mij en mijn vader en moeder mogen ze gewoon netjes met je aanspreken. vreemde mensen leer ik ze wel u te zeggen. maar wat hier al eerder stond. je en jij kan ook netjes zijn als het maar op de correcte manier gaat. ik merk naarmate ik ouder word ikzelf steeds meer overal met u aangesproken word. vind het eigenlijk helemaal niks haha ( ja je word ouder moeder geef het maar toe)
Hier ook gewoon je! Ik ben voor niemand U met mijn 25 jaar, als ik u hoor zeg ik gelijk van neeeee zeg maar jij
Je/jij, u vind ik persoonlijk wat te afstandelijk klinken. Tegen vreemden en ouderen zal ik ze wel leren dat het netjes is om 'u' te gebruiken. Door mijn leerlingen op de middelbare school word ik wel met 'u' aangesproken en ik vind dat daar wel op zijn plaats.
Ook onbekende. Ik zie er echt niet het nut van in. Voor mij geeft het een gevoel van 'ik sta boven jou'. Beetje onderdanig ofzo.
Tegen ons of familie ( vrienden) geen u maar jij... Maar ik wil tegen vreemden en mensen die je een dienst verlenen wel u horen. Onze dochter doet dit nu ook echt ( uit haar zelf) en ik vind dat wel heel prettig en netjes.
En tegen de juffen bijvoorbeeld? En de ouders van vriendinnetjes? Mijn dochter houdt het heel simpel, alle volwassenen (behalve haar ouders) zijn gewoon u. Al zeggen ze tegen haar 'zeg maar jij hoor', dan blijft ze u zeggen. Tja, kan me voorstellen dat het ook wel overzichtelijker is, gewoon iedereen u noemen
Tegen ons (mijn man en mij) zeggen ze gewoon je en jij. Ook tegen mijn ouders en schoonouders. Ze noemen de opa's en oma's ook opa *voornaam* en oma *voornaam*.
Ik moest mijn ouders ook altijd met u aanspreken. Zelf vind ik dit niet nodig voor mijn dochter. Ik wil wel dat ze de oma's en opa's met u aanspreekt en andere oudere mensen. Niet ooms en tantes maar waarschijnlijk wel de ouders van vriendjes / vriendinnetjes. Ik vind dat veel netter.
Je/jij. Mijn man moest zijn ouders ook met u aanspreken. Uit respect en uit 'onderdanigheid' (hoe omschrijf ik dit zonder dat het lijkt alsof ze hem als een hond behandelen ) Ik had trouwens vroeger een klasgenootje die haar ouders bij de voornaam noemde, dat vond ik dan ook weer wat gek. Bij onbekenden en ouderen vind ik dat wat anders.
U tegen mij of mijn man hoeft absoluut niet. Tegen vreemde wel. Tegen opa en oma hoeft het van zowel ons als van opa en oma zelf niet dus dat doen ze dan ook niet.
Gewoon je/jij. Ik ben het ook een keer in de supermarkt tegen gekomen, dat vond ik zo raar klinken, heb me er echt over zitten verbazen dat dat nog gebeurd.
Ik zeg zelf bijna altijd je/jij. Soms ook tegen onbekenden. Maar wel met alsjeblieft en dankjewel. Ook andere ouders op school zijn je/jij en ook voor de vriendinnetjes ben ik je/jij. Ik vind u echt verschrikkelijk, heb er een soort aversie tegen...
Jij en je. U vind ik zo afstandelijk klinken. Mijn moeder heeft ook altijd u moeten zeggen tegen haar moeder.
Ik voel me nu heel ouderwets! Maar wij leren onze kinderen tegen alle volwassenen u te zeggen. Dus ook tegen ons, opa en oma en ooms en tantes. Zo ben ik ook opgevoed en voor mij is dat geen onderdanigheid, maar gewoon fatsoenlijk. Onze jongste is 3,5 jaar en zegt nog steeds jij en jou tegen ons. Regelmatig zeggen we nu dat hij u moet zeggen, maar daar maken we geen drama van. Het komt vanzelf wel. Als wij samen met de kinderen zijn spreken wij elkaar ook heel vaak niet met onze voornamen aan maar met papa en mama, gewoon om de kinderen het goede voorbeeld te geven. Dus aan tafel zeg ik dan: Papa, wilt u de kaas aangeven?' Daardoor nemen de kinderen het heel makkelijk over. We hebben nooit heel erg er op hoeven letten. Het valt me bij onze jongste juist op dat hij er blijkbaar zoveel moeite mee heeft.
Tegen ons met 'jij', anders heb ik het gevoel alsof er zo'n muur tussen ons in staat, het klinkt zo kil. Maar voor de rest moet hij wel 'u' zeggen (zo gaan wij het iig aanleren).