Hoi Carla, Ik snap best wat je bedoelt. Het is ook niet niks. En met kinderen krijgen is het wel zo: er is geen weg meer terug. Als je er eenmaal aan begint, zul je het af moeten maken. Ik ben ontzettend blij met mijn zoontje, en zou hem voor geen goud meer willen missen. Hij is mijn alles. Maar soms denk ik wel eens: als ik alles van te voren had geweten, dan was ik er niet aan begonnen. Nou moet ik wel zeggen dat de zwangerschap, de geboorte en het eerste jaar niet helemaal gingen zoals het moest, dus dat speelt ook wel mee. Hopelijk verloopt de eventuele volgende zwangerschap en de geboorte en het eerste jaar een stuk beter dan bij de vorige keer. En ik weet niet of je 100% klaar kunt zijn voor het moederschap/vaderschap. Je weet tenslotte niet wat je te wachten staat. Je kunt je er wel een voorstelling van maken, maar dat is toch anders dan het "life" mee te maken. Dus, ik zou zeggen, volg je gevoel en praat er veel over met je partner. En twijfelen mag best, als de weegschaal maar de goede kant op gaat. En als je er samen voor gaat, dan komt het wel goed. Veel sterkte met het nemen van een beslissing. Liefs, Jaycey
Het enige waar ik wel eens over twijfel, of meer me afvraag is of de kids uiteindelijk over een tigtal jaren wel blij zijn met onze beslissing ze op de wereld te zetten, als ik zie hoe de maatschappij aan het veranderen is... Dat probeer ik dan wel weer te compenseren om -nu onze zoon en straks hopelijk de 2e- respect bij te brengen voor de medemens. Een betere wereld begint bij jezelf, toch?
Het is zeg maar het *voor* puberen wat begint zodra de hormoontjes door t lijfje gaan gieren... Normaal gesproken zou het rond 12 jaar zijn dat de haartjes daar gaan groeien, dan komt bij meisjes ook de menstruatie eraan... Ik zelf was 9 toen ik voor de eerste keer ongie werd...naar alle waarschijnlijkheid is dit omdat er Italiaans bloed in zit...In die warme landen is het normaal dat meisjes sneller *vrouw* zijn. Natuurlijk is het vroeg! Heel erg vroeg zelfs!! Maar helaas is het toch echt zo... Liefs,
aha. Lijkt me idd niet heel prettig. de vrouwelijke ongemakken en geestelijk nog een kind. Maar zoals je zegt, het is nu eenmaal zo. ( sorry ff off-topic)
Zo off topic is t niet hoor...t gaat tenslotte over de twijfels omdat het lastig is als je kindje gaat puberen...dus het mag hoor Tja ik hou mijn moederhartje ook vast...ik werd erg geplaagd ermee op school...kreeg een briefje mee, stel je voor 3de klas lagere school, Ninet kan niet meegymen want ze is ongesteld...En de leraar leest dat gewoon hard op voor...tja... Als mijn kindje ongie gaat worden wrijf ik de lerares wel in dat ze dat discreet moet behandelen...hoewel..ervan uit gaand dat het andere tijden zijn hoop ik dat het goed komt! Je merkt aan haar dat ze volkomen anders is nu, vooral tegen haar vader, die hier niet woont, zet ze zich erg af op het moment... Die weet zich er geen raad mee...Maar houdt evengoed veel van haar wetend dat het iets tijdelijks is! Liefs Ninetje
pff CArla, heel eerlijk gezegd: ik zit niet zo te wachten op de hele vroege babytijd..... Ik vind kinderen eigenlijk pas leuk worden als ze een maand of 6 oud zijn. Ik ben ook niet zo'n tuttelend mens met die hele kleintjes. Dus ik hoop eigenlijk dat die eerste tijd juist wat sneller gaat..... Enne... ik zal met liefde en plezier de eerste tijd voor ons kindje zorgen, maar ik vind het niet erg als hij/zij die eerste jonge maandjes gehad heeft.. Karin
nou met 13 gaan ze al puberen hoor mijn dochter is 11 en die doet dus ook met haar broer mee hahahha ...maar ik vind het heerlijk je kan al echt op een volwassen manier met ze spreken .. maaaaaaaaaaaar ...soms kan ik ze ook wel eens achter het behang plakken hoor ...toch overheersen de leuke momenten
Ze kunnen flink dwars zijn... maar dat hoeft ook niet. Ik ben docent heb heb vaak 30 van die 12 t/m 16 jarige in de klas.. niks engs aan hahahaha
ik sta er ook voor de volle 100 % achter en niks geen twijfels. (gelukkig) GEWOON ALLES OP JE AF LATEN KOMEN LIEFS ESTHRER
Mmm, dat denk ik toch niet Je eigen kind opvoeden is nog altijd net iets moeilijker, omdat je daar veel dichter bij staat, en je kan laten meeslepen door je emoties
ik had dat vroeger nou vroeger 1 jaar geleden. maar merk nu dat ik er helemaal klaar voor ben. oke kleine kinderen worden groot. maar dat is ook om iets naar uit te kijken
Ik herken je onzekerheid wel hoor. En dat heeft echt niks te maken met het wel of niet 100% staan achter mijn kinderwens! Ik ben soms ook bang dat het tegen zal vallen en dat hoe ouder ze worden des te moeilijker het word. Het lijkt nu misschien even of je de enige bent die hier last van heeft omdat hier blijkbaar niemand deze gevoelens van angst en onzekerheid heeft. Ik vind ze echter heel normaal. Het is namelijk ook een hele stap die gaat nemen en die gaat gepaard met heel veel verantwoordelijkheid en daar mag je best weleens een beetje tegen op zien! Bij iedere nieuwe fase in het leven horen angsten en onzekerheden, dus zeker ook bij de fase van kinderen!
Sorry sommige mensen hebben deze gevoelens wel. Had niet alles al gelezen. Maar ik herken je gevoelens iig wel. En niet iedereen heeft hier last van, maar als je het wel hebt is het zeker ook niet erg.
je krijg ook een hele verantwoordelijkheid. het is niet zo maar iets een kindje baren en oplaten groeien. ik begrijp zeker dat je er soms over twijvelt.