Onze dochter heeft van 20 t/m 28 jullie in het ziekenhuis gelegen, ik ben daar bij gebleven. Toen ze daar de 2e nacht absoluut niet wilde slapen heeft de verpleegster mij aangeraden om mijn bed anders neer te zetten en haar dan maar bij mij in bed te nemen. Dit zagen/merkte ze wel vaker bij kindjes. De laatste 2/3 nachten heeft ze weer in haar eigen zieknhuisbedje geslapen. Overdag nog wel in mijn bed. Nu we weer thuis zijn beginnen de problemen. Ze wil alleen nog maar bij mij in bed slapen en wat eerst alleen begon als ze s'nachts wakker werd (meestal als mijn man zijn wekken af ging) is het nu al dat ze gelijk in ons bed wil, of eigenlijk wil ze niet gaan slapen tot ik ook ga slapen. Behalve het alleen maar bij mij willen slapen, roept ze ook met alles om mij. Waar mijn man haar gerust naar bed kon brengen is het nu drama, hij weet haar uiteindelijk wel af te leiden met liedjes, maar zodra hij noemt dat het nu bedtijd is, hij haar gaat wegleggen en dan nog 1 liedje zingt begint het gegil en gehuil weer opnieuw. Ze heeft nog nooit last van verlatingsangst gehad of op deze manier bij ons in bed geslapen. Ze heeft een periode bij ons in bed geslapen als ze de ochtend fles kreeg, maar dit is al een hele tijd over. Wie herkent dit? Wat hebben jullie gedaan om hier door heen te komen? Wat raden jullie aan?
Lastig! In een 'normale' situatie zou ik zeggen dat ze er maar gewoon even doorheen moet. Daar ben ik vrij resoluut in. Maar een ziekenhuisopname op haar leeftijd is vaak traumatiserend. Ze weet dondersgoed dat er vervelende dingen gebeuren, maar kan het nog niet goed plaatsen. Een ouder kind kan je in ieder geval nog uitleggen waarom bepaalde dingen moeten. Dus in dit geval zou haar gevoel voor veiligheid mijn prioriteit hebben en zou ik er aan toegeven.
hier zoontje begin juli in turkije in het ziekenhuis gelegen (4 tm7 juli) de eerste nacht erna was nog in het hotel (vlogen 8 juli terug) Hij ging wel keurig in zn bedje slapen, maar midden in de nacht krijsen en huilen. Dus bij ons geslapen. Thuis heb ik weleens op matrasje op de grond op zijn kamer geslapen als hij bang was. Maar door veel te praten met hem, dat hij oa een kanjer was en het zo goed gedaan had in het ziekenhuis, lijkt hij het allemaal wel te verwerken. veel en vaak herhalen dat ie nu veilig in de eigen bed ligt, er geen dokters zijn die je pijn doen enzo heeft. Dat zijn knuffels er zijn om hem te beschermen lijkt ook te werken hier
Wij zijn normaal gesproken ook van dat ze er even doorheen moet, de nachten in het verleden dat ze aan het "uitproberen" was, waren dan ook met een nacht of 2 weer voorbij. Ik weet dus ook niet of dit gewoon een ongelukkig vallende fase is, of dat er gewoon even teveel gebeurd is in de afgelopen weken. (Ziekenhuis, Nicht met haar 2 kinderen hebben hier gelogeerd, 2 supergoed verlopende wendagen op school).