Wat heerlijk dat dit zo werkt, ik kan er jaloers op zijn hihi... Ik kan er snachts bij blijven tot ik een ons weeg.. ze blijft me open ogen aanstaren en bang dat ik weg ga! Ze valt dan niet in slaap. Dit heeft ze vannacht van 02:30-03:30 vol gehouden, toen vond ik het zo zielig en heb ik dr mee in bed genomen... Troosten op eigen kamer werkt gewoon echt niet, ze raakt zoooo overstuur van. Misschien zou een groter bed wel een optie zijn...
Ons mannetje heeft op zijn eigen kamer een eenpersoonsbed en bij ons op de kamer een peuterbed. Meestal start hij op zijn eigen kamer. Soms vraagt hij of ik hem wil halen als ik ga slapen en dat doe ik dan ook. Andere nachten komt hij zelf, kruipt in het peuterbed en heb ik dat pas de volgende ochtend in de gaten. Op dit moment zit hij in een fase dat hij wil dat ik bij hem blijf tot hij slaapt. Prima. Hij slaapt dan veel sneller en rustiger. Wij kijken dus echt naar wat hij nodig en waar hij om vraagt. Hij heeft een enorme behoefte aan veiligheid, dus dan geven we die hem. Ik ga er maar vanuit dat het vanzelf beter gaat. En wat anderen er van denken, moeten ze zelf weten. Daar maak ik me niet druk om. Gewoon doen waar jullie jezelf goed bij voelen
Wat ik je nog mee wil geven buiten volg je gevoel is het volgende: Koop een rozekwarts steen ongeveer handgrootte. Reinig deze met stromend water en leg de steen in haar bedje bij de voetjes. Onder het beddengoed. Of als het voeteneind ver weg is onder het hoofdeinde. Deze steen werk kalmerend en geeft vertrouwen. Zo word haar bedje weer prettig. Geeft het wel even de tijd. Mocht je meer info willen pb maar. Hier namelijk een dame van 2,5 due ook niet door slaapt in eigen bed. Ze begint er nu inmiddels wel maar word altijd wakker en wil bij mij zijn. Nu het bij ons niet meer past met m'n bolle buik zal ze toch over moeten. Ook het gedrag hierbij van afgelopen tijd komt voor uit trauma. Dus kijk ook eens of je kindje iets traumatisch geeft ervaren zoals slecht start, ziekenhuis opname, plotselinge scheiding van jou oid. Succes, hopelijk vind je de oorzaak en kan je haar helpen. Wees er maar voor haar zoals ze dat nodig heeft.
Wij hebben hem ook! Nog niet hoeven te gebruiken, maar in het begin deed ik deze aan tijdens de nachtvoedingen. Heel rustgevend lichtje is het hopelijk werkt het een beetje!
Mijn zoon is bijna 6 en heeft gister en eergister tussen ons in geslapen. Hij wordt bang wakker rond 3 uur in de nacht. Als ik niks doe gaat hij huilen of elk kwartier roepen. Ik moet ook gewoon weer naar mijn werk s ochtends. Dus dan komt hij eraan met zijn kussen en slaapt hij verder tussen ons in. Niet ideaal maar mijn slaap is me heilig (zegt ze met een baby onderweg hahaha).
Laten huilen heb ik nooit gedaan, een kind huilt niet voor niks denk ik. Mijn zoon heeft altijd slecht geslapen. Hij is ondertussen bijna 6 en ik moet zeggend at het de laatste tijd erg goed gaat. Maar als hij wakker wordt omdat hij een nachtmerrie heeft, dan komt hij gewoon lekker bij ons liggen. We hebben een tijd gehad dat hij elke nacht bij ons kwam liggen en op een gegeven moment wilde hij ook niet meer in zn eigen bed gaan slapen. We hebben toen afgesproken dat hij in ons bed mag slapen en als wij naar bed gaan, leggen we hem in zn eigen bed. Ook als het snachts bij ons komt liggen, leggen we hem vaak terug als hij weer diep slaapt. Maar vaak val ik al voor die tijd in slaap dus ligt hij de rest van de nacht bij ons. Maar hierdoor werd hij vaak wel smorgens wakker in zn eigen bed en dat heeft wel goed gewerkt. Hij gaat nu altijd in zn eigen bed slapen en komt nu misschien 1x per week bij ons liggen. Mn dochter daar in tegen kan echt niet slapen bij ons in bed. Meestal slaapt ze heel goed tot de ochtend. Als er iets is, ga ik er eerst naar toe. Als ze daarna nog niet kan slapen, mag ze bij ons liggen. Na een kwartier vraag ik dan of ze were naar haar eigen bed wil, en meestal is dat zo. Ik denk dat je gewoon moet kijken wat er werkt voor jou en je kindje. Geen kind is het zelfde, geen ouder is hetzelfde, kijk gewoon wat er werkt en laat je niet gek maken door wat anderen er van vinden
Tranen stromen over mijn wangen.. ik heb dit nooit zo bekeken, ik heb haar na de bevalling nooit op mjin buik gehad. Een team van 5 arsten namen haar mee want ze kwam levensloos ter wereld. De eerste 4 nachten sliepen wij gescheiden. Zou dat allemaal met mekaar te maken kunnen hebben joh? Ik ga even googelen over de steen! Heel erg bedankt!
Door alle reacties kom ik er wel achter dat ik alles wil doen voor haar, wat haar een veilig gevoel geeft en als dat iedere nacht bij ons in bed is, moet dat maar. Ik wil die angst niet meer zien in haar ogen. En ik heb vanaf nu lak aan de vriendinnen / collega's die zeggen dat je nooit je kind in bed moet nemen! Ik wil jullie echt onwijs bedanken voor alle raad, adviezen en het gewoon even meepraten!
Weet je, de mensen die altijd het hardst roepen dat je je kind nooit bij je in bed moet nemen, zijn volgens mij vaak (zo niet altijd) mensen die niet weten wat het is om wanhopig en doodmoe te zijn omdat je kind zo slecht slaapt. Ik kan het mis hebben hoor, wil niemand beledigen, maar dat is wel mijn ervaring. Onze jongste heeft ook een tijd lang slaapproblemen gehad. Altijd midden in de nacht, als wij ook zo graag wilden slapen En dan ga je echt alles uitproberen. Dan hielp iets een tijdje, dan weer niet en probeerden we maar weer iets anders wat dan weer een tijdje hielp. Alles zodat wij ook maar zoveel mogelijk konden slapen. En dat lukt nu eenmaal niet als je kind de halve nacht krijst. Daarbij wil je je kind toch niet de halve nacht bang laten zijn? Dus doe gewoon waarvan jij denkt dat het goed voor haar en jullie is. En als dat betekent dat ze bij jullie in bed slaapt, dan is dat prima. Niemand heeft er iets aan als jullie alledrie instorten vanwege slaapgebrek. En een troost: het gaat over, bijna alle kinderen gaan beter slapen als ze wat ouder worden (een uitzondering daargelaten misschien, maar daar moet je niet vanuit gaan). En ik zeg altijd maar: als ze 18 is ligt ze heus niet meer bij jullie in bed
Al heel lang.. we hebben altijd gebroken nachten met haar gehad. Toen mijn dochter alleen nog maar kon schreeuwen en huilen als ik haar in haar eigen bed terug legde, en ik van alles geprobeerd had en het zelf helemaal niet meer trok overdag, hebben we haar bij ons in bed genomen. Maar ik moet er wel bij zeggen dat er bij mijn dochter van alles speelt wat ongetwijfeld ook heeft bijgedragen aan haar slaapproblemen. Ook kan ze niet praten en ze kan niks met stickerkaarten ofzo (taalachterstand + ontwikkelingsachterstand op bepaalde gebieden) waardoor dit bij ons ongetwijfeld een stuk langer duurt als bij andere kinderen. Als jullie het oké vinden om jullie kind bij jullie in bed te nemen dan zou ik het gewoon uitproberen. Niet kunnen functioneren overdag is verschrikkelijk. Ik durfde op een gegeven moment geen auto meer te rijden. Vertrouwde mezelf niet.
Heel herkenbaar wij hebben dit ook gehad alleen was ze toen jonger en dit heeft 11 weken geduurd. Ze had ons heel erg nodig en lag het liefst bovenop me. Het was slopend maar uiteindelijk is het goedgekomen. Avonden lang eerst bij haar gebleven met mijn rug naar haar toe. En als ze in de nacht wakker werd proberen in het donker te troosten en als dat niet lukte ging ze mee. Dan riep ze ook "mee, mee"
Wij hebben een matras op haar kamertje waar 1 van ons bij moeilijke nachten op gaat liggen. Voor ons werkt dit prima! Laten huilen gaat hier ook niet hoor! Ooit gaat het over en willen ze helemaal niet meer dat jij erbij ligt of zij bij jou!
Je moet doen waar jullie je het prettigst bij voelen. Als jullie gewoon goed slapen als ze tussen jullie in ligt, en jullie vinden het geen probleem om haar bij je in bed te nemen dan doe je dat. Het is inderdaad echt een fase, hoe lang deze duurt is niet duidelijk maar er komt zeker een tijd dat ze gewoon weer in haar eigen bed slaapt. Maar als één van jullie hier niet achter staat of zelf niet goed kan slapen dan zou ik naar alternatieven kijken. Misschien een matras op haar kamer zodat je ombeurten bij haar kan liggen. Ik denk niet dat laten huilen effect heeft bij haar aangezien ze 2 uur achter elkaar kan huilen. Dus dan maar even wat meer nabijheid bieden tot ze zich wat veiliger voelt, het is dan aan jullie waar je je het prettigst onder voelt. Ik persoonlijk kan niet slapen als er een kind tussen ons in ligt. Wij hebben die nabijheid dus altijd geboden op hun eigen kamer.
Gezien dat je schrijft dat ze echt bang is zou ik ook zeggen: bij jullie. Hier ook een tijdje savonds naast haar moeten zitten, toen was het goed als de deur stukje open stond en ik op mn eigen bed zat en daarna kon ik weer gelijk naar beneden. Snachts kies ik vooral voor de gemakkelijkste weg: in ons bed. Vaak slaapt ze dan weer snel maar wil ze wel mij voelen dmv hand vasthouden ofzo. Nou hoop ik niet dat ze nog heel vaak naast me wil als de baby het ook wil want dan word het wel erg krap als manlief er ook nog bij moet (die is ma-vr weg voor werk)
Een start die jullie gemaakt hebben is geen goede start. Dat is duidelijk. Maar dit kan op preverbaal niveau echt trauma hebben gegeven. Haar gevoel zou kunnen zijn: mama, waar ben je, wat gebeurt me, help. Ze is haar veilige start en basis kwijt zeg maar. Dat moment van bijkomen oo de moederborst is zo belangrijk. Hier ook niet gehad. Je zou het haar daar over kunnen hebben. Maar ik adviseer je hier hulp bij te zoeken zoals emdr of een goed geschoolde orthopedagoog. Heb je het zelf ook een plekje kunnen geven?
Ik heb al eerder in je topic gereageerd over dat onze dochter 's nachts bij ons komt liggen. Maar hier moet ik ook even op reageren. Één van de redenen waarom ik altijd bij mijn dochter bent geweest met het in slaap vallen (dit al vanaf dat zij thuis was na haar geboorte) is omdat zij vanaf toen al heel erg moest huilen als ik er niet was. Ook toen kon ze niet stoppen met huilen, zo jong als ze was. Mijn dochter kwam ter wereld met een apgar van 2. Spoedkeizersnede, ademde niet en was helemaal slap. Ook gelijk meegenomen. De volgende dag mocht ik haar voor het eerst vasthouden. Zij heeft 10 dagen op de neonatologie gelegen en ik 4 dagen op de kraamafdeling, daarna thuis. Er was geen plek voor ons samen. Zij is dus 10 dagen gescheiden geweest van ons, we mochten haar 2x per dag bezoeken ivm de rust die ze nodig had om aan te sterken. Ik ben ervan overtuigd dat dit heeft bijgedragen aan haar slaapproblemen. Ongeacht of dit nou bewezen is of niet. Zij heeft altijd zoveel behoefte gehad aan mijn nabijheid. Dat lijkt mij heel normaal nadat je een periode gescheiden bent geweest van je moeder. En dan ook nog eens gelijk na de geboorte. Misschien heb je iets aan deze informatie, wie weet helpt het in je beslissing hoe je dit gaat aanpakken.
Het zou hier ook een oorzaak kunnen hebben. Hier kritiek gelegen na een spoedkeizersnede geboren met 30 weken. Zoek eens op veilige hechting het is nooit te laat! Veel sterkte! Jullie komen er samen wel!
Wat vervelend dat het nog niet veel beter gaat ts, voor jullie en voor jullie kleintje! Hier gaat het inmiddels een stuk beter, we hoeven niet meer bij haar te blijven als we haar in bed leggen en ook s'nachts gaat het beter. Zoals je weet leggen wij ook een matras langs haar bed, werkt super! Ze slaapt nadat ik bij haar heb geslapen weer redelijk goed door, zo niet, leg ik het matras ernaast en slapen we heerlijk verder. Ook blijft de deur helemaal open en een lamp op de overloop aan. Maar ja dat heb je vast allemaal al geprobeerd. Verder geen tips helaas.. Ik hoop dat het voor jullie ook gauw weer beter gaat!!
Lastig hoor...heb je wel een babyfoon? Misschien helpt het om haar te laten horen, dat als zij je nodig heeft snachts, dat je haar dan kan horen en naar haar toe komt? Of andere die nanny techniek om haar steeds terug in bed te leggen? Succes! Hopelijk vind je de gouden tip!