Twijfel over een derde, en t "juiste" moment..

Wij denken ook aan een 3e maar vinden het ook lastig wanneer. sowieso nu nog niet. maar de ene keer denk ik volgend jaar en andere keer denk ik misschien pas als de jongste naar school gaat. ik denk dat alle leeftijdsverschillen wel zn voor en nadelen heeft. Ik ben zelf de middelste van 3 kinderen en met mn broer scheel ik 2 jaar en met mn zusje 4.5 jaar. we konden alle 3 goed met elkaar overweg ook mn broer met mn zusje. k speelde wel meer met mn zusje en ook nu hebben we beter contact maar met mn broer ook gewoon goed.

 

Hoi, ik snap wat je bedoelt. Wij hebben dan al 3 kinderen, maar twijfelen over een vierde. Als m'n man vandaag zou zeggen, we gaan ervoor, zou ik het doen. AL zijn er soms echt wel momenten dat ik denk: weet ik het zeker?! Dat zijn inderdaad dan de momenten dat de jongens het niet leuk hebben met elkaar of je voor de tig-ste keer moet waarschuwen om hetzelfde...
Maar bij ons is ook mijn man degene die twijfelt en ik wil hem eigenlijk niet overhalen. Ik wil graag dat het een keuze is van hemzelf.
Wat betreft wachten: daar ben ik nu ook zó mee bezig! Als er al een 4e komt, wanneer dan? Ik was blij om 3 kinderen jong te krijgen (net 31 bij ons 3e kindje) en dacht: ok de komende jaren zijn pittig, maar als ik 35 ben zitten ze allemaal op school! Maar goed, nu het voor de 4e begint te kriebelen denk ik ook aan de juiste timing. Meteen door met zo'n 2-3 jaar ertussen? Dan zal het wel extra pittig en druk zijn, maar hebben we straks wat meer vrijheid. Of als de kinderen allemaal op school zitten en het extra genieten is van dat extra gezinslid, maar dus langer voor ze allemaal op school zitten.
Ik ken ook een gezin dat (bewust) koos voor een laatste kindje rond hun 39e, terwijl de anderen kinderen al 9, 11 en 13 waren. De moeder zegt dat ze er nu wel weer extra van geniet en het is ook wel erg schattig om een van de oudere broers een rondje te zien fietsen met de kleine. Zij helpen ook vaak bij de verzorging en kunnen natuurlijk al goed voor zichzelf zorgen. Maar ik weet niet of het mijn voorkeur zou hebben. Je begint toch weer overnieuw.
Moeilijke keuzes, hè? We hebben het niet over een grotere auto ofzo. Het gaat om een kind waarvan we denken het iets te bieden en ik wil ook de belangen van het kind voorop stellen. Wat zou goed en leuk zijn voor hem/haar? En voor je andere kinderen...
Bedankt voor deze topic, het heeft me wel geholpen even wat meningen te lezen, mijn eigen principes ernaast te zetten en me een betere mening te vormen over wat ik (wij) zou willen voor ons gezin.
Jij ook van harte succes met je keuzes!

 

Tja, wij hebben uiteindelijk wel de beslissing genomen voor een derde te gaan

Ik was altijd er al van overtuigd dat m'n tweede niet m'n laatste zou zijn. Want als ik in de toekomst keek, zag ik daar 3 kinderen aan de keukentafel zitten.
Totdat toen mijn relatie niet goed ging en wij uit elkaar gingen. De kinderen waren toen 4 en 2. Ineens leek die derde er niet meer te komen en ik ben echt door een soort van rouwfase heen gegaan (klinkt stom, afscheid nemen van iemand die er nog niet eens was)
Uiteindelijk bleek onze liefde toch te sterk en zijn we een jaar later weer bij elkaar gekomen. Ook bij m'n partner was de wens daar voor nog een kindje. En zo geschiede
Ze scheelt nu ruim 5 en 7 jaar met broer en zus. En het is super.
Ze brengt echt de balans in ons gezin. De oudste twee zijn nl water en vuur, maar ze zorgen samen voor hun kleine zusje.

Dus bij mij was het het toekomstbeeld, maar ook de voorwaarde dat onze relatie sterk genoeg was voordat er nog een kindje zou komen. Daarom zit er wat langer tussen.

 

Inderdaad heel bijzonder Eppo, dat jullie weer opnieuw bij elkaar zijn gekomen èn daarna nog een extra kindje hebben gekregen! Dat hoor je niet vaak.

D83, ook ik wil je bedanken voor het openen van dit topic. Ook al hebben wij de keuze al gemaakt om voor de 3e te gaan, ik vind het -net als Loving- gewoon interessant om te lezen hoe anderen er tegenaan kijken.

 

Voor mij heel herkenbaar! Nu heeft mijn man ook aangegeven dat hij het ook echt niet meer wil. Hij heeft er lang over na gedacht en heeft soms ook wel twijfels, maar meer omdat hij niet de boeman wil zijn dan dat hij zelf het gevoel heeft dat we nog niet compleet zijn. Ik snap zijn redenen heel goed hoor! Maar ik voel nu ook een soort kloof tussen ons en het gevoel dat we elkaar niet begrijpen. Ik hoop dat we er later toch nog samen uit komen, dus of dat mijn kriebels over gaan of we toch samen ervoor gaan. De tijd zal het leren. Ik weet niet wat ik anders zou kunnen doen...

 

Maar natuurlijk mag je wensen hebben! Ongeacht hoeveel kinderen je al hebt. Ik zie het wel als een troost dat ik al 2 gezonde kindjes heb en niet bang hoef te zijn dat ik veel van ze zal missen als er geen 3e komt. Maar de wens volledig naast me neer leggen kan ik inderdaad niet.
Nu is het misschien een voordeel dat ik pas 25 ben en nog een poosje heb. Ik ben alleen wel bang dat ik hoe langer hoe meer ga wensen naar een derde en mijn man juist steeds minder. Toch denk ik dat als mijn man ik meer rust vinden (jongste wat zelfstandiger en peuter fase wat voorbij is) we beter tot een gezamenlijke beslissing kunnen komen.
Ik wil er nu niet meer over praten met hem en het nu met rust laten, anders ga ik pushen terwijl ik zelf ook twijfels heb. Ik denk dat het wel goed komt en er daarom nu wel vrede mee heb, we zijn nog jong en genieten zoveel van onze jongens op het moment.

Heb jij al een idee hoe je man er tegenover staat voor 3e?

 

Herkenbaar dilemma. Ik wil heel graag een 2e maar mijn man weet niet of hij het aan durft. Onze dochter heeft namelijk een verstandelijke beperking en hoewel het niet erfelijk is heb je natuurlijk geen garantie dat de 2e gezond is en hij weet niet of hij het aan kan om 2 beperkte kinderen te hebben. Ik denk dat de kans op een gezond kind vele malen groter is en mocht het kindje toch beperkt zijn komen we er heus wel uit maar ja ik snap zijn standpunt ook wel. Lastig...

 

De meeste gezinnen die ik ken met meerdere kinderen hebben ze redelijk kort op elkaar gekregen. Dat zou mij ook het meeste aanspreken. Dan hebben je kinderen ook echt wat aan elkaar. En stem je familieactiviteiten (uitstapjes, vakanties etc) makkelijker op elkaar af. Een baby of peuter met pubers lijkt mij totaal geen handige en leuke combinatie. Die hebben gewoon niets aan elkaar. En het jongste kind zal grotendeels alleen opgroeien als oudere kinderen al uit huis zijn.

Het lijkt mij juist zo leuk dat kinderen echt samen kunnen spelen, ongeveer tegelijk op school zitten en dat je als gezin makkelijk samen dingen kunt ondernemen. Niet dat je vast zit aan slaaptijden of het meeslepen van spullen.

Als het door omstandigheden niet anders kan, is het wat anders. Maar ik zou nooit bewust kiezen voor een zeer groot leeftijdsverschil.

 

Oh ik ben zó blij te lezen dat ik niet de enige ben met koudwatervrees... Hier is de 'wens' voor een 3e heel groot, maar telkens het lef er niet om de knoop door te hakken eigenlijk. Nu sinds deze maand de pil de deur uit, en men wat vind ik het eng... allemaal doemscenarios etc door mn hoofd. Kan ik het wel? Wat nou als... Zucht.

 

Wij hadden deze twijfels ook hoor! Ik heb eerst voor mezelf heel goed afgewogen of ik echt nog n kindje wilde of dat ik het zwanger-zijn/mini-baby gebeuren nog niet kon loslaten. En ik kwam tot de conclusie dat dit allebei het geval was.
Verder wilde mijn man eerst niet heel graag. We spraken af om er regelmatig open over te praten zonder al een knoop door te hoeven hakken. Op een dag bleek dat hij toch ook een derde wilde. Toen kreeg ik het effe heel benauwd, wilde ik dot echt of wilde ik gewoon 'mijn zin krijgen'..
Ook daar weer open over gepraat.. En even een tijdje laten bezinken. Toen tegen elkaar gezegd; we gaan ervoor. Toen kregen we niet eens de tijd om aan het idee te wennen want meteen de eerste ronde zwanger. Nu inmiddels bijna op t eind en heel veel zin in nog n kindje! Maar nu ook met het gevoel dat het dalijk écht écht écht compleet is!!