Het kaartje: Als een ontluikende bloem die nooit uit zijn knop heeft mogen komen, is op 7 april 2008 om 14.30 uur geboren en van ons heengegaan, mijn zoon, mijn druifje REMY Zon kwetsbaar jongetje, maar ook machtig tegelijk ik voelde me 13 weken met jou in mijn buik zo rijk Maar geheel onverwacht werd ons geluk wreed verstoord Onze smeekbedes werden niet meer gehoord, De natuur gaf het plotseling al aan: er is iets heel erg mis, Ontkenning volgde, verdriet, pijn en droefenis, Je was helaas zeer ernstig ziek, je kon dit leven nooit aan verscheurd door verdriet moest ik je laten gaan En al was je maar voor even in mijn buik in dit leven je hebt mij en ook anderen heel veel liefde en troost gegeven Ondanks al het gemis en de pijn Remy ik houd van je, je zal zeker altijd bij me zijn Na 11,5 week kreeg ik een bloeding. Bij de vk kon ze geen harttonen horen. Ik werd door verwezen voor een echo diezelfde dag. Daar zag ik een spartelend kindje en een kloppend hartje wat was ik blij. Maar ze ging steeds bezorgder kijken...het bleek een hydrops kindje maar dat zei me niets op dat moment. Met spoed ging ik naar het ziekenhuis. De gyn bevestigde een hyrdrops kindje. Het was een punctie en dan een abortus. Het nieuws kwam helemaal niet meer aan bij me. 3 dagen later had ik een nekplooimeting gepland staan dus na overleg met de vk zouden we dat afwachten. Er werd bevestigd dat het niet goed was. De blaas was veel te groot. Ook de navelstreng opbouw was niet goed. De uitslag was 1:2. De ergste uitslag die je kunt hebben. 2 dagen later kreeg ik weer een flinke bloeding. De ochtend erna weeen. Ik dacht nu gaat het gebeuren maar alles zakte weg. Ik belde voor een echo. Het kindje leefde nog. Ik had tijd nodig om na te denken of ik de bevalling al op zou laten wekken. Ik kon het niet. Een week later breken ineens mijn vliezen. Ik moest 24 uur wachten. Daarna moest ik me meteen melden bij de spoedafdeling. Na 24 uur weeen en niet slapen...kreeg ik te zien op een echo dat het echt was afgelopen. Toen moest het ook maar snel. Met een vaginale tablet ben ik ingeleid. Na 2 uur was Remy er. Wat was ik trots op mijn ventje. Ik heb geknuffeld en bekeken en gehuild...ik wilde alles in me opnemen. Veel foto's gemaakt en samen met mijn moeder en tante het kistje uitgezocht en een doek. Ik had een super verpleegster en toevallig was dat ook een bammer. Ik ben heel goed opgevangen al maakt dat het verdriet niet minder. Na 3 uur spoot het bloed uit me en ben ik met spoed naar de OK vervoerd voor een curretage. Wat een tegenvaller. In de week erna moest ik alles in mijn eentje regelen. Achter de crematie aangaan enzo, kaartje maken, naam verzinnen en verloskundige die steeds langs kwam. Ik werd geleefd. Daarna stortte ik in. Kreeg een blaasontsteking erbij. De nasleep van de bevalling is me heel erg tegen gevallen. Ik heb het ook heel rustig aan gedaan maar mijn hoofd zit nog steeds veel te vol van alles. Ooit komt het goed...Remy zal me steunen de komende pogingen! Dat weet ik zeker.
Vreselijk dat Remy niet bij je mocht blijven... Ik hoop voor jou dat er snel een lief en gezond brusje mag komen voor hem.