Wat doe je dan? En.. is het herkenbaar: Ik heb twee lieve vriendinnetjes, ken ze allebei al jaaaren, maar m'n kinderwens is onbespreekbaar, of beter gezegd, dat het niet wil lukken is onbespreekbaar. Als we afspreken is het net of er een groot zwart gat tussen ons in staat en we lopen voorzichtig over de rand. Ik krijg het gevoel dat ik er niet over mag praten, vooral niet mag huilen of af en toe wanhopig mag zijn.. gewoon maar sterk zijn en doorgaan. Ik gok dat ze niet weten wat te zeggen en er daardoor liever niet over praten. Dus de onderwerpen zijn licht, luchtig, vrolijk. Op zich best leuk voor een keer, een soort afleiding, maar als ze weggaan komen de tranen weer dat ik niet echt meer bij ze terechtkan. Ondertussen zit ik hier met verdriet omdat we zo graag een kindje zouden krijgen en met verdriet omdat m'n dinnetjes er een taboe van maken. Wat zouden jullie doen? Toch een keer praten, een kaartje sturen of voor de lieve vrede maar blijven zwijgen? Of verwacht ik teveel?
Sopy@ Ondanks dat je hier op het forum heel veel verdriet van meiden ziet en leest .Blijft het een taboe en voor de buitenwereld een moeilijk onderwerp om over te praten. Je hoort er wel steeds meer over maar het blijft lastig. Ik denk idd dat je vriendinnen niet weten hoe ze jou moeten helpen en troosten, al zullen ze dat graag doen . Mis moet je ze eens uitnodigen en zeggen dat je ze wil spreken en dat je ergens mee zit. En dan uit leggen hoe je er in staat , zij jou uit laten praten en jij hun. Mis dat je elkaar daar na beter begrijpen, en weer makkelijker leuke dingen kunt doen want dat moet je blijven doen hoor. Ik praat er ook niet over alleen thuis als daar behoefte toe is. Maar kan er wel met mijn vriendin over hebben ondanks die twee kinderen heeft. Al is dat moeilijk ik kom ook liever iemand tegen die in het zelfde schuitje vaart als ik dat praat makkelijker . Maar gelukkig is dit forum er en ik hier mijn verdriet kwijt kan. Onthoud 1 ding: naast je wens is een leven dat door gaat en je daar ook van moet genieten . leef lach en geniet is mijn motto hoe lastig ook. Dikke knuf als er wat is schrijf van je af .
Ik kan me voorstellen dat je ervan baalt dat je het gevoel hebt dat je kinderwens en de moeite die jullie daarmee hebben onbespreekbaar is. Vooral als je er zelf wel met ze over wil praten. Als ik je goed lees baal je daar behoorlijk van en ik kan me voorstellen dat als je dat opkropt je alleen maar frustraties krijgt. Het is mijn ervaring dat veel mensen moeite hebben om over de moeilijke kanten van het leven te praten. Maar als je behoeftes heel erg blijven afwijken van die van je vriendinnen kan de vriendschap daar wel van onder druk te komen staan. Ik vind ook dat je bij je vriendinnen terecht moet kunnen met je problemen... er zijn genoeg kennissen waar je de leuke dingen ook mee kan bespreken. Misschien is het een goed idee dat je je gevoelens bespreekt met je vriendinnen. Als ze weten wat je van ze verwacht (of hoopt te krijgen) dan kunnen ze daar veel beter aan voldoen. Toch? Sterkte ermee in ieder geval, want het blijft een rotsituatie!
Misschien willen ze je niet verdrietig maken. Zou zeggen gooi het in de groep en als ze er dan nog niet over willen praten ja dan word het heel lastig voor jou. Vriendinnen ben je in voor en tegen spoed. Veel succes meid en hoop dat je je ei kwijt kunt bij hun.
sopy; ik had precies hetzelfde met mijn beste vriendin. omdat ik het erg moeilijk vond om erover te beginnen zonder kwetsend te zijn heb ik haar ene brief geschreven. ook omdat het mij zo dwars zat want wat heb je ana een vriendin bij wie je niet alles kwijt kan en zeker als dit op het moment zo'n gigarol speelt in jullie leven. Door die brief kon ik er rustig over nadenken wat ik er precies in wou zetten. En het had effect, ze vond het inderdaad moeilijk en wist dan niet wat ze moest zeggen. Nu is de lucht geklaard en vraagt ze er ook zlef na! Dus misschien helpt dat iets? Ik vind niks zeggen niet de oplossing want voor mijn gevoel heb je dan geen 100% vriendschap...
Dames, bedankt Ik had al zoiets van, ik kan het beter een keer zeggen voordat ik gefrustreerd raak en misschien hebben ze er een specifieke reden voor.. maar ik wil natuurlijk ook niet de vriendschap verpesten. Het hoeft niet altijd over kindjes te gaan, maar het is belangrijk voor me en het heeft zo'n invloed op m'n leven (en m'n humeur ) en ik wil ook over luchtige dingen kunnen praten. Toch maar een keer een briefje dan zoals Natascha, dank je wel voor je verhaal. @Marnat: respect voor je en hoe je hier lieve woorden voor iedereen hebt
Sohy@ Dankje meis , ik heb niet alleen lieve woorden voor iedereen ik help graag . Hoop ook jou te hebben geholpen , de brief is idd een idee . Gewoon in zetten hoe je je nu voelt en jij het gevoel hebt dat hun niet weten er met jou over te praten. Jij kunt er ook in zetten dat een uurtje er over hebben genoeg is zodat jij even je verdriet keijt kunt. Doe ik ook wel eens met mijn vriendin even een uurtje zeuren en huilen als het moet. en dan mag zij ook even zeuren over haar problemen. En dan gaan we het weer over leuke dingen hebben en genieten, Zo trekken we elkaar er door heen.
Ik zou het ook zeker bespreken. Zij zullen het waarschijnlijk erg moeilijk en voor henzelf niet te begrijpen vinden. Wie weet zijn ze bang dat ze iets verkeerd zeggen. Ik kan bij sommige vriendinnen m'n ei echt kwijt, bij anderen minder. Torn een goede vriendin zwanger was, hadden wij ook een klaaguurtje. Zij over haar zwangerschap en ik over mijn niet zwangerschap. Prima. Ik denk dat je het zeker aan moet geven. Geef aan wat jij van ze wilt, maar zorg dat het realistisch is. Af en toe eens vragen hoe het is, of laten weten dat ze aan je denken kan al zo veel schelen. Succes! Xx