Hoi allemaal, Ik zal proberen kort uit te leggen waar ik mee zit.... 8 januari ben ik bevallen van mijn dochtertje. Gelukkig gaat het erg goed. Maar met mij niet. Sinds 2013 ben ik verwikkeld in een vreselijk lastige scheiding, nadat ik weg ben gegaan wegens huiselijk geweld. De scheiding zelf was al een drama van meer dan een jaar, allerlei instanties waren er bij betrokken vanwege de veiligheid van mij en de kinderen. Daarna ging het met de kinderen steeds slechter, met name voor en na de omgang, waardoor er in overleg met mij een traject is gestart via jeugdzorg en jeugdpsychiatrie. Vader had hiervoor onder dwang van jeugdzorg ook in toegestemd, maar werkt al een jaar niet mee, ten koste van hetwelzijn van met name de jongste dochter. Omdat het allemaal vrijwillig kader is, ben ik dus opnieuw een jaar aan het vechten, voor de kinderen. Afgelopen augustus heb ik mijn ex aangegeven te willen verhuizen met de kinderen ( niet verder weg dan hij nu van ze af woont ) om in het huis van mijn nieuwe partner met de kinderen en hun nieuwe zusje opnieuw te beginnen. En eerst was dat oké, maar plots kreeg ik een app dat het niet mocht. Dus....een rechtzaak moeten opstarten. Ondertussen zwanger en door alle stress veel harde buiken en verplicht de ziektewet in. Ondertussen ging voor tijdens en na mijn bevalling alle gedoe door....mijn ex toont daarin geen enkel respect. Aan het einde van mijn zwangerschap ook nog een ongeval gehad en daarvoor 5 dagen opgenomen geweest.Nu is het zo dat ik nu merk dat ik na 3 jaar vechten, alle spanning van de jaren ervoor ook...het geweld, alle dreigementen van hem enz...volledig op ben. Ik kan niet meer genieten van mijn gezin, ben mijn optimisme kwijt, huil steeds en ben alleen maar moe. Vorig jaar mei heb ik EMDR therapie gehad voor traumaverwerkimg, maar nu moet ik 8 april weer naar de psycholoog en misschien medicatie gebruiken. 4 april echter moet ik weer werken, ik heb een leuke baan in de zorg, maar ik zie er zo enorm tegenop...een loopje naar de winkel is met al teveel soms. Wat zouden jullie doen? Gaan werken of toch ziekmelding? Het voelt zooooo dubbel....
Wat een heftig verhaal Franzie. Enerzijds is het lekker om misschien weer aan het werk te zijn, en je gedachtes ergens anders op te storten. Maar uit ervaring weet ik dat je soms even een paar stappen terug moet doen, om uiteindelijk weer helemaal op te klimmen. Snap je wat ik bedoel? Het is goed om naar je eigen lijf te luisteren, wat vind je psycholoog ervan? Heel veel sterkte, lieve groet!
@kino: Dank je wel voor je lieve reactie. De huisarts is op de hoogte van alles, maar psycholoog is 8 april voor het eerst. Ik dacht misschien dat het een idee is om de arbo arts te vragen?
Oh, excuus.. Dat heb ik verkeerd gelezen . Ja, ik denk persoonlijk dat het goed is om dit met de arbo arts te bespreken. Weet je, als jij toch gaat werken en je merkt dat het veel te zwaar is, dan ben je weer uit de running. Als jij nog wat kan aansterken, om het zo maar even te noemen, hebben ze op je werk dadelijk ook veel meer aan je. Is misschien een simpele gedachte, maar ik weet dat het bij mij uiteindelijk wel heeft geholpen. Ik ben veel te snel weer aan het werk gegaan, en daardoor 3x zo hard terug gevallen.. En ik werkte puur omdat ik een schuld gevoel had tegenover collega's / bazin. Beetje onduidelijk verhaal misschien zo, maar ik begrijp je gevoel wel goed. Het is ook zo lastig om eens goed naar jezelf te kijken en in zien wat je aan kan, en wat nog niet.. Ik geloof juist dat als je voor jezelf kan kiezen, je uiteindelijk een sterker mens kan worden.
Ik begrijp dat schuldgevoel waar je het over hebt heel goed. Ik ben er natuurlijk al even uit en ben begin vorig jaar er ook even uit geweest vanwege de emdr. Toen werd ik zwanger en moest ik er uit met 25 weken. Dat speelt bij mij wel een rol hoor....absoluut! Mijn gezin is het allerbelangrijkste voor me en ik ben ook heel bang dat ik straks echt helemaal uitval.
Ik zou ook nu al via je werk contact laten opnemen met de Arbo arts. Dan ben je ook naar je werkgever toe pro-actief bezig met je herstel. Heel veel sterkte...!
Klopt, ben het met Chiara eens! Logisch dat je gezinnetje het belangrijkste voor je is, en hoe beter jij jezelf voelt, hoe fijnere moeder je kan zijn voor je kindjes!! Overleg het anders ook even met je huisarts. Misschien kan je wel eerder terecht bij de psycholoog? Vind het echt rot voor je, maar je komt er boven op hoor!!
Ik zou nu al contact opnemen met je werkgever en proberen voor het einde van je verlof al een afspraak bij de arbo te krijgen. Misschien is het een optie gedeeltelijk te hervatten na je verlof. 2 uur per dag ofzo, zodat je toch wat afleiding hebt en er even tussen uit bent maar niet de kans krijgt te veel hooi op je vork te nemen. Ik wens je veel sterkte!!
Ja...ik bel morgen meteen voor een afspraak met de arbo en mijn manager. Eerst denk je nog...ach...hormonen...gaat wel over...maar nu nadert het einde van mijn verlof en het wordt alleen maar erger eigenlijk. @kino: de psycholoog is door mijn huisarts al met redelijke spoed geregeld. Meestal is de wachttijd 8 weken, ik kon gelukkig al binnen 4 weken terecht. Ben ik wel blij mee hoor!
Oh dat is zeker fijn inderdaad. Soms kan het zolang duren voordat je ergens terecht kan.. En, heb je vandaag contact gehad met de arbo / werkgever? Liefs!
Ik heb de arbo gebeld en mag maandag terug bellen voor overleg. Mijn leidinggevende was vrij en ook die bel ik maandag. Heb ook besloten om maandag de huisarts te bellen en een gesprek aan te vragen met de psychiatrisch verpleegkundige in de praktijk daar. Kan ik in elk geval alvast van me af praten. Stond vanmorgen onder de douche en besefte dat ik eigenlijk nog niet 1 moment gehad dat ik echt gelukkig was met de kleine. Ik functioneer, maar voel het nu soms meer als last dan rijkdom. Ik schrok heel erg van die gedachte....en wil toch liever eerder kunnen praten. Mijn vriend is een lieverd, maar dit is ook voor hem te veel denk ik.
Goed dat je gebeld hebt. Dat is al stap 1! Mag je trots op zijn. Ik begrijp dat zo'n gedachte echt naar is, je schrikt er ook van. Maar hoe knap dat je het wel 'durft' te denken? Je weet zelf goed wat er in je koppie allemaal gebeurd, en laat het er zijn... Je zal zien dat als je straks hulp krijgt, en misschien de druk van 'ik MOET werken' een beetje weg is, je weer optimaal kan gaan genieten!!! Probeer voor nu te genieten van de kleine simpele dingetjes. Simpel gezegd, maar probeer het eens