hey iedereen ben hier nieuw op deze site, Ben op 1 december 2006 bevallen van een prachtige dochter Alexi Jade. Bij deze mijn verhaal, dit heb ik geschreven om mijn gevoelens (verdriet, angst) van me af te schrijven en hierdoor voelde ik me ook beter. Kleine meid Vrijdag 1 december 2006 Een bewogen dag De dag begon in het ziekenhuis, mijn lief meisje Mama voelde haar al heel de week niet lekker. Zondagavond naar het ziekenhuis gegaan met serieus veel maagpijn. Na bloedtesten en vaak aan de monitor te liggen om te zien hoe het met jou was mocht ik dinsdagnamiddag terug naar huis. Misschien voelde ik al dat het toch met ons misging want mama heeft die dag alles nog willen doen (verjaardagskado halen voor Fabio). De was nog gedaan. Woensdag was het pepe zijn verjaardag en papa ging werken. De dag verliep tamelijk goed. Jammer genoeg was het donderdag niet zo goed. Mama kwam wakker met verschrikkelijk veel pijn in haar borststreek, ik dacht dat mijn hart het aan het begeven was. Vlug maakte ik mij klaar om naar de dokter te gaan en nam ik afscheid van de poezen. Bij de dokter gekomen werd ik gecontroleerd en kreeg ik te horen dat mijn bloeddruk veel te hoog stond, ik moest nog medicatie bijnemen voor mijn maagpijn. Maar mama verbeterde niet na die medicatie en belde papa op met het nieuws dat hij terug van zijn werk moest komen om mij naar het ziekenhuis te brengen. Eenmaal in het ziekenhuis zagen ze dat ik leverproblemen had. Ik werd overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ik werd gecontroleerd voor mijn maagproblemen. Mama kende die dokter al van vroeger en die zei me als de leverwaarden niet verbeterden; dat jij mijn kleine meisje al ter wereld ging moeten komen Ik zag het nog altijd positief hoor, en dacht de vrijdag weer naar huis mogen te gaan. Vrijdagmorgen kwam de gyneacologe binnen op de kamer met het nieuws dat mijn bloedplaatjes helemaal niet de juiste kant op gingen en dat ik waarschijnlijk ging moeten ingeleid worden in de namiddag. Met dit nieuws vertrok de gyneacologe en liet ze mama alleen op de kamer Je ging dus uit mijn buik komen, mama dacht hoe je je daar nu zou voelen Ik belde vlug papa op met het nieuws, die schrok heel hard. Ik stelde hem gerust en vertelde hem dat het niet voor onmiddelijk was en dat hij nog de tijd had om de laatste dingen in orde te brengen. Daarna kwam de gyneacologe terug voor een inwendig onderzoekje, daarbij werd beslist dat het een keizersnede ging worden. Om kwart voor elf s morgens werd mama verteld dat ze over een kwartiertje naar het operatiekwartier werd gebracht omdat ik hartproblemen kreeg. Papa werd vlug verwittigd en die kwam net nog op tijd aan om mij te zien vertrekken met de verpleegsters. Daar ben je dan Papa was net een dokter toen hij bij me kwam zitten. Nog eventjes wachten en het grote moment kwam eraan. Mama hoorde en zag de dokters bezig aan haar buik, het duurde waarschijnlijk niet zolang als mama dacht hoor. Het was het vreemdste dat ik ooit meegemaakt had. Ze waren aan het zoeken in mamas buik; jou mijn kleine meid! Ik hoorde geschreeuw, en daar was jij dan om 12u05! Je deed het zo flink en mama was zo trots op jou. Je werd even dichterbij gebracht en dan direct onderzocht door de dokter, maar papa hield je wel in het oog hoor. De dokter vertelde papa direct dat jij een flinke meid was en dat je klein maar dapper was. Toen werd je nog even naar mij gebracht en vertrok je met papa en de dokter. Mama werd verzorgd door de dokters, dit duurde langer dan normaal want ze hadden een paar probleempjes met mama. Daarna mocht mama naar de recovery en dan mocht ik eindelijk jou terug zien! Ik werd van bed overgeplaatst omdat ik anders niet bij kon komen, mama heeft zo hard gevochten om haar te kunnen verplaatsen. Mamas bed naast het jouwe. Wat was je klein! Mama kon het niet geloven dat je al uit haar buik was. Kleine meid het was het zo waard om ziek te zijn tijdens de korte zwangerschap, maar mama had er graag nog 6 weken ziekte er bij gedaan. Maar ik kon en kan dit nog steeds niet ongedaan maken. Mama haar lichaam begon te vechten tegen zichzelf en dit ging jou uiteindelijk zeker ook niet ten goede komen. Ik voel me natuurlijk schuldig dat jij zo vroeg uit je vertrouwde omgeving moest komen en nu moest vechten om te overleven. Maar je was best wel een flinke meid hoor; je woog 2,060 kilo en was 43 cm groot. Je ademde al zelfstandig, maar had wel nog wat extra zuurstof nodig. Mama wou echt met je ruilen hoor zodat jij niet zo hoefde te vechten. Zaterdag 2 december Lange nacht Mama lag de hele nacht aan jou te denken meisje, en lag vlug te wachten op de verpleging om naar jou gebracht te worden. De verpleging kwam mama wassen op bed en toen ik even uit het bed moest om het te laten opmaken., dan liep mama vlug naar de neonatologie om jou te zien. De verpleegster liep me vlug na en zei me nog een rolstoel te gaan halen, maar mama had helemaal geen geduld hoor. De pijn was vlug verdwenen toen ik jou terug zag liggen in jouw huisje. Je had allerlei draadjes in iedere opening van jouw lichaampje. Dat deed mama echt zon hartpijn, maar de dokters zeiden dat het voor jou eigen bestwil was hoor. En ja, ik wou ook dat jij zo vlug mogelijk vorderingen maakte zodat voor jou het leven makkelijker werd. Je had een infuusje in je voetje, een maagsonde in je neusje, een darmsonde in je poepje en werd constant gemonitord op jouw ademhaling, hartritme en zuurstofgehalte in het bloed. Je kreeg ook wat meer zuurstof dan er normaal in de lucht is, je kreeg 25%. Maar je was heel actief hoor meisje en dronk je eerste flesje ook helemaal leeg. Je kreeg je eigen tuutje en zuigde er lekker op los. Je trok ook je eigen maagsonde uit en daarvan profiteerde papa door vlug deze prachtige foto van jou te trekken. De eerste keer in mijn armen Je kreeg vanaf die dag achtmaal per dag eten, bij de maaltijd van acht uur zat mama daar al te kijken om jou te zien drinken. Ze haalde je toen uit de couveuse en legde jou voor de eerste keer in mijn armen! Ach meisje mama was zo gelukkig en trots op jou. Maar dat moment werd vlug verstoort, het alarm van de monitor ging af en je werd helemaal blauw. Je werd heel vlug terug in de couveuse gelegd en gelukkig begon je vanzelf terug op een normaal ritme te ademen. Mama heeft toen de schrik van haar leven opgelopen, mijn meisje toch, wat voelde ik me schuldig. Maar ik en jij konden er beiden niets aan doen. Je kreeg om één uur terug een voeding en toen was papa er ook bij. Je werd terug in mijn armen gelegd, mama was eerst een beetje bang hoor. Wat als het terug gebeurde? Maar nee hoor, het heeft maar één keer gebeurd en ze zeggen ook dat dit heel normaal was. Want je rook mij en daardoor begon jij je een beetje op te winden. En als prematuurtje kon je maar één ding tegelijk doen, en beslistje jij maar om jou heel druk te maken in plaats van te ademen. Ze hebben toen coffieïne toegediend en dit hielp jou jouw hersenen het sein door te geven om te blijven ademen. Die fotos van jou in mamas armen zijn de eerste keer niet zo goed gelukt. En die van jou en papa helemaal niet, ons fototoestel wou het maar niet doen Maar vrees niet hoor meid, we maken dit goed met veel meer fotos van jou. Meisje mama maakte haar zo erg zorgen om jou, maar eigenlijk mocht ik helemaal niet klagen hoor, het kon zoveel slechter met je gaan. Mama merkte ook die dag op dat je een vlekje had op je beentje, er ging een dokter de dag erna naar kijken. Jij bent echt het mooiste wat me kon overkomen, je bent het mijn eerste grote verantwoordelijkheid en ik hoop echt met mijn hart dat ik die ook ten volle zal na komen voor de rest van mijn leven. Die avond trok je ook je darmsonde uit en beslisten ze om een dagje te wachten om jouw stoelgang op gang te brengen. Die nacht heb je flink ieder flesje leeggedronken, je bent wel altijd een beetje gulzig als je drinkt. De verpleegster moet het flesje nu en dan uit je mondje halen om jou te laten ademen Zondag 3 december Je doet het heel flink meisje De dokter kwam s morgens vertellen dat er maandag een huidspecialist ging kijken naar het vlekje op jouw beentje. Maar voor de rest was er alleen maar heel goed nieuws, je dronk steeds heel goed jouw flesje leeg en ze konden om de vier voedingen het flesje met vijf milliliter vermeerderen. Wel hadden ze het infuusje in jouw hoofdje moeten steken omdat je overal na vier uur een onsteking kreeg aan het infuusje. Je had blijkbaar mamas aders mee, want mama zat ook overal blauw van het bloedprikken en de infusen. De verpleging zei me dat je heel flink was en dat was je ook hoor meisje. God wat vond mama het pijnlijk toen ze iemand anders jou eten zag geven. Of toen de verpleging jou wel mocht vast nemen en ik niet. Ik wou je alleen maar dicht bij mij hebben. Jou kunnen voelen en jou kunnen knuffelen. Maar dit was het beste voor jou en daar moest mama mee leren leven. Mama moest al de hele tijd denken dat ze jou donderdag moest achterlaten. De zuurstof in de cabine werd naar het gewone zuurstofgehalte in de lucht gehaald. Je bleef goed verder ademen en bleef het juiste zuursrofgehalte in jouw bloed houden. Mama en papa waren heel trots op jou. Je deed het zo goed mijn kleine meisje. Misschien kom je wel in de krant Mama stuurde die avond ook een mailtje naar de krant, met een foto en een kleine boodschap voor je papa. Hopelijk wordt dit ook nog geplaatst in de krant om papa te verrassen., wat zal die schrikken. Mama kreeg die dag ook te horen dat ze veel meer moest rusten en minder bij jou mocht zitten. Het was zogezegd voor mijn eigen bestwil, maar weet je ; als ik niet bij jou ben dan maak ik me drukker dan als ik bij jou ben. En rusten doe ik veel meer bij jou in de buurt dan op mijn kamer. Maandag 4 december Het pijnlijke besef Meisje toch, het deed mama zon verschrikkelijke pijn Je lag daar zo hulpeloos, zo klein, zo hard moeten vechten om te blijven leven Ik wou je zelf eten geven, ik wou je veel in mijn armen nemen Maar dat kon allemaal niet, mama mocht niet. Nu besef ik wel dat mama veel te braaf is geweest. Ik moest meer op mijn strepen staan en er voor zorgen dat ik je zelf mocht verzorgen. Mama wist dat ze me gingen straffen hoor Mama heeft zelfs vreemde reacties gekregen toen ik je wou tonen aan het raam. Ze zei; Je wilt toch niet dat jouw meisje terug blauw wordt hé, t zou dan wel jouw schuld zijn hoor!. Mama was echt kapot van die reactie en voelde haar total niet begrepen door de verpleging! De verpleging vond dat je er begon geeltjes uit te zien en dan hebben ze bloed genomen om te controleren. Als het billiribune gehalte te hoog was moest je onder de lamp liggen. Het vlekje op je been De huidspecialist was ook geweest en had aan de dokteres Balemans verteld dat het zeker geen kanker was! Wat schrok ik van dat woord; had daar eigenlijk helemaal niet aan gedacht! Wat een geluk dat het dat niet was! Het was een soort wijnvlek; die ging dus steeds roder en roder worden, nu zag je het maar amper Er kon wel iets aan gedaan worden; we moesten als je zes maand was op consultatie gaan; dan konden we beslissen of we het lieten weg laseren of niet. Dat kon al gebeuren aan acht maand. Mama en papa zouden het willen weglaseren; omdat het zo goed zichtbaar is op je beentje; en het is ook een grote vlek! Dokter Balemans kwam ook goed nieuws vertellen; als je 2,3 kilo weegt mag je naar huis! Zo spannend! Als mama het uitrekent en je geen terugval krijgt dan ben je zeker tegen de kerstdagen thuis! Rond de avond werd het infuus weggehaald, het begon steeds te onsteken! Omdat je het zo flink deed werd er ook beslist om er geen meer aan te leggen. Mama en papa waren zo blij! Weer een beetje dichter bij het normale leven. Ook waren ze al aan het denken wanneer je uit de couveuse ging mogen.. Ze dachten aan het gewicht; misschien vanaf 2,1 kilo Dan ging je daar nog een tijdje in een gewoon bedje moeten verblijven. Dinsdag 5 december Eindelijk bezoek Dit was de dag dat je voor het eerst het bezoek echt zag! Meme en Zoë waren net op bezoek toen ze je de voeding van 18 uur gaven; daarna mochten mama en papa je vasthouden. Dan is mama met jou in de armen naar de deur geweest waar meme en Zoë stonden, kijk maar op de foto hoe trots ik was. Ze zeiden dat je een heel klein mooi meisje was. Mama vond eigenlijk wel al dat je iets groter was hoor Maar inderdaad; je was nog steeds een klein meisje. Het was er stil Mama heeft eigenlijk helemaal niet veel bezoek gehad in het ziekenhuis Ik had er heel veel meer volk verwacht. En ik hoopte eigenlijk op veel meer bezoek, want als mama op haar kamer was, was het er zo stil en leeg zonder jou. Mama besloot dan maar om een boek te schrijven voor jou, dan kon je later lezen wat er allemaal gebeurd was en hoe ik me toen voelde. Want ook al kon ik veel tegen je papa vertellen, niemand kon me echt begrijpen hoe ik me voelde Ik voelde me nog steeds zo schuldig. En alles gebeurde ook zo vlug; de dagen vlogen voorbij Het afscheid van mij (toen ik naar huis moest gaan; donderdag) kwam steeds dichterbij. Een gevoel van angst dat steeds groter werd; je zal daar helemaal alleen moeten blijven, wat als er iets gebeurde? Duizend en één vragen die in mama haar hoofd spookten Iedereen zei dat ik blij moest zijn ; dat je veel beter af was in de neonatologie. Dat was misschien ook wel zo, maar het doet zon pijn je niet bij me te hebben, dat er vreemden voor jou moeten zorgen. Al kon ik mijn geluk wel een beetje relativeren; jammer genoeg was er nog een couveuse kindje; Mounia, en dat kindje had veel meer problemen dan jou. Zo kon ik toch ergens blij zijn , jij was in orde, jij deed het zo flink! Die avond werd er ook beslist dat je onder de lamp moest liggen. Je leverwaarden waren net iets hoger dan normaal. Veel kindjes hebben dit hoor; en eigenlijk vond je het ook wel lekker leuk onder de lamp! Woensdag 6 december Sinterklaasje? Mama grapte dat je er vroeger was omdat je sinterklaas niet wou missen! Jij kreeg ook een kadotje van de neonatologie; een blauw beertje. Het was wel niet veel, maar je leek er heel blij mee. Het aantal beertjes in de couveuse groeide aanzienlijk, lol. Tante Isabelle had ook een beertje en een pyjamaatje mee voor sinterklaas. Mama had helaas niets voor je van sinterklaas; maar dat maakte ik wel later goed toch? Papa had een leuk pyjamaatje voor je. Mamas geschenk van sinterklaas Mama werd s morgens vroeg (rond half negen) opgebeld door de neonatologie; wat was ik geschrokken! Ze zeiden me dat je heel erg weende en dat je niet te troosten was Mama is dan heel vlug naar de afdeling gelopen. Je stopte met wenen toen ik binnen kwam. Toen stelde de verpleegster voor om te kangeroeien. Dat is contact maken met ons lichaam; jouw naakte lichaam tegen het mijne! Toen papa in de kamer kwam merkte hij dat ik er niet was; vlug kwam hij naar jou kijken, en ja door vond hij ons gezellig bij elkaar! Wat heb ik zo genoten van dit moment; en jij viel gewoon lekker in slaap! Mama heeft je meer dan een uur zo vastgehouden. Ik moest me ook geen zorgen maken over het feit dat je ging afkoelen zo lang zonder de couveuse. Mijn lichaamstemperatuur warmde je voldoende genoeg op. Dit kangeroeien was heel goed voor ons beiden; jij had eindelijk lichamelijk contact met me; dat bevorderde jouw ontwikkeling. En voor mij was het emotioneel heel goed voor me; ik kon eindelijk iets nuttigs voor je doen, ik voelde me speciaal! Jij had dit nodig en alleen ik kon dit geven! Mama was er voor je meisje! Jammer genoeg moest dit mooie moment ook eindigen: jij moest terug onder de lamp; anders gingen jouw leverwaarden nooit dalen hé meid! Daar lag je terug met je zonnebrilletje op, dat beschermde jouw oogjes tegen het felle licht. Maar zoals je dus ziet op de foto; voor jou was dit precies echt genieten Ook was dit de laatste dag onder de lamp, je bloed werd afgenomen en de waarden waren al flink vermindert; morgen mocht je er van onder uit! Mama had die dag bezoek van de gyneacologe. Ik vroeg haar of het niet mogelijk was om iets langer bij jou te blijven. Ze zei dat ze haar best ging doen (dit mag niet zo maar meer in het ziekenhuis; je moet een reden hebben om te mogen blijven ) Maar ze regelde toch dat ik een dagje langer mocht blijven bij jou! Mama was blij dat ik mocht blijven tot vrijdag, maar ook was het een teleurstelling dat ik in het weekend niet bij jou ging zijn. Dus eindelijk had sinterklaas misschien twee kadootjes voor mij; het kangeroeien en het feit dat ik langer mocht blijven bij jou! Donderdag 7 december Goed nieuws! Mama mocht je drinken geven met een groter flesje; dat was wel even wennen voor jou. Maar je dronk toch alles lekker flink uit! Ook zeiden ze dat je het heel flink deed en dat je vlug uit de couveuse ging mogen Maar jij bleef toch wel even lekker genieten van het feit dat je nu nog in je warme huisje lag. Kijk maar op de foto! Slecht nieuws En dan maakten ze mama weer bang; meestal hebben couveusekindjes een terugslag als de mama vertrekt. Een luie week? Hoe konden ze dan willen dat ik gerust naar huis ging gaan? Ze praatten al weer over sondevoeding! Terug een maagsonde steken, is toch helemaal niet erg ?!? Nou voor mij was dit wel heel erg; denken ze dat ik het leuk vind om mijn kindje met draadjes in haar lijfje te zien? Ik praatte heel vaak met jou; gaf je veel raad Stelde voor dat jij niet zoals alle andere kindjes een terugval zou hebben, dat jij veel sterker was; jij was speciaal en dat mocht je zeker niet vergeten! Morgen naar huis voor mij. Ik kon het nog niet beseffen, ga ik daar dan wel kunnen slapen? Ok ik was een echte zombie hoor, kapot van het constante wenen. Liep al heel de week met een verstopte neus, ik had je nog niet kunnen ruiken. Hoe zou ik me dan niet voelen als jij dan terug aan de sonde moest, ik moest dan wel doodgaan Mamas grote wens was dat ik nog tenminste het weekend kon blijven, maar die zal helaas niet uitkomen. Vrijdag 8 december Mama moet haar kleine meisje achterlaten De hele dag eraan gedacht; ik moest mijn meisje s avonds achterlaten Mama zal nooit vol lof praten over de neonatologie afdeling; maar één ding moet gezegd worden; er was één verpleegster die me echt het gevoel gaf dat ik jouw mama was! Haar naam ben ik jammer genoeg vergeten Maar van haar mocht ik jou wel uren in mijn armen nemen. Ze deed de nachtdienst en was een hele lieve mevrouw. Ze gaf echt liefde aan de kinderen Ze praatte ook vaak met mij, gaf mij zelfvertrouwen. En door haar deed het iets minder pijn om jou te moeten achterlaten. Mama dacht de hele tijd; ik kan me maar beter laten vallen , dan mag ik misschien blijven voor het weekend Maar ik moest me bij hun beslissing neerleggen. Ik schreef al in het boek dat ik de volgende dag er alle voedingen ging geven Maar dat mocht ik maar om de voeding: waarom ? Weer een van hun stomme uitgevonden regeltjes zonder reden Dus moest ik je achterlaten; je was net een weekje oud. Meisje van me toch, hopelijk zorgen ze goed voor je! Het afscheid Wat mijn gevoel het dichtst beschrijft over ons grote afscheid is het liedje Afscheid van Xander de Buisonje; Mama moest helaas afscheid van je nemen na je laatste avond voeding van 22uur Zaterdag 9 december Korte nacht Raar maar waar, maar mama heeft kunnen slapen! En dat na meer dan een week niet te kunnen slapen. God dat had ik dus nooit verwacht, het had dus deugd gedaan voor mij om in mijn eigen bed te slapen. De katjes waren ook heel blij dat ik thuis was en kwamen vleien tegen mama. Ze hadden wel door dat er iets in mij verandert was, want ze gingen helemaal niet meer op mijn buik liggen. Dat hebben ze de ganse zwangerschap wel gedaan; zeker Mooreke en Timo! Die moest ik snachts soms van me afslaan. Om 6 uur smorgens stond mama al terug in het ziekenhuis. Je leek er niet veel van te hebben gemerkt dat ik weg was geweest. Mama mocht je onmiddelijk de voeding geven (was nog de nachtploeg) en ik was heel blij om terug te zijn bij jou. De verpleegster zei dat je heel flink gedronken had en dat je heel flink was geweest. Toen de andere shift binnenkwam vroegen ze haar of ik haar de voeding had gegeven! Maar ze zei NEE! Mama mocht dus om 9 uur weer je voeding geven, klinkt misschien stom, maar mama was dolblij! Dit hou je niet vol hoor! Mama ging dan na de voeding terug naar huis en stond er terug wanneer je de volgende voeding moest hebben. Was wel zwaar, maar zeker de moeite waard hé! De verpleegsters zeiden me allemaal dat ik het nooit ging volhouden, maar wat wisten zij? Mama had meer kracht dan dat ze ooit had gehad! Mijn moederinstinct nam het over en ik was duizend man sterk! Ze haalden er ook de kerstversiering uit; zo was er iets meer sfeer. Mama begon al te dromen dat we samen kerst gingen vieren en dit niet in het ziekenhuis. Zondag 10 december Mama was een beetje boos, ze hadden me beloofd dat als je 2,1 kg woog je in een bedje ging mogen slapen. Maar daar spraken plots niet meer over ik vond dit heel jammer, hoe langer je in de couveuse moest blijven, hoe later je je kon aanpassen in een bedje. En dan ging je natuurlijk ook langer moeten blijven dan ze me verteld hadden. Oh plots begonnen ze ook over het feit dat er niets beloofd was, dat ze nooit een datum hadden gezegd. Pas op; dat hadden ze ook niet, maar dokter Baelemans had me wel gezegd dat je aan 2,3 kilo naar huis mocht. Maar als je nog niet lang genoeg in een bedje had gelegen, dan moest je langer blijven. Morgen zouden we de dokter terug zien en zou ze praten over wanneer je in een bedje ging mogen slapen. Mama hoopte dat dit zo vlug mogelijk ging gebeuren. Maandag 11 december Kleine teleurstelling Die dag hebben we dus de dokter niet gezien, dit was wel een kleine teleurstelling. Maar na gepraat te hebben met de verpleegster vond ik het eigenlijk niet zo erg meer dat je nog enkele dagen langer in je huisje moest blijven. Want het blijkte dat als de kindjes uit de couveuse komen ze een terugslag hebben ivm de voeding en dat ze dan een beetje gewicht verliezen. Mama hoopte terug dat je niet zou zijn als de anderen, dat jij geen terugslag zou hebben, dat jij niet lui zou komen Morgen, overmorgen volgende week? Weet je wat ik erg vond aan het couveusetijdperk? Het contstant afvragen van hoe alles zal verlopen. Al mocht ik contstant op de afdeling zijn, ik moest me toch aanpassen aan hun tijden. Maar ooit, ooit zal dit tijdperk voorbij zijn en enkel een herinnering zijn in mijn geheugen Dinsdag 12 december Goed nieuws Mama heeft die dag de dokter wel gezien en ze had heel goed nieuws voor ons! Je zou morgen in een bedje mogen. Je deed het zo goed, woog al over de 2,1kg. Je had niet veel extra warmte nodig in de couveuse, zodat je het zou redden in de gewone wereld met een pyjamaatje aan. Mama was heel blij! Het aftellen was begonnen, want als je in een bedje mocht en je gewicht 2,3kg dan mocht je naar huis Dat moest wel vroeger gebeuren dan de feestdagen! Spannend kleine meid! Maar maakte ik me geen illusies? Gingen ze je wel zo vlug vrijgeven? Deed je het niet een beetje te goed? Weer duizend en één vragen en nergens een antwoord op. Lichtpuntje in de verte Het meisje naast jou in de couveuse deed ook flink haar best. Ze moest zoveel meer vechten dan jou meisje. Ze had een stuk minder geluk dan jou. Het meisje moest ook een paar dagen onder de lamp liggen voor haar leverwaarden. Zo was jouw couveuseke ook een beetje verlicht. Mama dacht toen; dit is bijna het eind van deze rit! Morgen in een bedje; we zien het licht aan het eind van de tunnel! Woensdag 13 december De grote dag Meisje vandaag mag je in je bedje. Heel spannend natuurlijk, ze gingen je pas rond de middag verleggen. Mama was zo trots op je, je bent toch haar flinke meid hé! Daar in het kamertje ging je niet meer zo alleen liggen, er lagen nog kindjes. Zo ging je ook meer wennen en kunnen praten met de andere kindjes. Mama was wel zenuwachtig; wat als het niet goed ging in het bedje? Nu had je allemaal draadjes aan je hangen, en ging er iets mis met je dan ging er een alarm af! Maar wat als je wat kreeg in het bedje? Kleine monitor In de namiddag eindelijk in je bedje, daar lag je met je mutsje diep ondergestopt. Nu en dan kreeg je een warm kruikje naast jou om je een beetje meer warmte te geven Ademhaling bleef gecontroleerd worden; je had nog één klein monitortje bij je. Dat hanged met een draadje vast aan je buik. Iedere keer je ademhaalde en zo je buikje omhoog ging dan knipperde er een lichtje. Als je langer dan twintig seconden stopte met ademhalen dan ging er alarm af. Gelukkig heeft dit niet afgegaan in het ziekenhuis, je deed echt je best! De temperatuur hield je tamelijk onder controle en je bleef goed drinken. Zo zie je maar, terug hadden ze het verkeerd voor met je, je was sterker dan ze dachten Donderdag 14 december Je eerste echte badje Mama en papa waren er terug heel vroeg bij, zo konden we terug bij de verzorging van je zijn. En ja terug een grote stap in de goede richting vandaag; je eerste badje! Klein kerstvrouwtje In de uren dat jij sliep, heeft mama thuis een mutsje gemaakt voor jou: een kleine kerstmus! Dit vonden ze allemaal heel mooi op de afdeling. Mama ging een kerstkaartje van je maken, en dit vond ik echt perfect voor jou! Mutsje was echt op maat gemaakt en je was direct de kerstman zijn kleine helpertje! Vrijdag 15 december The making of Ja mama moest heel veel fotos hebben van jou met je mutsje, zo kon ik er de mooiste uitkiezen voor het kerstkaartje Het resultaat Mama heeft lang gewerkt aan je kerstkaartje, maar het resultaat mag er zeker zijn! Je ben een klein modelletje, er voor geboren Misschien dat dit wel ooit je beroep zal zijn! Zaterdag 16 december Goede leerschool Mama moest goed toekijken toen ze je een badje gaven, want zondag mocht ik het zelf doen voor de eerste keer. Niet dat dit zo moeilijk zal zijn voor me, mama is verzorgster hé dus ben wel gewoon van mensen te wassen. Mama is wel blij dat ze de beste methodes tonen, en dat ik die thuis dan kan uitoefenen. Scheelt waarschijnlijk wel een stuk in het zoeken naar oplossingen enzo Dat is misschien het enigste voordeel van de afdeling buiten het feit dat daar de beste omgeving voor jou was. Je gewicht Ja mama was zeer gefocust op je gewicht en dat zal ik waarschijnlijk ook wel blijven tot je een paar maanden oud bent Het wordt me er me misschien ook wel te goed ingepeperd; hier wordt je iedere dag gewogen. En goed nieuws je weegt al boven de 2,2 kilo! Wat gaan ze doen als je nu meer dan 2,3 kilo weegt.. Ze gaan pas maandag beginnen met de nieuwe voeding voor je, en dan moeten ze je nog een paar dagen opvolgen en terug kan je een terugval doen Waarom wachten ze dan zo lang voor ze er mee starten, willen ze je daar niet kwijt? Mama maakt haar zorgen ze het bijzonderste is wel dat je gezond en wel thuis komt dus, dat is ook een belangrijk punt voor me. Zondag 17 december De verpleegster heeft me ook gevraagd of de dokter me iets gezegd heeft. Mama heeft de dokter nog niet gezien Zou er iets aan de hand zijn? Mag ze me goed nieuws vertellen misschien? Of is het slecht nieuws Mama hoopt heel erg dat het morgen goed nieuws zal zijn, misschien zegt ze me wel de dag wanneer je naar huis zal mogen gaan? Is alles al geregeld? De verpleegster vragen heel vaak aan mama hoe het met me gaat. Ze zijn bang dat ik een depressie zal hebben. Veel mamas van prematuurtjes hebben het moeilijk om de band te voelen van moeder/kind. Mama voelt duidelijk een band met je! Jij bent mijn kleine meisje, en dat zal je waarschijnlijk voor altijd ook zo blijven. Misschien als je een tiener zal zijn dat je me het duidelijk zal moeten maken dat ik je los moet laten. Maar nu, nu mag ik je nog lekker vasthouden. Ook vraagt de verpleegster vaak of alles al geregeld is voor je thuiskomt, volgende week is het dan ook al kerstmis. Tegen dan moet je al thuis zijn als alles zo goed met je blijft gaan Maandag 18 december Wachten op de dokter Mama was heel zenuwachtig die dag, ik wou zo vlug mogelijk de dokter zien! Na de middag was het eindelijk zo ver, ze kwam binnen op de afdeling. Ze keek je eerst even na, en ze zei dat je er gezond uitzag. Ook was je gewicht heel goed, je woog boven de 2,3 kilo! En toen zei ze tegen je mama dat je woensdag naar huis mocht. De tranen schoten me in de ogen, mama was dolblij. Mama belde papa vlug op om het goede nieuws te vertellen. Hij was dolgelukkig, eindelijk ons kleine meisje was groot genoeg. Wat met de monitor? De dokter vroeg me wat ik er van vond dat je gemonitord wordt Mama was dit al gewoon geworden, het was een deeltje van jou. Maar wat thuis? De dokter raadde me aan om de monitor te huren als we naar huis gingen. Want je had nu eenmaal al een ademhalingsstilstand gehad en je kon het nog krijgen. Ook zei ze dat je als prematuurtje meer kans maakte op wiegedood. Tja de rekening was vlug gemaakt we gingen de monitor huren. Op 22 februari moet je terug naar het ziekenhuis en daar gaan ze dan de wiegedood test doen. Tekent die positief dan mogen we de monitor gratis gebruiken tot je een jaar bent, tekent hij negatief dan hebben mama en papa besloten hem te huren tot je zeker acht maanden oud bent. Dinsdag 19 december Alles in orde voor de grote dag Mama en papa maken vlug alles in orde voor morgen, jouw grote dag! Vlug nog een commode kopen, eentje voor boven (eentje voor beneden heeft meme gekocht). Het bedje in elkaar voor boven. De wieg beneden klaarzetten. De wandelwagen in elkaar steken Alles moet perfect in orde voor onze kleine meid. Dit is echt een spannende dag; zo spannend dat we ons fototoestel vergeten waren. Papa kon enkel savonds mee en we waren precies een beetje nerveus Mama heeft ook een weegschaal gehaald, zo kan ze perfect je gewicht bij houden. Hopelijk zal ik me ooit minder zorgen maken om je gewicht. Maar eigenlijk denk ik niet dat die dag in de nabije toekomst zal liggen. Ik zal me waarschijnlijk altijd zorgen maken om je, misschien soms als het niet nodig is. Voor mij zal je een zorgenkindje zijn, maar daar kies ik zelf voor! Uren worden afgeteld Mama kan het niet geloven over 24 uren ben je al thuis. Oh zo spannend allemaal. Terug rijzen er vragen op; zal alles wel goed gaan als je eenmaal thuis bent? Zal je veranderen in gedrag? Zal je lekker blijven slapen snachts? Een huilbabytje zijn? Nu doe je het echt heel goed, je drinkt heel flink 70cc uit. Je weegt bijna 2,4 kilo, morgen ben je zeker boven dit getal! Savonds heeft de verpleegster deze foto nog doorgestuurd. Je lag lekker wakker midden in de nacht. En zoals het er uitziet op de foto was je aan het wenen .mmm zou dit een voorbode zijn voor als je thuis bent? We zullen zien. Woensdag 20 december Tweede geboortedag? Voor mij is dit precies de tweede keer dat je geboren werd. Een groot moment voor eeuwig in ons geheugen. Ik mocht je komen afhalen vanaf 9 uur smorgens. Mama en meme stonden er stipt op tijd, jammer dat papa moest werken en dit grote moment moest missen! Na de uitleg van de monitor en nadat ik alles opgeruimd had was het tijd om een tijdperk af te sluiten. Het was niet de leukste tijd van mijn leven geweest, maar voor jou was deze tijd heel nodig. Na bijna drie weken mag je eindelijk naar huis; eindelijk ben je groot genoeg! Eindelijk thuis Ja meisje , mama heel onbezorgd; drink je wel genoeg, heb je het niet te warm, niet te koud? Oeioei zal ik me altijd zon zorgen maken of is het maar voor even? Ook heb je thuis heel vlug bezoek gehad. Je neefje Fabio en nicht Mayna zagen je voor het eerst. Een moment om nooit meer te vergeten, jeetje en zo heb ik er al heel veel! Mijn kleine grote meid; weet je nog dat mama je verteld heeft over het feit dat ze naar de krant geschreven had. Dit moet net nu lukken; vandaag sta je in de krant! Trotse ouders; ja dat zijn we op je. Heel fier dat jij er bent. Hopelijk kunnen we je de liefde geven die je nodig hebt. Stellen we je niet teleur Savonds begin je te huilen je wilt niet in je bedje slapen, we zullen de nacht bijna de hele tijd wakker samen doorbrengen. Maar weet je wat? Dit is het allemaal waard; meisje je bent bij ons! Klaar voor je nieuwe leven? Klaar voor ons nieuwe leven? Niemand die daar een antwoord op kan geven. De toekomst zal dit wel uitwijzen . Nu is mijn meisje dus 3 maanden oud; ze is een flinke meid geworden en weegt al boven de 4,3 kilo! Jammer dat we nog steeds problemen hebben met de voedingen; mijn meisje weigert om te drinken... Sorry dat mijn verhaal wat 'lang' is; heb ik geschreven voor haar en al laten bundelen als een echt boek. Misschien een mooi kado voor als ze ooit zelf zwanger is...
Wat schrijf je dit allemaal mooi en vooral heel lief! ik ben blij dat t nu zo goed met je meisje gaat en ik hoop dat t drinken ook snel beter zal gaan!
Wat een verhaal! Meid wat een moeilijke start hebben julie gehad! Maar wat een vechtertje! Je schrijft het erg mooi, inderdaad, zat er helemaal in tijdens het lezen, net of ik er bij was. Zag alles voor mijn ogen gebeuren. Nog 1 vraagje, wat is de wiegendoodtest waarvoor jullie terug moesten naar het ziekenhuis?
wiegedoodtest was met sensoren, zo zien ze of ze 'stopt met ademhalen'... We hebben wel beslist de test niet te doen! we huren de monitor gewoon verder tot ze een jaar oud is. Wou haar geen nacht in het ziekenhuis laten, denk dat mijn hart het zou begeven, lol... en ook als de test positief was en dus 'zogezegd' meer kans maakte op wiegedood dan zou ik me nog meer druk maken er rond en nog meer angst hebben ervoor en als de test negatief was; tja dan gingen we de monitor toch verder huren omdat ze al enkele keren is gestopt met ademen...