Hier zit er 3 jaar tussen oudste en jongste. Oudste was moeilijke baby wat ik eerste jaar best pittig vond. De jongste is nu 9 maanden en ik vind het zo ontzettend leuk! Veel minder spanning en stress dan bij de eerste toen alles nieuw was, moet ook wel er bij zeggen dat de jongste een voorbeeld baby is maar hier dus als ontzettend positief ervaren en natuurlijk is het druk maar ja of je nou met 1 of 2 in de weer bent persoonlijk vind ik dat verschil veel minder groot dan van geen kind naar 1 kind
Dit is waarom wij nu twijfels hebben.. Hier een zoontje van 15 maanden, eindelijk lekker in mn vel.. Heb een vrij zware ppd gehad, en pas toen hij een maand of 9 was werd ik weer een beetje mezelf.. daarnaast zwangerschapsdiabetes met insuline en de kans op herhaling is 98% .. Ik wil heel graag een 2e, en voor mn gevoel is t nog niet "klaar".. in heb een schat van een zoon, en het wordt steeds leuker en makkelijker, vooral nu hij goed loopt en meer en meer "praat" (zoon heeft een ontwikkelingsvoorsprong met grote woordenschat). Maar de angst voor opnieuw diabetes en vooral opnieuw een ppd brengt me zo aan t twijfelen.. Het is zo zwaar geweest, en ik ben zo blij dat we nu allemaal weer gelukkig zijn.. en dan gaan die hormonen straks alles weer op zn kop gooien, en heb ik naast een baby ook een peutertje die mama nodig heeft..
Alhoewel het al een hele tijd kriebelt bij mij... Jouw reactie zet me toch aan het denken. Ik wil mijn zoon ook zo lang mogelijk 100% van mijn aandacht geven. Alleen zit ik straks met het brengen en ophalen van school. Als je dan een baby hebt die dan net slaapt, moet je die weer uit bed halen.. Vind ik ook zo zielig. Als je kleinste dan net 1 is ofzo, gaat dat dan niet makkelijker?
Als je kleinste net 1 is gaat hij met een flinke grijns lekker hard gillen en met speelgoed gooien, terwijl jij met pijn en moeite de baby probeert te laten (door)slapen. Ditto voor als je dreumes een flinke peuterpuber van 2 is en zich al gillend op de vloer stort, omdat hij de boeken niet uit je kast mag trekken of niet met je theekopje mag voetballen. Als je kleintje 3 is wil hij lekker naar het speeltuintje om de hoek of gewoon een stukje lopen met zn fiets, terwijl je baby moet slapen en wil je als toch al oververmoeide en cranky moeder ook niet steeds 'nee' zeggen en als je kindje 4 is moet je inderdaad halen en brengen van school. Kortom, er is altijd wel iets wat het slapen van je baby in de weg gaat zitten als je er twee of meer hebt. Dit maakt dat je tweede baby flexibeler gaat zijn dan je eerste (gemiddeld genomen). Zelfs als volwassenen zijn jongere broers en zussen doorgaans flexibeler dan hun oudere broers en zussen.
Wij hebben na één jaar proberen met onze eerste ISCI poging meteen raak gehad. Nu is ons dochtertje bijna 1 jaar (volgende week groot feest ) en ik ben 2.5 maanden geleden met de pil gestopt. Het eerste jaar vond ik echt zwaar en iedereen raadt me af om er nu al weer aan te beginnen. Dat ik beter wat zou wachten en nog even genieten. Maar ik ben bang dat het misschien weer lang kan duren vooraleer we zwanger geraken en ik wil die baby-tijd gewoon zo snel mogelijk achter de rug. Ik wil na 3 jaar niet opnieuw beginnen. Nu herinner ik het nog goed en weet ik - als ik het weer zwaar krijg - dat ik gewoon even een jaar tanden moet bijten en dat het echt allemaal beter zal worden. Met kleine kinderen ben je toch een stuk beperkter in wat je allemaal kan doen, werk, reizen en in mijn geval ook topsport. Hoelanger je met kleintjes zit, hoe langer je ook andere dingen in je leven moet uitstellen. Dus ik denk nu maar: als ik nu zwanger zou worden, dan zit er 21 maanden tussen. Dat wordt misschien weer taai, maar dan was het 'meant to be'. Duurt het wat langer, dan is het niet zo erg, want hebben we nog tijd. Zwanger worden is echt een geschenk. Alles heeft voor en nadelen. Ik heb dit jaar me vaak voorgehouden dat het universum me alleen maar dingen geeft die ik aankan