Hallo allemaal, Eergister ben ik opgenomen in het ziekenhuis met buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ze hebben het vruchtje weggehaald en de eileider kunnen besparen. Het is via een kijkoperatie gegaan met een extra sneetje. (Ik heb er nu 3 in mijn buik) Ik wil graag weten wie dit nog meer mee hebben gemaakt en vooral vragen hoe zij met dit verlies zijn omgegaan. Ik vind het nl erg moeilijk, vooral de eerste dag toen ik lichamelijk zoveel pijn had om het verlies van mijn vruchtje te verwerken. Gister mocht ik al meteen uit het ziekenhuis en had ik ook nog teveel pijn. Vandaag is dat wat minder en slaat het verlies van mijn vruchtje in alle hevigheid toe. Hoe gaan jullie daar mee om? Ook zou ik willen weten wat ik eigenlijk na zo'n operatie mag doen. Het zijn maar 3 kleine wondjes, maar ik merk dat als ik wat ga doen (vegen bv) dat heel mijn buik dan zeer gaat doen. En stom genoeg ben ik dat gister in het zh vergeten te vragen wat wel en niet mag. Groetjes, Wendy
Ik heb het zelf niet meegemaakt maar ik wil je wel het alle beste wensen. Heel erg veel beterschap, zowel lichamelijk als geestelijk met de verwerking.
Heee meis... heb je ook al via pb geantwoord... Maar ik heb het dus ook meegemaakt... Over wat je mag doen... Kort maar krachtig: Niets! 2 weken lang rusten! Ik heb zelf wel wat gedaan, maar niet teveel en niet te zwaar... Rustig aan doen en zorgen dat je wel je rust neemt... Het lijken 3 kleine wondjes maar je hebt wel een ingrijpende buikoperatie gehad meid! Buikoperaties zijn altijd wat heftiger en daar moet je dus op de juiste manier mee omgaan.... Als het goed is heb je over 2 weken een controle staan bij de gyn. Dan zul je hoogstwaarschijnlijk horen dat je weer langzaam aan wat mag gaan doen... Trouwens: Ook NIET fietsen! Dat schijnt voor je buik lichamelijk zwaar te zijn! En zoals ik al zei in mijn pb: Probeer de positieve dingen naar boven te halen: 1. Je leeft nog 2. Je hebt je eileider nog 3. Je kan zwanger worden! Succes meid!
Meid, helaas heb ik het ook meegemaakt. Maar Wishgirl heeft gelijk: twee à drie weken helemaal NIETS doen! Ik had een bed in de woonkamer staan en dat was wel fijn. Tel erop dat het herstel nog lang kan gaan duren. Bij mij is op 14 september een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vastgesteld en ik werk tot op heden nog maar 2 uur per dag. Met ingang van 7 januari ga ik in overleg met UWV en Arbodienst weer 4 uur werken. Niet alleen het lichamelijke herstel, maar vooral ook het emotionele herstel zal zijn tijd gaan vergen. Ik heb ons kindje een plekje gegeven in de vlindertuin hier. Dat (en een hele hoop andere dingen) heeft mij echt geholpen. Maar het verdriet zal er altijd blijven! Heel veel sterkte meid en liefs, Josien
Ik heb het zelf niet mee gemaakt maar wil je wel heel veel sterkte wensen met het verlies. Heel veel beterschap en rust goed uit meis.
hoi Wendy, wat schrik ik hiervan. kan je geen raad geven neem de tijd die je nodig hebt om het te verwerken. wens je heel veel sterkte de komende tijd. knuf uit zweden willie
Ik wil je al eerst heel veel sterkte en kracht wensen (ook voor je partner)! Ik heb zelf in april een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad, ben toen helaas wel mijn eileider kwijt geraakt. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is heel heftig en neem er echt de tijd voor die je nodig hebt. Denk aan jezelf (even grof: een ander doet het niet). En praat er veel over. Je bent geen zeur als je er ergens (weer) over begint. zwaar tillen zou ik nog zeker niet doen. Het is niet alleen lichamelijk dat je een opdonder hebt gekregen maar geestelijk is het nog zwaarder (bij mij wel). Huil en praat! Je moet toch je emoties kwijt, het is niet niks! Als je iets wil weten kun je me altijd een pb sturen! Ik wil je nogmaals heel veel kracht en sterkte wensen!
Dank jullie wel voor de eerste antwoorden. Het spijt me dat sommigen van jullie het ook mee hebben moeten maken. Mag ik vragen hoeveel weken jullie waren? En hoe jullie erachter kwamen of wat jullie verhaal is? (Event in pb mag ook hoor) Vandaag heb ik gelukkig voor het eerst kunnen huilen om het verlies van een tweede vruchtje. Het voelt zo vreemd het ene moment te huilen en op het andere moment te kunnen lachen (zij het met pijn). Net als dat ik eigenlijk te snel weer verder wil. Had vandaag de woonkamer alweer een beetje opgeruimd en vaatwasser in en uitgeruimd, eten gemaakt.. Eigenlijk vooral omdat mijn lieve hubbie ook ziek is; hij heeft buikgriep en is er echt beroerd van. Hij is wel bijna hele dag in bed gebleven. Ik kan zo moeilijk niets doen. Mijn buik heeft wel aangegeven dat dat allemaal iets teveel van het goede was, maar ik heb het idee dat ik ook al vrij veel kan. Ik zal me toch wel wat rustig houden en ma even contact opnemen met de gyn, wat die ervan zegt. Ook met betrekking op de wondjes, waarvan 1 vrij zeer doet en uit een ander nog een klein beetje vocht kwam en waarvan ik de pleisters niet durf te verschonen.
Helaas heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad 5 weken geleden. Ik was 7 weken zwanger toen ik ma op di nacht buikpijn kreeg, ik maakte me geen hele grote zorgen, dacht in eerste instantie dat het mijn darmen waren. 's Morgens rond 7en werd de pijn anders, heftiger met steken en ik begon ook te zweten maar ook dit ebde weg met een paar minuten maar mijn gevoel zei dat ik contact moest opnemen met de vk. 's Middags hebben we een echo gehad waar niets op te zien was, vk vertrouwde het niet en een half uur later lag ik op de bank bij de gyn. Dmv van bloedprikken om het HCG waarde vast te stellen werd het vermoeden buitenbaarmoederlijke zwangerschap steeds groter, mijn waarden bleven flink stijgen. Vrijdags nogmaals een echo gekregen en 's middags kreeg ik meteen een kijkoperatie, gyn vertrouwde het niet meer en afwachten was niet meer aan de orde. Tijdens kijkoperatie wilde gyn het verwijderen, ik kreeg helaas een bloeding waardoor ze genoodzaakt waren een grotere ingreep te doen, mijn eileider hebben ze ook weg moeten halen. Ik was een wandelende tijdbom zei ze later. Maandags mocht ik weer naar huis. Ik ben 1,5 a 2 weken flink verdwaasd geweest. Ik kon en mocht ook niets doen vanwege de wond. Ik heb in de 5 en 6e week van de zwangerschap bruin verlies gehad waardoor ik wel eens flink twijfelde en in de 6e week namen bijna al mijn zwangerschapsklachten af, dat maakte me dat ik waakzaam was. Nu ik een paar weken verder ben begint het een plekje te krijgen, werken doe ik nog niet, pas 7 jan heb ik mijn controle afspraak en dan wil ik kijken of ik energie genoeg heb om rustig aan te gaan werken. Het is een hele impact geweest en nog steeds. Ik wil je dan ook ontzettend veel stekte en rust wensen, zoals hierboven is geschreven: blijf er over praten! Bij het topic: ' echo was niet goed vandaag' heb ik een plekje gevonden, erg fijn...misschien kun je eens komen kijken als je daar behoefte aan hebt? Knuffel
Pfff, heftige verhalen zeg. Ik ben wel blij dat mijn operatie niet zo ingrijpend was. Ze waren er bij mij op tijd bij en heb bij mijn weten geen bloeding gehad. Ik heb vandaag mijn verhaal in een mailtje gezet en naar vrienden gemaild. Ik heb graag dat ze het van mij vernemen en niet via via van iemand anders. Ik voel me vandaag nog redelijk emotieloos, alsof ik het verlies niet toe wil laten en sterk moet zijn.
Heeee meid... Ik denk dat het zeker heeel goed is dat je het persoonlijk even aan je vrienden gemaild hebt. Het is idd beter dat ze het van jezelf horen dan van iemand anders... Het verhaal wordt dan toch altijd anders... Het gevoel van emotieloos te zijn herken ik wel... Ook het gevoel van meteen weer alles willen doen herken ik wel... Is normaal denk ik... Het is ook niet niks wat je is overkomen! Het is heeeeel ingrijpend...! Daarom is het juist zo belangrijk er de tijd voor te nemen en het op jouw manier te doen... Overigens wordt het altijd onderschat door mensen... Je hebt immers maar 3 kleine wondjes en wat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap lichamelijk inhoudt komen de meesten een heel eind, maar nog lang niet wat het precies... Geestelijk is het helemaal te verwaarlozen waar ze op komen... Mensen die het meegemaakt hebben weten wat het is en ook daar zal nog weer verschil in zitten met de manier waarop het beleefd wordt en hoe ze het verwerken... Heel veel sterkte lieverd..
He Meid, Wat verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken. Ik heb in november 2006 een miskraam gehad en in mei afgelopen jaar een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik was toen 7,5 week zwanger en op de echo was niets te zien. Ik kreeg ook een kijkoperatie en toen zagen ze dat het vruchtje zich had ingenesteld in de eileider. Ook zat er al een halve liter bloed in mijn buik, ik was er dus gelukkig op tijd bij. Mijn rechter eileider is verwijderd. Ik heb na de operatie heel rustig aan gedaan, ik ben ook pas na 3 weken weer gaan werken voor halve dagen! Ik bleef heel erg moe, maar dat kwam ook door de emoties die dit met zich meebrengt. De eerste twee weken was ik erg bezig met lichamelijk herstel en daarna kwamen de emoties eruit. Ik was vooral bang nooit meer zwanger te kunnen worden omdat mijn eileider was verwijderd, maar gelukkig had ik na groen licht van de gynaecoloog meteen weer een positieve test. Geweldig! Gelukkig gaat nu alles goed, maar het was een heel moeilijk en onzeker begin. Ik wil je heel veel sterkte wensen en alle geluk voor de toekomst. Illy
Hallo, afgelopen dinsdagavond ben ook ik met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik was smiddags voor een echo geweest (termijn) en daarop was niets te zien, kort daarna begon de pijn en binnen een uur lag ik op de operatie tafel. Ze hebben mijn linker eileider verwijderd en aangezien ze niet al het bloed (liter) uit mijn buik konden krijgen heb ik twee dagen een drain gehad om het bloed af te voeren. Donderdag mocht ik naar huis. Ik ben nu thuis aan het herstellen. Begin februari moet ik terug voor controle. Ik vraag me echt serieus af of ik nog zwanger kan worden, je leest overal van wel, maar toch, wat denken jullie hiervan, wat voor gevoel hebben jullie en durven jullie uberhaupt wel nog te denken aan nog een zwangerschap? En hoelang zijn jullie van plan je rust te nemen en hebben jullie al kinderen?En zijn er wellicht mensen met positieve ervaringen na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
gizmoo ten eerste wil ik je heel veel kracht en sterkte wensen! ik snap heel goed je twijfel over of je nog wel zwanger kunt raken (en blijven natuurlijk). Ik had dit zelf ook heel erg. En dan in je omgeving raakt de 1 na de ander zwanger en dan zakt de moed echt in je schoenen. Maar kijk een naar mijn banner, het is mij ook gelukt! En illy (staat hierboven) is ook weer zwanger geworden na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Soraya van deze site heeft ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en ik ook zwanger! Dus het kan echt wel! Al lijkt het nu zo lang weg! Geef de moed niet op! Als er iets is of je wil iets weten kan je altijd een pb sturen! Nogmaals heel veel sterkte!
Inderdaad kunnen vrienden het beter van jou horen dan van een ander. Voor mij hielp het ook dat ik het daardoor vaker vertelde en ik het kon gaan beseffen. Het emotieloos gevoel herken ik ook....ik was meer bezig met mijn operatie en de rest onderkende ik eigenlijk. Ik heb ook geprobeerd sterk te zijn, maar dat is best wel heel zwaar en iedereen maar zeggen dat ik mn gevoel moest volgen maar dat was juist het moeilijkste! Knuffel
Oo wat jammer om te horen zeg...wat er in een korte tijd dan allemaal met je gebeurd he? Ik heb hier al verteld hoe het bij mij is gegaan. De twijfel of ik nog wel zwanger kan raken had ik in de eerste weken ook, nu moet ik bekennen dat ik sinds een dag of 3 het gevoel heb dat mijn lichaam ook zonder 1 eileider goed kan functioneren en ons verlangen naar een eerste kindje niet in de weg zal staan. En als ik dan de postitieve berichten lees hierboven dan denk ik...en wij/ikke ook in 2008?! Heeeel veel sterkte meis en doe heeeel rustig aan hoor.
@Gizmoo, ik kan me zo goed voorstellen dat je daaraan twijfelt. Ik heb dat zelf ook. Nu is het bij ons zo dat wij nu over moeten naar IVF. Dus met of zonder eileiders... dat maakt bij IVF niet uit. Dus we wachten af. Maar de buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft bij mij een heel naar gevoel achtergelaten waardoor ik nog weinig vertrouwen in mijn eigen lichaam heb. @wendy: mijn verhaal staat een beetje verspreid over het forum. Net als jij was ik 6 weken en 1 dag zwanger van ons kleintje toen wij hoorden dat het verkeerd ging. Jullie kunnen met altijd ook PB-en als je vragen hebt of ervaringen uit wilt wisselen! Liefs, Josien
He pluys, dank je voor je snelle reactie, ik had jouw banner inderdaad al gezien bij een andere topic, bij jou is het al snel weer gelukt toch of vergis ik me? Is dit je eerst kindje of niet?
ik zie nu ook de reacties van de andere meiden, hardstikke bedankt zeg, het doet me goed om al die positieve ervaringsverhalen te lezen! Josien waarom gaan jullie nu aan ivf beginnen?