Hoi, Ik ben inmiddels 36.4 weken en hoewel ik me relatief nog hartstikke goed voel, kijk ik natuurlijk enorm uit naar de bevalling strakjes. Het is mijn eerste zwangerschap en de baby is nog niet ingedaald. Heb ook nog geen last van voorweeën (al kan ik me daar geen voorstelling van maken aangezien ik ook geen flauw idee heb hoe menstruatiekrampen voelen, haha) en ook de productie van colostrum is nog niet op gang gekomen (ondanks stimulatie, wil graag antenataal kolven). Nou maak ik me hier helemaal geen zorgen om hoor en ik zit ook echt nog niet af te tellen, maar voor mij voelt het dus nog niet echt alsof de bevalling in zicht is en ik ben benieuwd hoe anderen deze weken (hebben) ervaren! Hoe voelen (voelden) jullie je fysiek en mentaal? Helemaal klaar met het zwanger-zijn en voelt het letterlijk als “laatste loodjes” of nog energiek en geen enkel teken van een naderende bevalling? Of begon het toch plotseling, zonder enig “voorbereidend werk”? Ben benieuwd naar andere ervaringen! Liefs
Hoi, Ik ben in februari bevallen van mijn eerste kindje. Ik had ook geen idee wat ik me bij menstruatiekrampen moest voorstellen (heb ik nooit last van gehad), dus snap je heel goed. Vanaf week 40 was ik wel echt klaar met zwanger zijn zowel mentaal als lichamelijk, ik heb geen enkel voorwerk gehad en mijn zoontje is pas met 40+6 weken ingedaald (geen last gehad van indalingsweeën). Met 41+1 ben ik s ochtends een deel van mijn slijmprop verloren en ben ik gestript en heb ik de hele dag wel wat krampjes gehad welke niet fijn voelde (elke 5 minuten moest ik anders gaan zitten) maar niks waarvan ik dacht dat de bevalling was begonnen, anderen zagen blijkbaar wel aan mij dat ik weeën had, maar zeiden dus niks Met 41+2 ben ik de rest van mijn slijmprop verloren en hebben de weeën wel doorgezet waarbij ik met 41+3 ben bevallen van mijn zoontje. Echt duidelijk voorwerk heb ik niet echt gehad, voor mij voelt het alsof het dus plotseling begon. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik over de 41 weken zou gaan, en dat is dus ook gebeurd Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt, geniet in ieder geval zoveel mogelijk nog van je zwangerenbuik en het getrappel, voor je het weet heb je je kleintje in je armen en mis je je buik (hoeft niet voor iedereen zo te zijn) en een hele fijne bevalling gewenst❤️
Bij de 1e voelde ik me super goed, ging ook met 38 weken nog overal heen. Vanaf 39 weken was ik er wel echt klaar mee. Meneer lag al vanaf week 30 ingedaald en het voelde ook inmiddels of zn hoofd tussen mn knieën hing. Met 39+5 wakker geworden met weeën en einde van de middag werd meneer geboren. Bij de 2e was ik er echt klaar mee! Was al de hele zwangerschap ontzettend moe. Meneer was echt enorm tegen m'n ribben aan het beuken (heb daar na de bevalling ook nog 2 weken last van gehad). Daarbij gingen we 6 weken na de uitgerekende datum verhuizen, dus hij mocht van wel komen. Werd 39+2 wakker met lichte weeën. Voor mijn gevoel wel het echte werk, maar bleken voorweeën te zijn en deden precies niks. Heb deze 12 uur gehad en uiteindelijk zette het ineens door. Een uur later was mn zoontje er. Verschilde hier dus bij beide enorm. Benieuwd hoe dat straks met de 3e is. Is hier ook echt, echt de laatste en weet nu al dat ik gedraai en gedoe in mn buik ga missen. Maar weet ook dat ik er tegen de 38 weken wel klaar mee ben
Hier knap beroerd.... na darmhernia met bijbehorende operatie aan mn buik. Kleine doet het prima hoor maar die trappelt lekker tegen de wondjes van binnen aan Sinds de operatie continue harde buiken en snachts voorweeen. Slapen zit er nauwelijks in dus. Ben er dus echt wel klaar mee