar buiten duwde. Stiekem kon ik dan wel heel erg genieten, niet te lang want stel je voor... maar toch, even een paar minuten mocht ik van mijzelf het toelaten. Ik heb heel veel controle's gehad in het ziekenhuis, op den duur om de week en vanaf week 34 iedere week. Als het s'avonds of s'nachts niet ging, gingen we ook naar het ziekenhuis... even aan de CTG en dan was het weer klaar. Overdag heb ik me volledig gestort op mijn werk. Dat was echt mijn uitlaatklep, gewoon even niet nadenken over de zwangerschap (deed ik uiteraard de hele dag door) maar daar kon ik niet in paniek raken. Verstand op 0 en doorgaan... Wat mij verder heel veel heeft geholpen is mailen met een lotgenootje. Een kennisje heeft haar zoontje verloren en als ik er doorheen zat mailde ik haar met een lading vragen en kreeg ik altijd een begripvol mailtje terug. In alles herkenning, zo fijn... geen verkeerde opmerkingen of vinden dat ik gek deed, nee alles kon ze zich goed voorstellen en vaak kreeg ik terug 'dat had ik inderdaad ook'. Het liefst zou je direct hoogzwanger zijn, gewoon vanaf dag 1 direct 36 weken maar ik heb wel gemerkt, hoe lang de 9 maanden ook hebben geduurt, dat ik het echt nodig had. Kan ik nu achteraf zeggen, emotioneel begin ik er nu pas 'klaar voor te zijn'. Heel veel sterkte de komende maanden, probeer van de kleine dingetjes te genieten en verdriet/ zorg/ onbegrip horen er helaas bij maar zal niemand je kwalijk nemen.
Ja idd. Ik wl nu het liefst al 37 weken zijn..... Maar goed, dat kan idd niet nee. Soms gaat het heel erg goed hoor. Ik merk echter wel dat ik er op die dagen bijna niet mee bezig ben dat ik zwanger ben. Ik vind het ook naar om te zeggen dat het juist dan goed gaat en ik ook het liefst zo mijn hele zw door wil gaan. Want idd wat jij zegt.....zo ontwikkel je niet echt een band. Ik weet echter wel van mijzelf dat, wanneer hij/zij er dan eenmaal is, het ook gelijk goed is. Het blijft een moeilijk iets. Wat fijn dat je gewoon dagelijks terecht kon voor de ctg. Ik ga dat hier ook vragen. Het enige waar ik het dan moeilijk mee heb is waar ik dat dan ga doen. Het streekziekenhuis hier heeft mij geweigerd toen en ik weet niet of ik er dus, voor mijn gevoel, nog naartoe kan. Echter lumc is voor een ctg weer veel te ver weg. Moeilijk maar ja ook nog niet aan de orde. Wie weet voel ik mij dan wel zo goed. Dat jouw werk jouw uitlaatklep werd dat sanp ik heel goed. Ik heb momenteel geen werk meer. Mijn contract loopt tot 1 februari maar mijn zw verlof was pas per 5 januari afgelopen. De tussenliggende periode heeft mijn baas mij dus ook vrij gegeven. Erg aardig hoor maar natuurlijk niet zo vriendelijk dat ze na 3 keer een jaarcontract nu zeggen dat ze mijn contract niet gaan verlengen. Ach, ik heb geleerd dat er ergere dingen in het leven zijn, helaas. Toch merk ik nu wel dat ik een dagbesteding nodig heb. Aan de ene kant, echt werken ben ik nog niet aan toe. Dat is nu veel te zwaar. Ik zit nog met de verwerking en tegelijkertijd met een nieuwe zw. Ik vind het soms best wel zwaar. Aan de andere kant wil ik ook wat te doen hebben. Ik denk dan aan vrijwilligerswerk. Iets waar ik niet bij na hoef te denken. Mijn vak, schuldhulpverlener, was sowieso te zwaar geweest om nu uit te voeren. Een leuke hobby heb ik niet. Die wil ik wel heel graag maar weet je, ik heb er nooit tijd voor gehad. Dan is het ineens moeilik om iets te verzinnen hahaha. Wat superfijn dat jij iemand had om mee te schrijven. Ik heb mij aangemeld op de BEngeltje op komst lijst van de site LIeve Engeltjes. Dat helpt ook wel. Had jij ook vaak het gevoel van onwerkelijkheid en van....het kan nooit goed gaan.....? Een gevoel van...kan ik dit kindje wel uitdragen....of wanneer gebeurd het weer? Ik heb ook dagen hoor dat het goed gaat en ik denk.....ja het komt goed......nou ja het is soms zo tegenstrijdig, die gevoelens. Zelfs in mijn bericht nu zitten er voor mijn gevoel tegenstrijdigheden. Nou ja geeft de onzekerheid van mijn geest wel aan denk ik. Nou dit weekend is mijn oudste dochter bij haar vader en hebben vriend en ik even het rijk alleen. En volgend weekend gaan we lekker een weekendje weg naar Parijs. Daar kijk ik echt wel naar uit. Dan kan mijn gedachten even op een andere zender....
Ik kan je helaas geen advies geven. Wil je wel feliciteren met deze nieuwe zwangerschap. Ik heb zelf ook de angst voor een nieuwe zwangerschap. Goed dat ze je extra in de gaten houden en als je twijfelt, gewoon je vk bellen meid! Veel plezier in Parijs alvast!!
Heey meid, Ik heb zelf na lange tijd en onderzoeken met 23 weken de zwangerschap af moeten breken. En nu ben ik waarschijnlijk weer zwanger. Ik heb vandaag een test gedaan en die was licht positief.... Vrijdag is mijn nod dus tot die tijd ff wach ten. Ik snap wel wat je bedoeld ik weet het nog niet eens zeker en ik ben als angstig... Maar ik hoop dat mocht het zo zijn dat ik er dezd keer wel van kan gaan genieten.... Hopelijk vrijdag goed nieuws dan zitten we in hetzelfde s,huitje