Ik heb een aha moment... Op bijna alle issues is wel een oplossing voor te vinden realiseer ik mij, misschien niet altijd de meest ideale maar wel een acceptabele. Op een issue na en dat is de zorg voor mijn dochtertje overdragen. Hoe doe je dat in godsnaam? Ik en mijn man zorgen altijd zelf voor ons dochtertje en dan gaat ze nog 2 dagen naar de crèche. Verder heb ik haar nooit een paar uurtjes/dag/weekend naar oma ofzo gebracht. Mijn zussen met kids doen dit wel. Prima. Ik begrijp alleen niet hoe je dit gevoelsmatig doet? Ik zorg liever zelf voor mijn dochter. Ik denk dat ik moeite heb haar los te laten. Man mijn zegt ook dat niet wil dat een ander voor onze dochter zorgt. Dat klopt. Begrijp mij niet verkeerd, ik laat mijn dochter kind zijn en steun en stimuleer haar in haar ontwikkeling. Ik houd veel van mijn dochter en koester haar. Vandaar dat ik nog het meeste moeite heb om er 8 maanden lang niet op dezelfde manier voor haar te zijn....moeilijk..
Miesemies, hoe voelde jij je daarbij toen je niet voor je oudste kon zorgen gedurende de eerste 20 weken?
Ik lag alleen maar suf (door de medicatie) op bed en heel veel boven een teil. Ik was zo slap dat ik ook echt niets kon. En heb me daar maar aan over gegeven want ik kon mijn bed niet eens uit. Was gewoon hondsberoerd. Heb wel het geluk gehad dat het maar tot de 20 weken was. Daarna kwam de energie nog wel wat terug en kon ik haar in ieder geval naar school gaan brengen op de eerste schooldag en langzaam aan wat meer gaan doen.
Hoi sofie81, ik worstel met dezelfde problemen als jij! Ik heb geen BI gehad, maar heb vanaf baby zijnde een dubbele heupafwijking met inmiddels slijtage aan de rechterkant en daarboven op heb ik reumatoide artritis waar ik een bult medicijnen voor moet gebruiken. Toen ik een kindje wilde waren eigenlijk alle specialisten (gyn, reumatoloog en orthopeed) erg negatief over het idee, maar ja ik bleef denken: hoe erg kan het zijn. De laatste 3 maanden kon ik eigenlijk niks meer, niet lopen, liggen zitten, alles was drama. Ik begreep toen ook waarom de specialisten zo negatief waren. Nu hebben we een fantastisch jongetje van 15 maanden en ik ben eigenlijk gewoon super trots op mezelf . Maar ja, nu wil manlief er nog eentje en ik zie het absoluut niet zitten... We hebben onderhandeld dat ik nog een jaar de tijd krijg (daar zijn al 4 maanden van om) om te werken aan mezelf en voor te bereiden op de definitieve keuze. Ik kan mijn kindje ook heel slecht uit handen geven en daar ben ik nu dan toch mee begonnen. Heel af en toe passen vrienden een avondje op, hij is een keer weekendje naar mijn ouders geweest en gaat volgend weekend naar mijn schoonouders. Dit betekend nog niet dat ik straks hem een maand weg kan doen of zo, maar ik moet ergens beginnen en anders vind ik dat ik geen goede keuze kan maken over wel of niet nog een zwangerschap (zeg specifiek zwangerschap, want een kindje wil ik heel graag, daar ben ik al uit). Ook probeer ik te sporten om sterker te worden, maar ik vind dat echt lastig gaan met zo'n kleintje erbij. Ik vind die tips van die link van pippamoi heel fijn, bedankt! Sorry voor het lange verhaal, ik blijf je topic even volgen, misschien komen er nog meer tips. Succes met het maken van de keuze!
Pff.... Ik ben dus niet de enige die het moeilijk vind een beslissing (zover je daar wat over "kunt" beslissen) te nemen. We hebben besloten een vakantie te boeken in het voorjaar en voorlopig houden we het bij 1 kindje. We laten het onderwerp even rusten en praten er over een half jaar weer over. Liefs Sofie.