En dat geen geduld hebben zie ik nu bij mijn zoontje van 3,5... hij vraagt wat, ik zeg even wachten... en dan blijft hij de vraag gewoon telkens achter elkaar herhalen... constant, en stopt niet voor ik mee loop... duurt soms 1 of 2 minuten... langer houdt ik het niet vol, steeds die zelfde vraag te horen.
Hier geen twijfel gehad over een tweede... Hier was grote zus 3,5 jaar toen haar broertje werd geboren en het is een genot om ze te zien samen. Maar dat weet je nooit van tevoren. Zelf ben ik er van overtuigd dat het goed is voor een oudste kind om ook te leren om te wachten en dat de aandacht verdeeld wordt. Ben zelf enigs kind en niet dat ik iets tekort ben gekomen, helemaal niet, maar ik vindt het nu zo mooi om ze samen op te laten groeien en kan zo genieten als onze dochter zo trots naar haar broertje kijkt! Hier baalde ik eerst ook wat van het leeftijdsverschil maar eigenlijk is het ideaal zo... Na de zomer gaat onze dochter naar school en dan heb ik weer even een op een tijd met ons mannetje! En het feit dat je nooit meer zoveel van een tweede kan houden is onzin, ben weer helemaal verliefd.... Hij draait hier gewoon mee in ons dagritme al ben je natuurlijk wel weer een tijd meer gebonden ivm voedingen en slaapjes. We hebben het geluk dat het een heel gemakkelijk ventje is wat snel tevreden is. Ga niet uit van die 9 maanden om zwanger te raken, het kan ook meteen raak zijn (of langer duren)...
Onze zoon is 3 jaar en 8 maanden en onze dochter 4,5 maand. Ik moet zeggen het tweede kindje erbij vind ik niet zwaar. Zoon is een erg pittig manneke vanaf dat hij loopt en dat is nu nog zo. Ik ben gezegend met baby's die doorsliepen vanaf 4 weken en tot nu toe erg makkelijk zijn. Ik vind de periode van zoon vanaf 1 tot nu toe zwaarder. Ik zie dit als verrijking. Tuurlijk zit ik soms wel met handen in 't haar als zoon aandacht vraagt en dochter is moe en kan niet in slaap komen, maar deze 4 maanden dat dochter er is heb ik niet gedacht, pfff dit had ik anders verwacht.
Tja lastige keuze denk ik dan. Ik heb altijd een beeld gehad van twee kinderen vlak na elkaar en dat hebben we ook geprobeerd. Eerste keer duurde een jaar met veel spanning en frustratie. Goede zwangerschap, bevallen vond ik zwaar, maar enorm bijzonder en ons zoontje... Ja gewoon echt een roze wolk! Na 9 maanden gingen we er weer voor. Ik zag erg op tegen het verplichte vrijen, maar knop op nul. Ik bleek direct zwanger..! 20 weken misselijk geweest, maar verder prima zwangerschap. Bevalling ging prima (nooit een pretje). Al snel merkte ik dat ze heel anders was en binnen de kortste keren ging het niet lekker meer. Van artsen naar alternatievelingen, verschillende methodes en voedingen..... Het werd ietsje beter na medicatie en andere voeding, maar omdat we al een half jaar van kastje naar de muur gestuurd waren, zaten we in een negatieve gestreste spiraal. Dochter bleef het slecht doen, onrustig, amper slapen.... Burn out er achteraan en nu weer aardig op de been. Ze is een erg pittig meisje, maar doet het erg goed. Alleen het slapen nog niet. Samen kunnen ze enorm ruzie maken, maar nog leuker samen spelen. Echt zo leuk die twee samen! En ja, ze hebben het beiden ook niet makkelijk gehad om de aandacht te delen. Maar dat is echt niet het einde van de wereld. Ik gun het ze enorm om samen om te kunnen groeien en nooit echt alleen te zijn. Het is vaak heel zwaar. Maar zonder ze... Nee nooit! Langer wachten: nee, ik zou het niet anders over doen. Ik ben erg blij met ze, ondanks het zware. Ik ben tussendoor deels werkloos geweest en deels nog steeds (beginnend gastouder, dus nog weinig inkomsten). En ja dat is zwaar, maar dat zou met 1 kind ook zo zijn. En ook al is alles nu goed, over 10 jaar kan alles anders zijn. Je kunt niet alles overzien en voorkomen. En spijt krijgen van een kindje... Denk dat dat echt zeldzaam is. Spijt van niet nog een kindje zal daarentegen vast vaker voorkomen.......! Twijfelen zal je altijd wel iets blijven doen. Het is een spannende keuze, helemaal omdat je er al eentje hebt. Je weet wat het met je emotie, gevoel, leven en portemonnee doet. Dat maakt het extra spannend. (Vond ik!) Succes met de keuze...!
Hier vond ik een tweede niet zo moeilijk. Er zit 3 jaar tussen onze kinderen en ze spelen echt heel fijn samen...willen zelfs bij elkaar op de kamer slapen. ( zoon is wel wat voor...) Een derde was bij ons een twijfel. Financieel en praktisch. Ik ervaar met een tweede zeker als makkelijker. De 2e draait lekker snel in het gezin mee omdat je met de eerste naar dingen moet. Naar PSZ of naar sport ( gym) Daarna gaat de eerste naar school en heb je daar natuurlijk de regelmaat van. Maar goed...wij hebben makkelijke zelfstandige kinderen. Even over je zoontje...met 2 jaar zijn er erg weinig kinderen die niet bewerkelijk zijn...het is ook echt een hele bewerkelijke leeftijd. Ze gaan grenzen verkennen en merken dat ze een zelfstandig persoontje zijn...dit gaat over. Zo rond hun 4e gaan ze weer een andere fase in en wordt het makkelijker.
Hier ook die constante twijfel gehad en mijn zoon is inmiddels 4,5. Eerste zwangerschap van een gehandicapt kindje die uiteindelijk in een late miskraam is geëindigd en nu hebben we een heerlijke zoon mogen krijgen alleen heeft hij wel autisme waardoor zijn baby peutertijd erg pittig was. Nu kunnen we er wel mee omgaan, maar ik ben toch bang voor wat een derde kindje zou kunnen hebben. Ik ben nu zelf ook al 35, dus kan/wil ook niet zeggen ik kijk het nog een paar jaar aan. Mijn zoontje zei pasgeleden: mamma jij hebt geen baby in je buik en daar ben je verdrietig om toch? En laatst was hij ook een beetje verdrietig omdat hij geen broertje/zusje had. Nu ga ik geen kind op de wereld zetten omdat hij t wil, maar toch nog maar eens goed nagedacht met mijn vriend en inmiddels slik ik weer foliumzuur En hoop ik dat we toch nog weer een keer een gezond kindje mogen verwelkomen. We gaan er dus weer voor.
Ik vind bij twijfel niet doen. Maar ik wil je wel mijn eigen ervaring als enigstkind meegeven. Ik vond het heel erg eenzaam, zeker toen mijn ouders gingen scheiden en mijn beide ouders in een depressie raakte. Ik had niemand om op terug te vallen en moest op hele jongen leegtijd alle klappen alleen op vangen. Ik heb echt het gevoel dat ik iets gemist heb en wil mijn kind dat dus wel heel graag meegeven. Daarbij mijn moeder is ook enigstkind en toen mijn oma hulpbehoevend werd, had mijn moeder er een baan bij. Week in week uit was ze voor mijn oma in de weer. Mijn vader die 7 broers en zussen heeft kunnen die zorgen verdelen en daardoor is de druk veel minder groot. Maar dit is puur een persoonlijke ervaring. ik moet wel zeggen dat mijn man in grote lijnen dezelfde standpunten heeft als jij. Om deze reden hebben we er voor gekozen (uiteraard is het nooit een gegeven dat het überhaupt lukt nog een zwanger te worden) om pas aan een tweede te beginnen als onze kleine man ietsje ouder is.
Hoi, ik zie dat je al een keuze hebt gemaakt, maar wil toch even zeggen dat wij ook enorm hebben getwijfeld. We waren ook al wat ouder, dus niet veel tijd te verliezen. We zijn ervoor gegaan en hebben er een prachtig meisje bij! Onze zoon was toen 2. Het is inderdaad best pittig soms, weinig tijd voor jezelf maar je wordt ook makkelijker....... Het kan gewoon niet meer allemaal. Ik vind het heel fijn dat ze elkaar hebben. Ze maken best wel eens ruzie maar spelen steeds leuker samen omdat dochter nu beter kan praten. Leer je zoon wel wachten hoor, en geef hem niet altijd zijn zin. Dan raakt hij daar ook aan gewend. Als je hem nu wat flexibeler maakt, is het straks ook wat handiger, maar hij groeit er vast in mee hoor. Waar 1 eet kunnen ook 2 eten.......daar ben ik het niet zo mee eens. Een tweede kost echt wel meer hoor, zeker als 2e vh andere geslacht is.... Maar spijt.....no way......nooit gehad, ben suuuuuuperblij dat ik deze keuze heb gemaakt!
Wij hebben deze week ook ellenlange gesprekken gevoerd over een 2e kindje. Met als uitslag dat wij het bij 1 kindje houden. Wij hebben 3 jaar erover moeten doen om zwanger te raken. Na een buikoperatie (endometriose verwijderd) waarbij ontdekt werd dat ik een tweehoornige baarmoeder heb en een miskraam stond de afspraak voor IVF al gepland. Deze hebben we "gelukkig" mogen afzeggen. Ik was spontaan zwanger. Een fijne zwangerschap heb ik niet gehad. Mijn moeder overleed plotseling na een goed verlopen hartoperatie. Ik heb haar op het sterfbed, 2 dagen na mijn positieve test, mogen vertellen dat ze oma zou worden...... Daarbij kwam dat ons zoontje 11 weken eerder ter wereld kwam, met 2 hersenbloedinkjes....Deze periode zou ik niet meer mee willen maken en aangezien mijn afwijking aan mijn baarmoeder zit dat er dik in als we voor een 2e zouden gaan. We hebben op de afdeling dingen meegemaakt die voor altijd in je geheugen blijven. Ook hebben we zelf tussen hoop en angst geleefd. Daarbij hebben we nu het financiele plaatje op een rit. Natuurlijk zegt mijn gevoel ik wil een 2e maar mijn verstand zegt nee. Ik vind het heel moeilijk om dit moeten af te sluiten.. Om nooit meer zwanger te zijn, wat ik nooit echt bewust heb meegemaakt. En dan die kraamtijd waar iedereen zo honderduit over praat....Alleen daarom zou ik wel een 2e willen maar dat is erg egoistisch van me. Misschien dat we over een 2 jaar er anders over denken, maar lang wachten kan ik niet....mijn jaartjes beginnen ook te tellen... Ik lees graag mee in dit topic..
Ik blijf het ook lastig vinden. Aanvankelijk wilden we heel graag een tweede. Maar na een miskraam, nog een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een hele rits aan andere gezondheidsproblemen waarbij zwanger worden niet mocht, ben ik nu wel aan het twijfelen en neig ik er naar om er niet meer aan te beginnen. Ik vond de eerste zwangerschap best zwaar en wordt dit jaar ook 40. Misschien moet ik er maar vrede mee hebben...
Bij twijfel niet doen, niet met zoiets ingrijpends als een kind. En in jullie geval zou ik vanwege het financiële plaatje alleen al het bij een kindje laten. Je kan beter aan één kind genoeg kunnen geven dan aan twee kinderen net niet genoeg. En alles wordt duurder, studeren e.d. zal in de toekomst alleemaal door de student en ouders bekostigd moeten worden. Sterkte en wijsheid toegewenst met jullie beslissing!
Ik zag er erg tegenop omdat ik dacht dat ik nooit meer tijd zou hebben voor iets en dat ik t heel zwaar zou krijgen, maar eigenlijk valt me het alles mee!!! Ik voel het meer als gezin en de tweede gaat lekker mee zeg maar. Zo kan het dus ook! Sterkte met de keuze.
Hier dezelfde ervaring. Ze zijn nu 4 en 6 en de keren dat ze samen leuk hebben gespeeld, zonder dat het uitmondde in ruzie, zijn op 2 handen te tellen. 2 vurige karaktertjes zullen we maar zeggen. En inderdaad, geen geduld. Bij veel dingen is het bij twijfel doen! Maar bij een kind zeg ik bij twijfel (nog) niet doen.
Hier bewust voor 1 kindje. Als ik de voors -en tegens zou moeten opschrijven voor een tweede kindje kom ik altijd uit op het feit dat ik echt geen tweede kindje wil. En ja ik heb ook twijfels gehad maar eigenlijk weet ik diep van binnen dat het goed is zo. Het financiële plaatje, de vrijheid die ik nu weer heb (zoontje is bijna 6), oppas regelen en al dat soort dingen zijn zoveel makkelijker met 1 kindje. En ik ben gewoon niet in de wieg gelegd voor meer kinderen denk ik want ik heb weinig geduld en ik vind mijn eigen vrijheid nog zo fijn. En dat terwijl ik altijd riep ik wil 2 kinderen maar sinds mijn zoontje er was is mijn gevoel helemaal omgeslagen. En die kriebels die ik had toen wij bezig waren voor ons zoontje heb ik ook nooit meer gehad. Het enige wat ik kan bedenken waarom een tweede kindje leuk zou zijn is het feit dat mijn zoontje een broertje of zusje heeft. Maar ja om daarvoor een tweede te nemen lijkt me niet echt de juiste reden en ik moet het tenslotte grootbrengen en als ik daar niet voor de volle 100% achterstaat dan moet je daar niet aan beginnen. Nee ik heb er vrede mee dat het hierbij blijft.