He Meis, Ik hoop dat je je snel weer een beetje goed voelt. En of je een pauze in moet lassen, tja ik zou idd wel even de tijd nemen om het te verwerken en dan zie je wel weer verder... One step at the time zou ik zeggen... Ik zelf dacht ook een pauze te nemen deze keer, maar om een bepaalde reden ben ik er toch weer meer mee bezig...en soms weer helemaal niet... Ik wens je nogmaals veel sterkte en als er wat is laat het ons weten... We zijn er voor je... Dikke kus Silla
Hey Flyke, Ik leef met je mee, meid! Ik heb wel op mijn werk verteld dat ik een miskraam heb gehad. want je zit toch met bepaalde emoties die er ineens uitwillen en dat kan ook op je werk zijn. Als niemand dan op de hoogte is dan is het wel jammer dat je niet gewoon kan vertellen wat er is en dat verhaal van de cyste gaat dan ook niet meer helemaal op.... Of je een pauze in moet lassen? Je moet doen wat je hart je ingeeft, maar zoals je nu al gemerkt hebt, de natuur laat zich niet dwingen. Dus een kindje in de zomer plannen lukt misschien niet eens, je moet dan wel zwanger worden in een bepaalde periode. En ach....een winterbaby is ook superschattig, met jasjes en mutsjes in allerlei kleuren en vormen. En het zou maar eens weer zo warm zijn als afgelopen juli, dan vind je het mischien verschrikkelijk om met een zware buik rond te lopen. Laat staan dat je dan nog slaapt...... Gr. josefina
iedereen, bedankt voor jullie lieve reacties, ik heb me gisteren sterk gehouden in het ziekenhuis, maar darnet was mijn man ff weg, de eerste keer terug alleen, en de gedachten kwamen, ...met de traantjes als gevolg. Ik begin inderdaad meer en meer te twijfelen of ik de waarheid niet zou zeggen op het werk, ik heb veel dichte vrouwelijke collegas en kreeg vroeger ook altijd opmerkingen als ik er wat pips uitzag,ze is waarschijnlijk zwanger enz...ik werk met jonge collega's, dus wie weet zegt volgende week iemand doodleuk, ik ben zwanger.... ik denk eraan mijn baas een email te sturen en te vragen of hij de info of mail wil doorgeven aan de collega's, waar ik kort de waarheid in vertel en opdat ze dan zouden begrijpen wat de oorzaak is als ik het soms emotioneel moeilijk zou/zal hebben. Jaarlijks gaan we op wekend met een groepje vrienden, dit is nu dit wekend, mijn man en ik twijfelden eerst maar we hebben besloten toch mee te gaan, op die manier heb ik wat verstrooiing. groetjes flyke
Lijkt me goed om wel het weekend weg te gaan met die vrienden. Bij mij kwam mijn mk spontaan toen we met vakantie waren met een groep vrienden. Ik heb hierdoor veel afleiding en ontzettend veel steun gehad!
ik had vanavond het gevoel dat ik terug de goede kant op ging, echter kreeg ik opnieuw een slag in mijn gezicht daarnet belde collegavriendin of ze es mocht langskomen, ik vroeg waarom, ze wou iets vertellen. Zij is de enigiste op mn werk die weet van mn zw.Schap en mn MK, ik had een slecht voorgevoel en had een vermoeden over wat ze wou vertellen. En inderdaad een dichte collega, heeft vandaag op het team (ik ga pas woensdag terug werken) meegedeeld dat ze 11 weken zwanger is (zou ik morgen ook zijn ... ik had vanavond definitief beslist, mijn verhaal over zogenaamd cystje door te voeren en de waarheid niet te vertellen, maar nu kan ik geen andere kant op, iemand anders heeft vr mij beslist, ik ga morgen een mail sturen naar mijn baas en vragen of hij tegen woensdag de anderen op de hoogte brengt, ik zie het echt niet meer zitten, elke dag geconfronteerd worden met haar, we gingen net gelijk oplopen, 1dag verschil , ik zag het net terug zitten en dan nu die klap terug ..... we doen hetzelfde werk, waarschijnlijk zal mijn baas vragen haar in haar zwangerschapverlof te vervangen enz enz....... ik dacht vandaag een stap vooruit gegaan te zijn in de verwerking, maar ik voel nu alsof ik er tien teruggeslingerd ben teneergeslagen flyke
Och, och, kan het me zooo goed voorstellen. Goed dat je het bij je baas neerlegt want hij/zij zal je echt even moeten ontzien....Bij mij zijn het 2 heeel goede vriendinnen die net zo ver zijn als ik zou zijn geweest....het is heel moeilijk kan ik je vertellen, ik heb ze de eerste tijd ook niet kunnen zien. Nu gaat het beter. maar houd moed en geloof dat jouw tijd ook snel zal komen.... Hele dikke knuf!
Hai Flyke, je wees me op je verhaal (bij het andere topic), dus ik het het gelezen. Wat kl*te voor je! Ik kan me echt heel goed voorstellen dat dit pijn doet. (ik heb ook 2 vriendinnen die zwanger zijn). Ik zou dit heel serieus nemen, het doet gewoon pijn. Maar straks, als het misschien wat draaglijker is, zou ik vooral proberen om in contact met haar te blijven hierover. Eerlijk zeggen wanneer het je teveel wordt bvb. Zij zal hier vast begrip voor op kunnen brengen. ik realiseer me dat ik je ongevraagd advies geef en je doet het natuurlijk op je eigen manier. Ik heb tegen mijn vriendinnen gezegd: "mijn verdriet gaat over MIJN kindje, dat heeft niets met jouw kindje te maken. Ik ben niet jaloers, maar het is wel confronterend". Het was zowel voor mij als voor hen een opluchting dat er over gesproken kon worden. Verzwijgen zou ik veel moeilijker vinden. Ik heb ook gevraagd of ze alsjeblieft niet hun eigen zwangerschap willen 'verzwijgen' (net doen alsof er niks aan de hand is) als ze in mijn buurt zijn, want dat zou ik een belediging vinden. Flyke, het is jouw verlies en verdriet. Alleen jij weet wat het beste voor je werkt. Ik gun je dat je je niet 'groot' hoeft te houden en dat er voldoende begrip voor je zal zijn. Heel veel sterkte en liefs, Amber
Me2, mijn eerste reactie was ook, ik wil die collega niet meer zien, maar nadien voelde ik me schuldig daarover, zij of het vruchtje/kindje kan er niets aan doen, het is mijn probleem en verwerking. Ik moet dagelijks met haar samenwerken, dus ik zal het moeten leren aanvaarden. Amber, ik vind het helemaal niet erg dat je ongevraagd advies geeft, integendeel, ik weet deze avond geen blijf met mezelf, loop precies verloren rond. Ik vind het heel mooi,sterk, moedig: je reactie aan je collega, ik hoop die ook te kunnen zeggen woensdag. Ik zal proberen mij die woorden in te prenten en haar te zeggen. Voel ik dat het me niet lukt, zal ik haar dit per mail zeggen, minder persoonlijk,maar dan liever op die manier dan haar niet aan te spreken over haar zwangerschap. bedankt vr jullie lieve reacties knuffel flyke
Ach flyke, wat een tegenslag, ik kan me erg goed voorstellen dat dit heel moeilijk voor je gaat worden, en natuurlijk is het niet persoonlijk bedoeld jou gevoelens jegens je collega, maar om nou elke dag straks met haar zwangere buik geconfronteerd te worden........... dat zal niet meevallen. Maar blijf eerlijk naar haar toe, en als het je te veel wordt zeg het dan, ze zal het heus begrijpen! sterkte meis!
Ik heb gisterenavond laat een mail gestuurd naar mijn baas en vanmorgen al een reactie terug gekregen. Ik vind het een heel mooie reactie, dat hij met mij en mijn man meleeft, het geen gemakkelijke keuze moet geweest zijn (had verteld van curettage), en hij hoopt dat we wij elkaar terecht kunnen om het te verwerken. En hij hoopt dat ik ook op een moment (zoals mijn collega) kan zeggen dat ik een goede zw.Schap heb, hij het ons toewenst. Hij looft mijn collega-vriendin die persoonlijk langsgekomen is om het mij te vertellen van die andere collega en is er zeker van dat de andere collega's met evenveel begrip zullen reageren. Aan de ene kant vind ik het jammer dat ik vandaag nog niet ga werken, dan kan ik terug in de harde realiteit, en anderzijds, ben ik blij, kan ik het op mijn eentje eerst wat verwerken. flyke
Wat fijn dat je baas zo begripvol heeft gereageerd. Dat was ook zo bij mijn baas. Ik had het hem meteen verteld en heb dat als erg prettig ervaren. Ik was toen nog niet gecuretteerd en de miskraam zou spontaan kunnen komen. Als ik dan naar huis zou gaan, dan zou hij begrijpen waarom. Wat betreft je zwangere collega: ik kan me zo voorstellen hoe moeilijk dat voor je moet zijn: elke dag geconfronteerd te moeten worden met haar buik en dan beseffen dat jij dat ook zou kunnen hebben gehad.... Ik had dat afgelopen weekend. De zus van mijn vriend is ook zwanger en is zo'n 1,5 maand later uitgeteld dan ik. Zij heeft een vlokkentest ondergaan en de uitslag is godzijdank goed, zo hoorden wij afgelopen zaterdag. Aan de ene kant ben ik heel blij voor haar, maar aan de andere kant doet het pijn. Vooral omdat zij nauwelijks heeft meegeleefd met mij. Zij heeft bijv. beide keren dat ik uit het ziekenhuis kwam niet gebeld en belde pas een halve week later. Had het ook nauwelijks over de miskraam. Ze had net voor de vlokkentest tegen mijn vriend gezegd dat ze het gevoel had dat je zo'n kleintje nog helemaal niet voelde, en er daarom nog niet gehecht aan kon zijn. Maar dat dat toch wel het geval was, zodra je het op de echo zag. Dat voelde een beetje alsof ze ons in eerste instantie aanstellers vond. Dit is de reden dat ik zo'n dubbel gevoel erbij heb. Natuurlijk ben ik blij voor haar, en vooral voor mijn schoonmoeder, maar ik heb ook zoiets van: zij wel, en ik zit maar met mijn onzekerheden. Ook vind ik het erg moeilijk om haar buikje straks te zien. Ik vind het erg vervelend dat ik zo denk, het alsof ik het haar niet gun en dat is ook niet zo! Het rare is dat ik helemaal geen moeite heb met de zwangerschap van de vrouw van mijn baas. (ook zo'n maand later uitgeteld dan ik). Voor hun ben ik alleen maar blij. Raar dat dat zo'n verschil uitmaakt. Sorry dat ik zoveel over mij zelf vertel! Veel succes morgen toegewenst. De eerste dag ik het moeilijkste! En als je alleen in je kamer zit, dan kun je misschien wat internetten
Marla, dat is toch niet erg dat je veel over je vertelt, we doen dit hier toch allemaal? Ivm die zus van je vriend, kan begrijpen dat dit zeer pijnlijk overkomt. Het dubbel gevoel, kan ik ook nog niet goed plaatsen. Waarom zij, waarom ik niet, en dan voel ik me schuldig, precies ik het haar zou willen toeschuiven. Integendeel, hoe langer ik er over denk, is misschien cliché maar ik wens het echt niemand toe. Ik had het erover met mijn man, vroeger zou ik daar ook veel lichtzinniger zijn over gegaan als iemand een MK heeft, maar nu je het zelf ervaart, ik wist echt niet dat het zo pijnlijk kon zijn. Ik had dit dubbel gevoel ook, toen we nog in de klusperiode zaten, kreeg ik plots op vakantie te horen dat mijn nicht (veel jonger en pas getrouwd) zwanger was. Ik kreeg toen de eerste klap in mijn gezicht en ja, ik was echt jaloers, voelde me voorbijgestoken. Het geluk kon niet op toen bleek dat ik zwanger was, niemand van de familie heeft dit ooit geweten, ik wou wachten tot de eerste goede echo. Ik zou bevallen in juni, mijn nicht in april. Helaas is het anders uitgedraaid en zal ik de tijd afwachten om te beslissen of ik het de familie al of niet vertel. denk dat het besmettelijk is, veel vertellen over jezelf, is hier ook een lange post geworden
Stom he is dat gevoel alsof je wordt voorbijgestoken door een ander en dat je voelt waarom zij wel en ik niet....en het is echt niet omdat je het een andere niet gunt want zoals je als zegt, je gunt echt niemand een miskraam, maar ja, anderzijds kan ook niemand zo goed begrijpen wat je doormaakt tenzij je zelf ook een miskraam hebt gehad. Het heeft veel meer impact op je leven dan je denkt...
Ik vond de eerste dag ook moeilijk op het werk, heb niet veel gedaan, ja het internet afgesurft naar alles wat ook maar met miskramen te maken had. Mijn baas reageerde ook super hij is niet zo'n gevoelsmens maar nam echt even de tijd voor me, kwam bij me aan het bureau zitten luisteren. Echt super! Ik heb wel gemerkt dat zo snel mogelijk je leven weer proberen op te pakken het beste werkt! En meiden niet bij de pakken neerzitten, onze kans komt nog, daar ben ik van overtuigd!
Dat wat die impact betreft, dat klopt wel. Ikzelf had dat ook niet goed door voor mijn miskraam. En ook al voel ik me goed, toch merk ik dat ik nog de behoefte heb om er veel over te praten. Dat helpt mij bij de verwerking. (ik ben sowieso altijd al een "prater" geweest). Vrienden en familie en zo hebben het er ook bijna niet meer over, en dat is ook wel logisch na 2 maanden. Ikzelf merk dat ik er uit mezelf ook niet meer zoveel over praat, tenzij iemand mij er naar vraagt. Je wilt enerzijds het gesprek "gezellig" houden en anderzijds begrijpt een ander jouw verdriet ook niet zo goed. Ook merk ik dat ikzelf de laatste tijd behoefte heb aan gezelligheid, veel lachen, etc, maar natuurlijk sluimert het verdriet nog wel op de achtergrond. Daarom is het zo fijn om met jullie van gedachten te wisselen! Had jij er trouwens ook moeite mee dat het vruchtje in het ziekenhuis achterbleef. Om die reden alleen al had ik het liever zelf afgestoten, hoewel ik van anderen begreep dat dat ook heel erg moeilijk is. (kijk, dat heb ik dus niet zelf meegemaakt, en kan er dan ook niet over oordelen).
Jette, onze kans komt zeer zeker nog! Ik heb net na mijn miskraam gedroomd dat ik een dochtertje kreeg, dus als die droom net als mijn nachtmerrie uitkomt, dan zit het wel goed! (ook was ik al in de 2e ronde na het stoppen met de pil zwanger geraakt, en dat stemt mij ook hoopvol) Wat jij zegt over je leven zo snel mogelijk weer oppakken, dat heeft ook voor mij goed gewerkt.
JA, je leven meteen weer oppakken is toch altijd het beste. ik ben gewoon meteen weer aan de slag gegaan (ze waren ook erg lief op m;n werk) en ik ben er prima uitgekomen. Vind een en ander nog wel eens erg verdrietig maar dan in mijn eentje. Ik praat er ook niet meer zoveel over behalve als het me wordt gevraagd. Ik vind dat een goed teken. Praten heeft wel echt geholpen (ik ben ook een "prater").
Marla: wat voor mij het moeilijkste was, was dat het zo snel ging, heb om negen uur gehoord dat het niet goed was om drie uur werd gecurreteerd, had haast geen tijd om er over na te denken. toen ik naar huis ging, kreeg ik een kaart mee met een duits gedicht er op, ik heb alleen de eerste twee regels gezien, toen was ik al in tranen! Ik ben zelf niet gelovig maar er stond iets van god neemt je ongeboren kindje tot zich of zo, heel emotioneel voor mij! Ze hebben daar in het ziekenhuis een plaats waar de vruchtjes worden uitgestrooid, ook hebben ze regelmatig daar een bijeenkomst waar je naar toe kunt gaan, heb er nog geen gebruik van gemaakt, maar vindt het wel een heel rustgevend idee.
me2: ik probeer mij altijd zoveel mogelijk in een ander zijn situatie in te leven maar dan zeg of denk ik er nog altijd bij, ik heb het nog niet meegemaakt, dus ik kan niet zeggen, ik weet wat je bedoelt, ik kan het mij alleen maar inbeelden.... Jette, ik heb gevraagd aan mijn collega-vriendin dat ze wat extra werk zou bezorgen voor me morgen,kan ik niet teveel nadenken. Ik hou wel in mijn gedachten dat ik mij niet mag storten in mijn werk en alles zo snel mogelijk moet vergeten, anders krijg ik zowiezo later nog de terugslag. En zoals je zegt, ik weet, ooit is het ons moment! Marla, ik had dus ook een curettage, maar heb eigenlijk niet gevraagd om het vruchtje te mogen zien of houden. Ik had het er gisteravond nog over met mijn man, maar eigenlijk is het beter zo denk ik. Ik had al op mijn manier nog voor ik het definitief wist dat het zou uitdraaien op een Mk, ergens afscheid genomen. Eind deze week mag ik bellen om te weten of er iets uit het onderzoek vh vruchtje is gebleken en vanacht dacht ik ook, waar is het nu, zomaar in de vuilnis? Maar ik probeer daar zo weinig mogelijk aan te denken. Ik denk er eigenlijk niet veel over na, had ik het liever zelf afgestoten of niet, dat zuo natuurlijk veel natuurlijker zijn, maar ik zou ook bang zijn voor het moment dat je daar oog in oog met je vruchtje staat, zo op een totaal verkeerd moment. Jette bij mij ging het ook nogal vlug, de maandagmorgen laatste echo, definitief: het vruchtje is gestopt met groeien en al enkele weken afgestorven. Ik herinner het me nog goed, "en nu?', vroeg ik aan de gynae. Ze vertelde de 2mogelijkheden en ik vroeg voor curettage en vroeg wanneer dit kon, morgen of donderdag zei ze. Achteraf ben ik blij dat ik de dag erop binnen mocht, ik zou anders toch maar zitten piekeren hebben en schrik hebben gekregen vr die curettage. Nadien zei mijn man, ik snap nu waarom je deze keer de maandag op echo moest...