Hallo allemaal, Ik ben nieuw op dit forum dus ik zal me eerst even snel voorstellen. Ik ben N en ben 22 jaar. Ik ben een trotse moeder van een zoontje van 4. Ik ben sinds 2,5 jaar niet meer samen met de vader van mijn kind en heb nu sinds een jaar een nieuwe relatie. De biologische vader van mijn kind kijkt weinig naar hem om dus de zorg komt volledig op mij neer. Ik voel me erg alleen en kan mijn verhaal bij niemand kwijt, vandaar dat ik het hier wil vertellen zodat het een beetje oplucht. In het begin verliep de relatie met mijn nieuwe vriend erg goed. Na een aantal vervelende jaren met mijn ex voelde ik me eindelijk weer gelukkig met mijn huidige vriend. Mijn zoontje kan ook goed overweg met hem dus blijer kon ik niet zijn. Helaas gaat het sinds een maand inneens stukken minder.. Van de beste maatjes die we de afgelopen maanden waren is nog weinig over. We houden nog erg veel van elkaar maar door communicatiegebrek vooral van zijn kant loopt het helaas niet echt lekker meer. Afgelopen juni hebben we helaas een miskraam gehad na 2 maanden zwangerschap en dat kwam ook erg hard aan. Ik was er kapot van, en mijn vriend was ook erg teleurgesteld. Eigenlijk ging de relatie vanaf dat moment direct bergafwaarts. Ik voelde me niet meer zo gelukkig als eerst. Me maken ruzie om de kleinste dingen, en het voelt gewoon niet meer als toen. Onbewust ben ik meer afstand gaan nemen van hem. We zijn nu minder samen als voorheen wat mij wat meer rust geeft. Ik hou nog steeds erg veel van hem, maar ik twijfel gewoon ontzettend veel of ik nog wel met hem verder wil. Ik heb namelijk al meerdere malen op het punt gestaan de relatie te beïndigen omdat het simpelweg niet lijkt te werken. Nou is er een probleempje.. Ik voelde me sinds een paar weken al raar. Iets in mij hoofd zei me al dat ik zwanger was, dat gevoel had ik ook bij mijn 1e zwangerschap. Ik dacht dat het door de stress kwam en wel over zou gaan maar dat gebeurde niet. 12 oktober heb ik een zwangerschapstest gedaan, en wat bleek.. Hartstikke zwanger! Kort daarna nog 2 extra testen gedaan om het zeker te weten en jahoor.. Alle 3 hartstikke positief. Inmiddels weet mijn vriend het ook en die wil heel graag dat ik het hou en dat we samen verder gaan. Ik ben nu precies 7 weken zwanger. Ik wou al heel graag een 2e kindje, vooral na mijn miskraam een paar maanden terug.. maar toch kan ik er op de 1 of andere manier maar weinig van genieten. Mijn kinderwens is zo enorm groot, ik wil niets liever dan een wondertje erbij en mijn zoontje een broertje of zusje geven. Het allerleukste is dat mijn kleine man van de week op mijn buik lag en zei 'mama is daar een baby?' Oh wat wil ik het graag! Maar wat mij dus tegenhoud is dat ik niet weet of ik verder wil gaan met deze relatie. Zoals ik al aangaf, ik hou nog heel veel van hem. Maar ik voel me gewoon niet echt meer gelukkig met hem door alle ruzies en meningsverschillen. Op mijn vriend na weet nog niemand af van mijn zwangerschap. Ik zou het de mensen om me heen graag willen vertellen, maar mijn twijfel om het te houden houd mij tegen. Het feit dat ik al een kind heb van een andere vader maken me twijfels alleen maar erger. Wat nou als ik dit wondertje besluit te houden, en de relatie uiteindelijk toch stuk loopt.. Dan heb ik 2 kinderen van 2 verschillende vaders. En het klinkt misschien heel raar.. Maar als ik daaraan denk voel ik me een slechte moeder en krijg ik schuldgevoelens. Ik weet dat ik een goede moeder ben en hoor dat ook van mijn omgeving, maar toch is het een knagend gevoel van binnen. Dus om een lang verhaal kort te maken, ik wil zó graag mijn kindje houden.. Maar ik weet niet of de relatie nog goed gaat komen.. Vreselijk dit gevoel! Ik weet echt even niet meer wat ik moet doen.. Mijn excuses voor het lange verhaal, ik voelde gewoon dat ik het er even uit moest gooien.. Ik ben benieuwd naar jullie meningen en eventuele advies. Lots of love, MommyNana.
Allereerst gefeliciteerd met de zwangerschap! Zoals je het schrijft komt het op mij over dat je vriend zijn negatieve houding is begonnen na de miskraam. Misschien komt het omdat hij moeite heeft met het verwerken? Ik zou eens rustig met hem in gesprek gaan en gewoon duidelijk vragen waarom hij zo negatief is de laatste tijd en jullie zo vaak ruzie hebben. Laat hem weten dat je dit kindje ook heel graag wilt maar dat jullie relatie ook goed moet zijn. Een relatie is nou eenmaal een "werkwoord". Iedere relatie kent ups en downs en je moet eraan blijven werken. Blijf communiceren en kijk hoe je je voelt na een duidelijk gesprek. Succes met alles en ik hoop dat het goed komt tussen jullie!
Lieverd wat is er zo erg aan 2 kinderen van 2 vaders ? Hier 4 kinderen (3 kinderen en zwanger) van 4 verschillende vaders , Kinderen lijken op elkaar als 2 druppels water , wat andere mensen ervan vinden en denken zou me een worst wezen ! Sommige mensen vinden gelijk het geluk , good for them. Voor sommige mensen duurt het wat langer of komt het nooit ! Mijn geluk zijn mijn prachtige kinderen ❤️ Je moet niet bij iemand blijven voor een kind ( gedoemd te mislukken) Jr moet niet een kindje weghalen omdat je denkt wat zouden andere mensen zeggen want geloof me ik denk ook niet o o mijn kinderen hebben andere vaders nee ik denk dit zijn MiJNn kinderen ( hier trouwens alleen de oudste de vader contact mee de andere 2 vaders spreken en zien we niet huidige vriend is hun papa )
Wat je ook doet in dit leven, mensen zullen er altijd een mening over hebben. Wrs had je een ander plaatje in je hoofd toen je voor het eerst zwanger werd, het loopt maar zelden zoals je dat vooraf bedenkt. Het leven gebeurt terwijl je plannen maakt. Vaak zijn we teveel bezig met wat anderen mogelijk van ons zouden kunnen denken. Niet doen! Daarvoor ben je niet op deze wereld gekomen. Begrijp best dat het niet leuk is dat je vriend plotseling verandert lijkt, praat met hem over wat je bezig houdt! Veel sterkte!
Zet eens goed voor jezelf op een rijtje wat jij met je leven wilt. Ik zou in ieder geval met je vriend praten over je gevoel en proberen om het weer wat leuker te maken tussen jullie. Werk ondertussen aan je eigen zelfstandigheid (ik lees niks over werk of iets dergelijks) zodat je, mocht jullie relatie echt niet gaan werken, een nieuwe toekomst met je kindjes kunt opbouwen.
Zoals hierboven ook al genoemd is en zoals jij het zelf beschrijft is jullie relatie veranderd na een miskraam. is het altijd al zo geweest dat je vriend erg moeilijk over zijn gevoelens kon praten? of is die altijd veel losser daarin geweest? Ik zou hem gewoon op een rustig moment als een geen ruzie is confronteren met het probleem. vraag hem bij je en zeg van uit je eigen gevoel dat je je rot voelt hoe het nu gaat en dat je voelt dat dit komt door de miskraam. dat je heel graag ook dit kindje samen wilt opvoeden (eigenlijk allebei) maar dat je dan wel eerlijk en open naar elkaar moet kunnen zijn. grote kans dat het huilen word voor een van de 2 of beiden maar misschien bereik je daar wel wat mee?! als het komt door de miskraam en jullie open naar elkaar zijn denk ik zeker met nu het leuke nieuws dat je weer zwanger bent weer onwijs gelukkig met elkaar kunnen worden! maar stel dit zou ook mislopen dan moeten jullie der wel samen zijn voor en met elkaar en niet weer tegen elkaar in gaan, want geloof me dan word je verdriet alleen nog maar groter. verder raad ik je aan om te zorgen dat je het financieel alleen kunt regelen, eigen woning heb voor beide kindjes. wil dit mislopen dat je niet voor een groot probleem staat. Geef desnoods aan dat je ook aan het kijken bent voor een ander huisje zodat je ook eventueel weer 'opnieuw' kan beginnen met de betreffende vriend! heel veel succes ermee!