Mijn vader is overleden toen ik 9 was en mijn moeder had wel snel een nieuwe vriend. Maar omdat mijn vader gewoon bleef bestaan, foto's, het gesprek, de verhalen, was dit juist heel fijn. Ik vond het ontzettend zwaar om mijn moeder eenzaam en alleen te zien. Dus ts, het is aan jou, kan jij leven naast zijn overleden vrouw? Zij zal er altijd zijn. De foto's moeten er altijd zijn, de verhalen moeten er altijd zijn. Ook op haar verjaardag/sterfdag, draait het om haar, de kinderen en haar man.. en niet om jou. Kan jij dat accepteren? Ik denk dat het goed te doen is, mijn stiefvader is een geweldig man, hij heeft een belangrijk onderdeel gespeeld in mijn rouwproces. Ik durf echt wel te stellen, dat door hem, ik er beter uit ben gekomen. Maar het aller , echt aller belangrijkste is, zij hoort erbij. Bij jullie relatie, bij jullie evt. samengesteld gezin.
Volg je gevoel en geloof in hem! @GroeneBomen heeft dat zeer goed verwoord! Ik hoop dat hij z'n eerste vrouw altijd zal koesteren (door haar foto, door naar haar graf te gaan, door haar te noemen bij belangrijke momenten...). Dat hoort zo, zeker ook naar de kinderen toe! Ik lees dat sommigen zeggen dat hij het nog een plekje moet geven, maar daarom moet je haar toch niet wegstoppen? En z'n kinderen? Ja, ik veronderstel niet dat hij zal zeggen: "hier is jullie nieuwe mama". Maar waarom zouden zij het niet leuk vinden als hij zegt: "ik heb iemand ontmoet die ik leuk vind. Zij heeft een dochtertje en we zouden graag eens samen gaan picknicken (of zo). Lijkt jullie dat leuk?" Je hoeft toch niet bij elkaar in te trekken om een volgende stap te zetten. Mij lijkt het erger om 'achter hun rug' een relatie te hebben, om iets op te bouwen en hen dan te confronteren met een relatie waar ze geen inspraak in hadden. En nee, je kinderen moeten niet bepalen met wie je een relatie hebt, maar ik zou het belangrijk vinden dat zij er inspraak in hebben. Mijn kinderen zouden voor gaan op elke relatie. Maar je kan niet weten of het klikt zonder dat je elkaar langzaam aan leert kennen. Ik wens jullie veel plezier!
Ik denk dat elk rouwproces en het rouwproces van elke man of vrouw anders is. Ik denk dat de mening van tig leken op dit gebied of tig ervaringsdeskundigen op dit gebied niet zo heel relevant zullen zijn. Vertrouw op hem en op jouw eigen intuïtie. Zolang dit alles gebeurt met erkenning en respect voor de positie waar de kinderen in zitten is het goed. Ik denk dat de 1 na een paar maanden voorzichtig weer durft te denken aan een relatie, de ander na een paar jaar en weer een ander nooit. Ik ken ‘via via’ een weduwnaar. Die was na een jaar hertrouwd. Maar hij heeft jarenlang geweten dat hij er alleen voor zou komen te staan. Zijn vrouw was jarenlang ziek. Ze hebben haar leven met chemo en dergelijke jaren weten te rekken, maar ze wisten dat het moment zou komen dat hij er op jonge leeftijd alleen voor zou komen te staan. Zij heeft ook altijd gezegd dat ze wilde dat hij niet lang alleen zou zijn. Ook de kinderen zijn al betrokken geweest in dit traject. Ik juich het alleen maar toe: hij heeft opnieuw geluk gevonden en voor de kinderen is dit ook fijn. Hun mama blijft altijd in hun harten bestaan. Maar er is nu een vrouw die hun papa weer blij maakt en er voor de kinderen is. En tuurlijk zullen de kinderen het wel eens vervloeken dat die vrouw nu hun onderbroeken wast en hen troosten als ze verdriet hebben terwijl ze hun eigen moeder willen. Maar zij leven... <3 Dus, de mening van anderen doet er niet aan toe. Wat zegt hij er zelf over en wat zegt jouw intuïtie?? Luister daar naar!
Driekwart jaar is echt SUPERkort. Natuurlijk verloopt geen enkel rouwproces hetzelfde, maar het eerste jaar vol "eerste keren zonder..." is nog niet eens voorbij. Het is heel heel heel logisch dat hij er nog zoveel mee bezig is. Ik vind dit wel mooi gezegd Het lijkt me ingewikkeld, kan hij je wel het gevoel geven dat hij "vanuit een ander doosje" van jou houdt, en echt voor jóu wil gaan, terwijl tegelijkertijd het "doosje rouw" nog niet dicht is? En misschien nooit helemaal dicht zal gaan?
Bedankt voor jullie reacties. Op de tweede plek komen is een beetje raar gezegd. Net als dat hij nog foto’s enzo van haar in huis heeft. Dit is natuurlijk geen probleem en dat begrijp ik volkomen. Alleen is het allemaal zoveel…hij praat echt erg veel over haar en noemde me ook een keer *naam vrouw*. Hij zegt alleen wel dat het gevoel voor mij echt is. Ik vind het moeilijk in te schatten en kan daar ook alleen achter komen door met hem te gaan praten. Tegelijkertijd weet ik niet of ik naast zijn overleden vrouw kan leven, dat lijkt me best wel moeilijk. Ik ga in ieder geval de ontmoeting met de kinderen uitstellen totdat er dingen duidelijk zijn.
Oeh ik snap dat je door die dingen gaat twijfelen. Denk dat het een wijs besluit is om die ontmoeting even uit te stellen. Metd e tijd zal wel duidelijker worden hoe de gevoelens zich ontwikkelen en hoe comfortabel jij je zelf in deze situatie voelt. Ik geloof overigens niet dat je altijd op de '2e plek' zult blijven staan. Een nieuwe relatie is een nieuw hoofdstuk en gevoelens voor een overleden ex-partner en liefde voor een nieuwe partner kunnen naast elkaar bestaan. Wel zal de overleden partner er altijd zijn, zij is een belangrijk deel van zijn leven geweest en voor de kinderen is het hun moeder. Maarja een ander heeft misschien weer een ex-partner waar hij kinderen mee deelt en waar jij mee te maken hebt. Je zult in deze levensfase waarschijnlijk meer mannen tegenkomen die al een 'verleden' hebben.