Ik zeg wel 'u', maar vooral in het werkveld omdat ik mij moet (lees: wil) gedragen als een professional. Ik pas het zakelijk gezien natuurlijk ALTIJD toe. Ook als het niet nodig is; tegenover een docent van de opleiding of de meneer van drie straten verder op de hoek die ooit eens een 'cliënt' was. Maar ik heb er persoonlijk ook een aversie tegen. Ik gebruik het soms meer een beetje spottend eigenlijk; wanneer ik het gebruik in mijn privéleven. "Wilt u verder nog iets meneer? ", wanneer ik mijn partner een kopje koffie geef. "Nou, een stroopwafel zou wel lekker zijn". "Dan heeft u mooi pech, want ik ben voor u niet meer van plan om op te staan vandaag, houdoe he" *ploft op de bank* Ik vind 'u' echt iets van wat je in het werkveld toepast of bij meneer pastoor om een ander niet voor het hoofd te stoten en 'omdat het zo hoort'. Voor de rest is iedereen mijn inziens 'je' en 'jij'. U voelt voor mij als onderdanig; minder zijn dan iemand. Ik ben niemands mindere. Ik ben een gelijke. En of je nou 83 jaar bent, 58 of 12; we zijn gewoon exact gelijk. Niemand staat boven de ander. Niemand. Dat is mijn persoonlijke voorkeur.
Maar wat heeft dat nou te maken met dat de één bóven de ander staat? Je bent gewoon ouder (en als het goed is wijzer ) maar wel gelijkwaardig hoor.
Hier past u niet in ons dialect hoewel onze kinderen abn spreken. Maar wijzelf dus dialect. Heb ook nooit u gebruikt, alleen wanneer ik abn spreek tegen onbekenden e.d. spreek ik ouderen aan met u, en de kinderen doen dat ook.
"U" heeft weinig met leeftijd te maken. Ik word al sinds mn 14e zo in supermarkten en op straat e.d aangesproken door vreemden en ik doe precies hetzelfde. Alle vreemden met uitzondering van jonge kinderen spreek ik met "U aan" Mijn opa en oma wilde altijd dat ik "u" zei maar mijn ouders vonden dat onzin. Ik spreek ze nog steeds aan met "jij". Het is familie en geen haar op mijn hoofd die eraan denkt deze met "u" aan te spreken. Hetzelfde geld voor mijn dochtertje straks.
Ik gruwel trouwens van ouders die trots zijn op de extreme beleefdheid van hun kinderen dat vind ik eng. Opvoeding en respect bestaat uit zoveel meer dan zo'n nietszeggend woordje.
Mijn man zegt tegen zijn ouders ook u. Ik daarom dus ook. We zeggen tegen mijn ouders gewoon je/jij. Ik heb meteen gezegd dat ik niet wil dat mijn kinderen u tegen mij zeggen. Mijn man vindt beide wel prima, dus gewoon je/jij en tegen onbekende mensen u uiteraard..
Ik had een oma die ik u noemde, zij waardeerde dat echt. M'n andere oma noem ik gewoon jij en ze zou 'u' ook echt raar vinden, idem met m'n ouders. Ik hoef ook absoluut geen u genoemd te worden door mijn kinderen maar wel jij op een beleefde manier. Leer mijn kinderen wel om vreemden (volwassenen) met 'u' aan te spreken.
U is in sommige streken heel normaal. Hier gewoon je of jij. Ik vind u afstandelijk tussen kind en ouder. Uiteraard wil ik dochter wel bij brengen dat ze oudere en onbekende mensen met u aan moet spreken.
Nee hoor, ik zie het niet als een aanval. En ik zeg echt geen u tegen mijn man. Ik moet heel eerlijk zeggen dat we het vaker deden toen de kinderen nog echt klein waren. Nu is de oudste 15 jaar en doen we het minder vaak. En als we samen zijn of alleen met de grotere kinderen spreken we elkaar gewoon met de naam aan hoor. De kinderen weten dus ook echt wel dat wij niet alleen maar papa en mama zijn, maar ook een andere naam hebben. En ze weten heel goed dat zij die niet mogen gebruiken.
Gewoon je of jij.. zou ook echt niet door mijn eigen kinderen met u aangesproken willen worden. U zeggen wij alleen tegen vreemden. Familie etc is gewoon je of jij.
Ik spreek mijn ouders aan met u, en ben daarin echt wel een van de weinigen geloof ik Vaak hoor ik dat mensen het zo afstandelijk vinden maar dat vind ik persoonlijk echt onzin, ik ben er mee opgegroeid dus voor mij is het net zo normaal als voor iemand die 'jij' zegt tegen zn ouders. Onze dochter zegt jij tegen ons en dat is vooral omdat mijn man dat perse wilde omdat hij wel gewend is om jij te zeggen tegen zijn ouders. Onze dochter moet mijn ouders wel aanspreken met u.
Ik moest (en moet) vroeger altijd u zeggen tegen mijn ouders en andere volwassenen. En dat voelt idd zo vreselijk afstandelijk. Mijn kindjes mogen gewoon je en jij zeggen, maar wil dat ze verder wel gewoon netjes praten. Dus geen "jij moet" ed. Pas zei mijn zoontje: Wil jij een boekje voor lezen? en toen zag ik mijn moeder misprijzend mijn kant op kijken. Voor hun zit respect echt in het u zeggen. Maar ik denk zelf dat er veel meer respect zit in hoe je iets zegt dan alleen in jij of u zeggen. Later wil ik mijn kindjes wel uitleggen dat er mensen zijn die u zeggen belangrijk vinden, dus dat je ouderen eerst met u aan spreekt, tot ze zelf aangeven dat dat niet nodig is.
Dan krijg je in plaats van "ga je ergens heen?" "Gaat mama ergens heen"? Maar dan wel naar die mama gericht.... heel vreemde constructie vind ik dat zelf. Of in jouw voorbeeld: " wil mama mij de pindakaas geven?"
En ik krijg dus kromme tenen van kinderen die letterlijk tegen iedereen jij-en en jou-en. Natuurlijk zit respect niet alleen in dat ene woordje u, maar in de hele houding. En hier roept ook echt wel eens een van de kinderen: 'Ik vind u stom' oid. Gewoon omdat ze boos zijn. En dan krijgen ze van ons echt wel te horen dat dat dus zeer ongewenst is. Ik voel me totaal niet boven mijn kinderen verheven ofzo, maar ik ben wel hun moeder en geen vriendinnetje. Dus ben ik u voor hun. Als mijn dochter van 15 een keer je tegen mij zegt zal ik daar heus niet wakker van liggen.
Dat is ook een vreemde constructie. Sterker nog, je leert je kind in dat geval gewoon geen goed Nederlands. Mijn vriend en zijn familie noemen hun oma altijd "oma" ipv jij of u. "wat wil oma drinken?" "Wat heeft oma vandaag gedaan?" Kan ik me zo aan ergeren alsof je tegen een klein kind praat
Tegen mijn oma (80) leren we Beer u te zeggen, en de rest je en jij. Nu spreekt hij onderweg steeds vaker onbekende mensen aan, en leren we hem netjes diegene meneer of mevrouw te noemen. Dus bijvoorbeeld;"Meneer, mag ik het hondje aaien?" Dit gaat tot nu toe erg goed. Op school zal hij van mij de leraren met u aan moeten spreken, of ze moeten liever jij horen, dan is dat ook goed. Maar t wordt m netjes aangeleerd om u te zeggen.
Wij zijn als kind opgegroeid met u zeggen tegen onze ouders. Tot we een jaar of 16 waren toen werd het je en jij. Als je ermee opgegroeid bent is er niks afstandelijk aan hoor. Mijn kind hoeft later geen u tegen ons te zeggen wel tegen onbekenden.
'Vroeger' zeiden wij thuis altijd u tegen mijn ouders, ook tegen mijn opa/oma en ooms en tantes. Hier thuis hebben we eigenlijk geen regel of er persé u of juist jij gezegd wordt. Op de school van mijn kinderen zeggen de kinderen u tegen de leerkrachten, vaak hoor ik dat ze het thuis ook automatisch tegen mij zeggen. Ik vind hier niks afstandelijks aan. Dit zegt toch niks over de band die je hebt met je kind? Vindt dat echt een rare redenering. Zou 't zelfde zijn als ik zou beweren dat het brutaal is als je je kind jij laat zeggen tegen jezelf.