Bij mn oudste heb ik alles heel bewust meegemaakt en vond ik soms juist dat de tijd relatief langzaam ging. Ten dele kwam dit misschien ook wel omdat ik de babyperiode bij haar soms stiekem een klein beetje saai vond. Nu met de jongste gaat het voor mn gevoel juist zo snel, té snel soms. Ik wordt er af en toe bijna weemoedig van. Mn meisje van bijna 9 maanden begint al haar eerste dreumes trekjes te vertonen, zoals zwaaien, klappen en ook vooral boos schreeuwen als haar zus haar speelgoed afpakt. Daarnaast is ze ook nog eens vrij groot en stevig en ontwikkelt ze zich motorisch relatief snel, waardoor het babyachtige er soms wel bijna vanf lijkt. Nu haar haar begint te groeien en haar tanden steeds zichtbaarder worden vraag ik me soms af waar mn kleine babytje gebleven is. Ze lijkt allang niet meer op de foto die ik als screensaver op mn computer heb en die foto is pas 2,5 maand oud . Hierna zal ik vrijwel zeker nooit meer een baby hebben (man en ik zijn de jongste niet meer ), dus het afscheid van alle fases voelt extra definitief. Helaas kan ik het inmiddels echt niet meer op hormonen gooien , dus waarschijnlijk ben ik gewoon officieel een dikke softie. Zijn er nog meer softie moeders die het net zo ervaren en soms stiekem een traantje wegpinken wanneer ze weer een stapel te kleine kleertjes in een doos leggen?
Ja hoor! Hier ook zo'n softie en dan hoop ik het toch nog wel een keer allemaal mee te maken. Vind het ook allemaal zo (te) snel gaan! Maar geniet van ieder moment met ons meisje dus maar niet teveel aan denken dat het zo snel gaat.
ja hier ook, snif! Ik ben ook de jongste niet meer dus hier komt ook geen derde, maar ik vind dat soms echt moeilijk! Ik kan ook geen afscheid nemen van de kleertjes. Bij mijn oudste kon ik niet wachten tot hij ging praten en lopen, maar nu bij mijn jongste wil ik eigenlijk dat hij zo lang mogelijk baby blijft. Hij zegt nog geen verstaanbare woordjes en dat vind ik eigenlijk wel prima, lekker mijn kleine brabbelbaby! Gelukkig hebben we een half jaar geleden een nichtje gekregen, daar zijn heel veel spullen naartoe gegaan, dan hoef je nog niet echt afscheid te nemen. Maar echte jongenskleertjes kan ik daar ook niet aan kwijt
Ik ook onze oudste poppemie isondertussen 2,5, de jongste is net 13 maanden. Vorige week stond ze vanuit zitstand ineens recht op haar beide voetjes. En lachen dat ze deed Stiekem heb ik haar ingefluisterd dat ze gerust nog even mag wachten omdat mama er nog niet klaar voor is :-;
Hier juist het tegenovergestelde: ik vind het allemaal best geinig maar ik ben niet zo'n baby moeder. Wij tellen de dagen bijna af tot zn eerste verjaardag! Heerlijk zo'n eigenwijs dreumesje wat lekker rondwandelt. en dat ze een beetje kunnen praten enzo. Heerlijk!
Ook ik heb er last van hoor. Mijn oudste is 2.5 en de jongste 9 maanden. En hij word zo groot, het hele baby tijdperk is zowat afgesloten en ik vind dat zo jammer! ik zit ook heel de tijd verliefd te kijken naar zwangere vrouwen met mooie dikke buiken. Ik hoop dan stiekum dat ik het ooit nog eens mag meemaken.!
Dat gevoel van ze wel groot willen kijken had ik ook heel sterk bij de eerste, maar nu dus helemaal niet. Op zich ben ik ook niet per sé een echte baby-mama en vind ik het eigenlijk pas echt leuk als ze lekker gaan praten, maar het is vooral dat gevoel van afscheid nemen van een tijdperk (slaat nergens op , i know...) dat zo overheerst, waardoor ik de tijd wel stop zou willen zetten. Misschien ook wel omdat we onlangs echt definitief hebben besloten dat we geen derde meer zullen krijgen en manlief zich wil laten steriliseren.
Uhm ja! Mn baby is gisteren 1 geworden, voor mn gevoel ging dat jaar 3x zo snel als dat van mn oudste. Nu geen baby meer maar dreumes, heel leuk maar word er ook weemoedig van...
Hier net zo, de andere kinderen vragen ook allemaal aandacht en opeens is mijn baby bijna een dreumes en loopt ze bijna los. Ze probeert de bank op de klimmen, gilt als het niet naar haar zin gaat.. Het leek pas een paar weken terug dat ik snachts met haar op mn borst lag in het ziekenhuis na mn keizersnede.. het was ook een makkelijke baby en ging altijd maar mee en paste zich makkelijk aan.. heb haast spijt dat ik niet meer van mn laatste baby genoten heb lijkt het. Ik heb nog steeds 2 nr 1 pampertjes in mn nachtkastje van tijdens mn kraamtijd en ik haar snachts moest verschonen.. kan ze gewoon niet opruimen
@Umm: haha, heel herkenbaar! Ik heb hier haar allereerste rompertje in mn nachtkastje zitten- zo eentje met overal knoopjes, die je alleen voor newborns gebruikt. Ze had hem de eerste vier weken van haar leventje heel veel aan en ik kan het niet over mn hart verkrijgen om hem bij de andere kleertjes in de doos te stoppen. Hij zit onder de spuug en doorlekvlekken, maar dat maakt hem juist zo waardevol .