Ik zeg het niet snel maar "het zal je moeder of vriendin maar zijn". Ik vind zelf vertrouwen ook nog wel een belangrijk punt in een relatie. Laten we hopen dat we deze reactie niet serieus hoeven te nemen en dit alleen bedoeld is om een reactie uit te lokken want anders gaat er toch echt iets mis hoor!! Nou dan heb je bij deze je aandacht gehad... nu maar weer verder met je cursus nederlands?
En meer nog, stel dat je dit opzettelijk doet als vrouw, dan blijft het je je hele leven achtervolgen denk ik, dat je kindje door jou gewenst was en niet door zijn vader. Ik zou ook ofwel binnen de relatie gaan voor een kind, ofwel de relatie beëindigen en alleen gaan voor een kind.
Een kind 'nemen' omdat JIJ NU een kind wil is pas egoïstisch. :x Ik mag hopen dat je er alles aan doet om een kindje een warm, veilig en goed thuis te geven. Daarin vind ik een stabiele, eerlijke en open relatie tussen de ouders ook bijhoren. Ken helaas enkele vrouwen die een kind wilden en met de benen wijd gingen voor de eerste beste vent die voorbij kwam... met alle ellende van dien. Echt verschrikkelijk. Van te voren even nadenken: wat doe ik hier mijn kind mee aan. Want het gaat niet alleen om jezelf. Ik weet niet wie jou zo gekwetst heeft maar ik denk dat een paar gesprekken bij de psycholoog niet verkeerd zijn. Dat is mijn advies.
hoi graag jij wilt wil niet zeggen dat vriend dat is geef hem de ruimte ,ga eetst aan iets samen werken voor je aan kinderen begint.
Voor mij hielp ook de tip heb het hier op het forum erover te hebben. Ik kon er ook wel elke dag over praten met name rond mijn eisprong en daarna. Bij mij hielp het ook om mijn man niet te vertellen wanneer mijn eisprong was, dit leek ook een bepaalde druk bij mijn man te geven, waardoor het niet lukte zeg maar...komt goed meid! Eerst ff rustig aan mijn zijn tweeën en dan komt het wel goed, zo te horen!
Nou ik ben niet van plan om het achter zijn rug om te gaan doen. Je wil toch samen een kind. Dus met dat advies ga ik verder niks doen De afgelopen dagen ben ik er verder niet meer over begonnen en ik merk dat het tussen ons dan beter gaat. Minder gespannen sfeer. Dus de komende weken proberen om dit vol te houden en dan maar hopen dat meneer er in augustus wel klaar voor is
Even posten in een oud topic vanwege de herkenbaarheid. Mijn man wilde altijd wel kinderen, maar ik merk dat hij zoals zoveel mannen wel twijfelt vanwege geld/situatie/tijd. Hij zoekt toch een beetje naar zo'n ideaal moment waarin je goed kinderen kunt krijgen. En omdat ik weet dat dat nooit komt, kan ik dat ook wel moeilijk vinden. Moet ik hem daar nu een beetje in pushen, of juist niet? Met andere grote stappen in onze relatie heb ik hem ook niet hoeven pushen (trouwen totaal niet, samenwonen dan weer wel), dus ik wacht het maar af... maar kan wel lastig zijn. Ik zou niet per se nu zwanger willen zijn, maar wel binnen 2 jaar... en ik kan me voorstellen dat hij het nog wel 10 jaar zou laten duren omdat hij dan zeker weet dat hij goed kan voorzien voor het kind. ...mannen
Heel herkenbaar! Het is namelijk nooit het echte geschikte tijdstip. Er is altijd wel 'meer zekerheid' qua financiën, relatie of wat dan ook te verzinnen. De vraag is: hoe goed is jullie relatie? En hoe goed kennen jullie elkaar? Jouw kinderwens klinkt hem echt niet vreemd in de oren, hoor. En moet je hem pushen? Niet persé.. Je kunt bespreken dat je die kinderwens hebt met hem, omdat jullie relatie zo goed is, en dat je de anticonceptie bij hem gaat leggen (condooms). Dat het niet zomaar vanzelfsprekend is dat jullie snel zwanger zijn. Etc. Een open gesprek, waarbij je de verantwoording wat meer bij hem legt.
hoe moeilijk het ook is, je kunt het he t beste loslaten. mijn man wou de eerste x ook pas in augustus beginnen en in januari besproken. heb het met rust gelaten en toen begon hij er augustus vanzelf over. (dit was in 2012).
Klopt mijn vriend is ook altijd bezig met het ideaal plaatje. Eerst heel veel spaargeld en alles op een rijtje. Zelf vind ik dat we alles wel op een rijtje hebben maar hij heeft nog meer een ideaal plaatje in ze hoofd (waar bijv. ook een nieuwe auto bij hoort). Vind het wel frustrerend aangezien we 6 jaar samen zijn en de wens bij mij erg aanwezig is. Ik merk dat als ik er over begin hij het liever weg praat en het er niet continu over wilt hebben. Laatst had hij wel een spaarpotje gekocht en zag hem er geld instoppen ik vroeg waar het voor was, hij zei voor een kinderwagen. Ik wacht gewoon geduldig af ik denk dat ik niet meer kan doen en er absoluut niet dagelijks over beginnen.
Nog even een reactie van mij. Ik merk dat het beter gaat wanneer ik er zo min mogelijk over zeg. Gister heb ik nog even gepolst, gaan we er in augustus echt voor? Zijn reactie was ja maar iedere keer dat je erover begint komt er een maand bij Dus ik zal er voorlopig echt niet over beginnen (tenminste dat ga ik proberen). Hij wil eerst weer die leuke vriendin waar hij verliefd op is geworden. En eerst moet de basis goed zijn, dat snap ik ook wel. Maar we komen langzaam uit dit "dipje" dus als we zo door blijven gaan komt het goed. Mijn ervaring is dus dat je er niet teveel over moet praten. Maar het werkt voor mij wel heel goed dat ik weet dat we er in augustus wel voor gaan. Dan heb je iets om naar uit te kijken. Maar de angst dat hij terugkrabbeld blijft. Al heb ik dat zelf ook wel een beetje in de hand.
ha sannetjes, Bij mij waren de hormonen ook al een tijdje (uh zo'n 3-4 jaar) aan het rommelen en man wilde er niks van weten. Ik heb rustig afgewacht (ik bedoel, ik heb hem niet 'lastig' gevallen, en heb me zelf over vanalles en nog wat ingelezen, babynamen gezocht etc etc) waardoor ik toch al een beetje met mijn kinderwens bezig kon zijn. Uiteindelijk hebben we besloten om er voor te gaan, de eerste 2 maanden waren nog wat onwennig, maar nu: hij zou het toch o zo fantastisch vinden om vader te worden. Dus, ja mannen hebben meer tijd nodig, en kijken ook iets rationeler naar de situatie is mijn ervaring. Wij hebben meer die oerdrang van 'ik wil een babyyyyyyyyy, NU' en dat hebben mannen minder. Hij moet in ieder geval het gevoel krijgen dat hij kinderen wil, maar ook dat hij kinderen met JOU wil. Dat is voor veel mannen niet altijd hetzelfde.... Dus inderdaad zorg dat de relatie goed zit! Anders ben je nog verder van je wens af
Hallo Sannetjes Het lijkt alsof ik mijn verhaal lees. Ik ben 28 en heb al 2 kinderen, deze zijn niet van mijn partner hi jheeft zelf nog geen. Ik wacht nu al 3 jaar op groen licht van mijn partner, onze relatie heeft ook down momenten gehad en mijn partner werd ook gek van het gezeur om een baby. ik heb dit op een gegeven moment los gelaten omdat hij een keer keihard zei ik wil geen kind met jou, dat was een klap. Door het loslaten werd hij na lange tijd steeds milder en begon hij er uit zichzelf over, ook omdat hij wel heel graag wou/wilt maar omdat de relatie niet zo goed liep hij twijfelde. Nu gaat het al een tijd prima en hij voelt ook de drang voor een kindje. Ik merk dat hij ook steeds vaker in mij klaar komt (sorry voor detail) en dan doe ik niet blij ik blijf gewoon normaal doen want ik vrees dan dat hij anders weer terug trekt. We hebben zelfs al een naam voor als het een jongens zou worden. Wat ik dus duidelijk wilt maken is dat er hoop is maar geloof erin dat hij zich aan zijn word houd en laat hem naar jou toekomen erover/ermee. Wil je erover praten kom hier praten of praat met een vriendin. PS. ik ben 3 of 4 dagen over tijd vanuit mijn langste cyclus bekeken. Heb 4 dagen geleden getest en zag echt een super licht 2de streepje, ik durf alleen niet nog een keer te testen :S
Hoi heb niet alles gelezen. Maar klinkt al een echt man. Mijn man is gelukkig wat meegaander hoor. Maar ik weet nog wel dat we voor ons zoontje wilde gaan en hij mega zenuwachtig werd van het idee dat ik zwanger kon zijn. Niet omdat hij geen vader wilde worden maar het onbekende. Ook is mijn man iemand die dan het gevoel krijgt dat er bij wijze van spreken de volgende dag een baby op de stoep ligt hihihi . We willen graag een 2e kindje maar dat gevoel blijft bij hem hangen tot we zwanger zijn en hij ervaart dat baby's eerst even 9 maanden in elkaar gezet moeten worden . Mannen hebben die 9 maanden dus ook echt nodig om aan het idee te wennen, denk ik .
Afgelopen zondag is het toch weer mis gegaan.. Na een kraamvisite kon ik me niet inhouden om te vragen "Wil je eigenlijk wel kinderen met mij?" Zijn eerste reactie was, daar wil ik nu echt niet over praten. Na wat doorzeuren zei hij als ik nu moet kiezen zeg ik nee. Waarop mijn reactie natuurlijk was "nou dan moeten we misschien maar uit elkaar gaan". Inmiddels veel tranen verder, we hebben veel gepraat. Komt erop neer dat hij er echt nog niet aan toe is. Hij twijfelt aan alles en ook onze relatie. Wil wel kinderen alleen op het juiste moment. Uit elkaar gaan voelt voor beide niet goed maar we komen niks verder zolang ik bijna dagelijks over kinderen begin. Hij heeft er nu mee ingestemd om een keer met iemand te gaan praten. Tot nu toe heeft hij dit nog met niemand besproken. Misschien dat we dan deze circkel kunnen doorbreken want nu blijven we erin hangen. Pfff.. weet het ook allemaal niet meer..
Ja zeker zelfs! Als je jezelf nu niet een halt toeroept ben je straks mss ook je relatie kwijt... Geef hem de ruimte want dwingen en pushen werkt helemaal averechts!! Maar is snap wel dat het voor jou SUPER moeilijk moet zijn meid! Sterkte!
Vergeef me, maar ik vind dit ook wel een beetje een gemene vraag Ik denk dat ik ook zo gereageerd zou hebben. Ik denk eigenlijk dat jij eerder met iemand moet praten ipv van hij alleen. Hij weet duidelijk wat hij wil, alleen jij hebt daar vreselijk veel moeite mee. Je moet het echt gaan los laten ... het breekt je relatie straks ook nog eens.