Hi dames, Ik hoop dat jullie me wat advies kunnen geven. Vorig jaar januari ben ik begonnen bij mijn huidige baas. Wij waren toen al bezig voor een kleintje en ik bleek inderdaad ook al zwanger te zijn toen ik in dienst kwam. Ik kwam hierachter in mijn tweede week dienstverband en heb dit toen ook direct aangegeven, nog voor afloop van mijn proeftijd om zodanig mijn werkgever de 'gelegenheid' te geven om weloverwogen een keuze te maken (ik weet dat je in principe niet mag ontslaan vanwege zwangerschap, maar wilde hem ook niet het gevoel geven hem klem te zetten door mijn proeftijd te laten aflopen en dan aan mij 'vast' te zitten). Het is een heel klein team (eenmanszaak) waarbij sfeer en vertrouwen HEEL belangrijk zijn, ik zit namelijk letterlijk bijna bij mijn baas aan tafel te werken, en vaak zijn wij ook samen op kantoor. Ik was dus eigenlijk aangenomen om wat druk van de ketel te halen omdat het met 1 vaste medewerker een beetje spaak ging lopen. Het was dus niet echt prettig nieuws om dan iemand in dienst te krijgen die na een aantal maanden al weer 4 maanden uit de running is. Al met al besloten toch verder te gaan met mij, aangezien ik goed bij t team pas, mn werk goed deed...totdat...de hormonen gingen opspelen en ik dingen ging vergeten. Fouten ging maken. Veel fouten en grove fouten. Ik denk ook mede doordat het inwerktraject nihil was en ik uit een geheel andere sector kwam. Maar dit ging er niet in bij mijn baas, die weet het aan de hormonen. De spanningen liepen hoog op, waardoor wij beiden erg gestresst raakten. Verschillende discussies gehad dat het toch echt beter moest gaan en dat het anders einde verhaal werd. Enfin..we hebben t allemaal overleefd en na mijn bevalling en verlof ging alles weer prima ondanks een baby die (tot op heden, nu bijna 1 jaar, niet doorslaapt en nachtenlang spookt). Nu kwam ik er zo'n 5,5 week geleden achter weer zwanger te zijn. Niet geheel gepland, maar wel erg welkom voor ons. MAAR... ik lig letterlijk wakker van het hele voorafgaande verhaal, en het weer te moeten vertellen. Ik weet werkelijk niet hoe... Ik ben bang voor de reactie en ook bang voor de daaropvolgende spanningen/sfeer. Bang om opnieuw fouten te maken. Bang dat ik er in december (ik zou eigenlijk een vaste aanstelling moeten gaan krijgen) uit vlieg omwille mijn zwangerschap. Er liggen uitbreidingsplannen voor een tweede kantoor en er is nog iemand naast mij aangenomen. Pas geleden gaf mijn baas aan blij te zijn dat alles weer 'stabiel' is nu...en dan 'moet' ik nu met dit nieuws komen... Eigenlijk heel erg, want wij zijn er zelf heel blij mee.. Stoppen met werken is gewoon echt geen optie, we hebben 't niet slecht maar een salaris van bijna €1000 kunnen we en willen we gewoon niet missen. Ik heb t hier ontzettend naar mn zin en wil ook gewoon echt niet weg..maarja.. ik weet gewoon NIET hoe ik dit aan moet pakken. Ik ben inmiddels bijna 10 weken zwanger en wil wachten tot de termijnecho over 2 weken...maar er zal toch een moment komen dat ik het moet gaan aangeven. Iemand tips over hoe dit te bespreken? Mijn baas kan nogal eens 'pittig' reageren en ben echt een beetje angstig voor de reactie die komen gaat en de invloed die dat op mij heeft..
Als eerst gefeliciteerd!! Dit is echt een lastige situatie. En eigenlijk ben jij niet verplicht om te vermelden dat jij zwanger bent. Je kan hier ook nog een extra maand mee wachten, totdat je eruit bent. Geen haast, tenzij je al een buikje begint te krijgen Als ik dit zo lees dan denk ik dat jij precies weet wat er misging tijdens je vorige zwangerschap qua werk. De fouten die je maakte, de dingen die je vergat. Misschien is het een idee om eerst na te denken hoe je dat aan gaat pakken. Bijvoorbeeld, alle informatie die je nodig hebt opschrijven van je werk, dingen die je moet doen enz.. Op het moment dat je je baas voorzichtig vertelt van je zwangerschap kan je meteen erachter aan toevoegen dat jij je erop voorbereid hebt om niet dezelfde fouten te maken als de 1ste keer. Dit kan hem dan misschien ook hoop geven dat jij beter je best zal doen en gemotiveerd bent! Dat dit zo belangrijk voor je is dat je er diep over nagedacht hebt bv. Communicatie is toch het belangrijkste. Zwangere vrouwen zijn meestal kwetsbaar en dat is over het algemeen bekend denk ik. Of ligt het aan mij Daardoor denk ik ook dat hij hier wel rekening mee zal houden. Heb jij ondertussen nog een beetje nagedacht? ( liever ook niet teveel nadenken en jezelf gek maken hoor! lekker proberen te genieten van de zwangerschap )
Thanks voor je reactie! Ja, ik begin inderdaad al een buikje te krijgen (derde kindje..dus nu al een bolletje haha)Dus moet nu al enigszins mijn best doen om het te verbloemen met wijde shirtjes/jurkjes enz. We eten ook vaak samen en laatst was t al wat verdacht dat ik geen filet nam.. . Ik weet inderdaad precies wat er mis ging en godzijdank is het nu de afgelopen tijd niet voorgekomen. Ik check mezelf ook driedubbel en maak volgens mij echt geen enorme fouten (ok kleine dingetjes misschien maar hey, ik ben ook maar mens ). Mijn mening is dat de hoofdzaak was dat ik nog niet voldoende verstand van zaken had (geen routine en te weinig kennis)+ drukte+ hormonen. Het lag dus echt niet alléén aan de hormonen, maar ik kreeg m dat niet echt uit zn hoofd gepraat. Dat is ook de reden dat ik nu wil wachten met het vertellen, zodat hij niet direct weer 'bevooroordeeld' is en gaat denken dat mogelijke kleine foutjes aan mn zwangerschap liggen. Voor ons staat 100% vast dat het kindje er gaat komen ondanks dat het niet perse gepland was. Ene keer denk ik; het is wat het is. Hij kan er hoog of laag om springen en desnoods boos om worden, maar het is nu zo en het gaat niet veranderen. Andere kant kan ik me dan soms heel druk maken en er van wakker liggen wat er gaat gebeuren. Er komt een grote verbouwing aan, extra kosten van een kindje erbij, dan kan ik eigenlijk niet nog de stress en de druk hebben van het verliezen van mn baan. Vind t ook lastig wanneer en hoe ik t moet brengen.. vrij awkward voor mn gevoel om zn kantoor in te lopen en even te zeggen dat ik 'even iets moet vertellen'..
Ik zou het zo snel mogelijk vertellen, juist als je aangeeft dat vertrouwen e.d. heel belangrijk zijn voor je baas. Maar ga bijv. starten met een boekje waarin je alles opschrijft zodat je dingen niet gaat vergeten. En laat aan hem zien dat je dus niet wil dat het zo gaat als de vorige keer. Daarbij zou ik heel eerlijk zeggen dat je het super moeilijk vindt om het te vertellen en dat je begrijpt dat het vanuit zijn positie ook slecht uitkomt maar dat je persoonlijk wel heel blij bent en het kindje heel welkom is. Zo zal hij zich denk ik meer begrepen voelen, ben jij gewoon eerlijk en kunnen jullie samen proberen het nu anders te laten verlopen dan de vorige keer!
Ik was bij mijn tweede overigens net weer 2-3 weken aan het werk toen ik erachter kwam weer zwanger te zijn, ook geen topmoment voor je gevoel. Maar als je eerlijk bent en ook begrip toont voor de positie van de ander komt het altijd wel goed, is mijn ervaring tenminste
Ow wat een vervelende situatie, ik snap heel goed dat je hiermee in je maag zit. Persoonlijk zou ik wel wachten tot na de termijn echo en dit dan wel vertellen, je bent nou eenmaal een (jonge)vrouw en die kunnen kinderen krijgen. Inmiddels werk je er al ruim een jaar en heb je jezelf inmiddels wel bewezen neem ik aan en dezelfde fouten niet meer gemaakt. Zou dit toch nog eens duidelijk communiceren naar jouw baas, dat een nieuwe baan op zich al spannend was en je ook nog zwanger bleek, weinig kennis van zaken had en een zwangere vrouw nou eenmaal sneller dingen vergeet. Maar dat je inmiddels een hoop kennis hebt, het naar je zin hebt, je draai hebt gevonden en de gemaakte fouten niet meer hebt gemaakt en hier ook zeker van hebt geleerd. Heeft hij zelf ook kinderen?
Ik was idd van plan het na de termijnecho te gaan vertellen, over 2 weken is dit, heb er nu al buikpijn van.. Hij heeft zelf 2 kids, beiden door de pil heen, en hij is ook erg gek op kids.. maar aan de andere kant kan hij ook heel hard zijn, dus kan niet zo goed inschatten hoe hij gaat reageren.
Ik snap wel dat je er tegenop ziet maar ik denk dat je best wat steviger in je schoenen mag staan. Ik zou het echt raar vinden als mijn baas beweerde dat evt fouten die ik maak door hormonen komen, gebrekkig inwerktraject lijkt mij een logischer verklaring! En als je de laatste tijd goed functioneert, heeft hij echt geen enkel recht om raar op jouw zwangerschap te reageren en al helemaal niet om je hierom te ontslaan!
Ik denk dat je nu weet wat er fout ging, je hebt geleerd en bovendien: je werkt er nu al langer, dus je bent bekend met alle gang van zaken. Je angst is niet gek, maar misschien kun je het met deze gedachten relativeren? Daarnaast zou ik het wel vertellen. Wacht gewoon tot de echo, die is al bijna, en dan zie je wel. Je bent eerlijk en open geweest, dat kan niemand je dan verwijten. Bovendien ben je alert op het herhalen van wat je verkeerd hebt gedaan, dus hoeft niemand zich op te winden. Succes!