Afgelopen week heb ik tegen een vriendin voor het eerst iets gezegd over ons huwelijk. En het lijkt wel alsof daarmee een deur in mijn hoofd geopend is die ik al een hele tijd op slot had zitten. Mijn hart bonkt dag en nacht, ik heb een gejaagd gevoel, ben down. Waarom heb ik deze gedachtes toe gelaten?! Ik (21) en man (26) zijn bijna 5 jaar samen. In die 5 jaar heb ik mijn diploma gehaald, ben ik uit het huis gegaan, zijn we 2x ouders geworden (waarvan de eerste prematuur was), hebben we een huis gekocht. Best veel, om eerlijk te zijn. En nu twijfel ik. Lees; ik weet dat ik niet mijn hele leven samen met hem kan blijven. En dat breekt mijn hart. Ik heb altijd gedacht dat ik samen zou blijven, al was het maar omdat ik niet wil dat de kindjes in een gebroken huis opgroeien. En ik voel me zo'n slechte mama, maar ik kan het niet.. Ik heb nog nooit gewerkt (buiten mijn bijbaantje op de middelbare na). Ben op het moment alleen in het bezit van mijn Havo diploma. Hoe ga ik aan werk komen? Waar zouden we moeten wonen? Hoe zou ik rond moeten komen? Wanneer zouden de kindjes bij wie moeten zijn? Mijn hoofd is te vol, en ik weet niet waar te beginnen...
Moeilijk meid... heb zo ook even geen tips voor je. Voor mij was de beslissing alleen verder te gaan met mijn zoon heel duidelijk, ik kon niet anders... ik kon niet nadenken over de vragen waar jij nu mee zit. Heb 9 maanden bij mijn ouders ingewoond met mijn zoon toen en later eigen huis gekregen en toen beetje bij beetje alles weer opgebouwd. Nu zit ik weer op school om de kans op werk te vergroten. Ik heb wel altijd gewerkt in deze tijd. Ik heb mij de vragen ook wel eens gesteld die jij nu stelt... Liep al een tijdje rond met deze vragen toen tot op de dag dat alles mij duidelijk werd. Mijn advies is vertrouw op je intuïtie die liegt nl nooit, ik kan het weten en een scheiding is gewoon heftig. als ik nu terug kijk naar 4,5 jaar geleden en waar ik nu ben dan ben ik trots op mezelf! door keihard te vechten ben ik gekomen waar ik nu gekomen ben, en dat moet je na een scheiding.
Meid, rustig aan. Je hoofd stroomt nu over vol met vragen en dat is logisch. Ik denk eerst dat je voor jezelf echt duidelijk moet hebben of je wel of niet bij hem wilt blijven. Of ben je er echt al uit? Misschien valt er nog te vechten? Praktische zaken lossen zich wel op. Je kan vast wel een baan vinden met alleen een havo diploma, en woonruimte is er ook te vinden maar waarschijnlijk niet stel op sprong. Over de omgangsregeling moet je goede afspraken maken en je zal duidelijk moet krijgen wat je wilt. Misschien co ouderschap? Of juist niet. Maar denk goed over de keuze die je wilt gaan maken. Als je er voor kiest om er een punt achter te zetten zal er geen makkelijke tijd aanbreken.