Sja, dat is heel herkenbaar. Ik bén namelijk ook niet echt enthousiast als die opa binnenkomt. Maar 'toneelspelen' werkt dus ook...
@ Karel: zo doen wij het hier ook als ze huilen als opa/oma binnenkomen. Gewoon even ernaast gaan zitten met ze op schoot, zodat ze naar opa/oma kunnen kijken en weer even kunnen wennen. Na een paar minuten gaan ze idd aanraken en lachen en meestal willen ze dan wel bij opa/oma op schoot. En zo niet, dan gewoon lekker bij papa of mama. Blijkbaar hebben ze daar dan behoefte aan en dat is ook helemaal prima. @ Hanneke: wat fijn dat je weekendje weg zo lekker was! @ Helena/Adi: wat fijn dat jullie allebei een goede nacht hebben gehad! Zo, ik ga even een broodje eten voordat mijn kleine monsters weer wakker worden en aandacht willen .
Jipper, ik heb één keer CB op huisbezoek gehad. Maar wij vroegen toen zelf of ze wilden kwamen om kids te wegen. Het was met 5 maanden. Ik kon niet 2 maanden wachten (tussen 4 en 6 maanden) zonder te weten hoe ze gegroeid zijn Ik vond het wel fijn dat de wijk-vk echt tijd voor ons nam toen. Ze heeft een kopje koffie gedronken, kids gewogen, en echt over alles bijgepraat. Was heel anders dan zo'n flits-bezoek aan het CB. Het vervelende is hier dat de vk hele andere adviezen geeft dan de arts op het CB. Dus als het echt over belangrijke dingen gaat vraag ik het aan de KA, en haar advies volg ik dan.
@Jipper die babyschaaltjes kunnen indd een uitkomst zijn..tot wanneer kunnen ze erin ( welke leeftijd? ) En heten die schalen van jou..kan ik ze ergens op het net vinden?
Deze schalen hebben wij: instapmodel Een ervan is kapot, maar stevig gerepareerd met tape (echt geen beweging meer in te krijgen) en de ander is nog helemaal goed. Ze zijn nooit gebruikt, alleen om een keer uit te proberen en dat ging dus mis...
Fijn dat je weekendje zo leuk is geweest! Ik merk inderdaad dat Aldin echt schrikt als ie zijn zusjes hoort huilen. Hij kijkt degene dat heel sip aan en gaat zelf ook huilen (maar het ergste is, de meiden jammeren soms een beetje, hij gaat dan echt tekeer ). Dus heeft Melisa zichzelf een beetje gekrabt en gaat huilen, begint Aldin te krijsen en moet ik bijna hem als eerste gaan troosten, terwijl Melisa pijn heeft (maar dat doe ik uiteraard niet) Hij is wat dat betreft heel gevoelig, en wij houden daar ook rekening mee. Het is mama's knuffelbeer
Het huisbezoek van het CB stelde weinig voor. Het was het peuterhuisbezoek, omdat de jongens deze maand anderhalf worden. Dat is standaard hier. We hebben wat tips gekregen over opvoeding en voorlezen (dingen die we al lang doen, maar ik heb braaf geluisterd) en wat folders. De jongens hebben zich behoorlijk uitgesloofd. Was wel grappig.
@Hanneke; Leuk dat jullie zo'n gezellig weekend samen hebben gehad. Daar kun je vast weer even op teren... Nu nog lekker nagenieten... @Adi; Arme Aldin. Een vriendin van mij heeft een jongen-meisje-tweeling en daar is ook het knulletje de gevoeligste (en z'n zus is echt een bitch...). Grappig om te zien.
Haha, hier is Mette ook de haaibaai en Bjarne wat liever, zachter etc. Toen ze nog in mijn buik zaten en Mette breeduit lag en Bjarne opgepropt ernaast dacht ik al 'Die is haar 2 broers over 2 jaar de baas...!!'
En dat zie je vaak bij meiden in een 'jongensgezin' Die vecht wel voor haar recht Magrit, ik heb net even zitten neuzen op de forum en kwam jouw bevallingsverhaal tegen. Wat heftig zeg! Jullie hebben ook veel meegemaakt. Als de kindjes wat groter zijn en onze verhalen over de dagelijkse dingen gaan vergeet je die zware tijden, maar je hebt ze wel meegemaakt. Wat fijn dat het nu zo goed gaat met de meiden! Maar waarom heeft de KA jullie geadviseerd om de kids niet naar KDV te brengen? Ik heb altijd een heel dubbel gevoel bij prematuriteit van mijn kinderen. Wij hebben heel snel de neiging om te vergeten dat ze prematuur zijn (geweest). Dat komt ook door onze KA, vanaf de dag dat ze naar huis mochten zei ze tegen ons dat we de kids niet meer als 'klein en ziek' moesten zien, maar gewoon behandelen als alle andere babys. Het verschil was dat zij op dat moment net 36 weken waren, dus nog lang niet geboren hadden moeten zijn We hebben ze toen tot de uitgerekende datum boven gehouden, niet eens beneden in de woonkamer. Echt minimale aan prikkels en bacteriën. Misschien stom dat ik nu op dit verhaal kom, maar jouw verhaal greep me goed aan.
@ Adi: word er zelf weer een beetje emotioneel van, nu je er zo over begint... Ja, was idd heftig, helemaal omdat het zo compleet onverwachts begon en ik - dus totaal onvoorbereid- binnen een dag opeens mama was (okee, ik wist natuurlijk wel dat ik mama zou worden , maar dacht dat dat pas over minimaal 2 mnd zou zijn, de echte mentale voorbereiding heb ik gemist en daar heb ik het nog steeds moeilijk mee). Door alle dagelijke dingetjes raakt het idd wat naar de achtergrond, maar af en toe komen de herinneringen absoluut weer boven. Heb ook het idee dat ik nog helemaal niet de tijd heb gehad om het te verwerken. Sinds de dag dat ze geboren zijn word je echt zo geleefd, dat ik (voor mijn gevoel) nog niet mijn rust heb kunnen nemen om het echt te verwerken. Dit forum is trouwens wel erg fijn, het is fijn om mensen te leren kennen die hetzelfde hebben meegemaakt en erover te kunnen praten. Hoe is dat bij jou? Was jij al langer opgenomen in het zkh of ben je ook onverwacht bevallen? Hè, nou heb je me aan het huilen gemaakt . (geeft niet hoor, is goed voor de verwerking ). Je vraag over het KDV: was idd advies van de KA om ze niet naar het KDV te brengen, om ze nog zoveel mogelijk weg te houden bij virussen en bacteriën, omdat hun weerstand nog niet supersterk is en zodat ze niet te vaak ziek zouden worden in het eerste jaar. Jullie hebben dat advies dus niet gekregen? Ik moet zeggen dat ik zo langzamerhand wat relaxter word qua hygiene. Ben zelfs al een keer met ze naar de supermarkt geweest, iets wat ook werd afgeraden door de KA ivm grote mensenmassa's en besmettingsgevaar (rara waarom ik zo panisch was in het begin ). Wat dat betreft vind ik de opmerking van jouw KA supergoed, je moet ze ook gaan zien als 'gewone' baby's en niet als 'klein en ziek'. Ik hoor twee meisjes huilen. Later meer.
Wij hebben nooit dat advies gekregen over niet naar de KDV gaan. er heeft zoiezo niemand iets gezegd over ontwijken van bacterien etc...maar ja ik had dan ook een raar ziekenhuis Die mentale voorbereiding heb ik ook gemist en mis ik soms nog steeds. En ik vind het ook nog zo moeilijk om foto's te zien van pasgeboren kindjes die lekker bij een uitgeputte moeder liggen En om eerlijk te zijn wordt ik ook heel jaloers als ik de geboorteberichtjes lees hier op het forum (bijv. van marije) met zulke mooie gewichten enzo... 't is erg maar ja... Ik heb wel lekker geshopt vanmiddag samen met manlief! hij had nog vrij van de carnaval, dus kids naar de creche en wij de stad in. Bij v&D flinke korting en 2 voor 1 dus de meiden steken weer in het nieuw
Magrit, sorry meid dat ik je aan het huilen heb gemaakt. maar je vroeg laatst naar die open ductus, en dat jouw dochters die ook hadden, en toen was ik nieuwsgierig naar jouw verhaal. Die verwerking is hier ook niet langsgeweest hoor. Ik zit er middenin. Daarom hang ik nu ineens ook zoveel op deze forum, kan zoveel van me afschrijven. Mijn man stelt voor om ook even met iemand te gaan praten. (als ik nu toch open ben gooi ik meteen alles eruit). Ik heb namelijk nog steeds heel veel moeite met mijn lijf, voor mijn gevoel is die schuldig voor de vroeggeboorte (en nu komen de tranen weer ). Ik heb bijv. nog veel moeite met sex, en naar mijn litteken van de KS kijk ik bijna nooit. Ik ben wel goed voorbereid geweest op mijn bevalling. Dat komt door de drieling, ik wist dat het vroeggeboorte zou worden. Mijn baarmoedermond was met 24 weken zo goed als verstreken, ik leefde toen heel erg naar de 28 weken, dat was mijn streven (eerst 35 maar vroeg genoegd hoorde ik dat ik die niet zou halen). Met 27 weken kreeg ik weeen, toen ben ik met spoed gebracht naar een MC, daar aan de weenremmers. Uiteindelijk heb ik daar 3,5 week dagen liggen tellen en heb feest gevierd toen we 28 weken hadden gehaald. Met 30,5 week ben ik bevallen. Echt allemaal heel bewust meegemaakt, maar toch een hele klap achteraf. Tijdens de zkh-periode van de kinderen heb ik echt in een roes geleefd. Eerste 2 weken in RMD-huis gewoond, ik kon niet lopen van de pijn, heb zelf 3x per dag in de rolstoel gerold naar t zkh (man moest werken). Toen we thuis kwamen voelde het als een vreemd huis, ik keek de hele tijd naar die lege kinderkamer....Toen deed ik niks anders dan kolven, naar zkh gaan en shoppen. Klinkt stom maar ik moest echt nog ALLES kopen, had echt helemaal niks voor ze. Heb amper contact gehad met vrienden ed, wilde echt geen vrolijke verhalen horen over flinke babys en happy families.. Met kindjes ging het naar omstandigheden hartstikke goed, ze hebben weinig geleden en groeiden als kool. Daar hield ik me aan vast, ik hield elke dag bij hoeveel gram ze nu weer bij hadden. Maar toch een open ductus, een infectie, low-flow, dubbele liesbreuk en wat andere dingetjes doorgekomen, helemaal in een roes. Maar wat ik wou zeggen: hier heeft die mentale voorbereiding niks geholpen. Bij mij kwam de klap veel later, toen ik vertrouwen kreeg dat het wel goed komt met de kinderen (met ong. 4 maanden). En toch voel ik mezelf niet compleet, ik kan mijzelf heel moeilijk vergeven dat ik ze niet langer heb gedragen, niet langer BV heb gegeven.. Ook al heb ik alles gegeven wat ik kon, en ze hartstikke goed groeien en gezond zijn. Die verwerking moet er nog steeds komen... Daarnaast heb ik een grote schuldgevoel naar de kids toe, omdat ik ze individueel niet genoeg aandacht kan geven. Zou liefst mezelf in 3-en splitsen zodat ze ieder een volledige moeder hebben tot hun beschikking. Maar achteraf... wat een rijkdom is het toch, en ik ben een dolgelukkige moeder. Als vrouw en echtgenote ben ik de laatste tijd minder leuk, maar dat komt hopelijk ook wel weer. Sorry voor het lange verhaal, ging als een golf eruit...
Adi: misschien moet je eens dat artikel lezen dat bij ons op het forum stond. ik weet niet meer wie het geplaatst was, maar het was heel herkenbaar! Hebben jullie net het stukje op editie nl gezien over de consultatiebureau? Erg he! Een vriendin van mij vertelde dat zij iemand kende die er helemaal doorheen zat. Zij gaf dat ook aan bij het consultatiebureau en ook dat ze haar kindje wel eens een tik had gegeven omdat ze het niet meer aankon...De volgende dag stond jeugdzorg op de stoep Ik ben blij dat het nu in deopenheid is gekomen
@Adi; Je gevoelens zijn zo herkenbaar... Verdorie zeg, nu hebben jullie mij ook aan het huilen gekregen...
Oh meiden toch.. Ik vind het zo naar voor jullie. Ik ben wel heel blij dat jullie elkaar hebben hier. Misschien moeten jullie (we?) overwegen elkaar eens in het echt te ontmoeten?? Ik voel me wel alsof ik geen recht van spreken heb.. Maar ik wilde jullie even laten weten dat ik wel mee leef. Dikke knuffel voor jullie allemaal. Terwijl ik dus ook jaloers word van geboorteberichten en -gewichten, want ik heb M&B dus wel 40 wk bij me gehad en nog waren ze lichter dan bijvoorbeeld Marcus en Lucas, en de twee jongens van Luca. Dus wat heb ik dan niet goed gedaan?!
Dit heb ik ook al eens gedacht (maar dan álle tweelingmama's) maar ik heb het nooit durven schrijven... En jij hebt, net als wij allemaal, helemaal niets verkeerd gedaan!! Dat je dat maar mooi even uit je hoofd zet! En alle mama's die dat voor jou schreven vandaag moeten ook snel die schuldgevoelens loslaten. Ja, ik weet het, het klinkt stoer en dat ben ik ook niet altijd, maar wat schieten we ermee op? We doen allemaal onze stinkende best, meer kunnen we niet doen!! Jullie zijn allemaal supermama's!! En nu stoppen, want daar gaan we weer... *snik*
Welke artikel Karel? Meiden sorry voor mij emo-verhaal, maar ik loop al weken op mijn tenen, en het vloeide er gewoon uit. Heb echt even een potje zitten janken. Het verhaal van Margit was gewoon zooo herkenbaar, en toen kwam alles eruit.... En sorry dat jullie ook emo zijn geworden door mij Kar, meid hoezo heb je geen recht van spreken? je kunt hartstikke trots zijn dat je je kids volgedragen hebt. En we vragen ons over alles waarom we het niet beter/langer/anders hebben gedaan. terwijl we het juist hartstikke goed hebben gedaan. En mijn oma zei vanavond tegen me (toen ik het even moeilijk had). 'In mijn tijd ging je voor een vrouw die een tweeling heeft gebaard uit respect staan'
Ja dat over die schuldgevoelens wilde ik ook nog zeggen. Loslaten! Of tenminste, proberen los te laten. Ik denk echt dat alleen mensen die het aankunnen een tweeling krijgen. Of een drieling. Of prematuurtjes. Ik denk echt dat ze niet beter op hun plek konden zijn dan bij de moeders die hier schrijven. Jullie kunnen zo ontzettend trots zijn!! Nu ga ik naar bed. Sverre heeft nu ook de waterpokken trouwens. Gelukkig (nog) geen jeuk, maar ik kan dus morgen weer niet naar mijn werk. Pff.. Bij Bjarne nog geen pokjes te zien dus die ontloopt het deze keer. Mag ook wel, ventje heeft al genoeg doorstaan. Trusten!
Ha! Dat is nu wel anders! Gisteren smeet een medemoeder de deur van het KDV voor mijn neus dicht -zij kwam net naar buiten en ik stond daar in de vrieskou met twee maxi-cosi's en een verzorgingstas. Want, "Je mag niet zomaar mensen binnen laten, ik moest zelf maar aanbellen." :x Wat dacht ze dat ik daar kwam doen?! Ik snap dat je 's middags geen ouders zonder kinderen binnenlaat maar mijn hemel... En nu ga ik echt naar bed.