Wat een rotsituatie! Zou nooit je kindje voor hem weg laten halen want dat vergeef je jezelf en je man nooit. Denk wel dat het nu heel belangrijk is om te blijven praten. Ik wil echt de inhoud van wat hij heeft gezegd niet goed praten maar snap ergens wel dat hij heel boos is. Je hebt een heel traject voor hem verborgen gehouden en hem buiten gesloten. Ik kende je naam van een moeders voor moeders topic waaruit ik begreep dat je daar ook aan mee doet.. dat samen met de echo geeft mij (en waarschijnlijk je man) een nare bijsmaak. Dit is absoluut niet aanvallend bedoeld! Alleen probeer te begrijpen dat hij misschien ook heel erg gekwetst is hierdoor en dus veel te overtrokken reageert. PRAAT met elkaar en probeer te begrijpen waarom jullie beide zo onrespectvol naar elkaar handelen!!
Eens eens eens. Ts, je kunt wel alleen bedanken voor de begripvolle reacties maar deze kant bekijken lijkt me zeer belangrijk. Zwanger zijn is geen vrijbrief.
Was jullie relatie voor jullie eerste kindje wel goed? Ik bedoel te zeggen dat jullie nog maar 1 jaar op weg zijn, de eerste jaren zijn 'tropenjaren' toch? Misschien proberen vooruit te kijken en er samen voor gaan.. Nouja, is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Wens jullie samen veel succes en wijsheid en probeer toch te genieten van je zwangerschap!
Als jij al een tijdje weet dat je zwanger bent, en je zelf zegt dat je er van geschrokken bent, kan dan niet hetzelfde voor hem gelden? Dat hij geschrokken is en zich geen raad weet met de situatie, en daarom zo reageert? Als jullie relatie al niet zo stabiel is momenteel snap ik de schrik erg goed. Zoals BBoom al zei, probeer te blijven praten met elkaar. Alleen dan kun je snappen wat er in de ander omgaat. Succes en sterkte!
Ag get over yourself. Heel knap dat je uit dat 150 woorden tellende stukje tekst kan concluderen dat TS haar kinderen niet zouden opgroeien in een liefdevol huis. Net zoals ik je wel vaker ongegrond en kwetsend zie reageren, trouwens. Nu kan ik wel een hele hoop neerkwakken, maar relatietherapie om normaal te leren communiceren met elkaar betekend niet dat je ook per direct aan de voet van een scheiding staat, of geen stabiele relatie hebt. Sterker nog: een communicatie-cursusje zou jou kennelijk ook geen kwaad doen...
Klopt, ik wou bij mijn eerste zwangerschap al meedoen, maar was helaas te laat met aanmelden. Bij deze zwangerschap was moeders voor moeders 1 van de eerste dingen waar ik aan dacht. De reden dat hij daar ook niks van af weet, is omdat ik bij mn ouders verblijf. Dat doe ik inmiddels al een tijdje nu, de bedoeling was dat ik hier zou blijven totdat onze communicatie beter ging en we onder 1 dak konden wonen zonder te ruzien.
Maar als je al een tijdje bij je moeder woont zijn jullie dan al niet hard op weg naar een scheiding. Ik snap voor hem wel dat de stap dan een stuk gemakkelijker is. Natuurlijk is het niet leuk maar als je al practisch uit elkaar bent kan hij dit wel zien als laatste reden om de knoop maar door te hakken. Heel veel sterkte
Daar ben ik het niet mee eens, we hebben besloten om tijdelijk uit elkaar te verblijven puur om de ruzies niet te escaleren. En voor de relatie therapie was dat nodig een time out. Ondertussen ging het beter dan voorheen, want we werkte eraan weer samen te kunnen wonen.
Ik zeg ook maar wat hoor. Maar die time out is er natuurlijk niet voor niet. Dat je er aan werkt weer samen te kunnen komen wil niet zeggen dat het ook lukt. Vind het wel heel erg vervelend voor je dat hij er nu niet voor kiest je te steunen. je bent er immers samen bij gewreest. Hoop dat jullie er wel gezamelijk uitkomen en het puur een schrikteactie is geweest.
Ik denk dat er vooral in communicatie iets mis is. Waarom wacht je zolang met het vertellen van de zwangerschap? Je gaat zelfs alleen naar een echo. Oke, scheiden is overdreven maar ik zou in het geval van jouw man ook vreselijk schrikken, boos zijn en gekwetst. Het enige wat je nu kan doen is praten, praten, praten. Ga een goed gesprek aan, wees respectvol en uit allebei je gevoel. Zo uit elkaar blijven leven gaat sowieso niets oplossen.
Ik vraag me af waar de ruzies dan over gaan, aangezien die zo escaleren? Ik kan het me heel slecht voorstellen namelijk. Natuurlijk hebben mijn man en ik weleens discussies, maar bij escaleren denk ik aan schreeuwen, dingen naar elkaar gooien en elkaar misschien zelfs pijn doen? Zit je daarom bij je ouders? En hoeveel krijg je dochter hiervan mee? Misschien is het niet eens zo gek wat je man zegt, het lijkt me een heel slechte basis om niet met maar ook niet zonder elkaar te kunnen. Jullie zijn twee volwassen mensen, toch? Jij durfde hem niet te vertellen dat je zwanger was, dat vind ik toch wel heel ver gaan hoor. Is een van jullie, of beiden misschien depressief, overspannen oid? Kortom: wat is de onderliggende reden van jullie hevige ruzies? En kun je daar iets aan doen? Abortus zou ik niet overwegen omdat hij het zegt/wil/opdringt, maar misschien is dit wel het moment om voor jezelf te bedenken of je dit nog wel wil, het huwelijk dan. Of dit nog wel nut heeft allemaal. Sterkte!
He geds, wat een rotsituatie. Wel gefeliciteerd met je zwangerschap, want zo te horen ben je daar blij mee! Ja, ik ken jou en je man niet maar ik denk dat hij enorm is geschrokken en boos is dat hij het niet eerder wist. Wat ik vanuit jou goed begrijp, hoor. Wat wil jij? Wil je graag met hem verder als jouw man en denk je dat dat realistisch is? Het is echt zo klote dat je daar nu mee zit, met een baby in je buik, je wellicht niet al te fantastisch voelen lichamelijk en dan dit erbij... Heb je een beetje steun in jouw omgeving? Je woont bij je ouders, heb je daar wel een beetje rust en troost? Moeilijk hoor, maar ik denk dat je vooral moet bedenken hoe jij het graag zou willen en dat met hem bespreken. En geef hem hoe moeilijk ook een beetje ruimte en tijd om hieraan te wennen. Hoe is het tijdens jouw vorige zwangerschap gegaan? Met jou maar ook in je relatie? Zet m op meid, alles komt linksom of rechtsom goed!
Hoi, dankje!!! bij mn ouders heb ik gelukkig wel mn rust op dit moment en ik denk idd dat het ff schrikken was voor hem. We hebben vanmiddag een gesprek gehad met onze therapeut en het kwam erop neer dat hij het even wou laten zakken allemaal en zijn reactie meer uit shock was. We hebben afgesproken voorlopig beide geen levensbeslissingen te nemen en het stap voor stap te doen. Ik weet niet of het realistisch is allemaal, maar ik weet wel dat ik het liefst niet uit elkaar wil. Los van onze onenigheid zijn we gek op elkaar, alleen gaat er soms iets goed mis maar we kijken het aan
Lastige situatie. Ik heb geen advies want ik kan de situatie niet inschatten aan de hand van de info die hier staat. Maar ik wou je even sterkte wensen!
Wat fijn dat jullie gepraat hebben en afgesproken geen levensbeslissingen gaan nemen voorlopig. Ik wens jullie het allerbeste en hoop dat jullie er samen uit komen!