Mijn eerste bevalling was ook verschrikkelijk. Heb het in elk geval als erg onaangenaam ervaren. In de tijd na de bevalling draaide me maag om als ik zwangere dames tegen kwam. Tweede liet even op haar wachten dus het sleet natuurlijk wel. Toch zag ik niet op tegen de bevalling van de tweede. Ik dacht ik zie het wel, ik wist in lek geval beter wat ik moest doen en vooral niet doen. Uiteindelijk is het me super meegevallen. Helemaal goed ging het deze keer ook niet. Maar het ging een stuk vlotter en ik kon er veel beter mee omgaan. Heb er geen vervelend gevoel aan overgehouden. Houdt je er aan vast dat de tweede vaak een stuk makkelijker gaat. En bereidt je mentaal voor, accepteer de pijn, verzet je er niet tegen. Gewoon erin meegaan en erop focussen dat het einde in zicht is.
Bij mijn eerste bevalling ben ik aan het infuus gegaan. Vliezen gebroken met 36+6, geen weeën meer. De gyn wilden graag dat ze dezelfde dag nog geboren zou worden. Toen het infuus begon te werken, is ze in een tijd van 1 uur en 40 minuten geboren (van 2 cm naar geboorte). Erg heftig. Ik zag absoluut niet op tegen mijn 2de bevalling, maar toen de weeën serieus begonnen te worden was mijn eerste gedachten: O ja............t*r*ng, ............. auw.............. (en dan de wetenschap dat het nog heftiger gaat worden *erg geruststellend, maar niet heus*) 2de bevalling geen infuus aan te pas gekomen, maar vond deze weeën wel heftiger. Wel tussentijds dat ik meer kon ontspannen, maar heftiger.
Mijn eerste was thuis maar heel lang geduurd en2 uren geperst zonder persweeen. Vooral het laatste stukje, voor dat ik mocht persen, daar zie ik het ergst tegenop, dat duurde zo lang en deed zp afschuwelijk veel pijn...
wow wat een verhaal!! dank je dat je dat al zo snel met me deelt na je bevalling. Hartelijk gefeliciteerd met je kindje!!
mn 2e bevalling ging super! sneller en minder pijnlijk!! zo wil ik er nog wel 10! helaas ging de 3e weer wat lastiger....
Mijn 2de bevalling duurde ook een stuk minder lang. Ik heb al mijn bevallingen als pijnlijk ervaren en ook als vrij zwaar. Dat is iets wat je onder ogen moet zien. Bevallen is nooit leuk en altijd pijnlijk. Maar door jezelf voor te bereiden, een fijne vk of gyn die je kan vertrouwen en je partner of iemand anders die je kan steunen en evt kan begeleiden komt het wel goed. De eerste keer ben je ook doorheen gegaan, dus een 2de keer moet ook lukken. Probeer je vooral niet te verzetten tegen de weeen. Probeer je eraan over te geven en ze te accepteren. Ondertussen weet je dat die ene wee nooit meer terug komt en je weer een stapje dichterbij je kindje bent. Als je tijdens de bevalling probeert wat ontspannen te zijn, gaat makkelijker en sneller en maak je ipv adrenaline , endorfines aan. en endorfines zijn natuurlijke pijnstillers waardoor je in een soort roesje komt. Probeer je nu te focussen op je zwangerschap en de leuke dingetjes eraan zoals die heerlijke trappeltjes. Misschien is het nu wel de laatste keer dat je ervan kan genieten. En een aantal uren bevallen is het dik waard om daarna een gezonde baby op je borst te krijgen.
Bij de eerste wist ik niet wat ik moest doen. Zodra de eerste wee zich aandiende ging ik rondlopen, opruimen, daarna nog een tijdje in bad gezeten, daarna midden in de nacht buiten een rondje gaan lopen. Ik was heel onrustig. Tegen de ochtend kwam de verloskundige. Ik had 3 cm, maar was al wel de hele nacht wakker geweest en al moe. Niet handig dus. Goed vk zag het nog een uurtje aan, schoot niet op dus besloot ze mn vliezen te breken. Dat was uur of 7 s ochtends. Meteen nadat ze weer weg was kwam ik in een weeenstorm. Dat overviel me echt totaal. Ik raakte in paniek en ging me verzetten tegen de pijn. Er zaten geen pauzes meer tussen de weeen. Waren de weeen eerst nog te doen, had nu het gevoel dat ik ze niet aankon, zo pijnlijk. Me paniek werd er alleen maar groter door, man wist het ook niet meer natuurlijk. Dus hup naar t ziekenhuis. Daar gaven ze me per ongeluk iets om de weeen te stimuleren. Omdat ze dachten dat het nog steeds niet opschoot. Nou kun je voorstellen wat dat met me deed. Toen moest ik ook nog een half uur plat op me rug gaan liggen omdat ze besloten hadden me pijnstilling te gaan geven. Dat lukt me niet en de pijnstilling hielp niks, werd er alleen suf van. Wat er daarna nog allemaal gebeurd is zal ik je de details maar van besparen. In elk geval ging het vanaf toen bergafwaarts en werd het nog een heel gedoe. Wat ik er vooral van geleerd heb is om niet meteen bij de eerste wee te gaan lopen drentelen door t huis. Je kan beter nog even gaan slapen. En vooral dat je dus je niet moet verzetten tegen de weeën en de pijn. Geef je eraan over. Focus je erop dat het maar even duurt en daarna voorbij is. Dat heeft me de tweede bevalling enorm geholpen. Bij de eerst bleef ik hangen in dat 'stop, dit wil ik niet, ik kan het niet' gevoel. En dan houdt je het toch tegen, en is het allemaal veel pijnlijker. En al helemaal niet in paniek raken natuurlijk. Gewoon zn gang laten gaan. En ga op cursus! Had ik dus niet gedaan. Daardoor wist ik ook niet wat er ging gebeuren en wat ik moest doen.
cursus is nu een beetje laat maar dat heb ik bij de eerste wel gedaan en ik weet ook de ademhalingstechnieken nog (deed yoga). niet geslapen had ik idd ook, bij de eerste wee gelijk bed uit en onrustig enz enz....ook hele nacht wakker en pas volgende dag half 6 bevallen s avonds....
Ik zie nu heel veel meer op tegen het geregel eromheen! De vorige keer had ik helemaal geen last van zenuwen, omdat ik helemaaaaaal niet wist wat mij te wachten zou staan. Achteraf viel de bevalling toen enorm mee; door mijn hoge bloeddruk moest ik in het ziekenhuis bevallen. En wij gingen toen ik plotseling veel weeen kreeg op ons dooie gemakkie midden in de nacht naar het ziekenhuis. Toen we aankwamen bleek ik al 9 cm ontsluiting te hebben! Onze dochter is in ruim 5 uur geboren. Dus daarom ben ik nu wel heel zenuwachtig. Want toen ging alles goed; bij een tweede zou het vaak sneller gaan aldus vk. Dus daar schiet ik van in de stress. Wie zegt dat manlief en auto thuis zijn als het begint? Waar laat ik zo gauw midden in de nacht of op een ander onhandig tijdstip mijn dochter? Straks sneeuwt het en is de vk te laat... Meer dat soort dingen. Over de pijn maak ik me echt niet druk. Ik hoop alleen dat ik niet in het ziekenhuis móét bevallen, zodat het ook thuis kan als het te snel gaat...
Ik was bij de 2e niet super zenuwachtig eigenlijk..dat komt omdat ik bij de 1e een ruggeprik had en had in gedachte dat er dus een optie tot pijnstilling was..overigens niet gebruikt bij de 2e..bevalling zonder weeenopwekkers was beter te doen dan met..
Ik ben nu banger dan bij de 1e bevalling. Toen wist ik nog niet echt wat ik kon verwachten, nu wel dus; ja ik zie er nu veeel meer tegenop!
Hallo dames, ik ben nog niet zo lang zwanger maar ik kan me nu all zo druk maken over de bevalling. Mijn schoonzusje is donderdag uitgerekend en voor haar is het ook haar 1ste en ze is helemaal niet zenuwachtig of bang. Ik moet helaas in ziekenhuis bevallen, had het veel liever thuis in bad willen doen. Maar omdat ik bloedverdunners spuit en als "high risk" gezien word mag ik echt niet thuis bevallen. Eigenlijk spoor ik niet dat ik me er nu al zorgen over maak haha alle dames succes !!
Ik kuik er enorm naar uit al moet ik nog even. Moet zeggen dat ik 2 keer een ks heb gehad ivm met de ligging dus er is nu een kans dat het wel natuurlijk kan als ze goed gaat liggen. Ik weet dus echt niet want de pijn inhoudt maar heb nu nog zoiets van kom maar op! Maar wat ik me afvraag he, wat doet er nou zo'n pijn (niet in de veronderstelling dat het geen pijn doet hoor!) maar meer van zijn dat de weeen of de echt bevalling zelf als het kind geboren wordt, als je inscheurd of wordt ingeknipt, het hechten? Ik weet dat het bij iedereen anders kan zijn maar toch...
ik zag er verschrikkelijk tegen op. je weet bij een tweede toch een beetje wat je te wachten staat. Maar toen de weeen eenmaal begonnen, waren de zenuwen weg en ga je er gewoon weer voor. Na 2,5 uur was ze geboren (na een vervelende eerste bevalling) en weer twee uur later zaten we in de auto op weg naar huis en zijn we lekker met z'n allen in bed gekropen.
@leentje daar teken ik voor hoor!!!!! Tja moet zeggen dat ik er ook steeds meer mee bezig ben en zie er ook tegen op! Terwijl toen onze zoon geboren was, ik zon Adreline kick kreeg!!! Vond dat een geweldig gevoel. Dus daar probeer ik maar aan te denken. En niet aan de pijn en de machteloosheid van pffffff hoe lang nog??? Heb er toen 17 uur over gedaan en het ergste was 4 uur pers weeën ophouden
Ik herinnerde me de pijn pas, toen ik alweer bezig was met de tweede bevalling. En nu weet ik weer niet hoe het voelde, behalve dat ik toen dus mopperde dat iemand me wel even had mogen helpen herinneren dat het zoveel zeer deed toen ik zo nodig een tweede kind wilde. En dat ik spijt had, dat ik thuis wilde bevallen, want nu kon ik geen pijnstilling krijgen, haha. Ik zat echt in de moppermodus eventjes. Als ik daaraan denk, dan bibber ik ook wel even bij de gedachte dat het over 3 maanden wéér moet. Maar ach, ik heb twee snelle makkelijke bevallingen achter de rug, dus het zal nog wel een keertje lukken. En de euforie achteraf, dat het gelukt is en dat je er zo'n prachtig kindje aan overgehouden hebt en dat het voorbij is (en dat ik dan nooooooit meer hoef, haha), dat maakt een hoop goed.
Wat doet er pijn? De weeën deden pijn, maar dat is wel goed te doen. Rustig blijven, goed blijven ademhalen, focussen, niet in paniek raken. En de uitdrijving doet ook pijn, maakt niet uit of het snel of langzaam gaat, er moet toch iets heel groots door een heel klein tunneltje. Eerste werd vrij langzaam geboren, die voelde ik ruim een half uur lang cm voor cm door het geboortekanaal gaan en terugglijden. Het hoofdje 'stond' gedurende 2 weeën en dat brandde heel erg, maar het was wel te doen door goed te blijven ademen. Toen hij daar eenmaal voorbij was, gleed hij zo naar buiten. Dat voelde raar, maar was vrij pijnloos. De tweede kwam juist met een sneltreinvaart naar buiten. Het ene moment dacht ik dat ik nog uren vol moest houden omdat ik nog maar 4 cm ontsluiting had. En toen ineens kwam er een perswee helemaal vanuit mijn tenen en schoot hij er in 1 x persen uit. Ik heb nog nooit in m'n leven iets meegemaakt wat meer pijn deed dan dat, maar het was natuurlijk wel in hele korte tijd voorbij op deze manier.