Ik ben zelf een open boek. Ik vertel gewoon dat wij een kinderwens hebben, maar dat er momenteel wat problemen spelen. Mijn vriend is hierin precies hetzelfde... gelukkig. Nu vraag me af wat voor jullie de reden is om het wel of niet voor jezelf te houden? En waarom je dat zo belangrijk vindt?
Hoi, ik vind het super mooi dat je er zo open over bent naar je naasten toe. Iets wat ik graag zou willen, maar wij doen het toch niet. Ik denk dat iedereen wel 'weet' dat we er mee bezig zijn, we zijn allebei begin dertig, stabiele relatie, net een grotere auto gekocht, groter huis gekocht.... we zijn 'er klaar voor' zullen we maar zeggen. En iedereen weet dat we een kinderwens hebben. Het is dus heel 'logisch' dat we er mee bezig zijn. Toch houden we het nog even voor onszelf. Ik heb geen zin om er vragen over te beantwoorden wanneer ik dat niet wil. Ik denk ook dat het angst is voor al het niet 'vanzelf' gaat. Nee, het geeft me rust om er lekker mee zelf mee bezig te zijn
Ik vertel ook altijd het liefste alles meteen. Dus snap je twijfel. Bij onze dochter hadden we het aan niemand verteld. En verwachtte ook niemand het van ons omdat we nog geen jaar met elkaar waren. En nu we voor een 2e kindje gaan vertellen we het ook niemand. Vind het daarom ook wel weer extra leuk om iedereen zo te verrassen als t gelukt is.
Erg fijn dat jij een je vriend er hetzelfde in staan. Dat scheelt echt een hoop ! Ook hier staan we er hetzelfde in. Wij houden het voor onszelf zodat we geen druk van buitenaf hebben. Het is al spannend genoeg allemaal en willen er daarom zo relaxt mogelijk in blijven staan. Verder heb ik een gigantisch hoog stressniveau en dat is met zwanger worden niet echt gunstig. Laat staan als er dan ook nog mensen zijn die zich ermee zouden gaan bemoeien door ongewenste vragen te stellen of ongwenste opmerkingen te maken. Zodra het zover is horen ze het van ons, maar voor nu genieten we van de rust door het voor ons z'n tweetjes te houden.
Wij hebben het heel lang voor onszelf gehouden. Maar toen de onderzoeken begonnen hebben we het onze ouders verteld. Dus zowel mijn ouders als die van vriendlief weten ervan. Ook vanwege praktische redenen, zoals oppas voor onze zoon. Ik heb toen ik voor onderzoek wegmoest een leugentje bedacht tegenover mn schoonmoeder, maar ik viel door de mand, haha. Ik kan gewoon niet liegen. Daarbij vind ik het ook erg fijn dat ik gewoon voluit kan praten erover. Geeft ook weer veel steun. Naast onze ouders weet niemand het, en dat wil ik ook niet. Vind dit genoeg
Ik ben daar ook altijd heel open over, mijn vriend soms iets minder. ik vind het juist iets moois om over na te denken en om over te praten.
Hier vermoeden veel mensen het wel. Meeste weten dat ik gestopt ben met roken en heb altijd geroepen dat er maar 1 reden is om te stoppen: een kindje. Dat in combinatie met mijn studie die bijna klaar is en een verhuizing naar een groter huis afgelopen jaar... Dus aan de hand daarvan krijgen we wel vragen. Een aantal mensen weten ook dat mijn spiraal eruit is en dat we bezig zijn, maar dat aantal is redelijk beperkt. We zeggen het niet uit ons zelf. Maar als mensen het vragen, ontken ik het niet Vind het ook een beetje dubbel. Zou het graag van de daken schreeuwen, maar het voelt ook wel als iets van ons 2 en waar de rest van de wereld niks mee te maken heeft. Zelfde telt als we straks zwanger mogen zijn: Ik ga dat niet lang geheim kunnen houden, dat weet ik nu al! Maar wil het ook niet direct op facebook zetten voor de hele wereld.
Ik heb het nooit met familie gedeeld, maar wel met m'n beste vriendinnen. Gewoon omdat ik er wel over wilde kunnen praten, maar niet wilde dat iedereen er vanaf wist.
Aan het begin met niemand gedeeld. Toen we bij de oudste een aantal maanden bezig waren, heb ik het wel aan een aantal vriendinnen verteld. Voelde heel fijn om erover te praten.
Ik heb nooit geheim van gemaakt dat we 'een keer een kindje' zouden willen krijgen, maar ben altijd redelijk vaag gebleven. Eigenlijk nooit bij me opgekomen om bewust te zeggen: nu zijn we aan het proberen of nu ben ik gestopt met anticonceptie. Misschien als het zwanger worden langer had geduurd en het om wat voor reden ter sprake gekomen zou zijn bij vriendinnen, dan zou ik niet heel geheimzinnig hebben gedaan. Maar goed. Was altijd in eerste ronde zwanger, dus niet gebeurd.
"Leuk" om jullie reacties te lezen. Ik heb er zelf voor gekozen om het te vertellen, omdat ik totaal niet kan liegen. Maar er zit ook wel een verhaal aan vast. Het is bij ons niet zo gegaan van laten we een kindje proberen maken. Eerst ben ik gestopt met de pil om te kijken hoe dat ging, want ik had in het verleden al vaker extreme menstruatie-pijnen. Ze dachten toen al aan endometriose, maar dat blijft nog steeds onduidelijk. Toen ik eenmaal met de pil gestopt was begon het al snel te kriebelen en wilde ik graag een kindje, maar mijn vriend wilde nog even wachten tot maart. Helaas was het toen al niet meer haalbaar om zonder pil te leven en ben ik in december weer begonnen en terug gegaan naar het ziekenhuis. De mensen om me heen wisten dat ik met de pil gestopt was (en van onze kinderwens), omdat ik hierdoor maanden in de ziektewet heb gezeten. Ik ben daarom ook heel eerlijk geweest. Nu moet er eerst duidelijkheid komen voor we voor een kindje kunnen gaan en het duurt allemaal zo lang. Mijn schoonmoeder vroeg laatst aan mij, wat als het nooit gaat lukken om een kindje te krijgen heb je daar al over nagedacht? Gezien de problemen die er spelen en mijn leeftijd van 38 jaar snapte ik de vraag wel, maar ik ben eigenlijk nog niet toe aan deze vragen. Ik ben wat dat betreft eerst proberen en dan pas verder kijken, maar dat is er door de problemen nog niet van gekomen. Ik weet dus niet of ik makkelijk zwanger ga worden. En ik weet wel dat de endometriose niet in mijn baarmoeder en op eierstokken zit, dus dat ik positief. Het nadeel aan eerlijk zijn is dat ook zulke vragen komen.. en dat vind ik ook moeilijk.
In eerste instantie hadden mijn vriend en ik ook besloten het alleen voor ons te houden. Maar ik in al mijn enthousiasme kon mijn mond niet houden en heb het tegen 2 goede vriendinnen vertelt. Toen ik in januari bij de gyneacoloog geweest was en deze mij zei dat ik naar alle waarschijnlijkheid niet zwanger zou kunnen worden en dat van hem eigenlijk ook niet mocht (ivm ondergewicht), heb ik wel besloten samen met mijn vriend dat ik het tegen mijn ouders wilde vertellen omdat het mij zo hoog zat. Ook om hun mening over zwanger worden en ondergewicht te horen. Gelukkig vonden zij samen met mijn huisarts en vriend dat ik niet naar die gyneacoloog hoefde te luisteren. Daarom weten zij nu wel dat wij bezig zijn voor ons eerste kindje. Voor de rest houden we het heel vaag als iemand er naar vraagt.
Hier ook open en eerlijk erover geweest. Moet wel zeggen dat dat soms zwaar viel als je dan weer ongesteld was geworden. Maar goed vond het wel fijn de ervaring te kunnen delen met vriendinnen, man is wat praktischer ingesteld
Bij mijn dochter wist iedereen het dat we ermee bezig waren. We moesten de mmm en vond het fijn het er met andere erover te hebben Nu we voor een 2e bezig zijn weet alleen een collega het. Zij verteld het niemand en vind het fijn als ik het er met iemand over kan hebben. Vriendlief wil het alleen nog op de natuurlijke wijze proberen en niet meer de mmm. Dan is het wel fijn als je het er met iemand erover kan hebben als het even tegenzit. Verder willen we dat nu niemand het weet zodat het deze keer echt een verassing is voor de rest. En ja als het niet mocht lukken voor mijn dochter 4 is (willen max 5 jaar ertussen) dat ik dan niet iedereen alles hoef uit te leggen of elke x de vraag of het lukt of niet.
mijn ouders broer en zus weten het, en mijn schoonmoeder. er zijn ook 2 collega's die er van af weten en mijn beste vriendin. Mijn zus weet het overigens alleen vanwege bepaalde omstandigheden. We zijn nu wel zo ver dat wanneer de schoonfamilie (dus vader en zussen van manlief) vragen of we een 2e willen dat we er dan eerlijk antwoord op geven. We hebben vorige week onze dochter ook verteld dat we al een tijdje proberen een broertje of zusje voor haar te maken, maar dat dat natuurlijk een geheimpje is Als collega's oid er om vragen dan reageren we een beetje vaag, maar wel dat de wens er wel is maar dat het niet helemaal meezit oid. In principe vind ik een kinderwens een stukje privé, maar wegens de omstandigheden van nu dat we al zo lang bezig zijn, de miskraam tussendoor heeft ons doen besluiten er maar eerlijk in te zijn mits mensen er naar vragen.. Zeker nu E. al bijna 4 word komt de vraag steeds vaker namelijk
In principe houden wij het geheim, maar ik ben daar zo goed in daar een flink deel van mijn vriendinnen al weet dat we het er op aan laten komen en mijn moeder ook... Maar dát weet mijn man dan weer niet
Bij de eerste hebben we niets verteld (kon ook moeilijk want was direct zwanger na het stoppen met de pil). Bij de 2e heb ik het alleen aan mijn beste vriendin verteld, dit omdat zij een miskraam heeft gehad toen ik zwanger was van de 1e (waren even ver) en ze sindsdien niet meer zwanger geweest is. Ik wilde haar niet "overvallen". We hebben het niet aan familie verteld omdat ik geen zin had in vragen erover. Vooral mijn schoonouders zijn erg geïnteresseerd (niks mis mee natuurlijk) maar elke keer vragen over of ik al zwanger ben, cyclus, ervaringenverhalen van anderen wilde ik niet. Vind sommige stukken ook te privé om met anderen over te hebben.
Bij de eerste alleen m'n stiefmoeder verteld. Wel meteen iedereen verteld toen het raak was (dus met 5 weken zwanger). Dat was een ma, dus fijn dat iedereen op de hoogte was. Ze wisten waarom we even geen contact met de buitenwereld hadden zeg maar. Nu weten eigenlijk alleen goeie vrienden van ons het. Onze beide eerste schelen 2 maanden, zij is nu zwanger, wij gaan voor ronde 5, hopelijk kunnen we snel een broertje of zusje verwelkomen. En dus speelkameraadje. We hadden dit keer niet zo'n zin om het al te delen ofzo. Helemaal nu het wat langer lijkt te duren.
Bij ons weten de meesten mensen in de directe omgeving wel dat er een wens voor een tweede is, maar gezien de lange weg naar de eerste (zonder mmm) wordt er gelukkig niet naar gevraagd. Tijdens het proces naar de eerste zijn we heel open geweest over de mk en bbz die we gehad hebben en de lange aanloop naar de goede zwangerschap. Met mijn zus deel ik nu wel hoe het ervoor staat. We gaan nu wel de eerste stap naar de mmm wagen (ik heb mijn onderzoeken gehad en vriend zal binnenkort zijn potje inleveren). Dan zullen we waarschijnlijk ook de ouders er wat meer in betrekken ivm oppas voor onze zoon.
Ik ben wel heel open over de PCOS, maar niet echt over onze kinderwens. Mijn man wil het graag stil houden en zelf vind ik het heel beladen en praat er ook niet graag over. Merk nu wel dat het moeilijke dingen begint op te leveren dus twijfel nu wel heel erg hoe en wat..