Hallo allemaal, Ik zou graag een nieuw forum willen openen met als onderwerp secundaire onvruchtbaarheid. Wij zijn twee jaar geleden de troste ouders geworden van een geweldige en gezonde dochter. Dit grote wonder was ons al in de tweede ronde proberen gegund. We hebben een grote kinderwens en vooral ook de wens voor een groot gezin, vandaar de bewuste keuze om geen anticonceptie te gebruiken. Na een aantal maanden maar niet zwanger te zijn geworden dacht ik dat het eventueel aan de bv lag. Na 13 maanden gestopt en was sowieso al na 6 weken na de bevalling weer begonnen met menstrueren. Opvallend was wel de duur van mijn cyclus, erg lang ipv de normale duur die ik gewend was. Uiteindelijk bij de huisarts beland omdat het niet goed voelde. Doorverwezen naar de vertiliteit arts, die aan de hand van lichamelijk onderzoek en mijn cyclus constateerde dat ik hoogstwaarschijnlijk pcos heb. Ik ben toen gestart met clomid 50, wat niet mocht baten. Ook de 100 Mg deed niets. Momenteel slik ik 150 Mg en heb om de zoveel dagen Folikelmetingen. Afgelopen donderdag de tweede gehad en de eitjes die er maandag zaten waren niet verder gegroeid dan de 10 en 12 mm die ze al waren. Ik ben benieuwd of er nog meer meiden zijn die zich in een soort gelijk situatie bevinden. Het is voor mij soms net een slechte film waar ik in terecht ben gekomen. De eerste keer waren we zo snel zwanger en nu is het echt het tegenovergestelde
Mijn situatie is net iets anders. Ik begon al met pcos als diagnose na een jaar van zonder resultaat proberen. Toen ik echter clomid kreeg voorgeschreven, was ik zo maar zwanger met 50 mg. Na ander half jaar borstvoeding afgebouwd, dit moest namelijk van het ziekenhuis voor ze weer met ovulatie inductie wilden beginnen. September 2015 begonnen met clomid en nu, januari 2017, nog steeds geen zwangerschap. Deze grote tegenstelling tussen de eerste zwangerschap en nu deze poging zorgt bij mij voor frustratie en verdriet. Je wilt graag antwoorden; waarom lukte het toen zo gemakkelijk en is het nu zo moeilijk. Antwoorden die we nooit zullen krijgen. Hoe gaat het in jullie geval nu verder? Weinig reactie op 150 mg, door naar spuiten?
Hoi Hier ook pcos. Al geconstateerd in mijn tienerjaren wegens amper een cyclus. Had je dan voor je kindje wel een regelmatige cyclus? Ik reageerde telkens maar 1 keer op clomid, de keren erna nooit en verhogen en heb dus van de 5 clomid-kuurtjes 2 keer een eisprong gehad. Dan met spuitjes begonnen en ook hier 1 van de 2 keer slechts gereageerd. Dan nog 1 poging vooraleer we naar IVF zouden gaan; clomid en spuitjes combineren en dat was voor mij perfect en ben toen zwanger geworden. Dit verhaal dus even om je goede moed te wensen en de moed vooral niet op te geven omdat je pcos hebt... Ik geloofde er zelf ook niet meer in. Ben nu ook wel redelijk bang nog steeds en geloof het nog niet goed maar heb nu 4 mooie echo's achter de rug dus kan er stilaan toch echt van beginnen dromen. Heel veel succes !
Hoi! Ik herken heel veel in je verhaal. Zeker: ' het voelt alsof we in een slechte film zijn beland'. Ik heb een zoon van 2 die heel makkelijk (3e ronde) is gekomen. Na het stoppen met bv kwam m'n cyclus op gang en die was na een paar rondes ook weer regelmatig als altijd. Toen we een jaar geleden voor een tweede kindje wilden gaan waren we dan ook zeer hoopvol! Nu, een jaar later, blijk ik endometriose te hebben en ben ik pas geleden geopereerd aan een cyste. Ook blijk ik een aangeboren afwijking te hebben en heb ik maar 1 eierstok. Een gezonde, dat wel. De komende maanden moet ik injecties spuiten (lucrin) om in een soort overgangstoestand te komen. Echt rotzooi met een waslijst aan nare bijwerkingen, maar blijkbaar nodig om de endometriose tot rust te brengen. Daarna zullen we gaan starten met Iui en evt daarna ivf. Echt een nachtmerrie. Ons eerste kindje zo makkelijk en gezond gekomen en nu een best zwaar traject voor de boeg. De artsen zijn heel optimistisch maar ik maak me erg veel zorgen om de afloop. Ik begrijp dus heel goed hoe jullie je voelen! Fijn om lotgenoten te vinden hier, die ook al een gezond kindje hebben en soort van 'onverwacht' voor dit traject staan. Met alle hormonen, bijwerkingen en vervelend gepruts aan je lijf vandien.. Ik zie zelf heel erg op tegen het 'hormonaal' zijn: moe, prikkelbaar, acne etc. En dat terwijl je ook moet functioneren op je werk, voor je kindje en je partner. Pfff. Hoe is dat voor jullie (geweest)?
Hoi, Je verhaal is heel herkenbaar. Voor mijn dochter was het al in de 1e ronde raak. Toen ze bijna een jaar was ben ik weer gestopt met de pil. In eerste instantie leek mijn cyclus vrij normaal te zijn, maar hij werd elke maand langer. In april vorig jaar hebben ze pcos geconstateerd. Eerst 4 rondes clomid gebruikt. Bij de 150 dosis heb ik daarbij 1x een eisprong gehad. Althans, op de echo werd een follikel van 20mm gezien en we zijn dus met "huiswerk" naar huis zijn gestuurd. Achteraf bleek dat deze follikel er nog een dikke week over heeft gedaan om de springen. De ronde daarna reageerde ik helemaal niet meer op de clomid. We zijn toen overgestapt op Gonal F en Pregnyl. Hiermee ben ik lastig te stimuleren. Het duurt lang en de dosis wordt elke keer weer opgehoogd. Maar hier heb ik inmiddels wel al 4x een eisprong mee gehad. Helaas zonder de zo gewenste uitkomst. Nu in de 9e poging OI en ik begin de moed inmiddels behoorlijk te verliezen. De gynaecoloog blijft overigens wel altijd positief. Volgens haar heb ik met m'n dochter immers al bewezen dat het kan. Dat voelt voor mezelf helemaal niet zo, maar ik hou me maar aan die gedachte vast.
Hier was de eerste er ook binnen 4 maanden zelf proberen. Nooit gedacht dat het ons zo snel en "makkelijk" af zou gaan. Na zijn geboorte hebben wij eigenlijk direct besloten om toch weer te gaan proberen, want tja.. de gemiddelde duur was toch wel een 1 jaar dat je bezig was. Na 2 jaar verder besloten om toch eens een afspraak met een gyn te maken. Alle mogelijke onderzoeken gehad, maar "helaas" niets gevonden. Dus onverklaarbaar... Na 6 maanden begonnen met hormonen spuiten ( in ons zkh deden ze alleen maar met hormoon spuiten), en bij de 2e IUI was het raak. Waarom en hoe zullen we nooit weten, maar we kunnen het dus blijkbaar wel, want nu inmiddels 11 weken zwanger van onze tweede IUI