Hi Ik had gisteren mijn eerste echo, maar kreeg eigenlijk slecht nieuws: vlgs mij was ik 8weken zwanger, en zou het vruchtje 2cm zijn, gisteren was het slechts 4,7 mm, vruchtje maar geen hartje te zien en vlgs de grootte slechts 5weken en paar dagen. Gynae zei dat ik rekening moet houden met mk, kan zijn dat vruchtje paar weken gestopt is met groeien, blijft wel klein waterkansje dat het vruchtje achter is of mijn eisprong later, maar ik hoop er niet meer op. Gynae zei mij zelfs als je bloed verliest dat ik naar spoed mag enz. Ze zei dat ze zich niet 100% uitspreekt, na zo een 1e echo, maar ik er best rekening mee hou... 6november moet ik terug, en dan weet ik het definitief, ik ga er toch al 80%vanuit dat het vruchtje gestorven is. Ik heb alle moed verloren en heb al constant gehuild, mijn man daartegen kan er niet tegen dat ik mij zo laat gaan, hij zegt dat ik er op deze manier zal voor zorgen dat het zeker op een MK uitdraait... Een collega van mijn man zei hem dat ik ipv 8weken, slechts 6 weken ben, mijn laatste ongi was 29/08, 2weken erna de bevruchting en dan pas mag je beginnen rekenen, haar gynae had dit ook verteld, ik heb hier alle twijfels over... Ik wil het realistisch zien, maar hij wil dat ik het positiever bekijk.... sterkte aan alle meiden hier, groetjes flyke
Misschien heeft je man het er ook wel moeilijk mee dat ie dat daarom zei. Geloof niet dat als je over je toeren bent dat het dan zkr er op uit draait. Heel veel sterkte! Ik weet wel hoe je je voelt gisteren had ik er totaal geen vertrouwen meer in en had me er al bij neer gelegd dat het niet meer goed was. Nou viel het gelukkig mee, maar voelde me echt heel k*t en alleen. Dikke knuffel
Goh, flyke wat erg voor je. Ik hoop zo dat het toch allemaal goed blijkt te zijn! Ik denk dat je man dit zegt om moed te houden en waarschijnlijk wil hij je opbeuren. Maar toch, laat je hierdoor geen schuldgevoel aanpraten. Mijn gynaecoloog vertelde dat het heel moeilijk is om een miskraam om te wekken. Vroeger deden mensen soms van alles om een miskraam te krijgen, maar dit lukte echt niet, hoor. Jij kunt er niets aan doen. Als het goed is blijft het gewoon zitten! Heel veel sterkte toegewenst in deze onzekere tijd!
He Flyke... Meis wat vreselijk voor je...we zaten overigens samen bij de Juni '07 mama's... Pfffffffffffffffff wat een toestand, ik begrijp dat je jezelf voorbereid op het ergste zou ik ook doen hoor..., maar er is nog wel een kansje dat je mss een late eisprong gehad hebt. Lieverd heel veel sterkte, ik ben er voor je...
moon: ik begin ook meer te beseffen dat mijn man het moeilijk heeft, hij vertelde me daarnet, dat ik in zijn armen in slaap gevallen ben vannacht en hij mijn buik gestreeld heeft en het vruchtje aanspoorde zijn best te doen en flink te groeien .... zijn samen beginnen huilen toen hij dat vertelde marla: ik denk dat hij me inderdaad wil opbeuren, ik ben zeer emotioneel, laat me heel vlug gaan en ergens wil hij dit tegengaan silla: inderdaad, ik herinner me ook het moment dat je de juni-club verliet, gaat het intussen al beetje beter met je meid? iedreen, heel erg bedankt vr jullie reacties en steun, doet me goed! knuffel terug! groetjes flyke
@ Flyke, Het gaat redelijk, ik ben nu op arbeidstherapeutische basis aan het werk, en na 1 dag een paar uur werken ging het de volgende dag weer helemaal fout,gelukkig heb ik nu ff de vrijheid dat ik dan ook niet naar het werk hoef als het niet gaat. Vandaag wel weer ff een paar uurtjes gewerkt maar ik ben kapot. Ik merk nu nog beter hoe een rouwproces, want tja daar zit je na een MK toch in, te werk gaat. En geloof me het is niet makkelijk... Er is ruim een week geweest dat ik alleen maar kon huilen, nu zit ik in de fase...woede, ik kan ontploffen om NIETS of zaken waar ik me eerder NOOIT druk om zou maken. Maar goed ik weet dat het uiteindelijk allemaal wel weer goed komt. Maar meis, ik nogmaals ondanks mijn eigen verdriet ben ik er voor je hoor... Wat goed en lief dat je mannetje zo met je meeleeft en praat er samen goed over. Ik hoop dat alles uiteindelijk nog goed komt ... Dikke knuf Silla
silla, ik vind het heel knap van je, dat je ondanks je eigen verdriet en zorgen, zo kan openstaan voor een ander, ik wens je dan ook veel sterkte en geluk in de toekomst, mijn levensmotto was altijd, zeg nooit NOOIT! Ik hoop dan ook dat ik dat motto kan behouden en het voor anderen verwezenlijkt mag worden! momenteel hou ik mij met vanalles bezig om mijn gedachten wat te verzetten, tekenen, lievelingsmuziek opzoeken, waarvan ik rustig word.... knuffel flyke
ohnee zo bedoelde ik het niet hoor ik geniet van mijn eigen zwangerschap (al vind ik het risico op miskraam zo eng....laatst ook een vriendin die met 9 weken MK had) je raakte me met je verhaal over het strelen van de buik en de lieve woorden van je man.... maar dat is niet erg: ik vind het fijn om met zulke lieve woorden geraakt te worden. sterkte nogmaals!
Ik las de laatste weken ook vaak op het MK-forum, mijn man raadde mij dit af, hij zei doe dat toch niet, je zal je nog meer zorgen gaan maken. Maar ik deed toch mijn zin en heb er geen spijt van. Op die manier kan je met andere meiden meeleven, en was ik me er vanbewust dat er toch een klein mini kansje bestaat op MK, en misschien komt de klap iets minder hard aan. succes meid! flyke
Mijn mannetje kwam net ook met dat hij het erg moeilijk gisteren had omdat ie dacht dat het toch een miskraam werd. En zat ie tegen mij ook dat ik me niet zo druk moet maken enz. Gelukkig zijn ze er he haha en tis lief dat ze ons altijd proberen op te beuren en zich zelf dan even achter stellen.
hi silla, intussen al een beetje over je woedefase heen? Ik heb ups en downs,tel de dagen af.Kom wakker en denk oef,op naar de volgende! Het blijft een dubbel gevoel,ik nam vrijdag op mijn manier al ergens afscheid,anderzijds wil ik het niet en hoop ik op een wonder. Ik ga meer of vroeger naar toilet,checken op bloedverlies, tot nu toe nog niets maar hou me voor dat dit elk moment kan.Mijn man blijft positief,wachten dus maar op die zo beslissende,definitieve echo, flyke
Het lijkt wel of ik constant mijn man hoor praten! Toen ik zwanger was keek ik ook op het MK forum en van hem mocht dat niet. Toen bij mij bleek op de eerste echo dat ik ipv 7 weken 6 weken was, ging bij mij al een alarm bel af: dat KON gewoon echt niet want wist precies wanneer mijn ei was geweest en wanneer wij het voor het laatst hadden gedaan. Mijn gyn maakte zich daarentegen geen zorgen. Nou ik wel en achteraf had ik ook gelijk. Nadien is mij door een andere gyn verteld dat het vaker fout gaat dan goed als er een achterstand is in het begin en je weet exact wanneer is ei was. Mijn man zei ook steeds terwijl ik me niet happy voelde dat als ik zo doorging het zeker mis zou gaan. Toen het daadwerkelijk mis ging bij 9 weken was hij heel trots dat ik mijn lichaam zo goed aanvoel en dat mijn lichaam de miskraam helemaal zelf heeft gedaan en ook in 1 keer goed (heel pijnlijk, maar wel echt helemaal schoon). Nu leeft hij enorm mee en is hij ook verdrietig erover geweest. Laatst zei hij nog dat hij ook geen zin had in die zwangerschapsverhalen en pas geboren baby verhalen van vrienden en vriendinnen van ons, omdat hij dat nog te confronterend vond. Hij steunt mij enorm en is geweldig begripvol! Ook wil hij heel graag dat ik weer snel zwanger word. Dat jouw man dus nu ook zo reageert herken ik volkomen, maar het komt voort uit het feit dat zij nog hoop willen houden en ook erg verdrietig zijn! Ik wens je heel veel sterkte en hoop bij jou op een wonder!
@ Flyke... Tja woedeaanvallen heb ik niet echt meer maar wel dat...tja hoe zal ik het noemen...bepaalde irritatiekriebel ofzo... Wel heb ik gister het boek (via Bol.com) Omgaan met een miskraam, ik heb nog maar een paar blz. gelezen en er zijn stukjes die mij zooo vreselijk goed doen, het gevoel hebben dat het niet gek is dat ik me zo voelde tijdens de MK's enz enz. Toch ben ik nog steeds op zoek naar " goedkeuring" van mijn verdriet en frustratie van mijn omgeving, gezien het voor hun (uiteraard) heel moeilijk is om zich voor te stellen hoe ik me voel. Begrijp je wat ik bedoel? Het gevoel dat je ergens afscheid van genomen hebt is volgens mij een natuurlijk beschermingsmiddel om jezelf voor te bereiden voor de evt. klap die er mss komen gaat. Maar ik hoop met je mee dat het allemaal goed zit in je buikje... Liefs Silla
hey silla ik kan me voorstellen dat die fasen niet duidelijk af te lijnen zijn en op te volgen, persoonlijk denk ik dat ikzelf vaak in een bepaalde fase zou hervallen, ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen begrijpt hoe je je voelt, weet je, nu voel ik het ook al anders aan bij vroeger, alleen omdat ik nu zo dicht bij een MK sta en mee geconfronteerd wordt. Nog 3 keer slapen, was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd, eindelijk komt de beslissende echo dichterbij, maar tegelijkertijd krijg ik steeds meer schrik, bang vr het slechte nieuws.... sterkte meid! afwachtend flyke
weet iemand hier antwoord op? stel dat mijn vruchtje gestopt is met groeien aan 5 weken, nu inmiddels vier weken later, is er dan geen kans dat het vruchtje vanzelf afkomt? Ik vind het raar dat de natuur een overleden vruchtje van 4-5 weken niet afstoot?
Die kans is er altijd, maar wordt wel steeds kleiner geloof ik , maar ik heb er geen ervaring mee (ik heb een spontane mk gehad).
@ Flyke, Helaas kan ik daar ook geen antwoord op geven...Ik heb beide keren een spontane MK gehad. Mss kun je het aan de VLOS van dit forum vragen? Liefs Silla