Ik ben niet nieuw op dit forum, ben ook geen troll Ik schrijf met regelmaat mee, maar heb met toestemming van beheer een anoniem account geopend. Ik heb advies nodig over een situatie waarbij het mij niet uitmaakt dat ik te herkennen ben, maar wel voor degene waar het om gaat. Sinds een paar maanden weten wij dat iemand in onze vriendenkring een gendertransformatie gaat doen. Nu is dat een lang proces maar op een gegeven moment heeft deze persoon straks een ander geslacht. Wij hebben 3 kinderen die alledrie de kleuterleeftijd voorbij zijn dus zij kennen die persoon nu als de papa/mama van en dat wordt straks dus heel anders. Hoe leggen we dat goed uit aan de kinderen, zodat ze het snappen? De oudste is een puber dus dat loopt wel los. Maar de andere 2? Voor een volwassene is het al heel wat om te verwerken, laat staan een kind.
Is toch niet zo moeilijk, persoon blijft gelijk alleen ander geslacht? 'x heeft maar 1 grote wens, dat is man/vrouw worden omdat hij/zij zich daar beter bij voelt en dit duurt best lang dus het zal geleidelijk gaan' En gewoon daarna vragen beantwoorden.
Ik denk persoonlijk dat dat niet echt uit te leggen is. Ik snap het soms niet dus hoe kan ik mijn kinderen het dan laten snappen.. (overigens niet verkeerd bedoelt hoor). Ik persoonlijk zou het niet uitleggen. Ik zou ook niet willen dat mijn Kids denken dat het normaal is dat dat kan... Maar iedereen heeft hier een eigen mening over..
Pure interesse, waarom zou je dat niet willen dan? @TS Ik zit zelf persoonlijk niet in die situatie. Maar ik denk dat ik er iets van zou maken in de richting van "Soms gaat in de natuur wat mis. ....... is geboren als man (met piemel), maar wordt daar ongelukkig van. Hij had geboren moeten worden als zij. Dus ....... zal straks niet meer de papa van --- zijn maar ook een mama." Of een variatie hierop. Ik heb nu even de situatie zo gezet dat het een hij is die een zij gaat worden, maar als het andersom is, moet je dat maar anders invullen. Anders werd het zo onoverzichtelijk.
Persoonlijk zou ik t op zijn beloop laten gaan. Als ze vragen stellen kun je antwoorden. Verder t gaat gelijdelijk dus ook voor jouw kids. Zou vervelend zijn als diegeen nog helemaal erin zit en het gezin ervan ook. Dat je kids komen hey waarom wordt jij een mama.
Waarom zou dat vervelend zijn? Ik denk dat zo’n vraag vanuit kinderen die oprecht belangstelling hebben en het willen weten juist een mooie opening kan zijn om dat rustig te bespreken. Juist met kinderen kan dat vaak luchtiger/minder zwaar. Persoonlijk zou ik ook uitleggen dat deze persoon zich niet fijn voelt in zijn/haar lichaam en daarom het lichaam wil veranderen zodat die zich er wel fijn in gaat voelen. Mochten er daarna nog vragen komen dan kun je dat rustig bespreken. En antwoorden als “ik weet het niet maar we mogen het wel vragen aan hem/haar kunnen imo ook gegeven worden.
Ts, je kan je kennis ook uitnodiging om zelf wat uitleg te geven als de kennis zich daar fijn bij voelt Mijn moeder heeft nooit verteld dat haar beste vriend homo is, hij heeft dat zelf gedaan. Man zei dat ik erop reageerde alsof hij gewoon zei 'ik heb net boodschappen gedaan'. Nu is geaardheid niet echt een hele grote verandering maar wel als je beseft dat mijn ouders zeer devote mensen zijn die geboren zijn in een mini dorp in de oorlog. Maar omdat zij er zo normaal over deden, was het voor mij ook niets geks. (Plus we woonden in de stad dus dan kom je zoveel verschillende mensen tegen) Dus je kan ook zaken ook op hun beloop laten en vragen beantwoorden als ze komen kinderen vinden dingen snel normaal.
Ik zou er zelf niet teveel aandacht aan besteden en aan deze persoon zelf vragen hoe zij het willen benaderen. Er zit een heel psychosociaal team omheen dat hierover een strategie met hem/haar heeft bedacht. Want wil deze persoon papa/mama van genoemd worden (en zijn er dan twee mama's van?) Of kiest degene een voornaam die kinderen ook gebruiken, of oom/tante voornaam? Als de kinderen vertrouwd zijn met deze persoon, kan die de vragen van de kinderen ook prima zelf beantwoorden waarschijnlijk.
Ik weet niet hoe nauw het contact is tussen jullie en de betreffende persoon. Gaat het om een ouder van een klasgenootje, waarvan jullie als ouders onderling niet echt contact hebben? Dan voelt het misschien wat lastig om te vragen wat deze persoon er zelf mee wil. Is het iemand die je vaak spreekt, zou ik gewoon even overleggen hoe het met de eigen kinderen wordt besproken. Ik denk dat het je nog zal verrassen hoe normaal kinderen dingen vaak vinden, ook als wij het als volwassene wat lastig vinden. Voorbeeld is al genoemd: persoon X ziet er nu uit als (man / vrouw) maar voelt zich (vrouw/man). Omdat persoon X er verdrietig van wordt om er anders uit te voelen dan hoe hij / zij zich voelt, wordt het uiterlijk veranderd zodat uiterlijk en innerlijk weer goed bij elkaar passen.
Kinderen accepteren dit soort dingen vaak gemakkelijker dan volwassenen. Als je gewoon uitlegt dat "hij" zich een "zij" voelt en daarom zijn lichaam gaat veranderen in een vrouw, dan is dat denk ik wel voldoende. Maak het niet te gewichtig, besteed er niet teveel aandacht aan als je kind dat raar vind. 'Hij word daar blij van' daarmee is de kous af, tenminste, zo zou ik het doen.
Het is iemand die dicht bij ons staat. Een goede vriend/vriendin. Ik denk idd dat deze simpele uitleg wel volstaat tzt. Ik snap ook wel dat het voor sommigen simpel klinkt, maar het is alles bij elkaar nog al een toestand en het is allemaal best heftig.
Het is zoals je het ervaart, denk ik. En ik denk dat kinderen het vaak inderdaad minder ingewikkeld zien dan volwassenen.
Ik denk ook niet dat het voor jullie of jullie vriend(in) simpel is... maar voor kinderen is dat vaak wel zo. Ik weet nog dat mijn ouders mij héél voorzichtig gingen uitleggen dat mijn oom homo is en wat dat dan betekent. Niet boeiend, het enige wat bij mij binnen kwam was dat zijn (toenmalige) vriend bij Greenpeace werkte. Dàt was interessant. Dat ie een vriend had in plaats van een vriendin, vond (en vind) ik totaal niet bijzonder. Ik snap dat nu -over het algemeen- homoseksualiteit al veel bekender en normaler is geworden, maar destijds was dat nog niet iets dat heel openlijk werd besproken, zeker niet met kinderen. Maar als je dat wel doet, vinden kinderen dat vaak heel normaal. Ze staan er nog niet zo gekleurd in als wij. Zo is het met gendertransformatie ook. Wij als volwassenen snappen hoe heftig dat is. Het betekent dat iemand al heel lang (haast letterlijk) niet lekker in zijn / haar vel zit. We weten dat aan de uiteindelijke beslissing een lang en (bijna altijd) erg zwaar proces vooraf gaat. We begrijpen dat hormoonbehandelingen en de operaties heel intensief en zwaar zijn. En we kunnen inschatten hoe de reacties vanuit de omgeving zullen zijn en dat die voor een deel niet mals zullen zijn. Maar dat is vanuit onze kennis als volwassene. Voor kinderen is de wereld in dat opzicht vaak minder ingewikkeld. X voelt zich eigenlijk altijd al een ... en nu gaan ze het zo maken dat X er voortaan ook van buiten ook uit ziet als een ... Volkomen logisch. Ik denk dat een deel van de kinderen wel nieuwsgierig zullen zijn naar hoe dat precies in zijn werk gaat. Ik zou dat niet te zwaar maken, beetje oppervlakkig houden en op kinderniveau. Net genoeg vertellen om tegemoet te komen naar die nieuwsgierigheid, maar niet alle mogelijke bijwerkingen, complicaties e.d. bespreken. Alles bij elkaar is het denk ik zo: hoe 'relax-der' je er zelf mee omgaat, hoe makkelijker het voor je kinderen is. Vertel en straal uit dat het gewoon zo is, fijn dat X dadelijk kan zijn hoe X zich voelt.
Waarschijnlijk is dat idd zo. Zij zien dat soort zaken allemaal niet en hoe complex het is. De transformatie op zich, maar ook dat een gezin uit elkaar gaat enz. Misschien ben ik ook bang dat ze iets lulligs zeggen of vragen aan de persoon in kwestie,vandaar dat ik het goed uit wil leggen, maar misschien moet ik dat ook loslaten. Wij hebben ook geen ervaring hiermee.
Omdat het in mijn ogen niet normaal is misschien.. Je wordt geboren als meisje of jongen. Dan ben je een meisje of jongen.. Zo is hoe ik het zie en zo is wat wij altijd hebben geleerd op school toch. Laat ik het zo zeggen. Hoe vaker we het nu op tv en zo horen. Hoe meer er in een keer een hoop meldingen zijn dat ze in het verkeerde lichaam zitten. Social media doet gekke dingen met je brein... (meer zeg ik niet voor ik weer iedereen over me heen krijg, omdat er verkeerd gelezen wordt)
Maar is dat niet met alles zo? Bijvoorbeeld het me-too gebeuren. Dan komt ook ineens vanalles aan het licht. Dat heeft niet te maken met dat social-media gekke dingen met je doet, maar met voor jezelf opkomen en één iemand die daar de eerste stap in maakt. Weten wij veel hoeveel mensen vroeger ook al met dit soort problemen kampten? Die hadden toen waarschijnlijk geen andere keuze dan doodongelukkig het leven leiden dat de maatschappij voor je uitgestippeld had als man/vrouw. Ik vind het juist fijn dat deze mensen voor zichzelf durven te kiezen en dat het erkend wordt.
Ik zou het gewoon vertellen en uitleggen zoals het is. En natuurlijk moeten ze er aan wennen als iemand bv geen ‘hij’ meer is maar een ‘zij’, een andere naam krijgt etc, die overgang mág ook moeilijk zijn.
Je hebt ook gelijk. Maar ik zou er dus voor kiezen het niet uit te leggen aan mijn kindjes.. Dat was de vraag van ts. En ik wil niet dat mijn kindjes het als (normaal) gaan zien. Want dat is het niet in mijn ogen..
En als die persoon dan vervolgens van bv ‘hij’ naar ‘zij’ is gegaan? Ik denk niet dat er wel/niet over praten echt een keuze is, want ze gaan het toch wel merken en dan lijkt het me beter dat het al besproken is dan dat ze het absoluut niet kunnen plaatsen... Hier op school zit een meisje dat nu volledig mee doet met de jongens, ik ben blij dat het hier wel als normaal wordt gezien en dat er ook respectvol over wordt gesproken op school.
Gelukkig is het voor kinderen minder ingewikkeld, voor ons als volwassenen kijken wij er anders tegenaan. Wij zien het hele pakket, ook met oog op de toekomst, zij vooral wat er NU speelt. Komt wel goed Wat wel mooi is, dat ze hierdoor juist met een nog opener blik de wereld inkijken De persoon zelf zal niet veranderen, karakter blijft. En zo leren de kinderen onbewust acceptatie van mensen die buiten de gebaande paden durven te treden.