Ik twijfel enorm of ik dit wel moet plaatsen...maar we doen het toch maar. Sinds onze bruiloft gingen we officieel voor een kleintje. Ondertussen wordt alles en iedereen keer op keer zwanger, heel fijn voor hun..natuurlijk ! Maar je raakt wel in een isolement als je als enige zonder kinderen overblijft. Gesprekken waar je niet aan deel kan nemen, en de pijn die het doet...dat jij niets te zeggen hebt, Elke keer weer zo'n stom vastpin moment.. Kerst, trouwdatum, familiedagen etc. Elke keer weer zelf geen nieuws te vertellen maar wel dat van anderen ontvangen. Ik merkte bij de vorige zomervakantie dat ik geen zin had om te gaan. Dat is een hele vreemde gewaarwording, ik zit meestal vanaf januari al te stuiteren en ik vind het altijd vreselijk om naar huis te gaan omdat ik zo van vakantie houd. Dit keer..ik kon er niet naar uitkijken...ik had niets gepland...ik was blij om weer naar huis te gaan. Hoe meer mensen elke keer blij hun nieuws komen vertellen merk ik dat mijn blijdschap gewoon op lijkt te raken. Steeds meer goedbedoelde opmerkingen die me zo veel pijn doen. Ik lijk er vaak ook wel gewoon niet meer te zijn. Mijn man merkt het ook aan me. Hij ziet dat ik niet meer kan genieten en dat ik veel verdriet heb. Ik kan het echter niet omzetten, ik kan het positieve maar niet oppakken. We hebben beide een goede baan..we hebben een prachtig huis en drie heerlijke beestjes om me heen. Ik zou blij moeten kunnen zijn. Maar er zit een groot gat in mij. Een groot gemis. Het verlangen is zo groot. Mijn gevoel zegt namelijk dat het niet gaat lukken. Ik kan het nergens op baseren, maar het zit in me hoofd. Ergens zou ik liever direct met IUI beginnen (denk dat de kansen dan hoger zijn) want nog jaren met deze pijn doorgaan (lichamelijk)...weet niet of ik het kan. Hoe hoe je hoop ? Of sterker nog...hoe krijg je hoop ? Waarom voel ik me nu al zo ? We staan pas aan het begin. Is dit een teken dat ik het niet aan kan ? Is dit het resultaat van een zwaar jaar ? In verband met de kinderwens ben ik gestopt met medicatie (reuma). Dit heeft nu als resultaat dat ik dit jaar 5 operaties heb en 1 spoedbehandeling in het ziekenhuis wegens in een infectie in mijn gewricht. Ik dacht het aan te kunnen, maar gaat dit wel de goede kant op? Is het toch die pijn elke dag (enorme gewrichtspijn) die me nekt? De reguliere bezoeken die ik in het ziekenhuis heb worden nu vergezeld door alle bezoeken in verband met de kinderwens. Daarnaast werk ik in het ziekenhuis. Dit houd in dat ik eigenlijk continu in het ziekenhuis ben..van het ene naar het andere. Donderdag is de volgende operatie en dan ben ik ook wel even uit de running. Misschien is het goed om even alleen thuis te zijn. Even tot mezelf komen. Ik heb zo het gevoel dat ik me niet aan moet stellen, maar ik vind het zo moeilijk. Iemand die dit herkent of ben ik nou echt banana's geworden In een poging het gevoel van me af te schrijven ben ik trouwens met een dagboek begonnen en heb ik wat gedichten geschreven. Ik kan echt geen gedichten schrijven hoor, maar ik wil er toch een paar delen. Je kleine handjes en je grote ogen Kan het geluk groter zijn ? De pijn zo groot , ik kan het niet geloven In de ochtend worden ze geboren De eerste tranen van deze morgen Dat een droom zo cru kan zijn Steeds dichterbij De muren om mij heen Ze komen steeds dichterbij De duisternis grijpt om zich heen Ze kiezen nooit voor mij Al die lichtjes om mij heen Wij mogen slechts verlangen Naar wat anderen mogen ontvangen Je begrijpt het niet, Je bent geen moeder. Je kan dat niet, Je bent geen moeder. Je snapt het niet, Je bent geen moeder. Je hebt het nooit echt druk, Je bent geen moeder. Nee Jij begrijpt het niet, De pijn, het gemis en het verdriet. Ik ben moeder, Maar het kindje moet nog komen. Je moet er niet aan denken Dan zal het lot het jullie schenken Zou het zo werken? Kun je het lot bewerken? Je hebt nog alle tijd Wordt een droom bepaald door tijd? Het verlangen is er al lang Deze leegte maakt me bang
Wat ontzettend mooi geschreven!!! De tekst zou zo uit mijn hoofd kunnen komen Dus ik begrijp je heel goed Erg mooie gedichten! Vooral deze; Je begrijpt het niet, Je bent geen moeder. Je kan dat niet, Je bent geen moeder. Je snapt het niet, Je bent geen moeder. Je hebt het nooit echt druk, Je bent geen moeder. Nee Jij begrijpt het niet, De pijn, het gemis en het verdriet. Ik ben moeder, Maar het kindje moet nog komen. Vind ik zo ontzettend mooi!! Ik hoop dat jij snel degene zal zijn die het blijde nieuws mag vertellen ipv alleen aan te horen Veel sterkte en geluk meid!
Heel herkenbaar! Ik heb een nichtje met reuma en voor haar is het ook een hele strijd geweest om EN de reuma rustig te houden EN ook nog zwanger te worden. Om het maar niet te hebben over het zwanger ZIJN in combinatie met de reuma) De meeste mensen met een kinderwens (en waarbij het niet lukt) hebben 1 probleem waar ze mee om moeten leren gaan. Jij hebt er 2 waar je mee moet dealen, realiseer je dat goed en denk daar niet te makkelijk over. Dat je het moeilijk hebt en dat het je neerslachtig maakt is absoluut niet raar. Probeer te blijven praten. Niet met iedereen, want je zult merken dat lang niet iedereen echt snapt wat je voelt en hoe je het bedoelt. Kies een paar goede mensen uit. Sluit je niet op, dat maakt je gek (banana's ) Wat ik me praktisch even afvraag: kun je vanwege je reuma niet eerder in aanmerking komen voor IUI als je dit overlegt met je gyn? Het wordt toch immers onbeperkt vergoed. Het lijkt me een onwenselijke situatie dat jij nu al meer dan een jaar zonder medicatie zit. Het behoud van je lijf en het feit dat je straks nog wel je kind moet kunnen optillen ed, lijken me toch geen rare argumenten...
De tranen sprongen in mijn ogen bij het lezen van je gedicht. Zo herkenbaar meid. Ik vind niet dat je je aanstelt. Ik weet soms ook niet hoe ik het allemaal vol hou en ik heb geen reuma zoals jij. Wat mij in ieder geval enorm helpt is het praten met lotgenoten. Mensen die je teleurstelling echt begrijpen als het weer niet is gelukt.
Jeetje wat heftig. Ik vind het ook volledig normaal hoor dat je je zo voelt. Ik kan me nog goed herinneren dat ze tegen ons zeiden dat kinderen krijgen er niet in zat. Iedereen om je heen raakt met 1 x vrijen zwanger. En het duurde en duurde maar. Maar lieverd meestal is er echt licht aan t einde van de tunnel. Veel meiden met deze onzekerheden krijgen vaak toch een wondertje. Ik gun het je enorm en hoop dat je gauw zwanger bent en je kindje in je armen kan sluiten. Zodat die lege plek in je hart gevuld word! En je gauw weer aan de medicatie kan!!
hi meis, Wat ontzettend klote voor je. Je woorden komen me wel heel erg bekend voor, zo heb ik me ook vaak gevoeld. Misschien heb je op het moment de moed wat laten zakken, maar probeer positief te blijven hoor. En wat Merah zegt vind ik zelf ook.....waarom kun je niet starten met IUI? Dikke knuf Maaike
Wat herkenbaar... Ik heb verder geen tips of advies voor je, wil je alleen sterkte en moed toewensen *knuffel*
Je gevoel is zo herkenbaar. Ik merk ook vaak dat ik er niet echt bij hoor. Op verjaardagen heeft iedereen het over de kinderen of kleinkinderen. Voel me dan vaak een buitenbeentje. Ook hier steeds minder zin in verjaardagen, feestdagen enz.
meis, het is echt niet gek dat je je soms zo rot voelt!! Ik ben zelf psycholoog maar prive een lotgenoot van je; dat wil zeggen dat mijn kinderwens ook niet makkelijk, of misschien wel nooit, vervuld zal worden. Ik herken helemaal dat je geen zin meer hebt in dingen; het is een soort sluier over alles. Als psych. weet ik dat je het beste is, is om gevoelens toe te laten en ze niet te willen wegdrukken. Via mindfulnessoefeningen leer je dat bijv. Het is echter niet makkelijk; ik weet dat ook uit eigen ervaring! sterkte!
Bedankt voor jullie reacties ! Ik ga dinsdag de stap wagen. Ik ga vragen wanneer we in aanmerking komen voor IUI of een andere optie. Hoop dat hij het niet als als iemand die de reuma gebruikt om iets gedaan te krijgen want zo bedoel ik het echt niet. Hoe gaan mindfulnessoefeningen?
Meisje toch...zo herkenbaar... Voordat we ons zoontje kregen stonden wij ook altijd langs de zijlijn. Dat zou op zich niet erg zijn geweest, maar we wilden zo graag mee doen. Mijn man zijn zus heeft drie kids. Verjaardagen, communies, kerst, sinterklaas..altijd stonden wij als een stelletje buitenaardse wezens ernaast. STikte van de ouders met hun kroost. Hoe het ging met eten, op school, op clubjes enz enz.. Toen wij midden in de ICSI zaten kon ik dat niet aan. Op een gegeven moment (en wij zijn al 12 jaar bezig met onze kinderwens, sinds 2006 in de mmm, we zijn nu 33 en 34 jaar) ben ik door mijn werkgever na mijn zoveelste missed abortion naar een psychologe gestuurd. En geloof me, dat was de beste zet ever!!! Zij leerde mij te relativeren, om te gaan met al ons onverwerkte verdriet, de kinderloosheid die we toen hadden.. Niet direct, maar zeer zeker een jaar na die therapie ben ik een heel ander mens geworden. Ik wilde ook per direct stoppen met dat leven tussen hoop en vrees. En toen..kregen wij bericht dat we een zoontje hadden via adoptie...wauw zo bijzonder. Alsof dat moest wachten totdat ik beter in mijn vel zat ofzo. En we zijn voor een brusje gegaan, met de gedachte mag het lukken dan zijn we zeer dankbaar, lukt het niet, dan zijn we al zielsgelukkig met ons zoontje uit China. Zet m op!! Je kan het, ook jij kan het !!!
Zo het is me heel zwaar gevallen maar ik heb het gedaan ! Ik heb de fertiliteitsarts gevraagd hoelang ik met de Clomid door moet gaan voor een volgende stap in verband met de reuma. Hij vertelde dat hij in mijn geval niet nog 2 jaar met Clomid wil proberen omdat hij me het liefst lopend naar zijn poli ziet komen Hij vond me helemaal niet lastig en vertelde meteen dat hij het traject in sneltreinvaart wil doorlopen. Ik moet nog 2 rondes Clomid proberen en dan wil hij het volgende plan bespreken. Het woord IVF is gevallen maar ik neem aan dat daar eerst een IUI aan vooraf gaat. Hij snapt mijn probleem helemaal, wat een opluchting !! Er is zo'n ontzettende last van me afgevallen. Ik had namelijk besloten dat ik het vandaag zou bespreken maar ik heb er de hele week meer hartkloppingen om gelopen, zo bewaard voelde ik me. Donderdag word ik ook aan mijn knie geopereerd, dan ga ik in een spalk en krijg ik fraxi. Hij vertelde dat het nog niet bewezen is maar dat een aantal artsen daar een verhoogde kans op zwangerschap bij zien. Hij probeerde echt om me met een goed gevoel weg te laten gaan en dat is voor het eerst ook gelukt ! Er was ook een co assistent bij. Ik had er eerst helemaal geen zin in en ik voelde me ook best bezwaard toen het een goed uitziende man van mijn leeftijd was maar hij was ook erg lief ! Toen hij op de echo met BMSV zag kwam er meteen ' oh dat is mooi !' Hij was namelijk zo blij dat het BMSV toch nog zo gegroeid was, schattig toch ! Verder zondag wel een dipje gehad toen de arts waar ik dienst mee had vroeg ' wanneer kan ik bij jou een epiduraal zetten, want jij moet nu toch ook wel zwanger zijn?!'. Verder gaat het afvallen erg goed. 1 van de artsen die ik vandaag tegen kwam zag me en zei meteen ' je wordt ook steeds kleiner en kleiner ' Het is wel fijn dat ik nu op het punt ben dat anderen het ook zien, dat motiveert goed ! zowaar een goed gevoel over vandaag ! Donderdag ochtend de operatie en dan is het gelukkig even rustig voor me !
Wat fijn dat je gesprek goed is gegaan! Hopelijk slaat de clomid snel aan en anders kun je snel verder met andere opties. Veel succes met zwanger worden.
Wow, zit hier met tranen in mn ogen van je mooie gedichten. Ik snap je gevoel helemaal hoor, en ik denk vele hier op het prikbord. Gelukkig hebben wij wel een kindje, maar de pijn voor een 2e voelt net zo. Ook voor jullie hoop ik dat 2012 een mooi jaar mag worden!
hey wachtende, ff je vraag nog beantwoorden: mindfulnessoefeningen vind je op bijv. www.mbcttrainingen.nl (audiobestanden). succes!!!! x nana