Hey hallo, ik ben Meriam. Niet geheel nieuw hier maar ben wel een tijdje weg geweest. hier even een korte versie van mijn verhaal. ik en mijn man zijn sinds december 2008 bezig voor onze grote wens. Na 11 maanden proberen zijn we naar de huisarts gegaan en de zwemmers van me man bleken niet goed te zijn. Wij doorgestuurd naar het ziekenhuis ( uroloog) allerlei testen maar het zaad bleek in december afgelopen jaar na 3 maanden opnieuw te hebben getest nog slechter dan voorheen. 2,5 mlj. 4 % bewegelijk. De kans op spontane zwangerschap is net zo groot als het winnen van de staatsloterij. Nihil dus werd er gezegd. Ondanks alles waren we nog best hoopvol. Had wat thuisonderzoek gedaan naar de mogelijkheden die er tegenwoordig allemaal zijn en die doorgenomen met me man. We waren best wel hoopvol. Ondertussen mocht ik ook in de molen by de gynaecoloog omdat ik zelf wilde weten of dat het bij mij allemaal wel goed zat. En ik had een progesteron van 50 heel netjes dus werd er gezegd. Er bleek dus op het eerste gezicht niets mis te zijn bij mijn cyclus nu is die ook redelijk constant en word iedere maand netjes ongesteld gelukkig. Afgelopen week moesten we terug naar de gynaecoloog. Die vertelde ons dus dat we doorgestuurd worden naar een speciale kliniek in tilburg gespecialiseerd in vruchtbaarheid. Toen we vroegen wat de volgende stap was kregen we allebei een opdonder. We worden dus doorgestuurd voor ivf. We hadden naar verschillende dingen gekeken maar dus niet naar ivf want zo erg was het bij ons toch niet. Dachten we dus. Sindsdien weten we beide niet hoe we ons moeten voelen vandaar nu ook me berichtje op het forum. Mijn man zegt dus van de keus is aan jou want jij moet meer ondergaan als ik. we willen het allebei heel erg graag maar toch zijn er twijfels bij ons allebei eigenlijk. Natuurlijk praten we er erg veel over maar ik ben toch benieuwd of iemand dit herkend. Ik zie voornamelijk heel erg op tegen de punctie die je na 2 weken gaat krijgen. Eigenlijk gewoon tegen het hele proces. Maar het is het laatste redmiddel en zo voelt het ook. We twijfelen dus enorm wie herkent dit. Groetjes Meriam
hey meid heel herkenbaar wat je schrijft toen wij 2,5 jaar geleden te horen kregen dat alleen ivf ons nog aan een kindje kon helpen schrokken we ook we hadden dat nooit verwacht maar na praten en overleg zijn we er toen voor gegaan het is een heel traject en puncties zijn niet fijn, maar uiteindelijk als het lukt weet je waarvoor je het hebt gedaan het is een keuze aan jullie, denk er goed over en praat met elkaar en heel veel succes met het maken van een keuze!
Hoi hoi, Ik herken je gevoel helemaal hoor ! Wij kregen precies hetzelfde te horen, alleen werd er bij ons wel gelijk verteld dat we eigenlijk alleen maar in aanmerking komen voor icsi. Dat was een flinke klap, we zijn er beide helmaal kapot van geweest, en om eerlijk te zijn had ik helmaal geen zin in de MMM . We hebben thuis ook heel erg goed gepraat met elkaar (dat doen we nog steeds) en we hebben besloten er toch voor te gaan, want nu kan het nog ik wil niet over een paar jaar spijt hebben omdat ik het nu niet helmaal aan durf, en het dan te laat is. Inmiddels zit ik middenin mijn eerste icsi behandeling, en ja ik zie ook op tegen de punctie die ik waarschijnlijk volgende week ga krijgen, maar samen slaan we er ons doorheen. Onze relatie is alleen maar sterker van geworden, en ik heb er absoluut geen spijt van. Op de één of andere manier groei je er toch een beetje in, en wil je er helmaal voor gaan. Heel veel sterkte voor jullie ! Veel liefs Gobje
Wij zijn bijna door alle onderzoeken heen. Mijn man moet morgen naar de uroloog en krijgt eind van de maand een opzwemtest om te kijken of het goed genoeg is voor IUI of dat het ook IVF wordt. Ik wacht nog op een HSG en dan zijn we er als het goed is doorheen. Wij hebben dus nog geen definitieve uitslag, IUI of IVF, maar zoals ik me nu voel maakt het me eigenlijk niet eens uit, als ik maar zwanger word. We zijn nu ruim anderhalf jaar bezig en ik vind het al lang genoeg duren. Ik ben inmiddels "ingehaald" door mijn broer en twee beste vriendinnen. Ik vind nu dus dat wij ook wel eens aan de beurt zijn en hoe, dat maakt me op dit moment eigenlijk niet meer uit. Toen duidelijk werd dat het dus ook niet vanzelf zou gaan, heb ik het er wel moeilijk mee gehad omdat je eigenlijk niet wilt dat je kindje wordt verwekt door een dokter die van alles bij je inbrengt. Maar als het niet anders kan, dan maar zo. Liever op deze manier (zolang we nog keuze hebben), dan geen kindje. Dat klinkt heel simpel, dat weet ik. Ik hoop dat je voor jezelf de keuze kan maken en er dan vrede mee hebt.
Ja idd dat doen wij ook. maar de keuze blijft moeilijk. Ja idd ik neig er ook naar om te zeggen van ja we moeten het gewoon doen en we zien wel waar het schip strand maar ergens vind ik het ook moeilijk om me eigen in de waagschaal te leggen je weet natuurlijk niet hoe je lichamelijk op alles gaat reageren en dan de vraag of je dat het waard vind om je eigen gezondheid te riskeren dat vind ik ook moeilijk. En je omgeving. Mensen denken er zo makkelijk over. Het is om gek van te worden hoe ga je daar mee om dan? Soms weet ik echt niet meer mijn werkgever weet ervan namelijk dat we dit overwegen aangezien ik dan toch vaak naar het ziekenhuis moet en die komt vanmorgen naar me toe ach ja zegt tie zolang je rookt is er niets aan de hand. Ik werd echt witheet heb er niets van gezegd maar van binnen zat ik echt te huilen. Ja ik rook idd ben wel gestopt toen ik gestopt ben met de pil maar na een half jaar toch weer begonnen. Heb alle intentie om weer te stoppen met roken maar in deze moeilijke tijd wil ik mezelf niet teveel straffen. Zodra ja aan ivf begint mag je toch niet roken dus dat heb ik er graag voor over. Maar dat mensen zo reageren is niet te bevatten. Groetjes Meriam
hoi hoi, Mensen die niet in de MMM zitten kunnen inderdaad hele pijnlijke opmerkingen maken, dit zal de hele tijd blijven. Als je zelf niet in de MMM zit, weet je niet hoe het is en wat voor een emoties er door je heen gaan. Ik heb het boekje open zenuw gekregen van mijn vader, en dat gaf me toch veel steun en duidelijkheid hoe iedereen (dus ook familie en vrienden) ermee omgaat. Hier kan je lekker je ei kwijt, bijna iedereen hier begrijpt wat je doormaakt en hoe je je voelt, zonder de ZP zou ik echt niet kunnen ! Maar blijf goed aan jezelf denken ! Stoppen met roken is idd wel beter, maar dat zijn adviezen die elk zkh zal geven. Hele dikke virtuele knuffel voor je.... Liefs Gobje
ja idd sommige mensen doen wel een poging van ja je bent nog jong en weet ik het allemaal wat. Maar ja het maakt niet uit wat iemand zegt het doet sowieso zeer. Vooral als iemand zegt ja je bent nog jong. Ja ik ben 23 en ik zit nu hiermee. Zo zie ik het dan. Ik heb ook een boek als zwanger worden niet vanzelf gaat het is idd heel herkenbaar maar ja mensen rond je heen kan je toch niet veranderen. Hier kan je idd je ei kwijt het is echt fijn om te weten dat je niet alleen bent. Ja idd goed aan mezelf denken maar ja daarom twijfel ik ook zo. Ik vind van de ene kant dat ik het moet doen aan de andere kant het is lichamelijk wel zwaar en ondanks dat ik jong ben. Vind het toch lastig. Sommige mensen denkt er even een jaar over na. Dan denk ik ook weer van ja nog een jaar aan de sukkel want je blijft toch eraan denken dan. Dat zal niet veranderen na een jaar. Dus nog meer verdriet in mijn ogen. Hele dikke knuffel terug. X Meriam
Tsja, ik snap je gevoelens heel goed meis. Eigenlijk hebben we geen keus. We willen liever geen behandelingen, maar doen we het niet is de kans op een spontane zwangerschap nihil en blijf je je afvragen als ik dit of als ik dat. En kies je wel voor behandelingen, dan ligt er een zware weg voor je. Praat er samen goed over jullie moeten er allebei een goed gevoel bij hebben. Ongeacht wat je keuze is, er zullen altijd mensen zijn met vooroordelen of vervelende omerkingen en hoe moeilijk dat ook is, leg dat naast je neer en kies vor jezelf. Heel veel sterkte met je beslissing en eventuele behandelingen. Liefs Zora
Ja idd, we hebben eigenlijk ook geen keus. Het is of wel kinderen of niet. Het is eigenlijk zo zwart wit gezien dan. Natuurlijk is er wel grijs maar kwa optie voor een kind samen is dit de laatste stap. Mensen zeggen al snel tegen me van ja je doet het toch wel. Dan zeg ik maar snel ja natuurlijk. Of van het gezeur af te zijn maar we zien er echt enorm tegenop. Ik vind het eigenlijk ook geen keuze die je moet willen maken op je 23 ste maar ja het is nu eenmaal niet anders. Tuurlijk zullen mensen je veroordelen of vervelende opmerkingen maken maar dat doen ze in andere situaties ook wel dat is nou eenmaal zo. En voor jezelf kiezen is in deze niet zo makkelijk vind ik. dat is dus de reden dat ik ook twijfel. Als je eraan begint loop je natuurlijk wel risicos voor overstimulatie. Kijk dat de hormonen door je lijf gieren dat is misschien nog wel te behappen. Maar de risicos en ik zeg ook altijd in een gezond lijf moet je niet snijden ja het is wel niet snijden maar toch. Ik hoop dat het een beetje duidelijk is zo. Moet je je eigen gezondheid riskeren om je wens in vervulling te laten gaan? Dat is een beetje de vraag eigenlijk. Groetjes Meriam
Volgens mij is de kans op overstimulatie 1-10 %, maar ze houden je natuurlijk goed onder controle om dit te voorkomen. Tja en wat betreft je keuze, dat moet je toch echt voor jezelf (of met z'n tweetjes ) beslissen. Wat de keuze ook is, je moet de keuze nemen die bij jullie past, ongeacht wat een ander ervan vind. Of zo het nou begrijpen of niet, ze staan zelf niet voor die keuze...... sterkte
Ik bedoel met voor jezelf kiezen meer dat je mensen maar moet laten praten en mensen die je niet (willen) begrijpen een beetje links moet laten liggen. Ik ben het met Goblinggow eens dat jullie samen moeten beslissen dat kan niemand anders doen en je moet je ook zeker niets op laten leggen. Misschien moet je het ook even de tijd geven, het is best snel gegaan allemaal voor jullie krijg ik de indruk, dus het valt nogal rauw op je dak. Neem de tijd om samen een beslissing te maken meid. En ondertussen gewoon hier al je gevoelens eruit gooien. Liefs Zora
Hallo, Jeetje moeilijke keus voor je(jullie) he Ik moet zeggen dat ik ook even moest slikken toen de gyn vertelde dat de zwemmers van mijn vriend 4% was(wat goed bewoog en leefde dan) maar ik heb er zelf geen moment aan getwijfeld of ik de mmm in zou gaan. Ik ben nu een tijdje aan de hormonen e.d. en heb hier niet of nauwelijks last van(misschien mijn vriend wel, maar ik niet). A.s donderdag heb ik de punctie en ik moet eerlijk zeggen: daar zit ik best tegen aan te hikken. Ik kan je niet helpen je beslissing te maken ik kan alleen maar zeggen dat ik het tot nu toe mee vind vallen en er nog steeds voor 100% achter sta. Heel veel succes met het maken van je(jullie) keus en hopen dat het geluk ook snel bij jullie mag komen. Veel liefs
hey hallo, ik moet eerlijk zeggen dat ik denk dat de meeste mensen toch wel doorgaan. wij neigen daar ook naartoe maar zowel ik als me man hebben beide zoiets van ja hoever moet je willen gaan. dat is het enige. we zitten nu beide een lijstje te maken met vragen die we willen gaan stellen aan de gynacoloog. morgen moeten we daar weer heen dus we erg benieuwd. wil je wel even bedanken voor jullie steun! groetjes meriam
ze zeggen ook wel eens dat de medische malle molen als een trein voelt waarop je word meegevoerd...... in het begin sta je aan de start.. maar hoe verder je komt hoe verder je wilt gaan.... omdat je al zo,n lange weg hebt afgelegd.... ik vind het heel erg inderdaad dat je op zo,n jonge leeftijd hiermee aan de gang moet.... het is zowieso erg... hoe oud je ook bent.. alles lijkt ineens anders...... alles wat latijd zo vanzelfsprekend was... lijkt dat ineens niet meer te zijn... het is zo makkelijk voor anderen om er iets over te zeggen.. .want ze hebben geen idee hoe het is.... ik wil jullie heel veel succes wensen met het maken van een beslissing... veel liefs Jose
Ik kan me ook helemaal vinden in de twijfels. Op dit moment probeer ik nog een beetje mijn kop in het zand te steken als ik denk aan de mogelijkheid dat ook wij mogelijk IVF moeten doen. Gelukkig zitten we nog in de eerste ronde IUI en ik hoop echt dat IUI voor ons gaat werken. Ik heb er al een nacht van wakker gelegen... wat als het toch IVF wordt... Wil ik dat wel? De twijfels zitten vooral in het hele punctie verhaal, net als bij jou dus. Ik vind het doodseng. Ook omdat ik bij IUI nu al merk hoe ingrijpend het kan zijn. Ik denk dat ik nu nog roep dat ik geen IVF wil, maar in de MMM verleg je continu je grenzen... dus mocht de tijd komen dan is de kans ook aanwezig dat we het wel gaan doen. Ik wil je iig heel veel sterkte wensen!
Hey, ja idd het lijkt mij dus ook doodeng en daar komt nog bij van ja hoever wil je gaan om zover te komen. misschien moet je wel tegen jezelf zeggen van wees blij met wat je wel hebt. ik vind het erg moeilijk. het is geen keuze die je eigenlijk wilt maken. maar ja het is nu eenmaal aan de orde. ik ga morgen gewoon nog wat vragen stellen aan de gynaecoloog over het hele gebeuren. Er staat ook in de folder houdt er rekening mee dat meer als de helft van de mensen die ivf proberen kindloos blijven. Ook zo lekker ontmoedigend. Groetjes Meriam
De andere helft krijgt wel een kindje, zo probeer ik er naar te kijken, alles van de positieve kant. Wij zijn nu ook bezig met de 1e IUI en ons bekruipt ook de angst wat als deze behandelingen niet anslaan, dan wordt het ook IVF. Het komt heel dichtbij allemaal, maar net als Nuage zegt, wij verleggen onze grenzen ook elke keer. En bij ons is alles stapje voor stapje gegaan in de MMM. En als je elke keer een stapje neemt zonder al teveel aan de volgende stap te denken gaat het goed. (bij ons althans). Vuur lekker al je vragen af op je gyn. Misschien wordt je beslissing dan iets makkelijker. Liefs Zora
hey, ja dat is idd ook zo. dat idee heb ik ook wel als je toch al bezig bent kan je net zo goed doorgaan en je moet het ook positief zien idd. maar om je keuze te maken moet je toch alle aspecten zien. maar idd ga morgen lekker de gyneacoloog lastig vallen met me vragen en dan zien we wel verder. maar ja het is ook zo wie niet waagt wie niet wint. groetjes Meriam