Twijfel over tweede...

Hoi, ik heb gelukkig geen ervaring met een huilbaby, en ook niet met een tweede kindje al.
Maar wilde dit toch even kwijt: mijn buurvrouw zei laatst: je kunt je kind geen mooier kado geven dan een broertje of zusje.
En natuurlijk, je moet er zelf aan toe zijn en het zien zitten!! Dat als eerste!
Maar ik vond het wel een hele mooie uitspraak.

 

da's wel een goeie...

maar ik weet misschien nog wel een mooier kado hoor: een mama die lekker in haar vel zit o ja en nog 1: een papa en mama die samen lekker lopen

 

Eens met Julia
Hoe staat partner erin,want ik kan me voorstellen dat het voor jou zwaar was maar voor jouw partner ook. Zou partner er veel vertrouwen in hebben en de mogelijkheid te hebben om veel op te pakken en te ontlasten mocht dat onverhoopt toch nodig zijn, dan zou ik er wel voor gaan ondanks beetje twijfel.

 

Poeh...wel ervaring met een huilbaby maar geen ervaring met een tweede. Als ik er nu aan denk (dl is 13 mnd) dan moet ik er niet aan denken als de geschiedenis zich zou herhalen maarja, een tweede kindje kan ook zooo anders zijn (zie ik vaak op het kdv waar ik werk)
Dus wat dat betreft

 

Nou ik kan me helemaal voorstellen dat je twijfelt. Wij hebben geen officiële huilbaby, maar hij huilde echt meer dan gemiddeld. Zelfs m'n ouders zeiden het toen hij daar af en toe een dagje logeerde "hij huilt wel veel hoor". En zelfs nu vinden we het nog zwaar. Krijgt ie geen tanden, dan is het een sprongetje of is ie ziek. Als we eens 2 dagen achter elkaar wat rust hebben staan we te juichen!

Dus wij zeggen tot nu toe tegen elkaar, noooooooit meer! Als we dit zouden moeten doen met peuter, no way dat ik dat overleef. Heb nu al amper energie en dan werk ik nog niet eens momenteel.

 

Yep hier was het eerste half jaar echt erg. Ik was mijzelf ook helemaal kwijt. Ik durfde niet met hem naar buiten want hij huilde alleen maar! Dat is na een half jaar wel afgenomen maar ik heb nog steeds een beetje een ''trauma'' voor huilen. Dat van 's nachts schrikken als hij huilt heb ik ook. Ik heb er ook eens een topic over geopend http://www.zwangerschapspagina.nl/mama-gezin/573743-mijn-huilbaby-een-klein-traumaatje-bezorgde.html

Dus ja ik herken het. En bij mij is het nog niet aan het klapperen. Al zag ik pas geleden een babytje en dacht ik wel ineens aaaahhh. En ik weet wel zeker dat wij een tweede willen dus die komt er zeker. Maar nog even niet omdat ik dezelfde angsten heb als jij. Toch denk ik inderdaad dat een tweede anders is omdat ik sterker ben door de ervaring. Dus ooit ga ik ook gewoon die stap wagen hoor. Wie zegt dat de tweede net zo is Je gevoel volgen dus

 

Mijn eerste was een huilbaby. Hier heb ik toen een pnd aan overgehouden. NOOIT maar dan ook NOOIT wilde ik een tweede. En toen, 9 jaar later, was ik er toch klaar voor. De tweede kwam, en was godzijdank geen huilbaby. Maar het trauma zat er nog! Onverwerkt trauma. Inmiddels ben ik er overheen (ongeveer sinds mijn zoon 9 maanden is). Inmiddels ben ik ook enorm blij dat ik heb gekozen voor een tweede, maar dat heeft wel even geduurd.

Als jullie graag een tweede willen, zou ik ervoor gaan. De periode dat het immers "aanklooien" is, is uiteindelijk niet heel lang (op een mensenleven gezien hihi)

Heel veel succes met je keuze!

 

Ik heb 2 dochters, en mijn 2e was een huilbaby met extreme verlatingsangst en ook enorm eenkenning
Het is zeker een zware tijd geweest, omdat ik dat nog helemaal niet herkende van mijn eerste dochter.
Mijn eerste had natuurlijk ook wel niet eens haar dag, maar een huilbaby is heel erg zwaar.

Ik heb gewoon vol gehouden met de gedachten het word vast snel weer beter, en ik lag ook vraag vroeg in mijn bed om even op te laden van de zware dag en nacht die er nog ging komen.

Aan de andere kant geniet ik ook heel erg van hun samen, ze zijn lief voor elkaar en nu mijn jongste dochter bijna 18maanden is merk ik eindelijk sinds een week of 2 dat het echt de goede kant op gaat. Het huilen is al een tijdje wat minder en ik heb het idee dat ze steeds beter in haar vel zit.

Ik zou in jouw positie er voor gaan, het hoeft toch niet weer een huilbaby te zijn? En als het wel zo is dan weet je misschien hoe jij er nu beter mee om kunt gaan en het zal dan nog steeds wel zwaar zijn. Gelukkig zijn er ook nog genoeg momenten over dat je van ze kan genieten. Voor de oudste ook erg leuk om jou te helpen met zijn broertje of zusje (luier verschonen, flesjes geven, knuffelen en kusjes geven )

 

Onze eerste zoon was een huilbaby. De tweede is nu 7 weken en huilt nog veel en veel meer. Ik vind het heel zwaar en een derde komt hier echt niet meer zo snel.

 

Mijn oudste was geen echte huilbaby, maar wel een lastige baby. Ze kon letterlijk geen minuut alleen zijn en bivakeerden de eerste maanden zo'n beetje 24/7 in mn draagdoek. Ook met spelen moest ik er altijd vlak naast zitten zeker wel tot ze bijna 1,5 was. Daarna werd ze gelukkig wel een heel makkelijke peuter, die goed sliep en toen durfde ik een tweede wel aan.

Hier was de jongste echt to-taal anders. Al vanaf dag 1 kon ze zich goed alleen vermaken. Ze huilde bijna nooit en kon met 3 maanden makkelijk een uur op haar buikje liggen "spelen", waar haar oudere zus dat met moeite 1,5 minuut volhield. Helaas was ze 's nachts wel net zo'n slechte (of eigenlijk zelfs een nog iets slechtere slaper) dan haar zus. Maar op de nachten na vond ik haar écht veel makkelijker. Als zij mn oudste was geweest had er waarschijnlijk veel minder tijd tussen mn dochters gezeten.

Overigens vind ik haar nu juist weer iets lastiger dan haar zus. Ze is veel ondernemender, durft meer en luistert minder goed. Zo kijkt ze naar me om en lacht om dan vervolgens keihard weg te rennen als ik haar zeg dat ze moet stoppen of mee moet komen. Haar grote zus had zoiets nooit gedaan en was veel braver. Dus wellicht is zij gewoon op andere manieren lastiger.

Dus een tweede kan best heel anders zijn dan een eerste.

Succes met je beslissing!

 

Hier een succesverhaal!

De eerste een hele heftige huilbaby met ondanks zo jong echt al driftig zijn! Wij mijn man en ik hebben ook echt maandenlang nagedacht van oké kunnen wij dit alles nog een keer doormaken? Goeie afspraken gemaakt over wie wat zou doen en toen we er allebei achter stonden zijn we ervoor gegaan.

En toen werd ons meisje geboren en huilde serieus nooit! Zelfs niet als ze haar flesje moest. Je hoorde haar niet door de babyfoon dat ze wakker was ze lag gewoon rustig op ons te wachten!
Nu is ze 7 maanden en afgezien van soms nog een flesje in de nacht waar ze nu wel huilend wakker voor word hebben we niets met haar te stellen. Tja haar tandjes komen nu dus huilt ze iets meer maar bij echt krijsen en dat gebeurt bij haar ook echt zelfden tot nooit schiet ik meteen weer in de stress en krijg overal kippenvel haha.

Ik heb echt een aversie gekregen tegen huilbaby's (niet dat hun er wat aan kunnen doen en ik ze het kwalijk neem of die ouders) maar ik kan er gewoon dan niet rustig bij blijven staan. Het liefst ruk ik die kinderen uit de armen van de ouders en ga ermee lopen sussen haha.

 

Hoi,

Waarom vind je het erg om er wat meer tijd tussen te hebben? Bij ons zit er 3,5 jaar tussen dus inderdaad weer terug in de luiers maar zou er niet minder tussen willen hebben! Tis heerlijk zo. De reden dat er meer leeftijdsverschil is is dat onze oudste nooit is gaan doorslapen. Toen ze 5 maanden was kwam ze nog 3x per nacht (bloedsuikerprobleem) en toen ze 2 was nog 2x per nacht. Sinds een paar weken slaapt ze pas door.

We willen nog een derde maar dan pas over 5 jaar. Geen tropenjaren voor ons, geen 2 kids in de luiers. T bevalt me heel goed zo. Oudste zus is heel lief voor haar broertje en snapt heel goed dat ze af en toe even moet wachten. Ze geniet super van haar broertje en wil met alles helpen. Geen jaloerse buien gehad (al krijgt ze wel nog steeds veel 1 op 1 aandacht, daar letten we heel goed op) Ze gaat een paar dagdelen naar de psz en dan ben ik samen met de baby,heerlijk!

 

Ik sluit me overigens helemaal bij Annemeis aan. Bij ons zit er bijna 3 jaar tussen en ik vind het héérlijk. De oudste kon al redelijlk veel zelf en kon zichzelf ook best een tijdje goed alleen vermaken en dat maakt het allemaal stukken makkelijker. Als ik jong genoeg was geweest zou ik over 2 jaar wel weer een babytje willen. Helaas worden we dan wel erg oude ouders .

 

Bij ons zit er 2 jaar tussen beide kinderen en het waren allebei huilbabys.
De tweede vond ik minder heftig. Je weet wat het is, je weet dat het over gaat.

Als je een tweede wil, doe het omdat jij en je partner het willen. Niet voor je kindje, niet voor een ander. Het moet een keuze zijn waar jullie beiden achter staan. Als dat niet zo is en het is weer een huilbaby zal dat waarschijnlijk alleen maar zwaarder ervaren worden.

 

Hier vond ik de babytijd van de eerste ook verschrikkelijk zwaar met veel gehuil. Toch hebben we een tweede gekregen 19 maanden na de eerste. Onze tweede is totaal anders dan de eerste. Nummer twee sliep al door toen de oudste nog elke nacht wel een keer huilend wakker was en nummer twee vermaakt zichzelf juist prima en huilt amper.

Ook sta ik er zelf heeeel anders in. Huilde de oudste toen, had ik er stress van en wilde het dan liefst altijd op kunnen lossen. Huilt nummer twee nu dan luister ik of er paniek is en zo niet dan lost het probleem zichzelf vaak wel op

Het is ook gewoon random of je geluk of pech hebt denk ik...

 

Ik dacht even dat ik zelf dit topic had geopend Ik herken het volkomen. Toch wil mijn lijf weer een babytje, maar mijn hoofd durft nog niet. Zwaar. En ik geniet er nu zo van om weer mezelf te zijn. Ik had veel last van de hormonen en dat duurde nog tot een jaar na de bevalling. Plus een wanhopig krijsende baby om je heen. Nee, dat wil ik niet nog een keer.

Ik denk wel dat het anders is. Je weet hoe het is, been there done that, maar ook wie je als moeder wil zijn. Dat scheelt enorm denk ik. Maar ik denk ook dat het voor ons een wijs besluit is om er niet eerder aan te beginnen dan dat mijn zoon minimaal 3 jaar of 3,5 is.
Maar ook de huidig wereld en maatschappij houdt me een beetje tegen. Op welke wereld zet ik mijn kindje?

Naja, succes met je keuze. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je verhaal herken!

 

ja, herkenbaar!

En bij mij speelde ook enorme HG mee, waardoor ik 9 maanden op bed lag en dus na de bevalling helemaal kapot was en zwaar ondergewicht had. Toch heb ik het weer gedaan....

Ik heb nu twee heerlijke meiden, en de jongste wordt bijna twee.
Ik heb de eerste tijd wel als heftig ervaren omdat ik echt opnieuw moest leren eten, een dreumes had overdag, slaaptekort bij mij heel erg meespeelt (Depressie)... Maar echt ik had het niet willen missen, en wat bleek? Jongste is echt geen huilbaby geweest, wel reflux maar door snel handelen is dat helemaal goed gekomen.

Ik heb van te voren wel met familie overleg gehad dat we dit van plan zijn en of wij op de kunnen rekenen, als dat niet gekund had, dan had ik het waarschijnlijk niet gedaan.

Succes met je keuze!

 

Over niet teveel tijd ertussen... mijn zusje en ik schelen nog geen 2 jaar.... En altijd ruzie. We zaten vaak in dezelfde klas (kleine school) en er was veel onderlinge strijd. Had er iets meer tijd tussen gezeten dan was het denk ik beter gegaan.

Zelf wil ik er ook ongeveer 3 jaar tussen. Kunnen ze zelf spelen, je hoeft ze minder te tillen, je kan ze wat uitleggen, etc.

Mijn buurvrouw heeft er straks 4,5 jaar tussen zitten. Oudste kan zelf de auto in en uit komen, hij kan lekker zelf spelen, hij gaat overdag naar school zodat mama meer tijd heeft voor de baby. Elk leeftijdsverschil heeft zijn voordelen en nadelen.

 

Onze eerste was ook een baby die veel huilde, en pas na 2,5 jaar eens doorsliep...wilde dus ook eerst geen tweede.
Maar rond die periode dat de oudste iets rustiger leek te worden en ik mezelf eindelijk weer fitter voelde zijn we gaan proberen voor een tweede, wat toch een behoordelijke tijd duurde. Uiteindelijk zit er 5 jaar tussen de eerste en de tweede.
De tweede was zoveel makkelijker...wat een opluchting. Sliep al heerlijk na 6 weken door. Heb me ook heel veel zorgen gemaakt of het ook weer een huilbaby zou worden, maar dat was dus niet zo.
Ook onze derde is een stuk makkelijker als de eerste.
Kortom, je moet doen waar jullie je goed bij voelen.
Van te voren weet je nooit wat voor kind je krijgt