Bjarne's nacontrole was prima. Zijn fontanel is weer mooi zacht; hij woog in het ziekenhuis nu 6280 en was 62 cm. Totaal anders dus dan bij het CB. In juni moeten we nog een keer, dat is dan meer om zijn ontwikkeling te beoordelen. En we zouden deze week iets moeten horen van het audiologisch centrum. Het komt dus maar 500 keer per jaar voor, meningitis. Dus vrij zeldzaam.. We weten nu ook dat hij de B-versie had, waar kindjes dus niet tegen worden ge-ent. Pure pech dat hij het heeft gekregen. En geluk dat Mette het niet had! Ik maak me wel een beetje zorgen om hem hoor. Ik vind hem duidelijk minder vrolijk; en ik vind hem ook meer in zichzelf gekeerd. Voor hij ziek werd hoefde je hem maar aan te kijken of hij lachte al breeduit, en nu moet ik er echt moeite voor doen. Ik merk dat ik daar heel verdrietig om ben, gisteren al en vandaag nog meer. Ik ben ook nog eens alleen vandaag en vannacht omdat Alex met Sverre naar Den Bosch is om carnaval te vieren. Ik zou moeten werken maar ik denk dat ik maar een dagje vrij neem vandaag.
Jeetje Kar wat een mooie gewichten! Dat wegen Romy & Sofia nog geen eens... Denk je dat zijn minder vrolijkheid door de ziekte komt dan? Kan het niet zo zijn dat hij een sprongetje heeft? Ik heb wel eens gelezen dat kindjes daar ook minder vrolijk van zijn en in zichzlf gekeerd... Ik hoop wel dat hij weer snel zijn oude gezellige Bjarne is pak hem vandaag maar lekker bij je en veel knuffelen!!!
@Adi; Je stelt je helemaal niet aan!! Ohw, ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. Ik heb (gelukkig) na de geboorte van onze jongens geen kraamvisite hoeven 'af te leggen', want ik zou zulke verhalen (nog steeds) echt niet aankunnen. Soms heb ik het hier op het forum al (andere topics) dat ik denk: 'Waar maak je je druk over?!' Niet eerlijk, dat realiseer ik me ook, maar dus wel herkenbaar. Je nichtje zal het allemaal zo niet bedoeld hebben en ze is natuurlijk als kraamvrouw erg bezig met zichzelf en haar kindje, maar wat meer tact was fijn geweest... @Margit; Hebben je meisjes een beter humeur vandaag? Vervelend zo'n dag. Vooral als je het niet kunt verklaren. Gelukkig is het vaak maar een 'fase'. @Kar; Fijn dat Bjarne weer goedgekeurd is. Altijd fijn om te horen, maar zeker na de spannende tijd die jullie hebben gehad. Wat betreft zijn vrolijkheid. Ik ga nu misschien iets heel raars schrijven, maar het was het eerste wat bij me opkwam toen ik je verhaal las. Toen Luuk heel erge eczeem had zijn we op den duur bij een homeopatisch arts terechtgekomen. Zij heeft heel lang naar ons geluisterd en naar hem gekeken en toen haar conclusie getrokken. Allereerst maakt antibiotica heel veel kapot. Dat is zo bij volwassenen, maar bij kleine kinderen natuurlijk des te meer. Onze jongens hebben heel veel antibiotica gekregen in hun eerste weken. Bjarne nu natuurlijk ook. Na de consulten bij de homeopatisch arts heeft Luuk korreltjes gekregen. Hier heeft hij 1x 3 korreltjes van ingenomen en zijn eczeem verdween als sneeuw voor de zon. Maar nog veel bijzonderder (en daarom vertel ik je dit) zijn karakter veranderde helemaal. Hij werd van een gefrustreerd jongetje een hele gezellige, vrolijke en goedlachse baby. Dit had de arts ook al voorspeld. Nu wil ik niet zeggen dat je meteen naar een homeopatisch arts moet rennen, maar misschien moet je het even aankijken. Bjarnes lijfje moet de antibiotica weer uit zijn systeem krijgen. Je kunt daar wel een beetje bij helpen door iedere dag probiotica door zijn fles te geven. Dat doen wij ook nog steeds (Orthiflor Junior, te krijgen bij de drogisterij), is namelijk ook goed voor de weerstand en de spijsvertering. Misschien kun je hier iets mee... Niet teveel zorgen maken hoor. Hou je taai! @Ylaisa; Dat klinkt inderdaad als een buikgriep. Hopelijk ben je alweer een beetje opgeknapt. Blegh...'t is niets om je zo te voelen. @Helena; Gaat het bij jullie al iets beter? Hier; We hebben net weer een tegenbod gekregen. Maar dit bod zit nog steeds 10.000 euro onder onze vraagprijs. Die kerel is, volgens onze makelaar, een vreemd spelletje aan het spelen. De makelaar heeft ons minimum nu aangegeven, daar moest die kerel (natuurlijk) weer over gaan nadenken en uiterlijk donderdag horen we weer wat. Pfff... Mijn geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld...
Kar, ik heb je verhaal met Bjorne niet helemaal gevolgd (kwam pas later mee kletsen), maar klinkt wel heftig wat ie heeft gehad. En fijn dat ie weer helemaal bovenop is. Het kan zijn dat ie nog in zijn eigen doen moet komen hoor, even bijkomen van de ziekte en herstel. Hij heeft nu vooral veel aandacht en verwennerij nodig En super gewichten voor hun leeftijd, maar dat heb ik je al verteld Ach ja, en dat van mijn nichtje. Het is een schat van een meid, maar totaal tactloos. En helemaal onder kraamhormonen natuurlijk. Ze roept ook al maanden dat ze mijn kids zo enorm inni-mini vindt, ik vind het wel meevallen maar ja. Krijg zoveel commentaar en misplaatste opmerkingen dat ik niet eens meer luister. Maar soms steekt wel wat. Maar ja, dan denk ik gewoon: ik heb drie tegelijk op de wereld gezet, hoeveel mensen kunnen dat zeggen?
@Adi Heel herkenbaar hoor...maar eigenlijk kan je beter dit hebben dan mensen die niks durven te zeggen/klagen omdat wij er 2 hebben ( jij 3 )..want die heb je ook, die zeggen dan; klaag klaag klaag...maar oh..ik mag niet klagen want jij hebt het dubbel zo druk!.. Ik merk dan heel erg dat ze zich inhouden..en dan voel ik mezelf erg bezwaard. @Karel mbt de tuitbeker..wij hebben er weleens melk ingedaan maar ik merkte dat Steijn erg veel last van krampen kreeg..dus niet meer gedaan. De pap gaat eigenlijk hetzelfde als de rijstebloem..en met een papspeen moet dat echt te doen zijn. @Kar Mette tandjes jahoe! Hier Britt ook sinds vandaag...voelde al elke dag..en vandaag zijn ze daar eindelijk! Omrollen; Hier nog steeds een drama..vooral bij Steijn..maar Britt die het al va begin dec doet geeft zich eraan toe en vind het prima..en maakt vlieg bewegingen..ligt dus alleen op dr buik en beentjes en armpjes omhoog..schijnt normaal te zijn..nou ja het ziet er wel raar uit! Hier: Voel me weer helemaal in orde! Erg raar! Maar gelukkig! Mn paps zei " misschien was je wel zo ziek omdat Britt dr tandjes doorkwamen en heb je alles van dr overgenomen " Haha..wel grappig..ze heeft namelijk nergens last van gehad in tegenstelling tot Steijn die echt de boel bij elkaar krijste! Schiet me nu ineens iets te binnen..iets wat ik ook even wou delen met jullie, of jullie dat ook hebben ( of gehad hebben ) en nog hebben; Toen de kids geboren waren en op de couveuse afdeling lagen, lag ik op een kamer nav de ks. Ik heb toen heel vaak het gevoel gehad dat Britt bij me lag..ik voelde haar en rook haar..heel raar! Daarbij is mijn band met Britt ook sterker, heb ik het idee...Ik heb nooit aan haar moeten wennen en is het net alsof wij al zielsverwanten waren..Met Steijn was dat heel anders..die band heeft echt moeten groeien..en de band die er nu is is heel anders als met Britt..Wij hebben echt aan elkaar moeten wennen en nog af en toe. Herkennen jullie dit? IK heb ook een droom gehad een jaar voordat ik zwanger raakte; ik zag een meisje met blonde haar bij een trapkast staan..werd wakker en was heel gelukkig. Een jaar later zijn we verhuist en ik zit op de bank ( 3 weken voordat ik zwanger raakte ) en ik zie dat meisje weer staan bij ( hoe toevallig ) onze trapkast... Ik kreeg kippevel..en toen vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik denk dus dat ik al een band had met Britt voordat ze er uberhaupt was. Snappen jullie het nog? * zweef zweef * Back to earth!
Ylaissa: wat een apart verhaal! Misschien is er een familielid gereincarneerd bij Britt En heb je daarom zo'n band met haar... Klinkt misschien zweverig maar ik geloof dat wel. Jipper: Apart zeg met die pilletjes. Tja ik ben ook meer van de homeopaat hoor! En ik wist dat niet van de antibiotica. Toch zeker het proberen waard KAr!! Wbt net bevallen moeders: ik denk dat we dan allemaal zo met onszelf bezig zijn dat we niet aan een ander denken. Mensen zeggen zulke dingen niet met opzet, en ze weten natuurlijk ook helemaal niet hoe dat is om je kinderen in de NICU te hebben lggen. Maar het is en blijft moeilijk. Gelukkig heb ik ook geen kraamvisite gehad, buiten m'n naaste familie om... Ow ja, ik heb nu echt dikke bobbels gevoeld bij Romy! De tandjes zijn aan het doorbreken
Karel, proficiaat met het tandje! Je meissie wordt groot !!! Ik kan haast niet wachten tot dat moment, ben echt een emotionele doos maar weet zeker dat ik ga huilen Ylaisa, wat een bijzonder verhaal zeg! Echt apart, maar ik geloof het meteen . Ik moet zeggen dat ik ook een bijzondere band heb met Diyana. Maar niet op die manier. Bij mij is het meer omdat ik de eerste twee weken zooo bang ben geweest voor haar. Ze had een open ductus en daarna een infectie. Ze waren zelfs bang dat de bacterie bij haar hart zou komen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Daarna is ze het langste aan de monitor geweest, en veel dipjes gehad. Heb wat afgehuild en gebeden (ben niet eens zo gelovig) naast haar cuveuse. Ze heeft in die periode ook als eerste moedermelk gehad, en de rest werd verdeeld over de andere twee. Heb daarna met een enorm schuldgevoel gelopen naar de andere twee toe, voelde dat ik haar voorgetrokken heb. Het is allemaal wel rechtgetrokken, maar ik merk dat zij nu het meeste aan me hangt. Bij mij wordt ze snel klagerig en ze likt mijn gezicht constant af (doet ze bij papa bijv niet). Jipper, spannend die verkoopstrijd!! Kan me voorstellen dat je helemaal gespannen bent. Veel succes met de onderhandelingen, hopelijk is het huis snel verkocht!!! Jouw verhaal van Luuk zet mij aan het denken.. Diyana heeft 3 weken antibiotica gehad in t begin. En al die andere dingen herken ik ook. Kan het nog 6 maanden later zoveel impact hebben? Of waren jullie met Luuk vrij snel mee?
@Adi; Onze jongens waren bijna 9 maanden toen we eindelijk bij die homeopatisch arts terechtkwamen. Daarvoor hadden we al lopen klooien met hormoonzalf e.d. Waren we maar eerder naar die arts gegaan... @Ylaisa en Adi; Ik herken wat jullie schrijven over de band met je kindjes. Niet zoals Ylaisa dat beschrijft (ik zou dat best willen geloven, maar sta er toch een beetje sceptisch tegenover, sorry...), maar wel zoals Adi beschrijft. Toen onze jongens werden geboren ging het met Daan eigenlijk meteen behoorlijk goed. Luuk had meer 'opstartproblemen' en hij kreeg in de eerste week een zware infectie, waardoor het kantje boord was. Ik heb het gevoel dat ik me daardoor in het begin niet teveel aan Luuk heb durven hechten. Dat ik eerder een 'echte' band had met Daan dan met Luuk. Na een tijdje is dat minder geworden en nu heb ik met allebei een verschillende (door hun karakters), maar goede band.
@Karel; Wat stoer dat er tandjes aankomen!! Je hoeft dus geen tandarts te gaan zoeken die peuterkunstgebitjes maakt...
hahaha nee gelukkig niet. op zich wel jammer, want nu moet moeders ook heel stoer doen bij de tandarts
Ik heb me door de ziekenhuistoestand met Bjarne volgens mij ook emotioneel wat van hem verwijderd.. Terwijl je juist zou denken dat de hechting daardoor sterker zou zijn. Maar wat Jipper zegt, het voelt onveilig ofzo. Terwijl hij echt weer gewoon gezond is, medisch gezien. In het begin had ik juist veel meer met hem dan met Mette, misschien omdat zij een meisje is en ik jongens 'gewend' was. Ik heb bij haar ook veel sterker het gevoel, al vanaf het begin, dat zij zich wel redt. Stoer mupke is het.
Over hechting; Wat ik vergeten ben te vermelden..en door Kar kom ik er weer op. Tijdens de ziekenhuisperiode en eventjes daarna was altijd wel duidelijk dat Steijn de zwakste was..dwz moeilijk kunnen drinken en groeien. Omdat ik toen veel worstelde met mn schuldgevoelens jegens de band die ik voelde met Britt en minder met Steijn had ( met name toen ze beide thuis waren ) heb ik weleens gedacht dat het misschien komt omdat wij nog een beetje een oerinstict hebben..dwz; in het wild worden de "zwakkeren" ook altijd soort van afgestoten..Niet dat wij dat gedaan hebben natuurlijk..maar ik heb het daar weleens mee vergeleken..ook om mijn schuldgevoel een plekje te kunnen geven. Maar goed..gelukkig houden we allemaal evenveel van onze kindjes..en het is ook logisch dat je met verschillende kindjes een verschillende band hebt.
@Ylaisa; Dat is ook precies wat ik schreef. Ik denk niet dat dat een vorm van 'afstoten' is, maar eerder een bescherming tegen teleurstelling/verdriet. Je nog niet helemaal over durven geven aan de hechting, omdat je bang bent je kindje alsnog kwijt te raken. Klinkt dat logisch?
@Jipper dat klinkt heel erg logisch..het vreemde is, is dat je dat niet bewust doet..Maar het ( je ) gevoel doet dat met je..blijkbaar dus iets waar je geen controle echt over hebt. Fietskarren! JA....we hebben een fietskar..zo'n blitse..waar je ook mee kan wandelen..ik geloof dat het een fietsaanhanger word genoemd. Nou..mn zusje..die is al lekker aan het fietsen geweest met haar mopje voorop in het zitje ( jaloers jaloers..want dat werkt hier niet ) Nu wil ik heeeeeeeeel graag ook fietsen..met die kindjes in de aanhanger..maar....het zitvlak is 1 geheel..en ik vroeg me af wie van jullie hiermee ervaring heeft..want is er een mogelijkheid er bv zelf een zitje in te bouwen..zodat ze iig stevig met hun bips zitten en niet alle kanten opschuiven. Zelf dacht ik miss aan het fietszitje en die er makkelijk in monteren ..ofzoiets..
Voor mij klinkt dat wel logisch. Ik wilde in het begin eigenlijk helemaal niet naar de meisjes toe omdat ik me niet wilde binden. Mijn man deed alles. Ik was echt te bang dat het mis zou gaan met de meiden en dat zou ik echt niet aankunnen. Toen ik net bevallen was wilde ik ook dat mijn man bij mij bleef ipv de meiden. Dat vonden ze heel raar in het zkh.... Toen ze na 3 dagen naar de MC mochten had ik het vertrouwen dat het goed ging en kwam de binding op gang. Soms schaam ik me daar wel voor dat ik als moeder niet meteen dat moedergevoel had, maar ja het ging ook zo vreemd bij ons..
PS voor mn Hyves vriendinnen; heb al mn foto's daar verwijderd..Hyves is erg breed en via via krijgt iedereen wel je foto's te zien, en wat mij opviel is dat er familieleden waren die zeiden; we zijn al zo'n tijd niet geweest maar ach we volgen alles op Hyves. Dat heeft mij behoorlijk gestoten..dus vandaar dat mn foto's daar weg zijn.
hoi, ik heb gelezen dat jullie het over hechten en binden hebben; 'Dat is ook precies wat ik schreef. Ik denk niet dat dat een vorm van 'afstoten' is, maar eerder een bescherming tegen teleurstelling/verdriet. Je nog niet helemaal over durven geven aan de hechting, omdat je bang bent je kindje alsnog kwijt te raken. Klinkt dat logisch?... dat is ook iets waar ik mee geworsteld heb, Tirza is nl veel kleiner en 'teer' vergeleken bij Berend. maar door de shantala baby massage is onze band veel sterker gworden...je ziet haar 'groeien' (in alle opzichten!!) onder je handen. Dit heb ik als iets heel speciaals ervaren!(nog steeds) echt voor iedereen aan te raden. je hoeft niet speciaal naar een cursus..je kan het ook uit een boek leren. of zelf lekker masseren, maar het is wel fijn als je er iets meer van weet! Berend is al over de 6 kilo..en nog geen 4 maanden. En Tirza weegt nu rond de 4 kilo!...het verschil blijft denk ik wel altijd.. groetjes
Bij mij was het juist andersom qua binding. Omdat Diyana als enige complicaties had (geen ernstige maar toch), heb ik me helemaal vastgeklampt aan haar. Ik heb uren naast haar couv gezeten om op een of andere manier mijn kracht door te geven aan haar. Ik had echt het gevoel dat als zij het niet zou halen, ik ook zou sterven.. Maar wat jullie beschrijven heb ik wel gehad met Aldin de eerste paar dagen. Hij was zooo klein, was geboren met 1,2kilo en meteen afgevallen naar amper 1 kilo. En hij kwam maar niet aan de eerste week, geen gram. Terwijl ie het verder harstikke goed deed (qua ademen, drinken, bloedwaardes enz). Ik durfde hem gewoon niet op te pakken, liet mijn man hem bijna altijd verzorgen en buidelen. Heb me daarna zo schuldig over gevoeld. En bij Melisa had ik heel sterk: die redt zich wel. Ze was zoo sterk. Meteen gehuild na de geboorte, kon na een paar uur helemaal zonder enige hulp ademen, was hartstikke rustig en tevreden enz. En daardoor heeft zij onbewust het minste aandacht gehad, dus ook schuldgevoelens. Maar ik voel me elke dag weer schuldig omdat ze individueel meer aandacht vragen dan dat ze krijgen als ik alleen met ze ben. Alleen heb ik er inmiddels vrede mee, ze zijn nou eenmaal met zn drieen, en zijn het ook niet anders gewend.