Hoi dames, Na mijn eerste zwangerschap ben ik in een PND terecht gekomen. Gelukkig ben ik daar uitgekomen zonder medicatie, maar wel met hulp van een psycholoog. In mijn zwangerschap is er toen toch veel op mijn schouders gekomen: na twee jaar proberen zwanger moeten raken met IVF en toen bleek de borstkanker van mijn moeder uitgezaaid te zijn. Sinds 2013 volgt ze een levensverlengende behandeling. Tijdens mijn zwangerschap heeft ze een tijd medicatie gekregen waar ze heel ziek van is geworden en heb ik sterk de angst gehad dat ze het niet ging redden voor de geboorte van mijn dochter. Nu zijn we anderhalf jaar verder en ben ik zwanger van onze tweede. Zonder IVF, ze is een spontaan cadeautje. Ondanks dat ik mijn valkuilen nu ken (opkroppen, weinig tijd voor mijzelf vrij maken en de batterij opladen, genoeg rust nemen) en het IVF traject me bespaard is gebleven, is er toch weer die angst voor een PND. Het is niet dagelijks aanwezig maar het suddert wel in mijn achterhoofd. Hoe ging het bij jullie? Ik ben even benieuwd naar verhalen zodat ik wat kan relativeren.