Ja toevallig wel! eergisteren En dat zeg jij wel, maar hij ging vroeger met enige regelmaat stappen in Markelo . Zijn oma (moeder van prins Bernard) woonde in Diepenheim en ging naar de kerk bij ons in de stad. Hij is hier dus best bekend Ik zelf kwam hem ooit eens tegen in Den Haag, 20 jaar terug of zo. En toen dacht ik: Waar ken ik hem toch van??? Wat een bekend gezicht, dus toen zei ik spontaan, terwijl ik mijn hand opstak als groet hoi tegen hem Waarop hij ook gewoon zijn hand opstak en hoi terug zei. Mijn exman was erbij en die zei: Weet je wel wie dat was? En ik van neuh, maar hij komt me zo bekend voor, haha
Ja, echt waar, mijn man is hem zo nu en dan tegen gekomen tijdens het stappen Oh en ik heb gezwaaid, maar jij zag mij niet
Ik zou absoluut niet willen dat mijn kinderen mij aanspreken met u. Ik vind dat echt vreselijk, zo kil en afstandelijk. Zelfde als een kind zijn ouders bij voornaam noemt. Tegen vreemden probeer ik ze wel u te laten zeggen, of meneer/vrouw. En komen we ergens op verjaardag bijvoorbeeld en er zit iemand die ze niet eerder hebben gezien vind ik het ook normaal dat ze zich voorstellen aan diegene met een handje en naam. We hebben op het werk een nieuwe directeur, en mijn zoontjes zagen hem en stelde ze zich netjes voor aan hem. Hij was hier heel verbaasd over, en vond het netjes van ze. Ik vind dit zelf niet meer als normaal.
Zo doen wij dat ook. En ook alsjeblieft en dank u wel zeggen. Ik vind dat netjes genoeg voor een peuter en een kleuter. En ik kan uit ervaring zeggen, dat wanneer ze op deze manier opgevoed zijn, ze als ze volwassen zijn keurig beleefde mensen worden
Haha ja dit bedoel ik. Zeker moet mijn kind luisteren naar een leerkracht, op feestjes, speeldates, bij vriendjes en vriendinnetjes thuis. Op dat gebied ben ik wel ouderwets. Hij hoort zich te gedragen, moet vriendelijk zijn,... Een kind hoort te luisteren naar de volwassene Maar dit wil niet zeggen dat een volwassene zich meer waard hoeft te voelen tegenover een kind. Ik kan niet begrijpen dat velen zeggen dat een kind geen gelijke is. Voor mij is mijn kind me meer waard dan ikzelf.
Ik voed mijn kind ook op met alstublieft, dank u (dankjewel heb ik nog nooit gezegd haha) het is nu wel nog ajbie en daju maar ik reken het goed Thuis, op school,... overal zijn regels waar hij zich aan moet houden en dat leer ik hem ook aan. Ik leer hem ook aan om vriendelijk te zijn tegen iedereen, respect te hebben en ook respect te verdienen. Ik leer hem ook aan dat anderen ook respect voor hem moeten hebben. Als de leerkracht aangesproken wil worden met u zal hij dat ook doen maar ik vind het minderwaardigheidsgevoel tegenover kinderen ver te zoeken. (Niet naar leerkrachten toe) Kinderen moeten respect hebben maar als ik hier zo lees hoeven volwassenen dat niet te hebben naar kinderen toe. Ik vind het echt krom als een kind u moet zeggen tegen de moeder en vader terwijl het andersom geen u is. Je bent 1 gezin, allen gelijk. Behandel elkaar ook zo. Het is niet dat je 20/30 jaar ouder bent je de status "u" hebt verdiend. een kind moet je opvoeden met regels en bepaalde vormen wat ik dan weer niet minderwaardig vind. Daar help je het kind mee, door dat zorg je voor een betere toekomst. Maar als ouder aangesproken worden met u door je eigen kind? Dat vind ik meer een status dan een begeleiding, opvoeding. Wel raar dat ik dat zeg aangezien wij hier ook met u praten. Ook met je, jij, ge, gij maar ik zeg vaak dingen tegen hem als. Leg uw autootje maar terug. Neem u knuffel U handjes zijn vuil. Kom uw gezichtje even wassen,... dus hij zal ook automatisch u zeggen tegen anderen. Voor hem zal dat denk ik niet raar klinken of wennen zijn om te gebruiken En over scholen. Ik vind de scholen in Nederland zelfs te soft. Ze mogen gerust wat strenger zijn. Respectvol maar iets strenger mag wel. Buiten dit hebben de scholen in Nederland ook veel punten die beter zijn dan in België. Nog geen ervaring mee maar naar mijn idee mogen kinderen hier wel langer kind zijn.