Helloo, Ik weet niet of ik hier bij het juiste subforum zit, maar weet niet waar ik dit anders kan schrijven. Het is een beetje een lang verhaal, maar probeer het kort te houden. Vorige week vrijdag en zaterdag 2 testen gedaan en ze kwamen allebei positief eruit. Leuk zou je denken, maar ik heb altijd geroepen dat ik nooit kinderen wilde. Nu zit ik dus in een situatie dat ik die vrijdag al dacht van 'hell no, dit kan niet waar zijn, dit gaat echt niet gebeuren', tot de situatie van 'ik twijfel toch wel'. Ik ben ongeveer een jaar samen met mijn vriend en ook hij heeft zijn twijfels. Een kind is natuurlijk niet niks en beslis je niet zomaar. Komende dinsdag hebben we onze eerste echo, om uberhaupt te kijken of er iets zit, want op het vele plassen na, voel ik me vrij goed. Geloof nog steeds niet dat ik echt zwanger ben. De twijfels die er zijn heeft voornamelijk te maken met de twijfels die mijn vriend heeft + de tijd, planning en financieel die een beetje in de weg lopen. We hebben het er met elkaar over gehad, ook met een paar in onze omgeving en ik snap dat wij uiteindelijk samen moeten beslissen wat wij doen, maar ik begin het steeds moeilijker te vinden, ondanks dat het nu echt niet de tijd is om een kind te krijgen. Nu ben ik dus eigenlijk op zoek naar meiden die ook in deze situatie hebben gezeten en mij met erover kunnen praten, because I don't know what to do. (snap nog steeds dat alleen wij die beslissing kunnen maken, maar ik hoor graag van anderen hoe zij dit hebben aangepakt en waarom wel of waarom niet)
Wat zijn de redenen waardoor het niet nu de tijd is volgens jou/jullie? Welke beren zie je op de weg? Hoeveel weken vermoed je te zijn?
Wat een verrassing voor jullie.....ik begrijp je twijfel, maar alleen jij/jullie kunnen hierin een keuze maken. Dit is niet een beslissing die je dagelijks maakt en de gevolgen zijn in beide gevallen groot waarvan je pas later denk ik echt kunt zeggen dat het de juiste beslissing was geweest. Gelukkig zijn we in Nederland baas in eigen buik. Ik wens je sterkte en wijsheid.
Als ik uit ga van de eerste dag van de laatste menstruatie, dan ongeveer 6/7 weken Ik volg momenteel een voltijd studie, waar ik ook de benodigde uren in moet steken en ik het anders niet ga redden met een baby daarnaast. Ook door mijn studie hebben we niet 2 volledige inkomens, en je wilt toch wel dat je kindje alles heeft, maar jij zelf ook nog kan leven ervan. Dat zijn onze 2 grootste struikelblokken
Ik heb niet in dezelfde situatie gezeten maar wil toch reageren. Een ideale situatie is er niet, nooit als je kinderen wil. Er is altijd te weinig geld, tijd, carrière, een studie. Ik werkte en deed een deeltijd studie toen ik eindelijk zwanger raakte. Pittig, maar het is gelukt. Hoever ben je met je studie? Kan die mogelijk met vertraging? 1 module per jaar ipv 2? Ga naar je huisarts of neem contact op met het fiom. Deze laatste zijn gespecialiseerd in ongewenste zwangerschappen en kunnen helpen in het maken van een beslissing, welke dan ook.
Ik snap dat er eigenlijk nooit een ideale situatie zal zijn, maar wel betere. En ik weet dat er mensen zijn die veel minder geld hebben, en toch maar alles voor elkaar krijgen, dus daar heb ik mij al een beetje bij neergelegd. Qua studie moet ik nog ongeveer 2 jaar, komend jaar ga ik het stage jaar in. Dus ik weet ook niet hoe ik dat dan allemaal met stage moet regelen qua vertraging idd, met mijn bijbaan en met de full-time baan van mijn vriend. Ik ben gewoon heel erg bang dat mijn studie eronder gaat lijden en ik daarmee moet stoppen, omdat het al een hele pittige studie is. Daarnaast heb ik dan ook nog het huishouden en zou ik ook nog voor een kleine moeten zorgen. Huisarts heb ik na het weekend gelijk gebeld, die konden niet echt iets voor me doen behalve een luisterend oor bieden. Heb daarna ook gelijk een verloskundige in de buurt gebeld, voor ook te checken of het wel echt zo is allemaal. En via hun kan ik nog contact krijgen met een expertise team om al onze vragen te beantwoorden en hopelijk dat we vanuit daar een beslissing kunnen nemen. Tevens heb ik volgende week donderdag ook een gesprek met mijn studieloopbaanbegeleider om daar het een en ander mee te bespreken qua studie.
Ik snap ook dat het nu allemaal best heftig is. Er komt een hoop op je af en vergeet niet, je hormonen zijn nu al van de kaart. Goed dat je met een studiebegeleider om de tafel gaat zitten. Zij zullen dit heus vaker tegen zijn gekomen. Je geeft aan dat jij voor de baby moet zorgen en het huishouden, jullie zijn met zijn twee. Je vriend kan hier ook wat in doen. Fijn dat de verloskundige ook kan ondersteunen bij deze keuze. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
Meid, als ik nu lees hoe grondig je meteen alles aan gaat pakken en alle afspraken, die je nu al hebt geregeld, dan zou ik me over je organisatievermogen rondom je studie en financiele situatie niet zo veel zorgen maken. Volgens mij kan jij dat heel goed. Daarmee wil ik niet zeggen dat je niet mag twijfelen en het niet eng of spannend mag vinden. Dat mag allemaal en het laat zien dat dit soort van grote beslissingen niet zomaar neemt. Hopelijk heb je iets aan de gesprekken met verlos en SLC. Ik duim voor een juiste beslissing voor jou. En dat mag alles zijn en gaat niemand andres wat aan.
Het belangrijkste is dat je probeert te achterhalen wat je echt wilt. Spijt van een abortus is klote, maar spijt van een kind is eigenlijk nog veel erger. Want daarmee belast je niet alleen jezelf maar ook het kind. Als je het eigenlijk wél wilt maar de beren op de weg doen je twijfelen: Ik ben het eens met wat hier al eerder gezegd, het klinkt alsof je organisatorisch prima vaardig bent en dan kom je er (in Nederland) uiteindelijk heus wel uit. Er is overal wel iets op te vinden, en als dit is wat je wilt, dan kom je er wel uit. Al dan niet met je vriend (al is het natuurlijk fijn als hij betrokken is, en hetzelfde geldt voor een sociale omgeving die je steunt.) Maar als je het eigenlijk gewoon níet wilt en je gebruikt de praktische situatie om voor jezelf argumenten te verzinnen de zwangerschap te stoppen: abortus is in jullie situatie ook een logische en legitieme keuze (sowieso mag jij dat altijd ZELF beslissen, wat je redenen ook zijn). Die keuze mag je gewoon maken en daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Dus tja, ik denk dat je moet proberen diep te graven om te ontdekken wat je écht wilt. En probeer daarin niet de gevoelens van je vriend mee te laten wegen. Normaal gesproken is dat niet mijn advies voor relaties, maar de beslissing om een zwangerschap wel of niet te stoppen is té belangrijk voor een vrouw om van wie dan ook af te laten hangen. Immers, het is JOUW lichaam waar dit in gebeurt. (En bovendien: wat je ook beslist, een grote gebeurtenis als dit kan altijd het einde van een relatie betekenen vooral als je nog jong bent. Dus voor zowel hem als jou geldt dat jullie niet moeten doen wat de ander wil maar echt naar je eigen wensen moeten kijken. Waarbij hij als man wel het vervelende probleem heeft dat hij geen uiteindelijke beslissing kan maken omdat het kind niet in zijn lichaam zit, maar als hij daar echt totaal niet mee kan leven dan was geen piv-seks ook altijd nog een preventieve oplossing geweest...)