Op 20 december ben ik middels een keizersnede bevallen van onze mooie, prachtige en lieve dochter. De keizersnede was erg onverwacht. Omdat wij via de Medische Molen zwanger hebben moeten raken ben ik bang dat ik nooit meer de kans krijg om te ervaren hoe het is om natuurlijk te bevallen. Ik heb echt het idee dat ik nu de geboorte van onze dochter volledig heb gemist en heb het hier erg moeilijk mee. Zijn er hier meer mensen die moeite hebben met een onverwachte/verwachte keizersnede. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan en hoelang heeft bij jullie de verwerking geduurd? Hieronder mijn bevallingsverhaal: Op 20-12-2012 werd ik om 3:00 wakker en had ik het idee dat ik ongelofelijke diaree had. Ik wilde naar de wc gaan en merkte onderweg naar de wc dat het toch vrij nat was tussen mijn benen. Eenmaal in de badkamer begon er echt water tussen mijn benen uit te druppen en later werden dit kleine plasjes. Toen mijn man geroepen en gezegd dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken. Handdoek tussen mijn benen gedaan omdat ik niet op de vloerbedekking van de slaapkamer wilde knoeien. Mijn man heeft meteen het ziekenhuis gebeld omdat de kleine nog niet volledig was ingedaald en we dus naar het ziekenhuis moesten als de vliezen zouden breken. Ze vroegen naar de kleur van het vocht. In de handdoek leek het een beetje groenig/bruinig te zijn maar we twijfelden. Binnen 5 minuten na het breken van de vliezen begonnen de weeen al. Binnen het half uur kwamen ze om de drie minuten. Onderweg naar het ziekenhuis al om de 2 a 3 minuten. En eenmaal in het ziekenhuis al vrij stel om de 1 a 2 minuten. In het ziekenhuis hebben ze mijn vliezen nog een keer doorgeprikt aan de onderkant (waarschijnlijk waren ze aan de bovenkant gebroken waardoor er maar weinig uit kwam). Toen kwam er echt nog een hele plas water uit waaruit duidelijk bleek dat onze kleine meid in het vruchtwater had gepoept. Om 5:00 werd ik voor het eerst getoucheerd en had ik al 5 cm ontsluiting. De weeen waren nu nog maar lastig op te vangen omdat ze zo snel na elkaar kwamen en zeer heftig waren. Ik wilde absoluut geen ruggeprik maar om 6:00 lukte het mij echt niet meer om de weeen op te vangen. Toen toch om een ruggeprik gevraagd. Nog een keer getoucheerd om te kijken of ik niet al te ver was. Maar zat toen op een 5 a 6 cm. Voor het infuus moesten ze mij 3 x prikken en de ruggeprik zelf was in 2x gezet. Wat een opluchting was die ruggeprik. Ik voelde de weeen nog zeker maar nu waren ze goed weg te puffen. Omdat de kleine nog steeds niet indaalde hebben ze mij weeenopwekkers gegeven. Op zich had ik voldoende weeen, kwamen ze regelmatig en waren ze krachtig genoeg. Maar ze wilden proberen om zo de kleine verder in te laten dalen. Helaas schoot dit niet op. De ontsluiting bleef op 5 a 6 cm hangen en de kleine daalde niet verder in. Om kwart voor 1 kwam de gynaecoloog toch even kijken, voelen en beoordelen. De kleine daalde niet goed in en de onsluiting leek dus ook niet te vorderen. De kleine deed het nog goed, weeen waren krachtig genoeg (inmiddels hadden ze het nog een keer flink opgevoerd), maar het leek niet te vorderen. De gynaecoloog dacht dat onze kleine misschien niet zo klein was en niet door mijn bekken paste. Waardoor ze dus niet nog verder indaalde. Ze wilde mij nog een uur geven maar anders toch overgaan op een keizersnede. Ik hoopte echt dat de weeenopwekkers nog wat zouden doen maar helaas was het om kwart voor twee nog niet gevorderd en werd besloten over te gaan tot een keizersnede. Voor mij echt een hele grote tegenvaller. We hebben er zo lang over gedaan om zwanger te worden en ik wilde ook echt weten wat het nu is om te bevallen. We konden meteen naar de ok. Mijn man ging met de verloskundige mee om zich om te kleden. Ik ging al naar de ok voor de ruggenprik. Daar hebben ze twee keer moeten prikken voor de ruggenprik voor de keizersnede. Helaas is hier ook iets niet helemaal goed gegaan. Mijn handen begonnen heel erg te tintelen en kort daarna kreeg ik geen lucht meer. De ruggenprik is blijkbaar dus ook naar boven geslagen waardoor ze mij tijdens de keizersnede met zo'n blaasballon hebben beademd. De annestesist vroeg of hij mij helemaal weg moest maken maar dit wilde ik echt niet. Wilde toch nog een beetje bij de geboorte van onze dochter zijn en niet te lang moeten wachten na de keizersnede tot ik weer bij haar mocht. Toch was het wel heel eng om geen lucht te krijgen en afhankelijk te zijn van iemand die in een ballonnetje knijpt. Op sommige momenten was de annestesist zo druk bezig met kletsen dat hij af en toe vergat om even in het ballonnetje te knijpen. Door naar adem te happen probeerde ik het hem duidelijk te maken dat ik geen lucht kreeg, praten lukte op dat moment ook niet. Al heel snel hoorde ik een baby huilen en vrij snel daarna lieten ze onze dochter over het doek heen zien. Toch merk ik achteraf dat ik maar heel weinig van de keizersnede heb meegekregen omdat ik zo druk bezig was met het "ademhalen". De kleine ging samen met mijn man even weg en werd daar door de kinderarts onderzocht. Later kwam mijn man met de kleine terug en kon ik haar even bekijken. Inmiddels kon ik met moeite weer een beetje ademhalen. Mijn man ging met de kleine weer naar de afdeling en ik werd gehecht en moest nog even naar de vercouverkamer. 1,5 uur na de geboorte van onze dochter mocht ik naar de afdeling en kon ik haar voor het eerst echt bewust zien. De kleine werd uitgekleed en bij mij op mijn blote borst gelegd. Heerlijk en flink janken. Hier hebben we zo lang voor gevochten!!! Onze kleine was inderdaad vrij groot (zwaar). Ze is 47 cm lang en woog bij haar geboorte 3720 gram. De pijn aan de wond en mijn mobiliteit naar de keizersnede vielen mij heel erg tegen. Ook de kleine heeft in het ziekenhuis heel veel gehuild, kwam heel erg veel om aan de borst te drinken maar viel enorm af. Uiteindelijk hebben we haar na de tweede dag toch wat bijvoeding aangeboden. Daar heeft ze toen even heerlijk op geslapen. Na twee dagen mochten we naar huis. We hebben een super kraamverzorgende gehad die echt schrok van hoeveel onze meid was afgevallen. Ze heeft ons super geholpen en hele fijne adviezen gaan geven. Ik ben gaan kolven en we zijn de kleine bijvoeding gaan geven. Hier sliep ze echt heel veel beter op. Inmiddels is mijn borstvoeding goed op gang en heeft ze nog maar heel beperkt bijvoeding nodig. Dit kan meestal gewoon met borstvoeding uit een flesje wat ik nog afkolf na het voeden. De eerste nachten wilde ze absoluut niet in haar eigen bed slapen maar inmiddels slaapt ze alweer twee nachten redelijk tot goed in haar eigen bedje. Ze heeft nog heel veel last van krampjes maar hoe minder flesvoeding ze krijgt hoe beter dit eigenlijk wordt. Ik heb nog heel veel moeite met de keizersnede. Heb nu echt het idee dat ik nu niet mee kan praten over een gewone bevalling. Ook heb ik twijfels of ik niet te snel om een ruggenprik heb gevraagd. Moet zeggen dat ik de bevalling eigenlijk nog een keer zou willen doen om het bewuster mee te maken. Ook heb ik heel veel spijt dat ik heb gezegd dat ik geen foto's wilde van de keizersnede zelf. Heb nu het idee dat ik de geboorte helemaal heb gemist. Aan de andere kant mag ik absoluut niet klagen. Heb nu een hele mooie dochter in mijn armen. Onze dochter heeft drie namen gekregen, alle drie met hun eigen betekenis. Haar initialen zijn C.A.Y. (wat ook weer een betekenis heeft). De naam zet ik niet in mijn profiel omdat ik denk dat het dan heel makkelijk is om te achterhalen wie ik echt ben (voor bekenden en vrienden). Omdat ik in mijn profiel niet altijd even positief ben geweest over mensen die weer zwanger werden etc. wil ik dit liever niet. Mochten jullie toch nieuwsgierig zijn naar haar namen wil ik dit best in een privéberichtje aan jullie verklappen.
he meis! Heb zelf ook (2x) een onverwachte keizersnede gehad en het hier best moeilijk mee gehad. Had toch het idee dat ik gefaald had als moeder om mijn kind op de wereld te zetten. Kon echter niet anders want zoals de gyn later zei als jullie om een andere plek in de wereld hadden gewoond, waren jullie (beiden) er niet meer geweest. Wat mij vooral stoorde was de reactie van sommige andere moeders, goh een keizersnede lekker makkelijk hoor. Maar ja bij mij ging het aan het einde mis dus 2x binnen no time ontsluiten en daar bleef het bij, op een gegeven moment ook geen persweeen meer omdat het lichaam het dan schijnbaar opgeeft (hebben ze me verteld, weet niet of het zo is). Omdat ik vervolgens na de ks nog een keer onder het mes moest heeft mijn lichaam erg moeten herstellen en kon ik geen bv geven (had gewoon niets) dus voelde me niet echt jofel en had echt het idee dat ik gefaald had. 2x aangedrongen op een ks maar ze wilde het niet doen omdat er geen enkele reden voor was maar het is weer om dezelfde reden misgegaan en nu ga ik er gewoon om vragen en anders maar naar een ander ziekenhuis. Dus ja ik had ook moeite met mijn ks vooral omdat ik het plaatje van thuisbevallen voor mijn ogen had. Probeer het toch maar los te laten, helaas is geen enkele bevalling te plannen!
Wow, wat een verhaal.. Wat ik er vooral uit op maak is dat je het je heel anders voorgesteld had. Voor mij een les om me niet al te veel vast te pinnen op hoe het straks zal gaan, maar het gewoon maar te laten gebeuren allemaal. Dank dus voor het delen, je geeft mij als bevallingsnewbie weer een paar nieuwe inzichten mee.. Desalniettemin kan ik me goed voorstellen dat het voor jou heel moeilijk is. Zoals je zelf zegt; alsof je een stukje gemist hebt. Daarbij is de geboorte van jullie dochter nu bijna een traumatische ervaring. Al met al niet fijn.. Misschien moet je je jezelf wat tijd geven. Het is nog maar pas geleden en misschien kun je er straks wel op terugkijken als zijnde 'jouw bevalling'. Want een letterlijke bevalling was het, als ik je verhaal zo lees. Wees niet te streng voor jezelf, heb geen spijt van dingen, het heeft voor jullie blijkbaar zo moeten lopen. Acceptatie kost tijd, geef jezelf die tijd. En mocht je er van de zomer nou nog heel erg mee in je maag zitten, ga er dan met iemand over praten die je kan helpen de dingen een plekje te geven. Succes en zet hem op, geniet en kijk vooruit!
Hallo fireangel, Herkenbaar hoor dat gevoel, hier hadden we een stuitligging welke ik wel wilde proberen om gewoon te bevallen maar wat bij toucheren meteen duidelijk was dat het neit ging lukken. Wij waren dus wel voorbereid op grote kans op een KS en op moment zelf kon ik me daar ook makkelijk bij neer leggen maar achteraf inderdaad ook erg veel gevoel gehad dat ik de geboorte van mijn dochter bijna niet heb meegemaakt. Hier ook erg veel last van trillende armen en handen, hele kaak trilde erg mee, net alsof ik het ijskoud had. Hier bleek bij onze dochter de navelstreng rond der nekje dus had wat hulp nodig met zelf te ademen maar dat kwam gelukkig in de artsenkamer meteen goed, dat betekende wel dat ik der nog niet gehoord, gezien of iets dergelijks had toen ze haar wegbrachten...en dat ligt ge daar inderdaad achter dat doek, vastgeboden aan de tafel...die onzekerheid en het gevoel gefaald te hebben in de bevalling waren voor mij achteraf ook eht zwaarste... Mijn dochter is ondertussen al meer dan een jaar, en als ik eraan terug denk vind ik het nog steeds lastig, maar ondertussen overheerts wel het idee dat ik er een prachtige dochter aan heb overgehouden en dat dit misschien niet zo geweest was als ik geen KS had gehad...het is nog hardstikke vers maar geef het gewoon lekker de tijd die het nodig heeft om te verwerken zeg maar, huil er lekker om, praat erover en schaam u niet dat ge dit gevoel hebt, want het is volgens mij volkomen normaal!! Maar vooral, geniet lekker van jullie kleine meid!!
mijn eerste x was een onverwachte spoedkeizersnede. en herken precies wat je bedoeld. ik heb het er ook echt moeilijk mee gehad! omdat ik de eerste dagen ook helemaal kwijt ben! gelukkig zijn er foto's maar goed. en idd niet natuurlijk bevallen! echt balen en idd jammer om niet te kunnen weten hoe het is om natuurlijk te bevallen! heb het daar wel een jaar ozo moeilijk mee gehad! mijn zoontje kon /paste er niet door m'n bekken! dus ofdat ik het ooit nog zelf zou kunnen doen was niet 100% nu bij m'n tweede zwangeschap lag mijn meisje in een stuit en moest er een geplande keizersnede gemaakt worden. dus ik kon het weer niet zelf doen !!! maar heb deze keer echt super ervaren en was het geweldig. tja niet zelf kunnen doen maar goed wel twee geweldige gezonde kinderen. hoop voor je meis dat je het straks een plekje kan geven! en dat is niet na paar weken kan best wel even duren. geniet lekker van je meisje en komt allemaal goed. en hopelijk bij een nieuwe zwangerschap later een mooie natuurlijke bevalling liefs miesje
Allereerst gefeliciteerd met jullie kleine wonder! Je verhaal is heel herkenbaar meis! Hier ook een spoedkeizersnede omdat mn zoontje vast zat. Hij was onverwachts gedraaid en een sterrekijker geworden. Kreeg ook reacties van : "oh een keizersnee, dan ben je niet helemaal uitgerekt". Ik dacht wtf! Ik heb het gevoel dat ik door een tank ben overreden. Ik moest mn man alles laten doen inclusief de verzorgen van ons zoontje. Zelf kon ik amper lopen. Kan zo boos worden om die stomme opmerkingen dat je er met een keizersnede "makkelijk" vanaf komt. Al hersteld de ene vrouw sneller dan de ander. Ik heb ook het echte bevallen gemist, het persen en dat je kindje dan in een keer geboren is. Maar heb het geaccepteerd hoewel dat niet makkelijk was. Heb me er niet op vast gepind dat ik thuis zou bevallen. Dat was wel mijn wens, had zeker in mn achterhoefd dat het ander zou kunnen gaan. Het gekke is dat ik in de ochtend al tegen manlief zei: "zet de tas maar in de auto, kan nog wel eens ziekenhuis worden en een keizersnee". Tis zeker jammer dat je geen fotos hebt, meis. Hopelijk weet je dit alles een plekje te geven. Tis ook nog vers, geniet lekker van je gezin. Ik weet nu al niet meer hoe kleine iniminie hij is geweest haha. Gaat zo snel!
Dank jullie wel voor jullie snelle en lieve reacties. Merk dat mijn omgeving het moeilijk vindt om mij te begrijpen. "Een gewone bevalling is ook heel zwaar en herstel duurt ook even" vinden ze. Snappen ook de teleurstelling niet zo goed. Mijn man snapt het gelukkig wel. Maar wil ook niet elke dag bij hem zitten janken omdat ik het moeilijk vindt. Vind het ook moeilijk dat ik de eerste week onze dochter niet eens kon verzorgen. Op dag 4 gruwelijk gejankt omdat ik toen besefte dat ik pas voor het eerst haar blote billetjes en rug zag toen mijn man en de kraamzorg haar in het badje hadden gedaan en toen bij mij op bed legde.
Hoi fireangel Ik was aan het zoeken naar lotgenoten en toen las ik jouw verhaal. Helemaal herkenbaar!! Heb een soortgelijke ervaring. Gelukkig geen problemen met ademhaling, maar wel met de hartslag van de kleine (zakte naar 40 p minuut...). Dus ook meteen eruit. Heb de eerste week niks kunnen doen, niet eens een pamper verschonen!! Baal er nu nog van, vind het echt erg. Mijn tip; probeer echt veel te knuffelen, heb ik te weinig gedaan en nu nog superveel spijt van!! Het slijt wel en praat erover, dat helpt echt. Ben nu drie maanden verder en het gaat redelijk, dus houd vol. Je komt er wel bovenop!
Och meid, dit is zo herkenbaar voor denk ik heel veel meiden waarbij de bevalling in een keizersnee is geeindigd. Zo ook hier... Voor mij was het feit dat ik mijn zoon niet zelf op de wereld had gezet echt het gevoel van falen als vrouw. Daarbij wilde de borstvoeding ook niet op gang komen, waardoor we na 4 dagen uiteindelijk zijn overgestapt op kv. Maar dit gevoel slijt, neem maar van mij aan. Het zal altijd een 'pijnpunt' blijven, althans bij mij, maar je kan het op een gegeven moment wel loslaten. Bij mij speelt dan wel weer mee dat ik nooit zelf een kind op de wereld zal kunnen zetten omdat mijn bekken extreem smal zijn... Sterkte meid, en probeer toch te genieten van je kleine wonder!
Oh meid wat naar dat je het zo evaren hebt.. Je hebt er misschien niks aan... maar bij de eerste heb ik zo'n spijt dat we geen ks geoppert hebben.. ik heb 10 uur gewacht met 10 cm ontsluiting.. en een baby in sterrenkijker positie.. voor mijn gevoel hebben we gesmeekt voor een ks maar we kregen het niet. Uiteindelijk is hij eruit gerukt met een tang... En daardoor is er een boel niet goed gegaan... mijn zoontje heeft er vanalles aan overgehouden... bv het kiss syndroom.. maar erger nog een scheefgroei in zijn ruggetje waardoor hij zijn voetjes naar binnen trekt en hierover dus vaak valt..vanaf het begin heeft hij fysio, osteopathie en manueel therapie... en is hij onder behandeling van een ka en neuroloog... en heeft hij doordat zijn rug zo scheef groeide ook nog een helmpje moeten hebben omdat hij maar in een positie kon liggen... en zelfs nu is zijn hoofd zo hoekig gebleven dat je dit altijd blijft zien... En dan heb ik het er nog niet over dat ik ondanks ik ben ingeknipt.. ik volledig ben uitgescheurt.. de hechtingen door diezelfde muts van een gyno niet goed gezet zijn en ze los gegaan zijn en ik na twee dagen weer in het zh was... dus... ook geen leuke kraamtijd had.. Wetende dat dit voorkomen had kunnen worden frustreert het me en moet ik hiermee leren dealen.. volgende maand krijgt hij zelfs een mriscan onder narcose van zijn ruggetje... veel ervan heb ik al verwerkt.. maar toch blijft dat ene gevoel dat we niet genoeg op onze strepen hebben gestaan... En mijn beste vriendin is in augustus bevallen en haar vehaal lijkt heel veel op dat van jou.. alleen kreeg ze het zo benauwd en zoveel paniek dat ze haar zonder overleg meteen onder narcose hebben gebracht.. ze heeft dus helemaal niks meegekregen vd bevallingen en werd pas 2 uur later wakker.. Ik ben erachter dat een bevalling nooit gaat zoals we denken en willen.. maar dat we ondanks dat moeten blijven realiseren dat het belangrijker is dat je kindje ondanks alles gezond is... Ik durfde zelfs geen tweede kind meer aan.. mijn wens werd toch groter en heb doodsangsten uit gestaan voor de bevalling en.. het was de mooiste en voor mijn gevoel makkelijkste bevalling die ik nooit had durven dromen... en natuurlijk maakt dat veel goed.. vooral omdat jij niet weet of je ooit een tweede kunt krijgen.. maar dat maken de problemen die mijn zoontje nog steeds heeft niet minder erg.. Meid probeer het los te laten.. helaas kun je er niks meer aan veranderen maar is doordekeuze voor een ks je kindje wel gezond gebleven.. probeer daar het positieve uit te halen om dat gemis mee te verwerken...
pff, elegance, jeetje heftig verhaal zeg. Sterkte met alles wbt je zoontje. @ts, ik herken je gevoel ook wel. Mijn bevalling ging zo supersnel. Ik ging van 1 naar 10 cm ontsluiting binnen een uur, ondanks de weeenremmers die ik kreeg. Maar mijn meisje lag in stuit die ze niet goed konden beoordelen. Dus ks, maar de vraag was alleen of we dat wel zouden redden, ik had enorme persdrang en anesthesist moest nog worden opgeroepen (s nachts). Maar ik was zo bang, dat er iets mis zou gaan als ik haar er gewoon uit had geperst. Juist omdat de gyn al van tevoren zei dat het zeer waarschijnlijk sowieso een keizersnede zou gaan worden als ik zou gaan bevallen. Toen hadden ze nog niet eens de echo gemaakt. En aangezien ik ook lang op mijn wondertje heb moeten wachten dacht ik dan die ks maar. Daarbij heb ik daarna mijn moppie nog moeten achterlaten in het ziekenhuis omdat ze prematuur was. Ik merk nu dat ik het ook met al die dingen best moeilijk heb. En tuurlijk is ze gezond en ben ik superblij, maar mensen begrijpen het gewoon vaak niet wat het met je doet. Overigens dat naar lucht happen had ik ook heel erg. Ik kreeg ook zo'n kapje op en had echt pijn met ademhalen. Was echt eng gevoel. Sterkte meis en dikke knuf