Mannetje is net beter van een verkoudheid met koorts en is opeens helemaal niet meer te genieten sinds drie dagen. Hij is al een temperamentvol kind waarmee we soms behoorlijk moeite hebben met opvoeden. Maar dit slaat alles. Ik vraag me echt af of dit ineens iets nieuws is? Tijdelijk? Hij is vrijwel alleen maar uit z’n humeur en boos, schreeuwt en huilt overal om, wil niet spelen (en als het dan eindelijk lukt dan is het na 2 minuten weer klaar omdat iets weer niet lukt of je wat verkeerds doet) niet naar buiten willen.. niet willen eten (dit is al een week zo, dat hij weinig trek lijkt te hebben en dus weinig eet). Alles is nee en niets lukt ook (tanden poetsen, aankleden om naar buiten te gaan etc speelt al langer).. ik vind het zo vermoeiend, het lijkt net alsof we ook steeds meer uit elkaar groeien omdat hij mij/ons zo veel afwijst. Trekt meer naar papa toe nu, ook omdat papa vrij is en dus meer tijd met hem doorbrengt. Ik probeer te genieten met en van hem maar hij is zo dwars, het lukt gewoon niet. Herkent iemand zich hier in? Was dit een extreme piek in de peuter pubertijd? Of was het wat anders
Vanaf de dag dat mijn temperamentvolle (jongste, nu 4,5 jaar) dochter koortsvrij is, is ze gemiddeld nog een week echt een draak ... Mega vermoeiend. Ze heeft op een of andere manier veel tijd nodig om weer een beetje 'zichzelf' te worden? Deze 'koppeling' tussen ziek zijn en drama/probleemgedrag wordt steeds duidelijker naar mate ze ouder wordt... De laatste keer heeft het ook echt wel een dikke week geduurd voordat ze weer normaal ging eten en slapen. Misschien dat dit het is? Sterkte in ieder geval!
Ik herken het ook; na ziek zijn is het nog ongeveer drie dagen tot een week dwars zijn, boos zijn, op alles nee zeggen, krijsen, met speelgoed gooien etc. En van de ene op de andere dag wordt ze weer zichzelf. Ik weet echter dat jij vaker topics hebt geopend over het gedrag van je zoontje. Hij is volgens mij echt temperamentvol en dat maakt dat je al minder kan hebben nu. En dan ben je ook nog zwanger toch? En werken jullie onregelmatig? Het moet echt pittig zijn.... Dus naast uitzitten (het gaat echt over...), stel il je ook de vraag: wat heb jij nodig om echt even rust te pakken, even eruit te stappen en op te laden? Want ik kan me ook voorstellen dat het een cirkel wordt als jij ook niet lekker in je vel zit. Ik bedoel het absoluut niet vervelend, maar denk dat het goed zou zijn om daarover na te denken....
Klopt! Okee nou wie weet dat dit het is en het na een paar dagen weer wat beter gaat.. Hij gaat zondag op vakantie met papa naar opa en oma (buitenland) dus dan heb ik ook weer even om bij te tanken. Papa begint het nu ook wel moeite te kosten, terwijl hij eerder sceptisch was en zei dat bij hem wel altijd alles goed ging. Ik werk nog fulltime (ben idd zwanger, 26 weken nu) en papa is nu thuis paar maandjes, dus brengt wat meer tijd met ons zoontje door. Misschien moeten we toch ook weer proberen een heel vast ritme met hem aan te houden alleen is dat soms zo lastig (ziekte, vakantie, etc etc). Vanmorgen ook weer boos wakker worden en niks willen, alles is nee, boos worden om zijn ontbijt, terwijl ik hem de keuze liet, pff je komt zo de deur gewoon niet uit. En ik begrijp gewoon niet waarom hij zo doet, dat is het vervelende. Gisteren er nog om zitten huilen
Het niet eten na ziek zijn is niet zo gek, bij ons is het de tijd dat hij ziek was zoveel tijd heeft hij ook weer nodig om weer te gaan eten. Dus 1 week ziek 1 week weinig eten. Betreft het boos zijn herken ik heel erg. Ondertussen is hij ruim 3.5 en gaat het beter (ook al hebben we van die dagen dat je op zijn kop kunt staan om er nog wat van te maken). Waar wij toen mee zijn begonnen is het verwoorden van gevoel, ik zie dat je boos bent, het is ook een lastige puzzel (of wat dan ook) wil je het nog een keer proberen of samen doen. Als hij mij boos maakte zei ik je maakt me erg boos door (benoemen wat hij deed) verbond er ook consequent aan, maak je me nog een keer zo boos zit je op de trap Nu zegt hij ook sorry mama dat ik je boos maak, en dan kun je ook verdrietig worden. Hij ervaarde zelf dat je na het boos zijn ook heel verdrietig kan worden. Het helpt hem echt om eerder hulp te vragen en te verwoorden wat hem dwars zit. Daarnaast keuzes geven, moet wel keuzes zijn waar hij echt wat te kiezen heeft. Ook optijd aangeven wanneer je bij gaat. Als we bij een vriendin waren zei ik altijd nog 10 min en 5 min. Mijn vriendin zei toen hij weet toch niet wat dat is. Maar hij wist dat het kort was en bij de 5 min dat hij moest gaan stoppen. Konden we zonder drama weg. We geven dus veel duidelijkheid, zelf vraagt hij nu ook wat voor dag is het vandaag en daarna wat gaan we op deze dag doen, hij vraagt er ook om