Twijfels

Och, meis wat vervelend. Ik denk dat het te maken heeft met je hormoonhuishouding die in de war ligt. Ik heb het zelf gelukkig nooit gehad, maar ik heb wel gehoord dat het kan gebeuren. Probeer er met je vriend over te praten en op het moment dat je je rot gaat voelen, probeer dan afleiding te zoeken en onder de mensen te komen. Ik hoop dat je je snel blijer gaat voelen!!

 

dit zijn gevoelens die best vaak voorkomen. je hormoon huishouding doet rare dingen met je. en nu het eenmaal zover is, besef je ook wat er ineens allemaal op je af komt. vandaar dat die 9 maanden ook nodig zijn om je geestelijk voor te bereiden.
zoals daphne al zei, praat er over, en laat het even op je afkomen.

 

Jeetje, nou dat heb ik niet hoor! Ondanks de financien zien wij toch zonneschijn Maar waarom denk je daar dan aan?

 

Yip het is zeker en vast te wijten aan je hormoonhuishouding,dat is heel normaal hoor ,er gebeurd immers zoveel nu in je lichaam en dat is je lijf natuurlijk niet gewend.
Ik wilde ook heeeeeeeeeeeeeeeel graag een baby en toen ik wist dat ik zwanger was,was ik ook echt heel blij maar ook heeeeeeel onzeker en had echt een dubbel gevoel en was ook angstig.
Dit is stilletjes aan overgegaan en ben nooit meer gaan twijfelen sinsdien!

 

Ik vind het vrij normaal hoor dat je zo nu en dan die twijfels hebt. Het is ook niet niets een kindje krijgen. Je hele leven verandert.

Zelf heb ik ook af en toe last daarvan. Nu soms nog steeds. Als we onverwacht de stad ingaan om te eten of een weekendje weg. Kan mijn carriere nog wel met dezelfde vaart gaan en hoe gaat het straks met mijn studie? Meestal zijn ze net als bij jou snel weer weg.

Het is goed om erover te praten en wat bij mij werkt denken aan wat je terugkrijgt!

Oh en als je straks wat verder bent en je beeb kan voelen dat is heel leuk en onbeschrijfelijk. Je leert je beeb dan een beetje kennen in zijn gedrag en ritme.

Je wordt vast een goede moeder!

Groetjes Senseemillia

 

He Tanja,

Ik heb dat ook gehad hoor!! Ik heb er een week of 2 last van gehad, en toen was ik eraan gewend en begon ik het pas echt leuk te vinden!

Ik denk dat het is omdat je nu niet meer terug kunt (behalve abortus, maar dat doe je niet zomaar!).

Meid, als je straks aan het idee gewend bent, en je het aan iedereen hebt verteld. Dan kun je er echt van genieten! Dat doe ik nu ook!

sterkte! liefs Setje

 

Dat hoort gewoon bij het zwanger zin hoor. Ik hadhet bij mn dochter en nu weer... ookal zijn onze kindjes enorm gewenst )voor mn dochter ook in de mmm gezeten) Toen het eenmaal zover was dacht ik ook van kan ik dit wil, wil ik dit wel enz. Ook toen mn dochter er was waren er echt welm momenten dat ik het niet zag zitten (die eerste weken zijn zwaar!) en nu ik zwanger ben van de tweede gaat het weer net zo... is het niet te snel achter elkaar, kan ik het wel voor 2 kindjes zorgen, zal ik wel netzoveel houden van dit kindje als van mn dochter... maar nu weet ik dat die twijfels ook wel weer over gaan.

maar vervelend is het wel... hopelijk voel je je gauw beter.

 

hallo TanjaN

Gefeliciteerd met je zwangerschap, alles wat jij beschrijft heb ik ook gehad, het helpt enorm door er met je man over te praten!

Ik ben in die eerste periode ook begonnen met een zwangerschaps dagboek, kan je het lekker van je afschrijven en je gedachte ordenen, de hele leuke en minder leuke momenten schrijf ik daarin op, het gaat nu ook een stuk beter!

Veel succes de komende tijd en hopenlijk word het snel een stuk rustiger in je hoofd.

Groetjes Missmama

 

Tja herken het ook wel een beetje, maar had het ook bij m'n huwelijk.
Mijn hele leven weet ik al dat ik moeder wil worden en trouwen,
maar toen het moment eenmaal daar was begonnen de twijfels of ik het nog wel echt allemaal wil.
Maar dat is niet meer dan normaal,
enne als je eenmaal alle voors en tegens heb afgewogen en je zeker weet dat je dit wilt,
weet je het ook zeker!

 

ik herken het ook heel erg. vooral het financiele. wij hebben ene eigen zaak en tja dat kan zomaar ineens minder worden. Toch blijven we onze dromen volgen en probeer ik zo veel mogleijk bij de dag te leven. Anders ga ik overal problemen in zien.
problemen die ik denk tegen te komen bespreek ik met mijn man en die weet me altijd gerust te stellen!

 

Ik herken je gevoelens wel hoor. Het ene moment dolblij en het andere moment in de put. Dan vraag ik me af of ik dit allemaal wel wil, of onze relatie dit wel aan kan enz enz. Het is ook niet zomaar iets natuurlijk, je moet straks wel voor een kind gaan zorgen en die kan je dan niet meer zo maar even weg doen (bij wijze van).Je gevoelens zijn heel herkenbaar.

 

Komt wel goed meid, je krijgt er zoiets moois voor terug,
het enige wat ik had was er niet echt tegen opzien vd bevalling, maar wel z'n gevoel hebben IK MOET NOG EEN HELE KLUS KLAREN dat gevoel en niet weten wanneer....
Maar het komt goed, en zoals iedereen zegt er is er nog nooit 1 blijven zitten, huilen krijg je ook nog wel maar zijn gewoon hormoontjes niet veel van aan trekken; lekker je laten troosten door je mannetje.

 

Hoi,

Ik heb dit ook en nog steeds kan ik wel zeggen. Ben nu bijna 19 weken en nog steeds deze gevoelens. Het is inderdaad heel vervelend. Heb echt veel gezeurd ik wil een baby tegen mijn vriend en nu is het zover en krijg je te maken met deze twijfels en een soort van depressie. Kan wel wat blij zijn zoals bij een echo, het zien van je kindje is echt heel speciaal maar een dag erna kan de blijdschap weer over zijn.

Ik wordt er ook niet goed van en hoop dat het over gaat maar zal er ook wel bij horen. Dat op een roze wolk zitten is er helaas bij mij niet bij.

Zal wel goedkomen en ben blij om te lezen dat er meerdere zijn.

 

Bij deze nog iemand die dit heel erg herkent. Ik heb juist ook op de forum het woordje "emotioneel" ingetoetst, omdat ik eigenlijk hoopte dat er meer vrouwen zijn die dezelfde emoties delen als die ik heb. En ja dus!!
Uiteraard niet leuk om te lezen dat je twijfelt, is nooit leuk, maar wel fijn om deelgenoten aan te treffen!

Ik hoop dat dit gevoel weggaat op het moment dat ik mijn eerste echo krijg, want dan zal er meer contact komen, tussen het kindje en mij. Of als ik het begin te voelen..Tot nu toe heb ik alleen nog maar de nare dingen van de zwangerschap ervaren: misselijkheid/moeheid/duizelgheid/pijnlijke borsten...tsja, wees eerlijk: wie wordt dáár nou vrolijk van??

Mij helpt het in ieder geval al te lezen dat er meerdere vrouwen met deze emotie zijn, ik hoop dat dit ook voor jou zo is!! Succes

Groetjes,
Anouk

 

Nou allemaal heel herkenbaar.. heb het nu nog steeds..
Had van mezelf ook verwacht dat ik op de roze wolk zou zitten.. maar helaas is deze nog niet langs geweest..

De dingen die je noemt, ben ik niet te jong, wat doet dit met mijn relatie.. we hadden het goed, komt dit nu ook wel goed?

Ik zat/zit er soms zo erg mee, dat ik gewoon het wonder vergeet wat in je groeit.
Ben ook hulp gaan zoeken.. abortus heb ik nooit overwogen, maar mezelf opsluiten in huis zeker wél!
Gordijnen dicht en klaar..
Ook heel erg afhankelijk naar mijn man toe.. heb het gevoel dat ik het nu van hem moet hebben..

De HA gaf ook aan dat het puur je hormonen zijn.. ik wilde dit ook erg graag, en opeens voelde ik me zo, schaamde me voor mijn groeiende buik..
Hij gaf aan, zodra het kindje eruit is.. dat je je een heel ander mens zal voelen, en daar hou ik me aan vast..

Vaak heb ik huilbuien, en als ik mezelf dan afvraag waarom ik huil, weet ik het niet.. maar ik kan er niet mee stoppen..
Als ik de echo zie.. wordt ik helemaal blij, maar dat duurt hooguit een uurtje, en dan slaat de twijfel weer toe!

Ik wens je veel sterkte.. ik weet wat je doormaakt..
Ik had gedacht dat ik er naar toe zou groeien in de 9 maanden, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd.

Probeer ervan te genieten.. klinkt lullig, maar zal moeilijk worden.
Praat er zoveel mogelijk over.. veel vrouwend durven dit niet, aangezien in de media iedereen blij is met een zwangerschap.
Praat met je man.. met je vrienden en familie.. dat helpt echt..
En dan begrijpen ze ook dat het niet altijd rozengeur en manenschijn voor je is!

Groetjes Kalush