Dank je voor je reactie. Jij bleef die kriebels dus eigenlijk houden? Daar is mijn man ook bang voor, dat ik dan ook nog een vierde, vijfde, zesde enz. wil. En misschien heeft hij ook wel gelijk. Het rare is ook dat ik nu mijn handen op zich ook wel vol heb aan die 2. Maar als ik aan mijn gezin over 15-20 jaar denk, dan zie ik daar 5 volwassenen aan tafel. Geen 4. Zou dat dan puur komen doordat ik uit een gezin met 3 kinderen kom? Ik vind het altijd supergezellig als we met z'n 8en aan tafel zitten (of 10-en, als we mijn kinderen meetellen). En ik vind het een fijn idee dat ik 2 broers heb waar ik later de zorg over/voor mijn ouders mee kan delen. Pfff... al die gedachten/gevoelens. Kon ik het maar uitschakelen.
Oh meid wat jij schrijft is zo herkenbaar! Ik wil ook graag een 3e maar vriendlief vindt dat we compleet zijn. Mijn dochter is net 6 en mijn zoontje is 3.5. Ik zou het niet eerder willen dan dat ook de jongste naar school gaat, dat is na de zomervakantie. Vorige maand dacht ik echt zwanger te zijn maar helaas was dat niet zo. Vriendlief had het niet erg gevonden dat ik onverwachts zwanger was geraakt maar liever niet bewust?..snap je het nog? De voornaamste reden van hem is, omdat het nu zo gemakkelijk gaat allemaal. De kinderen kunnen hunzelf goed redden. En hij heeft ook wel gelijk maar met een 3e wordt het ook wel weer makkelijk. Financieel gezien kan het wel en we hebben slaapkamers genoeg, ook de auto is groot genoeg. Ik ben nu 34 dus op zich kan het nog wel. Ik wil er ook niet bij vriendlief steeds er om zeuren maar het ligt wel steeds op het puntje van mijn tong. Elke keer als ik bv een foto van mijn kids zie dan mist er nog iemand..en dat is moeilijk te negeren. Natuurlijk zie ik ook beren op de weg....maar dat gevoel overheerst enorm! Het idee van nooit meer een 3e verscheurd mijn moederhart. Ik ben echt superblij met de 2 kindjes die we hebben maar in mijn hart is er plaats voor nog 1. Ik weet wel zeker dat het dan ook echt afgelopen is.
Dat is moeilijk he, waarom kan het wel als het een ongelukje is, maar niet bewust. De redenen van je vriend zijn ook ongeveer de redenen van mijn man. Hij is blij dat we de babytijd achter de rug hebben... Ik kwam dit onderzoek trouwens tegen: Want to be happy? have two daughters - Telegraph Met deze uitkomst: BEST' TO 'WORST' COMBINATIONS OF CHILDREN: 1.Two girls 2.One boy and one girl 3.Two boys 4.Three girls 5.Three boys 6.Four boys 7.Two girls and one boy 8.Two boys and one girl 9.Three boys and one girl 10.Three girls and one boy 11.Two boys and two girls 12.Four girls Ik zou dus van plaats 2 degraderen naar plaats 7 of 8. Misschien moet ik me daar maar op focussen
Ik denk dat dit deels meespeelt, zelf kom ik ook uit een gezin van 3. Ik weet dus ook niet beter dan dat het druk is in huis. Bij ging het gevoel idd niet over en ik denk dat dat echt een beetje te maken heeft met hormonen. Het feit dat je vruchtbaar bent en hoe de natuur daar mee omgaat. Zelf ben ik niet zo zweverig ofzo maar als je naar dieren kijkt werkt het ook zo en omdat jij aangeeft dat in bepaalde weken van je cyclus je hier gevoeliger voor bent denk ik dat het bij jou ook een rol speelt. Tussen onze kinderen zit 3 jaar. Toen de jongste 2,5 werd had ik zoiets van dan zit er straks meer leeftijdsverschil tussen en dat wil ik niet. Toen ging bij mij de knop een beetje om. Natuurlijk bleef het gevoel ook aanwezig maar naarmate de jongste ouder wordt, wordt het minder en minder. Ik kan nog steeds wel jaloers zijn op een zwangere buik (ik vond zwanger zijn heerlijk) en als ik een klein babietje in mijn handen heb smelt ik. Maar sinds kort kan ik ook echt zeggen dat ik blij ben als als ik het terug kan geven. Dat ik alleen de lusten er nog van heb en niet de lasten. Maar ik heb me met regelmaat afgevraagd waarom ik nu zo graag 3 kindjes wilde. Begrijp me niet verkeerd, onze dochter is geweldig, een mega lief en intelligent meisje vol humor, ook echt een aanwinst in ons gezin. Maar 3 kinderen is er altijd 1 te veel. Ze kunnen best gezellig samen spelen maar vaak is het zo als ze met z'n drietjes zijn komt er ruzie van, zijn ze met z'n vieren is het weer anders. 3 kinderen laat je niet zomaar ergens logeren. Met twee kids is het nu eenmaal makkelijker. Vandaag hoorde we dat de zwemlessen veranderen, ze verschuiven naar een andere dag. Net een dag dat de oudste moet trainen en de middelste met paardrijden. Het zwembad gaat proberen of ze haar in een andere groep kunnen plaatsen maar als dit niets lukt dan moet ik twee dingen verzetten. Hadden we alleen onze zoon gehad dan had ik tussendoor even heen en weer kunnen rijden bijvoorbeeld. Met drie kinden is het continue plannen en veel minder overzichtelijk tenminste zo ervaar ik dat. Bedenk je dus goed of het echt alleen de hormonen zijn of dat je echt nog een kindje wil. Past het in huis, in de auto, kun je het financieel dragen? Want een derde kindje kost net zo veel als een 1e en/of 2e. Soms gaat er zelfs meer geld in zitten omdat sommige producten per 4 of 6 verpakt zijn en je dus altijd extra moet kopen. Ik denk dat je al deze dingen mee moet laten wegen in een eventuele beslissing. Maar mijn gevoel zegt, als je twijfelt over je gevoel zou ik er in ieder geval nog even mee wachten. Wanneer je volmondig een 3e kindje wil maar twijfelt over de financiën ofzo dan zou je het kunnen berekenen en uitwerken. Maar als je twijfelt f je het wel echt wil, dan wil je het niet graag genoeg is mijn mening.
Haha, ik zou ook van plaats 2 naar 7 of 8 gaan . Of misschien nog wel lager (als je pech hebt en nummer 3 een nummer 3 én 4 blijkt te zijn ). Tja, bang voor het leeftijdsverschil zijn we niet. Tussen dochter en zoon zit op precies 6 weken na 2 jaar (en man en ik zijn beide ook nog jarig binnen die 6 weken, niet goed gepland!). Dit hebben we beide wel als redelijk zwaar ervaren op sommige momenten. Zo weinig leeftijdsverschil willen we niet weer (en kan ook helemaal niet meer). Dus nee, niet bang voor het leeftijdsverschil. Qua rennen en vliegen: Als ze beide op de basisschool zitten is het alleen 's ochtends brengen en 's middags halen. Bakfiets hebben we al . Er is hier een continuerooster, peuterspeelzaal zit in hetzelfde gebouw. Tja, financieel is het afhankelijk van of ik dan een 'vaste' baan zou hebben, met mijn huidige loon zou het makkelijk kunnen. Ruimte in huis wordt iets lastiger, hebben 4 slaapkamers waarvan de kleinste (2x2) wordt gebruikt als studeer/werkkamer. Auto zou er tegen die tijd sowieso wel een andere moeten komen denk ik, 3e kindje of niet. Wij hebben gelukkig nog even de tijd, zijn beide 28. En zoals al eerder gezegd, we maken nu nog geen beslissing. Sluiten niks uit, maar kijken wel hoe we er over een paar jaar in staan. Al begint het bij mij toch wel bij vlagen flink te kriebelen.
Ik herken de gevoelswisselingen helemaal! Had er ook erg last van door mijn cyclus, maar plots was die klik er en wist ik het heel zeker dat ik er voor wil gaan (dan wel voor een 2de) Maarja die mannen hè! Misschien het even laten rusten met je man? Hier ook eentje die nog moet enthousiasmeren... Bij ons viel die babyperiode heel zwaar en ookal ziet mijn partner ons later onder ons viertjes, hij heeft echt geen zin in een baby! Dus ik wacht tot hij er ook weer klaar voor is Hopelijk ben je er zelf snel uit en draait jouw man dan ook weer bij!
En dit is eigenlijk ook precies mijn verhaal... Mijn gevoel wilde graag een 3e, maar er waren zoveel beren op de weg, onzekerheden (en ook erg zware voorgaande zwangerschappen) en het leek ook nooit 'het goede moment'. Ik heb ook regelmatig gedacht, ik wilde dat de natuur beslissing voor mij nam... Nou ja, be careful what you wish for , want ik werd idd ongepland zwanger (bij een spiraal) en na 2 dagen blinde paniek, hadden we overal een oplossing voor, komt goed, we kunnen dit! Helaas idd mk en daarna was de keuze om 100% voor te gaan vanzelfsprekend. Mijn cadeautje, inmiddels bijna 10 mnd, ligt nu ook in haar bedje. En ik herken het gevoel, het is echt ook de kers op mijn taart, ons cadeautje, ze maakt ons echt compleet. Ga ook never nooit niet spijt krijgen ... (mijn kinderen waren overigens ook 5 en 3 jaar tijdens de loodzware HG zwangerschap, maar ook dat hebben we overleefd )
Overigens, had ik de eerste maanden na bevalling ook erg kriebels voor een 4e, juist omdat alles zo fijn liep thuis , maar dat bleek toch vooral hormonaal te zijn, vermoed ik. Want inmiddels grotendeels ontzwangerd heb ik echt, voor het eerst van mijn leven, het gevoel: het is goed zo, wij zijn compleet. Geniet nu van de mooie babymomenten, maar krijg ook toenemend zin in definitief afscheid van wandelwagen, middagslaapjes, luiers verschonen, luiertas, gebroken nachten etc.
Bedankt voor al jullie eerlijke reacties, daar heb ik erg veel aan! Ondertussen is het verdriet een beetje gezakt en twijfel ik weer zoals in mijn eerste post. Na het eerste gesprek met mijn man dacht ik echt dat we er voor zouden gaan. Het brak mijn hart een beetje toen hij toch niet wilde. Maar eerlijk, toen ik dus dacht dat hij wel wilde brak bij mij de paniek een beetje uit. Want eigenlijk ben ik er nog niet klaar voor (die conclusie trok ik). Dus ws is het voor nu beter zo. Toch blijf ik kriebels hebben voor ooit. Misschien als de jongste nog wat ouder is. Maar ik betwijfel of mijn man ooit bij gaat draaien... Een baby betekent dat we ook weer teruggezet worden in de tijd. Volgens mij kijkt hij alweer uit naar steeds meer vrijheid. Terwijl ik nu al op kan zien tegen de tijd dat ik niet meer hun 'alles' ben Ik ben benieuwd hoe het volgende week of de week daarna met mijn kriebels gaat, als ik weer vruchtbaar ben. Op dit moment kan ik iig weer even rationeel naar de situatie kijken en zie ik ook wel de voordelen van 2 kinderen.
Bizar hè hoe dat werk.... Het is ook een soort "rouwproces" waar je doorheen moet. Het klinkt misschien wat heftig maar zo heb ik het wel ervaren. Na de derde wilde ik zo graag nog een vierde, mijn man niet. Het heeft echt wel een paar jaar geduurt voordat ik er geen verdriet meer van had. Maar zolang het nog niet zeker is kun je niks verwerken, toen mijn man echt aangaf dat hij echt niet meer wilde kon ik het een plekje geven en kon ik er mee verder. Heel stom maar toen pas kon ik het afsluiten. Zolang die beslissing niet definitief is gevallen kun je niet dromen van een derde en ook niet rouwen om iets wat niet gaat komen en dan hangt het echt zo boven je hoofd. Nu onze jongste 5 is heb ik heb ik het wel even lastig gehad. We zaten op een zondag thuis toen de oudste twee buiten waren met vriendjes. Het buurmeisje stond aan de deur of onze jongste buiten wilde komen spelen en daar zaten we dan, voor het eerst, zonder kindjes thuis. Mijn man vond het onzin en lachte me uit maar voor een moeder voelt dit anders. Ze worden steeds minder afhankelijk en dat voelt raar. Maar het maakt ook plaats voor nieuwe dingen wat ook wel heel leuk is. Zo winkelde ik laatst met onze oudste dochter en het was echt heel gezellig en gingen we bij vrienden eten en waren alle kids lekker buiten aan het spelen en hadden we tijd voor een wijntje en een goed gesprek. Toen dacht ik, een paar jaar terug zaten we hier met 2 kleuters, 2 peuters en 2 baby's en konden we het tussen een voeding en een luier nog net hebben over waar de pampers in de aanbieding waren. We hebben er nog even flink om gelachen. En omdat onze kids en de 3 kindren van hun zo super goed met elkaar kunnen opschieten hebben we die dag een vakantie geboekt. We gaan dit jaar voor het eerst met elkaar weg, wat in zal houden dat kinderen zich ook samen zullen vermaken en we niet als twee bejaarden bij de stacaravan zitten (zo voelde we ons vorig jaar en was ik bestverdrietig dat ze een beetje hun eigen weg wilde gaan)maar ook gezellig weer leuke gesprekken kunnen hebben met vrienden en dus weer een soort 2e jeugd hebben.
Ik heb echt veel aan jouw reacties Zo open een eerlijk. Ik herken er veel in. Ik heb het af en toe best lastig met de afhankelijkheid, dat je nooit even iets voor jezelf kan doen, maar als ik dan denk aan het steeds zelfstandiger en onafhankelijker worden van mijn kinderen Wel stom, want afgelopen zomer gingen we regelmatig naar een grote speeltuin met terras en toen genoten we echt van het feit dat we ze hun gang konden laten gaan. Dat we niet de hele tijd achter hen aan hoefden te rennen. En nu zou ik weer een baby willen die totaal afhankelijk is? Blijft raar al die gevoelens. En toch kan ik het nog steeds niet loslaten Misschien is een sterilisatie toch de oplossing, dan kan het gewoon niet meer. Maar tegelijkertijd denk ik dan: Maar dan kan het écht niet meer En nu heb ik dus nog een sprankje hoop dat hij ooit, ooit, ooit misschien nog van gedachten verandert
Hier ga ik extra van rammelen, dat kers op de taart verhaal klinkt zo ideaal en romantisch <3 Wie weet komt er bij ons ook nog eens een verrassing (wat ontzettend naar dat dat bij jou ook een mk werd )
Ik wil dolgraag een derde kindje ook al twijfel ik soms ook wel eens. Maar manlief wil niet. Ik blijf hoop houden dat hij nog van gedachten veranderd maar gisteren hebben we een gesprek gehad. Hij geeft aan het heel leuk te vinden nog zo'n kleintje, alles nog een keer mee te maken en een groot gezin te hebben maar hij wil niet.... 1 om de financien hij wil ze alles kunnen geven en een groot verjaardagscadeau en flink wat cadeaus in december... maar ik denk dan dat kan allemaal best wat minder.... maar toen kwam het... hij is bang.... bang dat er iets met mij gebeurt ( deze week een moeder van drie kindjes overleden waar van 1 bij mijn zoontje in de klas) en hij er dan alleen voorstaat met 3 kids. Vorig jaar een familielid jong overleden en liet 2 kindjes na... Bang dat er tijdens de zwangerschap iets met mij gebeurt of dat het kindje niet gezond is. Hier kan ik niks tegenin brengen....tegen de financien en andere zorgen wel maar zijn angst kan ik niet wegnemen.... want er kan altijd iets gebeuren. Ik vind dit echt heel moeilijk.... Ik ben bang dat er hier echt geen derde meer komt....
Mooi verhaal!! Wel gek dat je ongepland zwanger wordt en een mk krijgt en dan ineens zeker weet dat je wel een 3e wilt! Dat die keus dan ineens makkelijk te maken is. Ik verlang niet persee naar nog een baby maar ik denk ook veel aan later als ze groot zijn en zelf kindjes krijgen. Als we samen oud mogen worden, zijn er ( als het goed is) 3 kinderen die je komen opzoeken of je kunnen helpen. Mijn vriendin is 2 jaar geleden haar broer verloren en is helemaal alleen als haar ouders er straks niet meer zijn, begrijp je wat ik bedoel? Ik zou helemaal geweldig vinden nog een kindje...een persoontje die je mag opvoeden....lijkt me geweldig!
Weer even van me afschrijven en mss zijn er ondertussen nog wel vrouwen die zich erin herkennen. Ik heb mijn vruchtbare dagen (denk ik) weer achter de rug. En het rammelde weer als een gek. En het rammelen blijft. Ik wil het echt. Ik weet het zeker. Natuurlijk denk ik tijdens hectische gezinsmomenten wel eens, 'Nu zou ik er toch geen derde kunnen gebruiken' Maar waarschijnlijk passen we ons daar vanzelf aan aan. De oudsten worden zelfstandiger, enz. Het oergevoel blijft. En ook als ik nadenk over de toekomst, dan kan ik me niet voorstellen dat we een gezin van 4 blijven (als het uiteindelijk wel zo is, dan is het natuurlijk zo). Vervelende blijft wel dat ik dus hoop blijf houden, terwijl mijn man niet van gedachten lijkt te veranderen. Alhoewel we er wel steeds grapjes over maken. Het is wel een zeer aanwezig onderwerp in mijn en ons leven op dit moment. Ik ben nog niet toe aan acceptatie en afsluiting Ik hoop dat het geen probleem is dat ik hier af en toe even van me af schrijf. Het is een onderwerp dat voor weinig mensen in mijn omgeving te bevatten is, laat staan dat ze zich erin herkennen.
Ik had een lang verhaal getypt voor je, alleen ging er iets mis met posten. Kort samengevat: Een heel herkenbaar proces. Bij mij lees je aan mijn banner en onderschrift de uitkomst. En wat is het mooi! Je mag vasthouden aan je droom. Dromen kunnen niet op tegen allerlei praktische bezwaren (mits deze niet heftig zijn). Hij voelt iedere dag voor ons als een cadeautje. En nee, dan overdrijf ik niet.
Sorry, lees dit berichtje nu pas een zie dat je vandaag weer wat hebt geschreven. Lastig he die gevoelens?! Het stukje van de speeltuin herken ik wel. Ik heb ik tijden gezweeft tussen heerlijk zelfstandigheid en ik zou zo graag nog een kindje willen. Maar een baby wordt ook groot en bedacht me dat er dan weer in deze fase zouden kunnen belanden. Dit icm de drukte die weer nu hebben met drie... Ging het gevoel langzaam weer weg. Zondag kan een vriendin eten met haar zoon en baby en ik betrapte me erop dat ik heerlijk zat te babyzwijmelen op de bank. Toen we gingen eten begon de kleine meid te huilen en zo liepen we om en om met de baby van tafel. Ik merkte dat ik toch ook een gevoel kreeg van pffff, wat een opgave. En middagje weg is al lastig en kreeg er negatieve kriebels van. Toen ze weg waren wist ik het zeker, ik kan nu volmondig zeggen dat ik er klaar mee ben. Maar.... Hier zijn wel echt 5 jaar overheen gegaan.
Hier ook nog steeds volop babykriebels....het helpt ook niet dat ik zoveel op zp zit. Ik vind het ook fijn dat mijn kinderen zelfstandig zijn, maar ik zou het ook fantastisch vinden dat ze grote broer en zus werden. Ik weet zeker dat je nooit spijt krijgt van een kindje, wel kun je spijt krijgen als je het niet hebt gedaan. Het liefst wil ik mezelf op de grond gooien en vriendlief smeken maar ik hou me wijselijk stil en wil hem niet pushen. We praten er niet veel over maar hij weet wel hoe ik erover denk. En als ik dan weer een mama zie met een dikke buik en 2 kindjes dan denk ik "wou mijn man nog maar eentje"....pff wordt er soms dol van.