Zojuist mijn dochter haar poepluier verschoond. Doe haar broek uit zag ik wat poep buiten de luierrandjes dus eerst die schoongemaakt wilde ze zelf de luier al open trekken. Dus ik gezegd dat dat niet mocht maar ze bleef het doen (logisch op deze leeftijd even lekker uitproberen). Dus ik maak de luier open wil ze in haar poep gaan graven dus weer bij de hand gepakt en NEE gezegd. Kijkt ze me aan en begint me te krabben en te knijpen dus ook toen weer rustig maar duidelijk gezegd dat dit mocht. Ook nu vond ze toch dat even haar grenzen moest verleggen en ging vrolijk verder. Heb ik haar een tikje op haar vingers gegeven. Echt helemaal niet hard ofzo maar ze schrok er zichtbaar van. Mijn hart brak toen ik haar gezichtje zag. Ik voel me zo schuldig en rot hieronder. Ik doe zoiets normaal nooit en ben er zelfs fel tegen. Hebben jullie ook al eens zoiets gedaan en je daarna ontzettend schuldig gevoeld? Het is echt een kind uit het boekje zo lief en vrolijk en dan reageer ik zo Ik heb er echt om moeten janken. Stel ik me nu aan?
nee, je stelt je niet aan. Ik heb het ook al eens gehad. Ik voel mij er nog rottig om, is zeker al een half jaar geleden. Het is gewoon een reactie.
Herkenbaar hoor. Ik heb zoonlief dan niet getikt, maar wel een keer heel hard bij zijn arm gepakt toen hij mijn bril van mijn hoofd af aan het trekken was in een driftbui. Met een nog grotere driftbui als gevolg natuurlijk. Soms gaan die kleintjes gewoon ontzettend ver en dan is het erg moeilijk om geduldig te blijven.
Ik heb mijn dochter ook een keer stevig bij de arm gepakt, toen ze onwijs stond te treuzelen bij de deur. Ik stond daar met 3 boodschappentassen en de sleutels tussen mn tanden de deur open te houden, en toen ging ze steeds giegelen en enorm uitproberen. Toen heb ik met een ruk die tassen neergezet en haar aan haar arm naar binnen getrokken....Huilen, pfff afschuwelijk. Ze was toen 14 maanden ongeveer dus veel te jong voor zo'n overdreven reactie. Mn hart breekt nog steeds als ik eraan denk..... Maar goed, ik denk dat we allemaal wel eens zo'n fout maken..
inderdaad ik denk dat het iedereen wel eens overkomt......soms kunnen ze zoooo het bloed onder je nagels vandaan halen!
Hier ook gehad hoor. Zoonlief ging bij het verschonen elke keer schoppen. Dit ging ook zo hard tot blauwe plekken bij mij aan toe. Nou is hij al 2 en na een paar keer gezegd te hebben dat dat niet mocht en dat hij mama zeer deed was ik het zo zat en heb ik hem een tik tegen zijn billen gegeven. Hij schrok verschrikkelijk en ik ook van mijn reactie. Het heeft echter wel geholpen want hij heeft het nooit meer gedaan.
"gelukkig" ben ik niet de enige die dus een keer zo reageert. Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen maar als ik terug denk aan haar geschrokken gezichtje voel ik mijn tranen weer branden. Waarschijnlijk is zij het al lang en breed weer vergeten.
Dat schuldig voelen dat blijft helaas. Het leerd ons wel om de volgende situatie wat beter in te schatten en weer eerder tot tien te tellen. Wat mij dus ook al een aantal keren niet is gelukt. Heb het nu niet over mijn dochter van zes maandan maar over zoon lief van bijna tien. Toen hij klein was ben ik ook wel hard handiger geweest dan mij lief was en schult gevoel voel het nu nog. Maar schrik er niet van als het nog eens gebeurt. Soms is het gewoon grrr. Met die dreumusjes/peutertjes/kleutertjes/schoolkinderen/pupers. Pff, Sterkte meis hoop dat je vanacht wel kan slapen. Had er altijd z,n last van als ik iets te hard handig geweest was. Harder aan arm of duwtje richting buiten deur of binnen deur om sneller binnen te komen bv met volle tassen aan je handen.
Ik heb al eens (uit schrik reactie) mijn dochtertje een tik in het gezicht gegeven. Ik wilde haar over haar bolletje aaien en net op dat moment bijt ze in mijn tepel bij het voeden. Brullen natuurlijk en een mega groot schuldgevoel.
Ik heb het ook eens gedaan, ze wilde haar romper niet aan en ze bleef haar arm maar wegtrekken, toen heb ik dr arm stevig vastgepakt en ik voel me er ook nog steeds schuldig over..maar ja, die dingen gebeuren gewoon, maar je bent niet de enige in ieder geval!
Ach, we zijn allemaal mens en kunnen allemaal reageren uit reactie en ons geduld verliezen. Ik snap dat je je schuldig voelt maar je kind zal er geen trauma aan overhouden hoor!
ik had dat een keer met het speentje in de mond doen, mijn duim nagel was wat lang en ik doe het speentje erin en krats per ongeluk langs haar wangetje, ze begon heeeel hard te huilen en ik ook natuurlijk oh wat voelde ik mij lullig zeg...maar ik denk dat het voor haar meer uit schrik was als dat t echt pijn deed, heb ik toch nog wel mee gezeten en mijn nagels meteen geknipt germ...
Toen ik een jaar of 4 was ben ik eens gaan spelen met een buurmeisje. We bleven wel wat lang weg en dus zijn onze moeders ons gaan zoeken. Ze konden ons almaar niet vinden en raakte dus nogal zenuwachtig. Opeens zagen ze mijn fiets aan de rand van een slootje die erg steil afliep. Twee stappen verder zagen ze ons vrolijk zitten spelen. Uit complete paniek heeft mijn moeder mij een pak rammel gegeven. Ze heeft zich daar altijd schuldig om gevoeld en ik kan me er helemaal niets van herinneren. Soms gebeurt dat gewoon en het feit dat je je schuldig voelt betekent dat je het belangrijk genoeg vindt om jezelf volgende keer meer te bedwingen. Dat is het belangrijke.
Volgens mij heb ik er een trauma van haha. Toen ik haar 's morgens uit bed pakte kromp mijn maag weer ineen. Mijn man moest er eigenlijk een beetje om lachen, mijn dochter weet er waarschijnlijk niks meer van en mama loopt een trauma op haha
Léonie heeft iets met het etensbakje van onze hond, magnetisme, ik weet het niet. maar ze heeft al eens een tik(je) over dr vingers gehad, ze daagt ook gewoon uit. Nee is nog niet duidelijk geloof ik. Waar ik me maandenlang schuldig over gevoeld heb is dit'; Léonie was een week of drie oud en hand lange nageltjes aan haar handje. Die wilde ik met een babyschaartje knippen. Ik met al mn angst en beven dat nageltje in het knipptertje, zie ik een vertrokken gezichtje een een bibberend onderlipje. had ik haar duimpje geknipt! Het bloedde nauwelijks maar wat heb ik gejankt!!!! Ik voelde me zo'n enorme waardeloze moeder. Ik verdiende Léonie niet. Heeft maanden geduurd eer ik weer durfde te knippen, sinds een maand of 2 durf ik het weer, daarvoor alleen vijlen met een houten vijltje...
dat nageltjeknipverhaal ben ik dus ook zo bang voor... maar dames, alle bovenstaande verhalen heb ik eglezen, en jullie klinken allemaal als goede liefhebbende moeders, dus weg met de schuldgevoelend!
Ik denk doordat we van die liefhebbende moeders zijn maakt dat we ons zo schuldig voelen, toch dames? Mijn dochter is mijn allesje en normaal zoooooo lief. Het is echt een heerlijk kind waar ik veel plezier aan beleef, die voor haar leeftijd heeeeel goed luistert en echt een zonnetje in huis is. Juist daarom voelde ik me ook zo rot.
ja mij is t ook een keer gebeurt toen de stront van madam aan mijn handen zat door haar gedraak. vandaag vrijdag de 13e heeft ze me een drakenbui ik heb dr vanmorgen echt in de hoek gezet. en ben paar keer flink boos geweest. maar een tik geven heb ik niet meer gedaan gelukkig ik loop even weg en tel tot 500
Dat is mij ook eens overkomen: had ik mijn zoontje in zijn wijsvinger geknipt tijdens het nagelknippen. Hij huilde geeneens, maar ik zag later bloed. Ik schrok met kapot! Gauw een pleistertje op z'n vingertje geplakt. Die vond meneer wel interessant, gelijk met vinger en al zijn mond in!