Ik ben nu bijna 30 weken zwanger, en ik heb wel steun van mijn moeder en mensen om me heen, maar ik heb toch vaak twijfels over of ik het wel ga redden, of ik het wel aankan enz.. Ik ben nog jong en ik ging veel uit voor ik zwanger was enz. nu kan dat allemaal niet meer, opzich is het niet heel erg maar ben toch bang dat ik gewoon geen goeie moeder wordt of me heel alleen ga voelen, omdat ik zelf in feite nog een kind ben en soieso niet zo verantwoordelijk ben geweest in het verleden.. Ik wil er natuurlijk voor 100% voor gaan en alles voor mijn kindje doen enzo, maar m'n leven gaat zo erg veranderen straks, ben er toch best wel bang voor aangezien ik zelf niet echt weet wat ik kan verwachten.. hebben meer meiden van die twijfels? en voor de meiden die al moeder zijn; is het zoals jullie verwachtte dat het zou zijn?
Hey, Je moet niet twijfelen, ik heb persoonlijk nooit echt getwijfeld, maar soms heb ik ook zo iets van zou ik wel een goede mama zijn? Maar meestal gaan zo'n dingen vanzelfs. Je moedergevoel zal je wel leiden.
Ik wist dat het zwaar zou zijn, maar zó zwaar? nee.. maar je krijgt er ook heel veel moois voor terug en daar heb je het allemaal echt voor over. Bij iedere vrouw zijn die twijfels hoor.
het is inderdaad onwijs zwaar. Maar als ik naar me kindje kijk dan vergeet ik alle moeilijke momentel, alle slaapeloze nachten. Kortom genieten vind ik het, maar makkelijk is het zeker niet. We verwachten ook een 2e kleine dus dan word het nog zwaarder maar helemaal bewust voor gekozen en verlangen er onwijs naar 2 kleine boefjes in huis.
Ik denk dat iedere moeder vroeg of laat wel twijfels heeft, jong of oud. En je bent inderdaad nog jong ja, maar als jij hier echt voor wil gaan dan ga je het zeker redden hoor! Waarschijnlijk komt het allemaal vanzelf goed! En ikzelf was ook ongepland zwanger. En de hele zwangerschap bedacht ik mezelf wel hoe het zou worden met een kleine, maar dat het zo mooi zou zijn had ik echt nooit gedacht! Ik was vanaf het eerste moment helemaal verliefd op mijn ventje! Het uitgaan heb ik geen seconde gemist, veel liever zit ik nu thuis op de bank te knuffelen met mijn kanjer. Dus het is eigenlijk helemaal niet zo dat ik mijn leven MOET veranderen, maar dat ik het WIL veranderen! Het is dus vanzelf goed gekomen. En het is nu ook weer niet zo dat je nooit meer uit kunt gaan... Af en toe kunnen opa en oma vast wel een avondje oppassen toch? Kun jij er lekker even tussenuit en weer bijtanken!
Als het een troost is voor TS: deze ervaring heb ik dus totaal NIET! Mijn kids zijn een rijkdom en iedere dag met hen is een feestje! Natuurlijk ben ik ook weleens kriebelig en heb ik een kort lontje, of weten ze me toch compleet tot het uiterste te pushen, maar dat is opvoeding en staat in verband met karakter, waar je geen invloed op hebt. Hoe je daarmee omgaat is aan jezelf. (En dat lukt mij niet slecht al zeg ik het zelf haha!) Maar puur verzorgingstechnisch: valt me 100% mee. Je gaat in één streep door en past je eigen ritme aan aan dat van je kind.. Accepteer de verandering en zie het als vanzelfsprekend, dan is twijfel echt niet nodig meid! Naar het schijnt zijn jonge meiden veel flexibeler; ze hebben nog geen carriere die aangepast hoeft te worden, geen huis wat opnieuw ingericht moet worden en geen ritme dat ingesleten is. Ze zijn zelf nog niet volledig gevormd, zodat de vorming tot moeder veel soepeler verloopt.. Jonge meiden reageren mede hierdoor juist natuurlijker, makkelijker en gevoelsmatig relaxter op de komst van een kindje! Geen zorgjes meid, alles komt goed! Liefs Esther
Ik wil even zeggen dat ik het met DaYa eens ben hoor. Mijn vriend en ik wilden graag een kindje, ik was net 20 toen ik zwanger raakte. Ook wij gingen veel uit(toch al minder omdat samenwonen toch duurder is dan bij paps en mams ) Toch ook wel wat twijfels gehad...doen we hier nou wel goed aan, kunnen we dit kindje wel bieden wat hij/zij nodig heeft? Kunnen we het zelf wel aan...is onze relatie sterk genoeg? En ik kan je vertellen... Al die twijfels waren in 1 klap weg toen Tygho geboren werd. Hij was(en is) zoo ontzettend welkom. Vanaf de 1e seconde was het alsof hij er altijd al is geweest. De verzorging ging heel vanzelfsprekend alsof we nooit anders hadden gedaan. De zin om uit te gaan werd minder, is niet weg hoor... maar is in de perfecte mate gezien de situatie! En idd er is altijd wel een opa/oma/oom/tante/vriend/vriendin die je kleintje even onder zn hoede wil nemen zodat jij kunt bijtanken of stappen. En wij kunnen ons kindje alles bieden wat hij nodig heeft... niet financieel gezien maar dat is een kwestie van prioriteiten stellen(heeft hij nou echt 20 speeltjes van V-tech nodig of vind hij een autotje van de wibra ook leuk?) MAar wat het allerbelangrijkste is... Je kunt je kindje liefde bieden! En tuurlijk er zijn momenten dat je het even niet meer weet, of dat je een kort lontje hebt vanwege vermoeidheid oid... Maar dat heeft elke moeder! Of je nou 16 of 36 bent... Als je een kind krijgt dat je graag wilt... word je hoe dan ook moeder!
Ik sluit me bij Missco en de andere meiden hier boven aan Iedereen twijfelt wel eens, maar accepteer je verandering, je red het heus! ER zullen waarschijnlijk wel wat vrienden wegvallen, maar onthoud dan dat dat geen vrienden zijn. JE leven zal veranderen. jij staat niet meer op 1, maar je kindje. Maar als jij ervoor gaat dan komt het goed!
Zwaar is het niet echt hoor soms wel maar dat is met alles. Alles wat nieuw is en waar je zelf verantwoordelijk voor bent is eng. En je zal best wel een goede moeder zijn zo te horen heb je ook genoeg hulp van mensen om je heen. Je veranderd vanzelf als het kindje er eenmaal is. Toen ik nog zwanger was was ik bang dat ik niet van mijn baby zou houden omdat ik er nog niet aan toe was ik ging iedere dag na het werk toch even naar het café om te darten deed mee aan competities en we gingen vaak naar bleus feestjes en bleven dan een weekend weg. Maar nou gaat dat niet meer maar toch gaan we iedere maand een keer uit en dan blijft ze bij mijn moeder logeren en 1 keer in de week of 1 keer in de 2 weken dan past mijn moeder ook op dan gaan wij uit eten of we gaan wat drinken.
Ik mis het stappen trouwens helemala niet, misschien omdat ik daarvoor ok maar zelden op stap ging Mijn dochter is 24/7 bij mij. alleen met uitzonderingen zit ze bij mijn moeder...
Jah dat is precies wat ik bedoel! De twijfels zijn er misschien nu nog in de zwangerschap, maar als je meissie er eenmaal is zal het waarschijnlijk helemaal vanzelf goed gaan!
En ook vrouwen die op hun 30e zwanger zijn of willen worden, zijn misschien onverantwoordelijk geweest in t verleden. Maar t verleden was toen en dit is nu. Je neemt t hartstikke serieus en ik weet zeker dat je een goede moeder zult zijn. je hebt gelukkig ook veel steun van je familie Logisch dat je af en toe bang bent...zijn alle aanstaande moeders hoor. Of je nu alleen of met iemand bent, jong of oud, maakt niks uit. Allemaal denk weleens; oo en nu!?!
Ik sluit me bij de dames aan, ik ben nog geen 3 weken geleden mama geworden van een schitterende knul. Mijn dagen zijn gevuld met het zorgen voor de kleine, en dit went direct al, zou hem niet willen missen! Ik ging niet veel uit voor me zwangerscap. Maar toen mijn man en ik van de week weer eens samen wilden douchen en Tygo wakker was heeft mijn schoonmoeder ff op hem gelet. (handig bij je schoonouders inwonen ) Laat je niet gek maken, en maak na de bevalling wel wat tijd voor jezelf, ennuh ik geloof dat moedergevoelens al bij je zitten hoor, wacht maar totdat de kleine op je buik ligt
hey, ik was ook zwanger op m'n 16. Nu alweer zwanger van m'n 2de.. Ik twijfelde in het begin een beetje,maar met de komst van de baby was ik echt zooo verrast,het is helemaaaaal niet zo moeilijk als ik had gedacht,alles komt echt vanzelf , het moedersinstinct helpt heel veel.. veel mensen zeiden,het gaat erg zwaar worden,maar ik merk er niets van,t'is elke dag juist heeel leuk met m'n kindje ( ben een thuisblijfmama) ik ben 24/7 met hem..en nu de 2de die op aantocht is , heb ik zo iets van , het gaat nog drukker worden .. maar niet persé moeilijker.. Je gaat jezelf wel op de laatste plaats moeten zetten,want je kinderen hun behoeftes komen altijd eerst! maar je komt er wel !
hoihoi. in dat verhaal wat jij schrijft herken ik heel erg een vriendin van mij.. ook heel overantwoordelijk voor ze zwanger raakte,, veel uitgaan.. zei raakte zwanger op haar 15e.. en beviel van een dochtertje 2 dagen voor haar 16e verjaardag.. maar echt sinds dat kindje er is.. ze is echt een super moeder.. geloof me.. dat komt allemaal vanzelf wel als het kindje er is.. en over dat uitgaan.. nou als je met je moeder kan regelen dat ze zo nu en dan eens op wilt passen, dan komt dat ook goed.. ik denk natuurlijk niet iedere week... maar dat maakt niet uit toch? ..
Lieve Shirley, ik ben 33 en heb ook heeeeeel onverantwoordelijk geleefd..dat heeft er niks mee te maken of je een goeie moeder zou worden ja of nee hoor... Ik ben er nu pas aan toe..mja en nu wachten we af tot het een keer raak is Ik vind je in ieder geval overkomen als een superverstandige meid..t komt wel goed Sterkte met de laatste loodjes!
ikke heb heulemaaaaal niet onverantwoordelijk geleeft hoor Nee hier valt het wel mee, maar ik heb wel een heel ander leven nu..
Ik ben onverwachts zwanger geraakt en heb niet onverantwoordelijk geleefd maar hoe dan ook...ik maak me geen zorgen of dat ik het straks wel aankan allemaal.. het opvoeden en verzorgen van je eigen kind leer je tijdens het opvoeden en verzorgen zelf, je kan niet van tevoren plannen maken over hoe je je kind zult opvoeden want je weet niet wat voor karakter je kind heeft. en nu zorgen maken of dat ik het straks wel aankan..nee doe ik niet als de baby er eenmaal is ben ik superblij en kan ik toch niet meer terug, dus laat maar komen allemaal het komt allemaal goed.
en danog ff iets... want ik lees hier veel van onverantwoordelijk geleefd hebben en zelf schrijf ik het ook op maar wat verstaan jullie nou onder onverantwoordelijk leven? is uitgaan onverantwoordelijk? plezier maken onverantwoordelijk? wat mij betreft hing je elke dag kotsend boven de pot, zolang je niemand heb voor wie je moet zorgen of voor je wie verantwoordelijk moet zijn vind ik niet dat je onverantwoordelijk geleefd heb als je elke dag uit ben geweest. in mijn ogen is onverantwoordelijk leven, jezelf verwaarlozen op welk gebied dan ook.