Ik ben opgevoed met Je/Jij tegen mijn ouders te zeggen, tegen opa/oma/ooms/tantes en vreemden zeg je "U". Mijn partner zei tegen iedereen "U", moet er wel bij zeggen dat hij 10 jaar ouder is als ik en zijn ouders waren dik 15 jaar ouders als mijn ouders.... dus generatiekloofje Onze kinderen zeggen tegen ons Je/Jij, tegen nabije vrienden en hun ooms en tantes is het ook Je/Jij, tegen opa en oma wisselt het. Verder wonen we in Duitsland en gaan de kids ook daar naar school dus leren ze "Sie-tsen" ipv "Du-tsen" Oftewel ze leren tegen iedereen "U" te zeggen
Hier is ht ook je / jij, het u komt nog wel, als ze het verschil snappen tussen iemand op straat en familie Maar onze overburen daar zegt hun jongste eigen zoon (13) regelmatig ook u tegen zijn ouders ( ze hebben nu ook en netwerkpleegkindje van bijna 3, maar daaris het nog wel je/jij voor)
"mama" Ik hou er niet van als ze je of jij zeggen....maar het hangt wel van de context af. "mama wil je...." en niet "wil je..."
Hier leren we de kinderen u. Ik vind dat netjes, niet per se afstandelijk (hoewel een bepaalde afstand tussen ouders en kind in mijn ogen normaal is....maar dat is weer een andere discussie) Vind het andersom juist onbeleefd klinken als kleine kinderen tegen iedereen je/jij roepen. Hier leren ze 'u' van jongs af aan en spreken daarmee een ander ook automatisch met u aan. Als ze ouder zijn mogen ze je/jij tegen mij gaan zetten, maar ben er nog niet over uit vanaf welke leeftijd...
Mijn ouders leerden mij altijd: tegen vreemden zeg je "U", tegen bekenden zeg je "jij". Zo was de scheiding heel duidelijk voor ons. Tegen mijn opa en oma, ooms, tantes, vrienden van mijn ouders, etc. zeiden we "jij". En als we op straat of in de winkel een vreemde moesten aanspreken deden we dat met "U". Bij twijfel of iemand bekend genoeg was altijd "U", dan merkten we vanzelf wel of dat oké was of dat "jij" ook mocht. Precies op deze manier wil ik het mijn kind ook leren.
Mijn kinderen mogen gewoon je/jij zeggen. Tegen mijn eigen ouders zeg ik ook gewoon jij. En mijn ouders zeggen ook gewoon je/jij tegen hun ouders. Ik vind het zo raar als mensen hun ouders met u aanspreken. Tegen ouderen/onbekenden en mijn oma's zeg ik wel u.
De zonen van mijn stiefmoeder noemden hun moeder ook U. Wij (ik en mijn zusjes) hebben het nooit gedaan hoor, hoefde ook niet van mijn vader. Maar die noemde zijn moeder (mijn Oma) dus ook U. Oma sprak ik ook met U aan overigens, en mijn tantes lange tijd ook. Tegenwoordig gaat dat was losser, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het nog altijd een vreemd gevoel vind als ik mijn tante met je/jij aanspreek Er was trouwens geen sprake van enige afstand . Eva hoeft dit niet. We zullen haar wel leren om onbekenden met U aan te spreken, maar ons mag ze je/jij noemen en Opa/Oma zal ook je/jij worden. Het zal overigens wel Tante "X" en Tante "Y" worden. Voornamen doen wij niet aan ...
Dat laatste deden m'n schoonouders ook altijd. Nu nog steeds, ook al zijn de meeste kinderen het huis uit. Toen ik voor het eerst kwam, verbaasde ik me erover, m'n ouders nog nooit horen doen. Wat later ging ik me er aan ergeren en toen afgesproken het nooit te zullen gaan doen met ml. Maar even een vraag; je kinderen mogen toch best beseffen dat jullie als volwassenen gewoon elkaar bij de voornaam aan kunnen spreken? Neem aan dat je ook geen u zegt tegen je man, dus dat verschil merken ze ook. Het is geen aanval hoor, maar gewoon een vraag.
U. Tegen alle volwassenen, dat zijn wij dus ook. Ook opa en oma, ook ouders van vriendjes, etc. Tot een jaar of 4 hebben we ze gewoon laten gaan, daarna aangeleerd dat het netjes is om u te zeggen. Ja, het dwingt een soort respect af, maar heel stiekem vind ik dat te weinig jongeren dit nog hebben. Vroeger zei ik ook u tegen mijn ouders, nu niet meer. Ook niet tegen mijn oma, hoewel soms nog wel Tegen ouderen zeg ik nog steeds u. Een vriendin van mijn dochter heeft een vader van 73. Ik moet echt mijn best doen om tegen hem geen U te zeggen, want hierbij vind ik dat dan weer gek Het klinkt wel grappig als ze boos zijn: ik vind u echt een stommerd of nu heeft u alles verpest En afstandelijk?? Waarom? Mijn kinderen zeggen gewoon: ik vind u lief of ik hou van u
Jij. Ik heb mijn ouders ook altijd gewoon met je aangesproken. Mijn vriend spreekt zijn ouders met u aan. Alhoewel ze heel close zijn, vind ik dat nogal afstandelijk overkomen. Ik spreek ze gewoon met je aan trouwens (hebben ze ook geen problemen mee overigens.) Komt waarschijnlijk doordat ik gewend ben juist vreemden met u aan te spreken dat ik het een beetje apart vind om u tegen je ouders te zeggen. Als Aiden of Finley u tegen mij zou zeggen, zou dat een bepaalde afstand scheppen naar mijn idee. Ik vind u iets koeler overkomen dan je. Persoonlijk vind ik het niet prettig voelen als mijn kinderen mij met u zouden aanspreken.
Hier gewoon jij/je. Ik vind het zo afstandelijk om tegen je vader/moeder/ooms/tantes u te zeggen. Nee hoor, gewoon jij/je. Tegen mijn oma zeg ik ook geen u. Maarja, dat is zo'n tof wijf. Daar kan ik alles tegen zeggen
Jij. Vroeger hebben mijn ouders ons aangeleerd tegen iedereen u te zeggen, inclusief hunzelf. In de loop van de tijd zijn we gewoon jij gaan zeggen. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken dat m'n kind later u tegen me zegt. Vindt respect in andere dingen zitten, eerlijk gezegd.
Ik spreek iedereen met u aan. Tot dat ze zeggen/aangeven dat ze liever met jij/je aangesproken willen worden. Hahahah Dit zal ik mijn kind ook leren. Mijn kijd hoeft mij niet met u aan te spreken.
Mijn dochter mag jij gaan zeggen. Tegen oudere mensen uiteraard u. Ik zei vroeger trouwens wel u tegen mijn ouders, omdat ze mij zo opgevoed hadden. Naarmate ik wat ouder werd (puberleeftijd) begon ik met je zeggen.
wat ik me net bedenk, mijn schoonzus zegt u, mijn mannetje zegt je tegen zijn ouders. dat is helemaal apart in mijn ogen hihi
Hm. Hier met mama. Dus; heeft mama wat drinken voor mij of mag ik van mama dit of dat. Dus geen jij of jou. Dat dan wel weer bij leeftijdsgenoten natuurlijk en andere kinderen. Hier in het Noorden normaal om zo te spreken.
Mijn man is vroeger ook aangeleerd om u tegen zijn oiders te zeggen. Hij wilde dit ook met onze zoon doen, maar ik ben hier tegen. U tegen je ouders voelt kil en afstandelijk. Hij was van mening dat het met respect te maken heeft, hier heb ik een andere mening over. Als je woorden met je ouders hebt en gezegd: "Ik vind U een rot vader" (bij wijze van) dan heeft dat niets met respect te maken door het woordje U. Als mijn zoon netjes zegt: "Papa ik vind het niet fijn dat je zo schreeuwt" dan vind ik dat veel respectvoller! Het woord U doet daar niets aan af. Inmiddels is hij het met me eens en wordt er U gezegt tegen oudere mensen en onbekenden. Tenzij mensen aangeven dit niet te willen. Overigens spreekt mijn man iedereen aan met U, ook zijn ouders! En ook als mensen aangeven dat ze het niet willen. Het U is er letterlijk ingeslagen vroeger bij hem.
Hier gewoon jij. Bij mijn collega zeggen de kinderen u en meneer-mevrouw, heel kil vind ik dat klinken