Ik ben vandaag 14 weken zwanger. En natuurlijk is het allemaal super spannend en eng. Straks is er een mensje wat van ons afhankelijk is voor alles. Twijfels zijn er (kan ik dit wel en hoe dan?) Maar tegelijk ook vertrouwen dat het goed komt en zoveel zin in al het nieuwe wat gaat komen! Bij mij dan.... mijn man staat er wat anders in. Hij ziet alleen de (toegegeven ze zijn er ook echt) beren op de weg. Hij kan daardoor totaal niet blij zijn met het wonder in mijn buik waar we zolang naartoe gewerkt hebben. Herkent iemand dit? Hoe kan ik hem hierbij helpen? Ik probeer hem al zo veel mogelijk overal bij te betrekken maar zelfs van de echo-momenten kan hij niet genieten.
Lastig hoor, je bent er toch samen voor gegaan? Ligt er misschien een beetje aan wat de beren op de weg zijn. Misschien kun je de beren opschrijven en samen gaan zitten hoe je dingen kan oplossen of makkelijker kan maken. Als het gaat om dat het duur is: zoveel spullen zijn vooral niet nodig of hoeven zeker niet nieuw te zijn (ik merk dat mensen met een eerste kindje vaak alles nieuw kopen -zo was ik ook-) maar via marktplaats is allemaal prima. Zo heb ik bv exact mijn oude kinderwagen voor 120 via mp nu. Dat is zo'n 10% van de prijs die ik ooit betaalde! En hij is net zo goed, iedereen gebruikt een wagen namelijk zuinig en maar voor 1 of 2 kindjes . Nou ja, zo kun je misschien een heleboel dingen makkelijker maken? En door daar samen naar te kijken help je hem waarschijnlijk ook wel door te erkennen dat je zijn zorgen begrijpt.
Wat zijn de beren? Ik denk dat je een hoop van die beren wel weg zou kunnen nemen. Mijn man was eerst ook niet zo blij tijdens de zwangerschap, gelukkig konden veel beren simpel worden opgelost en had hij even wat extra tijd nodig om weer aan het idee te wennen.
De beren zijn minder makkelijk weg te nemen dan ik zou willen. Hoop hier geen nare oordelen te krijgen want alles is uitgebreid met experts overlegd en uitgedacht en we krijgen heel veel extra begeleiding. Beer 1 en tevens grootste is huisvesting. Ik kan in mijn huis geen baby kwijt, maar een koopwoning is onmogelijk en een groter huurhuis krijgen we door allerlei regelingen niet. Particuliere huur is hier onbetaalbaar en verhuizen naar een ander deel van het land praktisch gezien werkelijk onmogelijk. Ook hier gaan we nog hulp bij krijgen maar voor nu is er geen oplossing. Beer 2 is dat zowel man als ik kampen met forse psychische problematiek. Beiden hebben we hulpverlening die ons echt in staat achten goed voor een kindje te kunnen zorgen. Maar als je zelf zo kwetsbaar bent is het idee van iemand die van jou afhankelijk is, nog enger dan het voor anderen al is.
Het meest lastige is dat je ondanks die beren op de weg er niks meer aan kunt veranderen. Het is zoals het is. Al kun je zijn argumenten niet weerleggen, babytje kun je niet meer terugstoppen. Die laatste beer, hadden jullie je dat niet eerder gerealiseerd? Dat ondanks jullie problematiek een baby wel van jullie afhankelijk is? Bedoel het niet veroordelend.
De baby kan prima bij jullie op de kamer hoor! In andere landen krijgen mensen ook kids in kleine huizen. Dat laatste is inderdaad wat lastiger en is voor mensen moeilijk om in te verpkaatsen als je zelf die gevoelens niet hebt. Het kan ook helpen om het er juist niet de hele tijd over te hrbben (weet niet of dat t geval is hoor). Mijn man is ook geen type om de hele dag over de baby te hebben. Is geen desinteresse maar ook soort onzekerheid/angst. T komt vast goed als t eenmaal geboren is, dan is t echter, tastbaarder en krijgt hij er hopelijkmeer gevoel bij.
Zoooo herkenbaar! Ik ben er sinds zaterdag achter dat ik zwanger ben. We zitten in ee IVF traject en hadden de hoop al bijna opgegeven en ons leven anders ingesteld. Hij schrok zich dan ook kapot. Nu lijkt hij wat bij gedraaid. Maar praat weinig over hoe hij het nu ervaart. Heb ook geen zin om het eruit te trekken. Blijkbaar kampen meer mannen met dit gedrag/angsten.
Zeker wel, daarom hebben er ook jaren allebei in ons eigen proces naartoe gewerkt. Maar nu het eenmaal echt is, blijft het spannend. Het is niet voor niets een beer op de weg en geen realitisch probleem. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker. Nu bij hem nog een beetje zelfvertrouwen
Wat zegt de hulpverlening van het feit dat je huis te klein is voor gezinsuitbreiding? Welke forse psychiatrische problemen spelen er, als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen? Zullen deze psychiatrische problemen mogelijk problemen opleveren in de opvoeding en verzorging van het kind vanwege jullie draagkracht? Ik wil niet al te negatief klinken maar ik kan me wel voorstellen dat partner allerlei beren op de weg ziet. Al zij het veel te laat. Dat de hulpverlening achter jullie besluit staat is mooi, dat neemt echter niet weg dat het krijgen van een kind een enorme verandering met zich mee brengt, en niemand kan voorspellen hoe dat uiteindelijk zal uitpakken . En ik vraag me af hoe zij dat voor zich zien, in een ruimte die eigenlijk te klein is voor 3 mensen, en de extra stress die dat kan opleveren bij twee ouders met forse psychiatrische problemen .
Wij wonen ook heel klein. Hebben een klein appartementje met 2 slaapkamertjes. Een voor ons, de ander natuurlijk voor oudste dochter. De eerste paar weken/maanden willen we de baby toch bij ons op de kamer hebben. Zoveel ruimte heeft zo'n kleintje echt niet nodig. Volgend jaar gaan we verhuizen
Was de zwangerschap gepland? Zo ja, hoe keek je man er van te voren tegenaan? Qua huisvesting: een baby kan idd gewoon bij jullie op de slaapkamer. Dan heb je nog genoeg tijd om ondertussen toch wat groters te gaan zoeken, indien mogelijk. Zou me daar voor nu nog even niet te druk om maken. Qua psychische problematiek: ik vind het zelf een goed teken dat je je er bewust van bent dat jullie wat kwetsbaarder zijn, dat geeft aan dat je weet wat jullie knelpunten zijn en kun je daar op tijd hulp voor zoeken als het nodig is. Dat je je druk maakt of je wel goede ouders kan zijn geeft voor mij juist aan dat jullie goede ouders zijn; jullie willen goede ouders zijn en dat is al het belangrijkste uitgangspunt vind ik. Heel veel succes en praat erover met hulpverleners en mensen in jullie omgeving!
Een kindje heeft de komende jaren echt geen extra ruimte nodig en wie weet is jullie situatie over 4 jaar heel anders Als kindje op jullie slaapkamer komt, komt er wel een punt dat jullie of kindje zelf meer behoefte heeft aan eigen ruimte maar daar hoef je je eerst nog geen zorgen om te maken Zijn over de wereld miljoenen gezinnen die wonen en slapen in 1 kamer Slaapgebrek zal er zeker inhakken, dat moet ook niet onderschat worden voor de stabiliteit van de ouders maar.... Jullie hebben begeleiding. Dus er kijken een paar extra ogen mee. Dus ik snap de beren en zou hem ook zeker aanmoedigen om dat met zijn hulpverlener te bespreken.
Beer 1. Misschien een tip om goed te kijken in je huis wat je eigenlijk kwa spullen niet nodig hebt en wat je kan verkopen/ruilen/weggeven om meer ruimte te creëren. Als je geen ruimte hebt voor een commode gebruik de eettafel voor verschonen of doe een grote kast uit de slaapkamer en zet er een commode met veel bergruimte neer. Voor de eerste maanden niet bergen kleding aanschaffen. Groeien ze te snel uit. Eventueel een verrijdbaar bedje met verstelbare bodem dat je geen box nodig hebt. Scheelt ook ruimte